สัจจะนั้นมีเพียงหนึ่ง แต่หนทางรู้ซึ้งนั้นมีหลากหลาย...
Group Blog
 
<<
มกราคม 2555
 
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
2 มกราคม 2555
 
All Blogs
 
Canivore , ตอนที่ 4 – รางวัลตอบแทน


  ตอนที่ 4 – รางวัลตอบแทน


     ท่ามกลางวันที่พระอาทิตย์ยิ้มเย้ยอยู่บนฟากฟ้า ห่างออกไปจากกองศพเสือวิฑูรย์และภรรยา ซึ่งมีที่ รอ. พิทักษ์ ยืนคุยกับหัวหน้าทีมชันสูตรศพอยู่ ราวๆ 400 กิโลเมตร ที่นี่คือห้างสรรพสินค้ามาบุญคลอง แห่งเมืองกรุงเทพมหานคร อีกดินแดนหนึ่งบนโลกมนุษย์ที่เย้ายวนหัวใจของผู้คนให้รุ่มร้อนไปด้วยกิเลสนานับประการ ดินแดนแห่งความเหี้ยมโหด และการฉ้อฉลของมนุษย์มากเล่ห์ ขณะเดียวกันก็ยังเป็นดินแดนแห่งการแสวงหาโอกาสของสุจริตชนอีกหลายๆคน

       หญิงวัยรุ่นสองคนในเครื่องแบบชุดนักศึกษายืนคุยกันอยู่หน้าแผงร้านขายโทรศัพท์มือถือเจ้าหนึ่ง บนห้างสรรพสินค้ามาบุญคลอง เธอคนหนึ่งชี้นิ้วไปยังโทรศัพท์รุ่นที่อยากได้ในตู้กระจก

       “เครื่องนี้เท่าไหร่ค่ะพี่?” หล่อนถาม

       “18,000 ครับ... แต่ถ้าน้องสนใจเดี๋ยวพี่ลดให้ได้”  ชายเจ้าของร้านตอบ

       “ค่ะ... เดี๋ยวหนูเวียนมาดูใหม่น่ะค่ะ”

      “ขอบคุณครับ เดินเที่ยวกันให้สนุก แล้วค่อยแวะมาใหม่น่ะครับ”

      “ค่ะ..”

      สองสาวปลีกตัวออกจากร้าน หล่อนมายืนคุยกันอยู่ตรงริมขอบคั่นกระจกตรงกลางห้าง

        “ว้า... แย่จัง ต่อให้เขาลดให้ เราก็ยังคงมีตังค์ไม่พออยู่ดีอ่ะ รุ่นนี้ออกมาตั้งนานแล้ว นึกว่ามันจะลดราคาแล้วเชียว”

        “ไม่เป็นไรน่าลิน รออีกหน่อยเดี๋ยวราคาคงลงเองแหละ ฉันเองก็อยากได้เหมือนกัน  ไว้เราค่อยซื้อพร้อมกันน่ะเผื่อจะได้ลดเยอะๆ” เพื่อนของเธอปลอบ

       แววตาอันเฉียบคมและมากเล่ห์คู่นั้น จับจ้องมายังหญิงสาวทั้งสองคนได้พักหนึ่งแล้ว เมื่อสบโอกาส เสือเพชรในชุดสูทสีดำท่าทางภูมิฐาน เดินข้ามาในวงสนทนาของเด็กสาวทั้งสองคน พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความอารีย์ มันแนะนำตัว

        “สวัสดีครับ.. น้องๆ พี่ชื่อเพชรครับ”

        สองสาวมองหน้ากันด้วยความงุนงง ทั้งคู่ต่างสงสัยว่าชายคนนี้เป็นใคร  หญิงสาวคนที่ชิ่อลินจึงแนะนำตัวกลับ

       “สวัสดีดีค่ะ... หนูชื่อลินค่ะ คุณพี่มีอะไรหรือค่ะ ?”

