ตามดูใจ..ไปตามตีน
เคยมีคนบอกไว้ว่า "การเดินทางเยียวยาทุกสิ่ง" มันก็มีความจริงอยู่บ้างนะ บางครั้งถ้าสิ่งที่ต้องการเยียวยาก็คือสถานที่ที่เราจะไป
เราเริ่มต้นขยับเป็นนักเดินทางเมื่อไร ก็ไม่รู้สินะ มันรู้แต่ว่า เมื่อไรเราหยุดพักไป ร่างกายมันก็จะหงอย ๆ กินข้าวไม่อร่อย นอนไม่ค่อยหลับ ใจมันอยู่กับอนาคต ถ้ามีแผนอยู่ ก็จะวนๆ ๆ อยู่กับแผนนั้น ๆ
ช่วงหลังนี้ เวลาจะไปไหน ก็เลยไม่กำหนดกฎเกณฑ์อะไรสักอย่าง ไม่ต้องถึงกับจับสลาก แค่เอามือจิ้มก็เยอะแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เพื่อนร่วมเดินทางเหรอ? ไม่จำเป็น มีก็ได้ ไม่มีก็ดีมาก เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาบาลานซ์ความต้องการ จุดร่วมของความแตกต่าง
ที่ผ่านมาแค่เที่ยวเล่น ๆ ไป ๆ งั้น ต่อไปนี้ เราจะไปจริงจัง ไปเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันจิตใจให้ตนเอง ไปเพื่อจรรโลงสังคมให้ดีขึ้น ไปเพื่อทำความเข้าใจผู้คน ไปเพื่อกลับมาแก้ไขตนเอง ไปเพื่อปล่อยวาง ไปเพื่อความเสียสละ ไปเพื่อความคาดหวังรวมใจเป็นหนึ่งเดียว ดีนะ ดีต่อใจ
สมุทรปราการ เพชรบูรณ์ ฉะเชิงเทรา ชลบุรี ระยอง จันทบุรี ตราด กรุงเทพฯ พรุ่งนี้ ถึงคิว เริ่มต้นที่ อยุธยา มาคอยลุ้นกันว่า จุดสุดท้ายของทริปนี้จะไปหยุดที่ตรงไหน กับเวลาแค่ ๑ วัน
ก็ขอให้เจอแต่คนจิตใจดี ขอความโชคดีจงเป็นของนังยาย.
Create Date : 16 พฤศจิกายน 2561 |
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2561 21:47:54 น. |
|
127 comments
|
Counter : 1139 Pageviews. |
|
|
เดินไปอย่างรีบ ๆ ไปจ๊ะเอ๋ กับ พี่ตะวันที่ริมบาทวิถี
สะท้อนเงาลงกลางถนน...
แวะเติมพลังตอนมื้อเช้า เพราะรู้ว่าตลอดทั้งวัน มิรู้จะไปเจอกับอะไร
กินเสร็จก็เดินข้ามถนนไปขึ้นรถ ..รถวิ่งไว ถึงที่หมายเมื่อตอนแปดโมงเช้า เดินเซ่อซ่าไปหาต่อรถ ลุงวินอ่างทองเรียกไว้
อย่างน่าหวาดกลัว พอเดินหนี ก็ตะคอกให้กลับไป
ทำไมต้องดุกุปานนั้น ไปก็ได้วะคะ
รถไม่ติดแถมวิ่งเร็ว หลับไปตลอดทาง พอใกล้จะถึงสะดุ้งตื่น
ตรงที่จะลงพอดี ตอนเก้าโมงเช้า
เดินหารถคันต่อไปวน ๆ อยู่พักหนึ่ง นึกขึ้นได้ว่า
ที่ที่จะไปอยู่นอกเมือง คงไม่มีรถคันไหนผ่านไปทางนั้น
เลยเดินไปขอเช่ารถ คุณลุงคันเดียวที่จอดอยู่
ที่แรกดูทีท่าว่าจะโก่งราคานักท่องเที่ยว
แต่พอไปถามราคาแล้ว ก็ปกติ ไม่เหมือนกับคันที่เจอครั้งก่อน
ถามทีแรก สองร้อย พอสนิทเพิ่มราคาเป็นสองร้อยห้าสิบ
ก็ได้เหรอวะ ค่าสนิท ค่าจ่ายเกินทุกครั้ง เมิงเลยชาร์ตราคาล่วงหน้าซะงั้น เลิกคบอ่ะ ...เคยคิดว่า คนแถวนี้เขาจะเป็นเหมือนกันหมด แต่ก็เปล่านะ คุณคนนั้น มันสันดานของมันคนเดียว
ลุงถามจะไปไหน ก็บอกที่หมายไป ลุงมีความเป็นเจ้าบ้าน
แนะนำนี่นั่น ลุงใ่จเย็น ที่เขาไปกัน หนูไม่ไปค่ะ
ลุงไปที่นี่ก่อนนะ เสร็จแล้วหนูจะบอกเองว่าจะต้องไปไหน
.
