#วันที่๘๐ เวลามีน้อย ใช้สอยอย่างประหยัด

ไม่เคยมีครั้งไหน ที่จะเดินทางแล้วไม่ตื่นเต้นสักที
ด้วยโจทย์ที่เราตั้งไว้วางอยู่บนความเสี่ยง
เรามีโอกาสที่จะเจอกับเรื่องน่าตื่นเต้นได้ทุกเมื่อ
แต่ใครจะสนใจล่ะ

ก็ชอบที่เจอมันมิใช่รึ?

มีอะไรหลายอย่างอยากเตรียมไปด้วย
ต้องค่อย ๆ คิดพิจารณาว่า
จะขนอะไรไปบ้าง ให้ไม่ลำบากตัวเอง
และต้องได้ความประทับใจกลับมาด้วย
วันเวลาดีดี ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ

จุกจัง ..กินมากเกินไปนะวันนี้
กินได้ดี ทำกับข้าวเองทุกอย่าง
เปิดสำรับกันสี่รอบ เฉพาะพี่คนเดียวก็สองรอบแล้ว
ตอนทำตาโต เหมือนกับข้าวจะไม่พอ
สุดท้ายต้องเรียกแฟนคลับครัวยายมาช่วยกิน
555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555

กินดีไม่ดี คิดเผื่อเมนูพรุ่งนี้แล้วน่ะ คิดดู๊

555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555

ไม่อยากจะเล่าเรื่องน้ำส้มคั้น
อายตัวเอง โง่ได้ใจอะไรอย่างนี้

ไม่ ๆ กุยังทำใจไม่ได้
ขออายเงียบ ๆ คนเดียวดีกว่านะ
555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555

#วันที่๘๑ อย่าประมาทความดี.

วันนี้หลานชายคนที่เกเรและอารมณ์ร้ายที่สุดแต่งงานครั้งที่๒
ทั้งแม่และพี่สาวโทรมาถามว่าจะไปไหม?

ตอนที่แต่งกันครั้งแรก พี่จัดการหาเงินให้
เพราะทำพร้อมกับทำบุญบ้าน งานบุญบ้านดูเหมือนจะเป็นหน้าที่ของพี่ไปตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะบุญไหน ๆ ถ้าไม่คิดจะทำเอง
ก็คงไม่มีใครคิดอยากทำ ชาวบ้าน หรือแม้แต่พ่อแม่เองเป็นคนที่ไม่มีเงินประจำ หรือเงินก้อนโตสำหรับทำอาหารเลี้ยงคนหลาย ๆ คน เมื่อก่อนตอนยังไม่เคยจ่ายเงินให้ใครคราวละมาก ๆ เราก็คิดว่า การจะทำบุญทั้งที มันเป็นเรื่องใหญ่ แต่พอได้มาจ่ายเองแล้ว ถึงรู้ว่า ถ้าคุมงบเองได้ มันก็จะไม่บานปลาย
ทุกครั้ง เวลาต้องทำอะไรแบบอาศัยคนงานเยอะ ๆ ที่บานปลายเพราะค่าใช้จ่ายที่ไม่ได้เกี่ยวกับค่าอาหารเลย เช่น ค่ายาบำรุงกำลังทั้งหลายแหล่ (ขอเรียกว่ายาเข้าใจตรงกันนะว่าหมาายถึงอะไร)
กาแฟอย่างเดียวก็หลักพันเข้าไปแล้ว ชงกันทั้งวี่ทั้งวันค่ำคืนดึกดื่น
การเป็นคนต้องเอาใจใส่คนทุกคนจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
แม่มักจะบอกเล่าให้ฟังเสมอว่า ตา เป็นคนใจนักเลงมีแต่คนนับหน้าถือตาน้ำใจเยี่ยงมหาสมุทร เพราะบารมีของตา จึงทำให้เราเป็นเราได้จนถึงทุกวันนี้ จนมีคนมักพูดเสมอว่า เมื่อสิ้นแม่แล้ว คนบ้านนี้จะหมดคนเหลียวแล!!!