       เสือเพชรยิ้มตอบ แววตาของมันอ่อนโยนลง เพื่อชักนำสู่ความเป็นมิตร

        “คือพี่มีเรื่องอยากขอร้องน้องๆทั้งสองคนหนะจ๊ะ ? คือว่าพี่แอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งมานานมากแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้คุยด้วยกันเลย บทจะลุยเข้าไปซึ่งๆหน้าๆ พี่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี น้องทั้งสองคนจะช่วยสงเคราะห์ทำให้พี่สมหวังสักครั้งได้ไหมจ๊ะ พี่แค่อยากจะคุยกับเธอสักครั้ง ไม่มีอะไรมาก น้องเพียงแค่ทำตามที่พี่บอก แน่นอนว่าพี่มีสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆให้เป็นการขอบคุณ....”

          ราวๆ ยี่สิบนาทีผ่านมา บนห้างสรรพสินค้าสยามพารากอน  พื้นที่เล็กๆแห่งหนึ่งในดินแดนเย้ากิเลส แหล่งชุมชนที่นำเอาความลุ่มหลงที่ไม่มีวันจบสิ้นของมนุษย์มาไว้รวมกัน  ลินกำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าราคาแพงอยู่สองสามตัว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นักศึกษาตัวเล็กๆอย่างเธอ ได้มีโอกาสซื้อเสื้อผ้าในราคาที่แพงถึงขนาดนี้ สำหรับเธอมันจึงเป็นประสบการณ์ที่แสนหฤหรรษ์ ทั้งยังรวมเข้ากับความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ลินรู้จักอำนาจของเงินตราดี มันสามารถทำให้เธอเสกอะไรขึ้นมาก็ได้ทั้งนั้น แม้เธอจะไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมหาศาล แต่ก็จัดว่าดีกว่าคำว่าปานกลางในนิยามของอีกหลายๆคนพอสมควร ลินคิดว่าอำนาจที่เกิดจากเงินตรานี้แหละคือสิ่งที่ผู้คนเรียกกันว่าการประสบความสำเร็จในชีวิต  คนหลายๆคนที่เธอรู้จักล้วนแต่ทำงานอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินตรา เธอเข้าใจเช่นนั้นดี เธอจึงรู้จักใช้มันอย่างคุ้มค่า ลินเลือกเสื้อตัวที่เธอชอบที่สุดสองสามตัว เธอเดินเลือกดูอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเดินออกมาหน้าร้านซึ่งเจ้าของร้านอายุห่างกว่าเธอนิดหน่อยนั่งรอคิดราคาอยู่

         “สักครู่น่ะค่ะ” หญิงสาวเจ้าของร้านยิ้มรับให้กับลูกค้ารายใหญ่ที่สุดในวันนี้ เธอบรรจงถอดหมุดกันขโมยออกจากเสื้อ แล้วพับมันใส่ลงในกล่องอย่างดี

         “7,540บาท ค่ะ”   หญิงสาวเจ้าของร้านบอกจำนวนราคา ลินแสร้งล้วงมือลงในกระเป๋าอเนกประสงค์ของเธอ หล่อนบ่นพึมพำๆไปพลางขณะที่กำลังล้วง

        “อุ๊ย!!! ตายแล้ว... รอสักครู่น่ะค่ะ สงสัยหนูจะลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่เพื่อน”

        “ค่ะ!” เจ้าของร้านขานรับสั้นๆด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแบบฝืดๆ ลินแสร้งล้วงลงไปในกระเป๋าใบนั้นของเธออีกครั้ง ราวกับว่ากำลังค้นหาโทรศัพท์มือถือ หล่อนบ่นพึมพำๆไปด้วย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มอ้อนๆให้กับเจ้าของร้าน

         “เอ่อ... คือว่า... หนูคงลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่เพื่อนด้วยหนะค่ะ หนูขอยืมโทรศัพท์มือถือคุณพี่หน่อยจะได้ไหมค่ะ ?” ลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงราวกับน้องสาวที่กำลังออดอ้อนพี่สาว หญิงสาวเจ้าของร้านจึงออกอาการหน้าบึ้งเล็กน้อย เธอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วความคิดเรื่องผลกำไรที่จะได้รับจากการค้าขายสิ้นค้าราคาแพงๆที่นานๆจะขายได้สักทีเช่นนี้ก็แล่นเข้าสู่ในหัวเธอ เมื่อเธอได้สติจึงกลับมายิ้มอีกครั้ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอส่งให้ลูกค้า ลินรับมันมา แล้วจึงต่อสายไปยังเพื่อนของเธอ...