.
แกก็ขับรถออกนอกเมืองพาไปยังที่หมาย ...จุดเริ่มต้นทุกเรื่อง
มันอยู่ตรงนั้น วันตะวันทรงกลด.
คราวนี้ ไปเพื่อจะบอกกล่าวว่า หมดหน้าที่ของเราแล้วนะ
สุดกำลังทำได้ดีที่สุดแล้ว.
ต่อไปก็สุดรู้ ว่าจะเป็นอยางไรต่อไปดี
.
.
เดินลงมา กลับมาขึ้นรถ.. อยู่ ๆ ลุงก็ยื่นหนังสือมาให้
แล้วบอกว่า นี่คือที่ที่จะไปต่อ ในหนังสือมันบอกว่า
"คุณเป็นใครทำไมต้องไปที่นั่น" งงในงง
แล้วก็ยิ่งงงเข้าไปอีกคือ คราวที่แล้ว ที่รถอีกคันพาไปนั้น
ไม่ใช่ที่นั่น เขาพาไปผิดที่ นั่นมันในเมือง ไม่ใช่นอกเมือง
เอาสิ...
แอบหวาดกลัว เพราะคราวนี้ไปคนเดียว ถ้าเกิดความรู้สึกแปลก ๆ
ขึ้นมา ใครจะดึงออกจากภวังค์
รู้ตัวนะ..พยายามไม่ปรุง ไม่แต่ง ไม่คิดอะไรทั้งนั้น
ไปถึงที่หมายที่สอง เผอิญเจอคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำบุญพอดี
พี่ก็เลยเดินเข้าไปขอเขาร่วมทำบุญด้วย
เสร็จแล้วออกไป ให้เขาพาไปหลักเมือง
แล้วต่อไปที่ที่จมหายไปในแผ่นดินแล้ว
ท่าทราย ที่ที่หายไปจากแผนที่อยุธยา
ออกจากที่นั่น..มันมีความรู้สึก "กุมาทำอะไรฟร่ะ"
ทำไมกุไม่กลับบ้าน จะไปไหนไกล ไปแล้ว้ได้อะไร
แล้วคนที่บ้าน ที่นอนรออย่างมีความหวัง แล้วเขาก็ไม่มีตัวช่วยอื่น
ทำไมไม่กลับไปดู
งานยุ่งเข้าใจนะ แต่มาทำอะไรที่มันไม่ชัดเจน มันใช่แล้วเหรอวะ
พอออกจากที่นี่ ..ก็รีบบอกให้ลุงพาไปส่งกลับกท.เลย
ไม่ไปต่อแล้ว
พอลุงรู้ว่า จะไปไหนต่อ ลุงเชียร์ให้ไปต่อว่ะ เอ๊ะ ...ทำไมเป็นอย่างนีี้ ดีนะ รถไม่มี ต้องรอ เป็นคนไม่ชอบเสียเวลารออะไรไง
เดิน ๆ ไปเห็นร้านอาหารที่กินได้..เลยรีบกินก่อนเลย
กินเสร็จเจอรถกลับกท. รอไรอ่ะ กลับสิคะ..
สรุปสิริรวมเวลา ไม่ถึงเที่ยงนะ เร็วเวอร์ แบบนี้ก็ได้สิ
คราวหน้าออกจากที่นี่ค่ำ ถึงเช้าแล้วกลับเลย ..แบบนี้ไม่ยากนิ
- ค่าเดินทาง 480.-บาท
- ค่าอาหาร๒ มื้อ 55.-
- ทำบุญ 700.-บาท
- ใช้เวลา 8 ชั่วโมง
ก็ดูเอาแล้วกันว่า นังยายให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด ฮาาา
กลับบ้านคราวนี้ได้กำลังใจมากมาย
ยามใดที่เราเห็นว่า คนที่หมดทางสู้ ยังคิดสู้ต่อ
มันคือที่สุดของกำลังใจที่พอจะสร้างได้นะ
ต่อไปนี้ ไม่มีอะไรที่จะมาบั่นทอนกำลังใจได้อีกแล้ว
รู้สึกขอบคุณที่หยิบยื่นความน่าหวั่นไหวหวาดกลัวมาให้
เสียใจด้วยนะ ...พี่ผ่านได้จ้ะ
ลุยต่อ ไม่รอแล้ว แฮ่ๆๆๆๆ