เห็นจะเป็นจริง!!! จะให้พี่รักษาน้ำใจของทุกคน พี่ก็ไม่ทำหรอก
ขนาดหลานตัวเองแต่งงานกุยังไม่อยากจะไปเลย
ไม่ได้เกลียด ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร แค่รุ้สึกไม่อยากมีอารมณ์
ไม่อยากปล่อยหมาออกจากปาก ไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ

ครั้งแรกพี่นี่ถึงกับหนีเที่ยวทีเดียว ไม่อยู่แถมยังหนีเที่ยวอีกนะ
จนเขาเลิกกัน ตอนเลิกกันหลานสะใภ้ยังมีการบล็อกพี่ไม่ให้เข้าถึงโลกของเธออีกตะหาก กลัวกุด่าหรือ กลัวกุเสียใจ
กุก็ไม่ได้คิดว่าอะไรเมิงหรอก กุแทบจะไม่อยากสนใจด้วยซ้ำ

ชีวิตเมิงแม่งไม่ได้ค่าควรพอจะให้สนใจด้วยซ้ำ
ครั้งหนึ่งเคยซาบซึ้งใจ เธออยากไปเฝ้าพระเจ้าในวันสำคัญ
แต่ไม่มีใครแนะนำจัดแจง พี่ก็ช่วยจนเขาได้ไป

ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้สึกผิดติดในใจเล็ก ๆ เห็นแม่เดินลำพัง ไม่มีใครพยุง ในระยะทางที่พี่ว่ามันไกล
ถ้ากุไปด้วย กุจะไม่ให้แม่เดินลำพังเด็ดขาด
นี่ขนาดแอบไปเห็นเฉย ๆ เองนะ ยังรู้สึกโกรธ

แม่ก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ใจดีกับคนทุกคน
แม้กระทั่งคนที่ไม่ชอบหน้าก็เหอะ

.....................................

ตาเคยสั่งก่อนจะเสีย ตอนนั้นพี่ยังเล็ก ๆ อยู่เลย
ตาบอกว่า "จำไว้นะ ถ้ามีโอกาสกลับไปบ้านเรา"

ตาจะรู้ไหม? พี่กำลังจะเดินทางไม่กี่วันนี้แล้ว
บ้านเราของตาวันนี้ เดินทางไม่ยากแล้ว
ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง ถ้าบินไป
ตาจะรู้ไหม? วันนี้บ้านเรามันร้อนเป็นไฟ เพราะอะไรก็ไม่รู้
แต่ไม่นานหรอก คนเลวตัวจริงจะถูกกระชากหน้ากากออกมา

คิดถึงตานะ ..คนแก่ใจดีที่ชงไมโลกับน้ำชาได้อร่อยที่สุดในโลกเลย.

#วันที่๘๒ อีกสักครั้งกับการเริ่มต้นใหม่
เช้าวันนี้จะบอกว่า ฝันดี หรือ ฝันปกติ ดีก็ไม่รู้สินะ

หายใจเข้าออกลึก ๆ ยาว ๆ ไป
บางที พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังพยายามทำอะไรอยู่
อยากหยุดแต่ก็หยุดไม่ได้แล้ว