       “ฮัลโหล.... เกตุตอนนี้เธออยู่ไหนแล้ว!”

       “ลินหรอ เราอยู่ชั้นสามที่เดิมนั่นแหละ ลินมีอะไรหรอ....”

       “ก็งานเข้านิดหน่อย ฉันสงสัยว่าจะลืมกระเป๋าสตางค์ และมือถือไว้ในกระเป๋าของเกตุอ่ะน่ะ ช่วยหาดูให้หน่อยได้ไหม?”

       “สักครู่น่ะ...............นี่ไง เจอแล้วๆ อยู่ที่ฉันจริงๆด้วย”

       “ดีเลยๆ ช่วยเดินลงมา เอามาให้ฉันหน่อยได้ไหม ที่ร้านเบเกอรี่อ่ะ ร้านขายเสื้อผ้าน่ะ ไม่ใช่ขนม ด่วนเลยน่ะ!”

       “จ๊ะ.. ได้จ้า.. “  

        สิ้นสุดการสนทนาของสองสาว ลินคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของร้านซึ่งกำลังอมยิ้มอยู่กับชื่อร้านของเธอ ลินยิ้มตอบ หล่อนรู้สึกดีใจที่ภารกิจของหล่อนใกล้จะสำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว ทว่าลึกๆในใจแล้วกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  อีกไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวที่ชื่อเกตุก็มาถึง เมื่อชำระเงินเสร็จแล้ว ทั้งสองจึงเดินออกจากร้านมาพร้อมกันยังจุดนัดพบ นั่นเท่ากับว่าภารกิจของทั้งสองเสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์แล้ว ทั้งคู่รู้สึกโล่งใจ และสนุกสนานไปกับละครฉากนี้ ณ ที่จุดนัดพบนั้นเอง เสือเพชรได้ยืนรอสองสาวอยู่ทีนั่นได้พักใหญ่แล้ว...

       “เป็นไงบ้างจ๊ะน้องๆ”  เสือเพชรเอ่ยปากถามทันที ที่เห็นผู้ร่วมสมคบคิดทั้งสอง

       “เป็นไปตามแผนทุกอย่างค่ะพี่” ลินตอบ

       “พี่ขอบใจน้องๆทุกคนมากน่ะจ๊ะ นี่จ๊ะนี่คือของขวัญเล็กๆน้อยๆจากพี่” เสือเพชรยื่นกล่องโทรศัพท์มือถือรุ่นที่ลินและเกตุอยากได้ให้หญิงสาวคนล่ะกล่อง

        “ขอบใจพี่มากจ๊ะ... แต่.....” ลินอ้ำอึ้ง

        “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เรื่องเล็กน้อย พี่ต่างหากที่ต้องขอบใจน้องๆทั้งสองคน”

       “ขอบคุณพี่มากค่ะ หนูดีใจที่สุดเลย.. ขอให้คุณพี่ประสบความสำเร็จน่ะค่ะ”

        “ขอให้น้องๆทั้งสองคน โชคดีเช่นกันจ๊ะ...”

