ทำยังไงสำเนียงภาษาอังกฤษถึงจะเป็นฝรั่ง? (ตอน 3: เป็นวิศวะแต่ไปเรียน speaking กับพวกเด็กอักษรฯ)

กลับมาเล่าต่อแล้วครับ...
หลังจากผมพลาดทุนไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่เล่าไปแล้ว ก็เริ่มหันกลับมาฟิตภาษาอังกฤษจริงๆ จังๆ สักที เมื่อก่อนผมชอบสำเนียงภาษาอังกฤษของคุณศันสนีย์ เมอเล่อร์มาก ผมว่าคนรุ่นหลังนี้อาจจะไม่รู้จักเธอแล้ว เธอเป็นพิธีกรหญิงรายการตามไปดู หน้าตาไทยๆ แต่เมื่อได้เห็นเธอพูดภาษาอังกฤษเหมือนเจ้าของภาษาแล้ว รู้สึกว่าสำเนียงเธอเพราะจัง ฟังลื่นหู และมันทำให้เธอดูเท่ห์มีเสน่ห์มากๆ (เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ ว่าคนไทยที่พูดภาษาอังกฤษได้สำเนียงใกล้เคียงเจ้าของภาษา จะดูเท่ห์มากๆ) อยากพูดได้อย่างนี้บ้างจัง คงเท่ห์มาก พอเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง ก็อย่างที่บอกแหละครับว่าเพื่อนพามารู้จักกับครูเคทเลยทำให้ได้ไปเรียนภาษาอังกฤษกับครูเคท (แนะนำให้อ่านตอน 1 นะครับจะได้ทราบว่าผมเจอครูเคทได้ยังไง?)

ช่วงแรกที่เรียนกับครูเคท ก็เรื่อยๆ ครับ ครูเคทสั่งให้ฝึกฝนเทคนิคต่างๆ เป็นการบ้าน ซึ่งผมก็ทำตามบ้าง ไม่ทำบ้าง(ถ้าขี้เกียจ) เลยไม่ค่อยเห็นผลชัดเจนเท่าไหร่ นึกย้อนกลับไปที่ผมพลาดทุนไปเรียนต่อต่างประเทศตอนเรียนอยู่ป.ตรี ปี 3 แรงฮึดของผมเกิดขึ้นตอนปี 4 (เพราะใกล้เรียนจบ ออกไปเผชิญโลกภายนอกตอนหางานทำ ต้องฝ่าฟันสู้กับบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยอื่นๆ) คือมีวิชา free elective ให้เราเลือกเรียนวิชาอะไรก็ได้ในมหาวิทยาลัย ซึ่งดูจากเพื่อนๆ ส่วนใหญ่จะไปเลือกวิชาที่ทำเกรดง่ายๆ เช่น เต้นรำ เป็นต้น ตอนแรกผมก็เกือบจะลงตามกระแสไปแล้วเชียว แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า มันมีบางวิชาในมหาวิทยาลัยที่ผมอยากรู้ว่า เค้าเรียนกันยังไง? ทันใดนั้นเอง ความคิด(อุตริ)ของผมก็เกิดขึ้นว่า ผมจะลงวิชาภาษาอังกฤษทั้งหมดให้ครบทุกทักษะเลย นั่นคือ reading, writing, speaking และ listening โดยบางตัวเรียนเกินหน่วยวิชาที่เค้ากำหนดเลยเอาแค่ผ่านหรือไม่ผ่านก็ได้ ซึ่งแน่นอนครับ ไม่มีเพื่อนวิศวะคนไหนมาลงเรียนกับผมด้วยแน่ๆ เพราะเกรดที่ได้อาจจะไม่ได้ A มาง่ายๆเหมือนกับพวกวิชาเต้นรำ งานนี้ผมเลยฉายเดี่ยว (และอาจตายเดี่ยว)