วกมาครบรอบที่ฝันแปลกอีกปี และวันนี้ก็เช่นกัน

พี่ฝันว่า แม่เดินไม่ไหวแล้ว ซึ่งความจริง แม่ก็เดินเหินไม่สะดวกใช้ไม้เท้าเดิน และพี่พาแม่เดินทาง แต่ไปทางเรือ
เป็นเรือลำใหญ่มาก เป็นอะไรมากไหมกับเรือเนี่ย
เรียกชื่อชนิดเรือไม่ถูกหรอกนะ มันแปลก เรือรูปทรงออกจะโบราณทีเดียว แล้วก็อุ้มแบกแม่ขึ้นท่าน้ำ ที่ใดสักแห่ง ดูเก่า ๆ
เหมือนแถวบ้านพี่เมื่อตอนพี่เด็กเล็กมาก ๆ แบบนั้นเลย
แบกแม่ขึ้นฝั่งแล้วแบกแม่เข้าบ้าน แม่ตัวหนัก แต่พี่ก็แบกไหว
แล้วก็พบว่า มีใครบางคนที่รู้จักท่านดี มาเยี่ยมบ้านเราในนั้น
มาด้วยรถโบราณอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน ผู้เป็นลูกเป็นคนขับยานพาหนะคันงามนั้น นั่งข้างด้วยผู้เป็นแม่ และมีหญิงรูปงามอีกคนที่พี่ไม่รู้จักนั่งมาด้วยข้างหลังและดูเหมือนจะมีผู้ติดตามอีกหนึ่งคนที่พี่ก็ไม่รู้จักอีกเช่นกัน
เมื่อทราบว่าใครมาเยี่ยม พี่ก็เดินไปบรรจงไหว้ และลาขอบพระคุณสำหรับน้ำใจ

นี่ไม่ใช่ความคำนึง หรือคิดถึงแน่นอน พี่ไม่มีทางมีคนพวกนี้อยู่ในความคิดง่าย ๆ จะมีก็แต่คนเป็นพ่อเท่านั้น ที่ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่รู้สึกคิดถึงและเป็นห่วง

ไม่อยากจะคิดต่อ พี่คงอยู่เป็นผู้เป็นคนไม่ได้
ทุกวันนี้ ที่ยังประคองลมหายใจอยู่เป็นคนปกติได้
ก็เพราะชายตามองแล้วมันสะท้อนใจออกมาว่า
"เราต้องทน เราต้องทำได้"

เวลามีคุณค่าเนอะ ไม่มีสักวินาทีใดเลยที่จะรู้สึก ไม่คิดถึง
และไม่เป็นห่วง

เหตุผลแค่นี้ พอไหม? ล่ะนังยาย
กับเดิมพันทั้งหมด ที่ยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จจนได้.

#วันที่๘๓ เวลาน้อยนักนะ และเวลาก็สำคัญนะ
วันนี้จิตตกนะ ตอนหัวค่ำ อยู่ ๆ ก็อยากตาย
ไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย

อยากตายครั้งล่าสุดจำได้ตอนทะเลาะขั้นรุนแรงกับแม่ตอนแม่บังคับให้แต่งงานซึ่งนานมากแล้ว อยู่ ๆ มันก็โผล่ความรู้สึกนี้ออกมาแบบไม่มีเหตุผล มองเห็นภาพสังขารเน่าเปื่อย หนอนไชเหยาะแหยะ ไม่ต้องหายใจนี่มันก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องรับรู้ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแล้ว
จะว่าไป ตายเสียเนิ่น ๆ ก็ดี ตายก่อนได้เปรียบก่อน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เขาให้หัวเราะ หัวเราะแบบไม่มีเหตุผล แต่พี่กลับร้องไห้
ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผลอีกเช่นกัน
หรือเราเหนื่อยมากเกินไป

บอกเลย ..อยากตาย.. ความรู้สึกของคนคิดสั้นเป็นอย่างนี้เอง

.................................

เมิงทำไรกุไม่ได้หรอก
อยากตายก็อยากไปสิ
กุจะตายก็ต่อเมื่อ แผ่นดินที่จะกลบหน้ากุสงบสุขและปลอดภัยเสียก่อนแล้ว ..มิเช่นนั้น .. กุจะไม่ยอมตายง่าย ๆ
สำเหนียกเอาไว้

อยากยัดเยียดความรู้สึกอะไรมาให้ก็เรื่องของเมิง
ถ้าไม่มีที่จะลง ก็เอากลับไปซะ อย่าปล่อยเรี่ยราด อุบาทว์คน

กุบอกเมิงหลายครั้งแล้ว ไม่รู้จักจำ
จะทำลายกุ ต้องทำให้กุสุขสบาย สนุกสนานลั้ลลา
ไม่ใช่มาทำให้กุจิตตก ขี้เกียจ งานเยอะ ยุ่งยาก วุ่นวาย
อิห่านพวกนี้ มันไม่เคยทำอะไรกุได้
สอนไม่จำ อิบร้าส์

#วันที่๘๔-๘๗ จิตตกเป็นบ้า!!