         สองสาวขอตัวอำลากลับไป  เธอทั้งสองคิดว่ามันเป็นวันที่โชคดีที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิตของพวกเธอที่ได้รับสิ่งของที่อยากได้และประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นชนิดที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนในคราวเดียวกัน  เธอทั้งคู่จึงอดที่จะยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้  ทว่าใครจะรู้ว่ารางวัลตอบแทนอันเย้ายวนเหล่านั้นได้ชักนำให้หญิงสาวทั้งสองคนกลายเป็นผู้ร่วมสมคบคิดกับฆาตกรวิปริตที่มองเห็นความตายของมนุษย์เป็นเพียงเครื่องเล่นสนุกอย่างเสือเพชรไปโดยไม่รู้ตัว  สำหรับเสือเพชรแล้ว เงินทองทั้งหลายหาได้มีความหมายต่อมันไม่ เพราะมันไม่ได้ต้องการสะสมเอาไว้ให้มากเกินกว่าที่จะใช้อยู่แล้ว ที่มันต้องการมีเพียงอย่างเดียวคือการได้เฝ้ามองดูความตายของมนุษย์ที่ตนเองจะฆ่าอย่างใกล้ชิด ซึ่งมันเรียกสิ่งนั้นว่าความเพลิดเพลิน ลินและเกตุทั้งสองคนเดินลับไปไกลพร้อมกับรอยยิ้มเพราะเธอได้รับสิ่งที่เธอต้องการอย่างจุใจ ส่วนเสือเพชรซึ่งยังยืนอยู่ที่เดิมนั้นก็มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เพราะมันก็ได้รับสิ่งที่มันต้องการแล้วเช่นกัน เสือเพชรชายตาลงมาดูกระดาษสองแผ่นที่อยู่ในกำมือของมัน แผ่นหนึ่งคือ หมายเลขโทรศัพท์มือถือซึ่ง’ได้กถูกเขียนอยู่ติดหลังรูปถ่ายของ จิ๊บ ลูกสาวคนเดียวของพันโท เกริกกล้า ด้วยลายมือของลิน ซึ่งเธอจดมันมาจากประวัติการใช้งานสายเรียกเข้า บนมือถือของเกตุ และอีกแผ่นคือ กระดาษธรรมดาๆแผ่นเล็กๆซึ่งเขียนด้วยลายมือของเสือเพชรเอง เป็นตัวเลขติดต่อกัน 14หลัก จำนวน 2แถว พร้อมกับอักษรกำกับว่า “IMEI” และเสื้ออย่างดีอีกสองตัว

        รถแท็กซี่คันนั้นแล่นมายังอพาทเมนต์ร้างแห่งหนึ่ง มีฆาตกรเป็นผู้โดยสาร เสือเพชรก้าวเท้าลงมาจากรถคันนั้น (ที่นี่แหละ! เหมาะที่จะเป็นลานประหาร) มันคิด….













Create Date : 02 มกราคม 2555
Last Update : 17 มกราคม 2555 19:04:04 น. 2 comments
Counter : 1707 Pageviews.

 
title=

ปีใหม่ ปีนี้ หรือปีไหนๆ
ก็ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ


โดย: dayydream_m วันที่: 2 มกราคม 2555 เวลา:15:38:47 น.  

 

ขอบคุณครับ....
ขอให้คุณ dayydream_m
มีความสุขมากๆเช่นกันน่ะครับ...





โดย: สหายกุนเชียง วันที่: 2 มกราคม 2555 เวลา:15:42:00 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

สหายกุนเชียง
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]







บ่นเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก
ครั้งที่ 60
ตอน - ความสุขของความรัก
.........คือการได้รัก

ทำไม? คนเราถึงอยากมีคนรัก
นั่นเพราะอยากมีความสุข
ในเมื่อที่การได้รักใครสักคน
มันก็ทำให้มีความสุขอยู่แล้ว
ทำไมจะต้องไปอยากรู้
หรือไปใส่ใจอะไรอีก 
ว่าใครรัก ใครไม่รัก
เขารักใคร ใครรักเขา ฯลฯ

กับหัวใจที่เต็มไปด้วยแผลฉกรรจ์ดวงนี้ 
มันดีแค่ไหนแล้ว ที่ยังใช้รักใครได้อยู่...

13/08/55







เพลงพวกนี้.........
ผมชอบทุกเพลงครับ
แต่ละเพลงฟังมานานแล้ว
และจะฟังต่อไปเรื่อยๆ
เพราะฟังกี่รอบๆ ก็ไม่เบื่อ
ว่างๆมานั่งฟังเป็นเพื่อนกันเถอะ
แล้วจะติดจาย~* ^___^



MusicPlaylist
Music Playlist at MixPod.com






free counters


Website counter

Friends' blogs
[Add สหายกุนเชียง's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.