หลักสูตรการอ่านกับการเขียนก็เรียนรวมกับคณะอื่นๆ ทั่วไปโดยเน้น grammar ส่วนหลักสูตร speaking ต้องไปลงเรียนกับพวกเด็กอักษรศาสตร์รุ่นน้อง ผมคิดในใจ “ดีล่ะ! อยากรู้มานานละว่าพวกเด็กอักษรศาสตร์เค้าเรียนอะไรกัน? อาจารย์เค้าจะสอนยังไงให้เด็กจบออกมาใช้ภาษาได้คล่อง จบออกไปเป็นครูสอนภาษาได้เลย” พวกคุณก็คงอยากรู้ล่ะสิ? วิชา speaking ที่ผมเรียน มีอาจารย์ต่างชาติมาสอนก็จะเป็นแนวเล่นเกม เล่นละคร สวมบทบาทต่างๆ แล้วมาคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ (คล้ายๆกับหลักสูตร Jack Jaguar ของครูเคทน่ะครับ สำหรับใครเคยผ่านหลักสูตรนี้มาจะจินตนาการออกว่าประมาณไหน?) ซึ่งผมก็เอาตัวรอดมาได้ แต่ก็สู้พวกเด็กอักษรเค้าไม่ได้หรอก เล่นละครอะไรอย่างนี้...เด็กวิศวะจะไปสู้เด็กสายศิลป์ได้ยังไง? แค่รอดมาได้ก็บุญแล้ว แต่พอมาถึงทุกวันนี้ ผมไม่เคยคิดเสียดายเลยที่ได้ลงวิชานี้เพราะมันเป็นการเปิดโลกทัศน์ของผมอย่างมาก แถมยังได้เรียนภาษาอังกฤษในราคาถูก (เพราะจ่ายแค่หน่วยกิต ซึ่งเมื่อก่อนถูกมากเมื่อเทียบกับไปเรียนพิเศษข้างนอก) นึกแล้วยังขอบคุณตัวเองที่คิดอะไรได้อย่างนี้ ไม่ทำตามกระแสชาวบ้านเค้าเท่าไหร่

อีกวิชาที่ทำเอาเสียวมากเหมือนกันคือ Listening ครับ เพราะบอกแล้วว่าภาษาอังกฤษผมปานกลางไม่ได้แย่นักแต่ก็ไม่ดีมากซักเท่าไหร่ วิชานี้ผมต้องลงเรียนกับนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์ซะส่วนใหญ่ ได้เข้าห้อง sound lab ทุกสัปดาห์เพื่อไปทำข้อสอบ TOEFL ในส่วนของการฟัง ส่วนคะแนนเหรอครับ ลุ้นทุกครั้งที่ประกาศคะแนน ไม่ใช่ลุ้นว่าเต็มหรือเปล่านะครับ แต่ลุ้นว่าจะตกหรือเปล่าต่างหาก! เพราะตอนนั้นฟังอะไรไม่ค่อยออกเลย ส่วนไอ้พวกเก่งๆ นะ มันจะทำคะแนนได้ไม่เต็มก็เฉียดเต็ม เด็กรัฐศาสตร์ส่วนใหญ่ที่ลงเรียนวิชานี้จะไฮโซครับ มีตังค์ไปเรียน summer ที่ต่างประเทศ ภาษาอังกฤษพวกนี้เลยหายห่วง แต่ในที่สุดผมก็ผ่านวิชานี้ได้มาอย่างหวุดหวิด

ใครกำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่แล้วต้องเลือกเรียนวิชา free elective จะเอาวิธีผมไปใช้ก็ได้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์แต่อาจจะต้องมีเกรดสะสมพอสมควรก่อนนะครับ (เผื่อได้เกรดไม่ดีจะมาโทษผมไม่ได้นะ) แต่มันจะทำให้คุณขยันเพื่อทำให้ผ่านมาให้ได้ และที่สำคัญคือได้เรียนภาษาอังกฤษในราคาถูกและได้มาตรฐานไงครับ

แล้วผมจะกลับมาเล่าต่อว่าจะทำยังไงให้พูดภาษาอังกฤษได้ดีและฟังออกในที่สุด ใกล้ถึงตอนนั้นแล้วครับ...โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆ นี้ (ยิ่ง comment มาก ยิ่งได้อ่านตอนต่อไปเร็วครับ)

Create Date : 29 ธันวาคม 2550 Last Update : 29 ธันวาคม 2550 16:58:08 น. Counter : 1907 Pageviews.		13 comments
Share Tweet