อยากบ้าก็บ้าไป ให้ห้าบรรทัด แค่นี้ก็เยอะแล้ว จะเอาอะไรมากมายล่ะอิยาย ขึ้นไปอาบน้ำว่าจะพานายไปดูโลกกว้าง ๆ พอสั่งนายอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเรียบร้อย ความขี้เกียจเกาะกินกบาลนังยาย เอนตัวลงนอน ยาวเลยจ้ะ ตื่นมาฟ้ามืดนึกว่าใกล้ค่ำ ที่ไหนล่ะ ฝนตกตะหาก ทะเลาะกับลูกนกและแม่ ยื่นคำขาดให้เวลาอีกสามวัน ถ้ายังไม่บินจะไล่แล้วนะ ไล่จริง ๆ นะ พี่ไม่ใช่คนใจดี ต้นไม้พี่จะตายหมดก็เพราะนกมาทับนี่แหละ วันนี้ไม่ค่อยดีสำหรับตัวเอง แต่รู้สึกดีที่มีนายคนเล็กมาอยู่ใกล้ ๆ นายไม่ยอมทำอะไรเอง พี่ต้องคุยกับนายด้วยโทนเสียง โด และ เร เท่านั้น ไม่สามารถใช้เสียงสูงอย่าง มี ฟา ซอล ลา ที ได้เล้ยยยย

...................................
55555555555555555555555555555555555555555555555

อิเHี้ย หมดเวลาจะจิตตกแระ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จะยัดเยียดอารมณ์อะไรมาให้กุอีกอ่ะ คิดว่ากุจะสนใจเหรอ?
เรื่องของชาวบ้าน คิดว่ากุจะใส่ใจเหรอ?
เต็มที่ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นแหละ

ดีเหมือนกัน ก็แค่นี้ ไม่เห็นจะตายห่านเลยสักที

ก็แค่วันห่วย ๆ พี่ยังมีวันที่ดีดี ขำ ๆ ฮา ๆ อีกเยอะ
นี่นะ กุจะบอกอะไรให้เมิงฟัง

กุมีบันทึกที่เขียนไม่จบดองไว้อีกเป็นสิบเรื่อง
รวม ๆ คงเป็นร้อย ๆ ตอนน่ะ 55555555555555555
5555555555555555555555555555555555555

เมื่อวานตั้งท่าจะเขียน เจอFacebook อัพเดรทเHี้ยไรของมันไม่รู้
มีใส่ภาพได้ไม่พอ ยังเปลี่ยนชื่อไทยเป็นโน้ตอีก โน้ตพ่องเมิงดิ

นี่เมิงคิดจะตัดคำให้เหลือน้อยลงแล้วใช่ไหม?
คือปกติ กุก็แยกออกเป็นสิบตอนกว่าจะจบ
พอเมิงเปลี่ยนเป็นโน้ตขึ้นมา กุไม่ต้องแยกออกอีกสามเท่าเลยรึ?

หงุดหงิดหัวใจตรงนี้แหละ

และร่างกายก็ขาดคาเฟอีน

เมิงดู๊ บล็อกกุเละตุ้มเป๊ะ ก็เพราะเมิงบังคับให้เขียนได้น้อย ๆ
พอกดเซฟ ข้อความกุหายจ้อย
มันน่าโมโหรู้บ้างไหม?

เทคโนโลยี จะมีค่าก็แค่กระโถนออนไลน์สำหรับนังยาย
สำเหนียกเอาไว้ด้วย!!!

ครบรอบปีพอดี #วันที่๘๘ และ #วันที่๘๙ ฉันขอโทษจริง ๆ

เตรียมตัวกลับบ้าน เด็กน้อยดูจะดีใจเป็นพิเศษ
การมาครั้งนี้ ประสพความสำเร็จมาก
นายคนเล็กพัฒนาได้เร็ว
แต่เรื่องทำให้จิตใจเข้มแข็งดูจะมีปัญหา
แล้วพี่ก็พบปัญหาอีกเรื่องคือ นายน่าจะมีความเสี่ยงเป็นโรคหัวใจ
เนื่องด้วยปู่นายเป็นโรคหัวใจ และนายเป็นคนขี้กลัวหลายอย่าง
เจอเรื่องตื่นเต้นหัวใจจะเต้นรัวและแรง
พี่พยายามจะพาขึ้นไปดูตะวัน ต้องปีนขึ้นไป นายยอมที่จะยืนอยู่คนเดียว ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาตามกันไป ครั้งที่สองตอนแรกเหมือนจะกล้า ได้สองก้าว เขาบอกว่า เขากลัว ขาสั่นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พี่ก็ไม่ฝืน ก็แค่รู้ว่า เขามีปัญหาตรงนี้
ระหว่างนายคนโต ก็ไม่ได้กล้าอะไรมากมาย นายกลัวเหมือนกัน
แต่ถ้าป้าอยู่ด้วย นายจะทำได้ทุกอย่าง สำหรับนายคนเล็กแล้ว
.... ไม่ได้เลย .....

พาไปส่งบ้าน พอได้เวลาต้องกลับมาทำงาน
บอกให้เตรียมตัวกลับ เขาไปกระซิบกระซาบยาย

"ไม่อยากกลับบ้าน" อย่างกับว่า อิป้าจะได้ยิน
พูดกล่อมขายฝันเท่าไร ก็ไม่ขึ้นแล้ว
เหมือนเขาบรรลุแล้วว่า ถ้าอยู่กับป้าต้องเจออะไรบ้าง
เข็ดเลย ทีนี้กลับกัน เวลาดื้อ ป้าจะขู่ ถ้าเป็นแบบนี้จะเอาไปอยู่ด้วยนะ รีบเลยจ้ะ รีบเป็นเด็กทีเชื่อฟังคำสั่งในบัดดล ฮ่ะ ฮ่า

....................................
อยู่คนเดียววน ๆ ไปสิเมิง นังยาย
สม อยากเสียงสูดีนัก บอกแล้ว
ให้ใช้เสียงแค่โทน โด กับ เร เท่านั้น
55555555555555555555555555555555555555555

กลับบ้านไป ก็เหมือนเดิม
ให้ยายป้อนข้าว ให้ยายอาบน้ำ
มันน่าเอายายมาดัดนิสัยแทนหลานจริง ๆ เชียว

นายมีการบอกป้า "ป้า ๆ เอาคนอื่นไปบ้างสิ" คือบอกให้เอาคนโต ๆ แล้วไปดัดนิสัยบ้างอ่ะนะ 55555555555

(วันที่๙๐ครั้งที่สองแล้วยังเก็บไม่ได้)
วันนี้เพื่อนมานอนด้วย ตกกลางวันเลยพากันกินส้มตำ 5555
อินี่ เห็นแก่กิน!!!
ตอนแรกก็ไม่อยากกิน ตอนถามว่า กินอะไรกันดี
พอโทรสั่งส้มตำเท่านั้นแหละ
ความอยากสะกิดต่อมน้ำลาย นานมากแล้ว ที่ไม่ได้กินส้มตำอร่อย ๆ
ด้วยกัน ส้มตำมีความแปลก
ย้ายถิ่นฐาน รสชาติก็เปลี่ยนไป
พี่ว่า ส้มตำบ้านพี่นี่แหละ ถูกปากที่สุดแล้ว เพราะเราไม่กินปลาร้า
ก็เลยหาส้มตำไทยกินยากเย็น

เขามักจะเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าว่า ตำไทยต้องหวาน
เป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนทีเดียวนะ
หวานได้ แต่ไม่ใช่รสชาตินำ

ตอนนี้มีความพยายามจะหาซื้อเครื่องไม้เครื่องมือโบราณมาสะสมไว้เป็นสมบัติบ้า พยายามจะให้แม่สอนวิธีทำขนมจีนแบบทำกินเอง
แม่ด่า "ไอ่บ้าๆๆๆ" ว่างนักเหรอ? ฮ่ะ ฮ่า 55555555

ก็ไม่ได้ว่าง แค่อยากกิน พยายามจะอธิบายให้แม่ฟังว่า
ขนมจีนที่เขาขายน่ะ เขาใส่อะไรให้เรากินบ้าง?
กินมาก ๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพ ดูไม่ปลอดภัย
อยากทำกินเอง อยากทำเป็น ถึงจะทำยาก
แต่ถ้าแม่ยังอยู่ มันก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ?

แม่ทำปากิมได้ แม่ทำลอดช่องได้
แต่พี่ไม่แน่ใจว่า อุปกรณ์พวกนั้นมันยังอยู่ครบไหม
แม่ชอบยกให้คนอื่น

ที่บ้านมีโม่เก่าอันหนึ่ง แต่ครกใหญ่ เรียกว่าอะไรมิทราบ ไม่มีแล้ว
พี่ไปเห็นครกแบบนั้นตามร้านจัดสวน ที่เขาเอาไว้แต่งสวนแต่งบ้าน
เคยเห็นที่บ้านตาตอนเด็ก ๆ แต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว
เลยไม่รู้ว่า ยังมีอยู่หรือเปล่า แม่บอกว่ามันขาดครก

แล้วคนสมัยก่อน จะทำขนมจีนหน้าน้ำขึ้น น้ำในลำคลองใสแจ๋ว
เอาข้าวมาโม้ ทำแป้ง แล้วก็ทำเป็นขนมจีน ใช้เวลาทำหลายวัน

มันต้องมีทางลัดสิว่ะ
กุจะกิน เข้าใจใช่ป่ะ
55555555555555555555555555555555555

#วันที่๙๐ อีกสักครั้งเฮือกสุดท้าย พยายามเข้านะ

บอกตรง ๆ นะนังยาย พี่รับไม่ได้หรอกนะ
ถ้าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้

ถ้ามันบรรลัยเพราะความไม่ตั้งใจของแกร
กุจะไม่ให้อภัยเมิงไปตลอดชีวิต

อย่ามาถามหาเหตุผล
ไม่มีอะไรที่เมิงทำไม่ได้

เหนื่อยแล้วไง
ยากแล้วไง

ไม่มีอะไรจะคิด
เซ็งตัวเอง

เซ็งตัวเองสุด ๆ ไปเลยนะตอนนี้
ตีสามกว่าแล้ว ยังไปได้ไม่ถึงครึ่ง
เพิ่งได้แค่เศษหนึ่งส่วนสี่เอง ใช้เวลานานเหมือนกัน

ยิ่งมันพยายามให้ทำไม่สำเร็จ
เมิงต้องยิ่งรีบทำให้เสร็จ
เข้าใจใช่ไหม?

ไม่ได้ยากอะไรเลย

คงจะเหมือนกับแรก ๆ ที่พี่ฝึกตัวเองมั้ง
ไม่คิดว่าจะทำได้ แล้วไง สุดท้ายก็อ่านได้หมดแล้วไง

มีหนึ่งก็ต้องมีสิบ มีสิบแล้ว หลายสิบจะมีไม่ได้เชียวรึ

ถึงร้อยก็ต้องทำให้ได้ป่ะวะ
ถ้ามันแลกมาด้วยสิ่งที่คาดหวัง
อาจจะหวังมากเกินไป
แต่ชีวิตตราบใดที่ยังคงมีลมหายใจ
เราก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วยความหวังไม่ใช่เหรอ?

ต่อให้จุดเทียนกลางมรสุม
กุก็จะทำ

รวบรวมกำลังใจทั้งหมด
รวบรวมพลังใจเท่าที่มี
เอาพลังของข้าฯ คืนมา
กุบ้าพลัง
เอาของกุคืนมา

พลังเป็นของข้าฯ คนเดียว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555


นอน ๆ ๆ พรุ่งนี้จะตื่นไปทะเลาะ ดัดสันดานนกกันแต่เช้า

#วันที่๙๑ เรายังเหนื่อยไม่ถึงครึ่งของที่พ่อเหนื่อย!!

อย่ากักเก็บความคิดสำออยไว้หน่อยเลย

(กุเหนื่อยจริง ๆ นี่หว่า)

กุไม่มีอะไรจะเถียงเมิงนะนังยาย
กุรู้แต่ว่า

เมิงทำมันได้.
ไม่มีความคิดอื่นแทรกเข้ามา

เหนื่อยไม่อยู่กับเราตลอดไปหรอก

แต่ถ้าไม่ยอมทำให้ถึงที่สุด
เวลาเสียใจ มันติดคงทน
ติดทนนาน
กี่แสนล้านความดี ก็ไม่สามารถทดแทน
ความผิดพลาดแค่ครั้งเดียวได้

ทีเรื่องชั่วๆ ยังเสือกทำไปได้

เรื่องดีดี แค่นี้
เมิงจะทำไม่สำเร็จได้ยังไง

............................

เมื่อก่อนทำเพราะปกป้องตัวเองจากคนเลว
มีคนเลวเป็นแรงบันดาลใจ
คราวนี้ทำเพราะคนดีคนหนึ่ง
เมิงไม่มีตัวเลือกมากนะนังยาย
ไม่มีสิทธิ์เลือกด้วย

ถ้ามันจะตาย ให้ตายไปเลย

อย่ามาสำออย.

#วันที่๙๒ ๙๓ ชีวิตต้องจมอยู่กับความหิว

ความหิวมันทำให้เราระลึกถึงความดีงามได้ตลอดเวลานะ
ยามใดที่เราอิ่ม เราจะเหลิงจนมองไม่เห็นความตาย

ช่วงนี้ง่วนอยู่กับการเก็บไม้ไอติม หรือไม่ก็เก็บตัวเลขให้ครบสี่สิบ
ทำไม่เคยได้ครบเลย

ที่จริงวันนี้ ควรจะเก็บ ที่๙๔ ได้แล้วเชียว
ถ้าไม่ได้เห็นกับข้าวในสำรับที่บ้าน
พี่เป็นโรคแพ้กับข้าวบ้าน มันกินแล้วอิ่มใจ
กินแล้วมีพลัง กับข้าวบ้านพี่อร่อยที่สุดในโลกเลย

และวันนี้อีกเช่นเดียวกัน มีแต่คนส่งข้อความหาหลายคนทีเดียว
มันน่าแปลกใจตรงที่ เรื่องที่คุยกัน กลายเป็นเรื่องเดียว
ก็มีความอยากรู้ คนพวกนั้น เขานัดกันส่งข้อความหานังยายหรือกระไร???

ทำเอาอินี่อยู่ไม่เป็นสุข ดีนะที่เรียนรู้มาเยอะ ทำการเบิกบุญได้ทันเวลา ฉันขอโทษ

..............................
อยากจะบ่นอะไรยาว ๆ สักครั้ง
นานมากแล้ว ที่ไม่ได้บ่นอะไรยาว ๆ
แต่พี่เกรงว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัยเท่าที่ควร
แค่นี้พี่ก็หมดแรงจะทำอะไรต่อแล้ว

ไม่มีตัวช่วย ไม่มีทางเลือก
ช่วยตัวเองเท่านั้น คือคำตอบของทุก ๆ สิ่ง
ไม่ต้องคิด ลงมือทำเลย
วิธีเดียวเท่านั้น ที่มีเหลืออยู่ตอนนี้

ไม่ใช่เพื่ออะไรเลย
ทำไปก็แค่เพื่อเยียวยาหัวใจตัวเองเท่านั้น

จำไว้นะยาย
เมื่อเรารอด ครอบครัวของเรารอด สังคมของเรารอด
ทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่ยายต้องการ

อยากให้แพทเทินความคิดนี้ติดอยู่ในหัวใจของไทยทุกดวง

เอาตัวรอดเป็นยอดดี
ครอบครัวเป็นสิ่งมีค่าควรรักษาให้มั่นคง
สังคมเป็นสิ่งเกื้อกูลชีวิตให้เป็นปึกแผ่น

ถ้าทุกคนอยู่รอดพร้อม ๆ กัน
ยังจะมีอะไรที่เราต้องการอีกฤา

ทำใจลำบาก..แต่อีกไม่นานหรอก
พี่คงจะทำใจได้

พี่ไม่รู้ว่า ภาพในฝันนั้นคืออะไร
ของจริงหรือของปลอม
แต่มันก็เป็นความหวังเดียวที่มีอยู่ตอนนี้

เราจะทำได้ก็แค่เยียวยาหัวใจตัวเองด้วยการหลอกตัวเองไปวันต่อวัน

คิดให้ดี ทำดีให้ได้ ทุก ๆ วันมันก็คงจะดีในแบบที่เราคิด

บางทีมันกังวลเกินไป
เกลียดฝันร้าย

พี่คงเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ

พี่ให้เวลาแกรนะ นังยาย
เดือนหนึ่งผ่านไป หัวใจแกรคงดีขึ้นได้เอง

ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น คงต้องไปพบขอปรึกษาจิตแพทย์จริง ๆ แล้ว

รับตัวเองในสภาพแบบนี้นานเกินไปไม่ไหวเหมือนกัน

......................................

หลายปีแล้วที่ไม่ได้กลับนอนบ้านเลย
ก็ตั้งแต่น้องแต่งงานออกไป
จนเขามีลูกสองคน
และที่สุดแล้วเขาก็แยกทางหย่าร้างกันไป

ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ที่ยังเหลือเป็นภาระท่านอยู่

แม่ไม่เคยบอกให้รู้ว่า สภาพความเป็นอย่างเป็นอย่างไร
จะว่าไป จริง ๆ แล้วเราก็แทบจะไม่ได้นั่งคุยกันนาน ๆ

ระยะนี้ที่บ้านมีคนตายหลายคน
ล่าสุดก็ไปอีกสองคน และดูเหมือนคนเก่าแก่ที่อยู่มาถึงสี่แผ่นดินแล้วกำลังจะแย่ และคงจะติดตามกันไปไม่กี่วัน

บ้านเราเป็นสังคมชานเมือง ที่ยังคงสภาพบ้านนอกไว้ได้ดี
แต่ไม่กี่ปีนับแต่น้ำท่วมใหญ่มา วิถีของผู้คนเริ่มเปลี่ยน

เราเสียใจ กับ สิ่งต่าง ๆ ที่มันเปลี่ยนแปลงแต่ไม่ได้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเลย

อย่างน้อย ยังรู้สึกใจชื้น ที่บ้านตัวเอง ยังพอประคับประคองให้ผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ทุกครั้ง

นับตั้งแต่พี่ชาย พี่จากไป ครั้งนั้นเป็นการสูญเสียมากที่สุด
แต่มันก็ทำให้พี่ได้เป็น คนอย่าง "นังยาย" ได้จนทุกวันนี้

ร้องไห้จนจะขาดใจตายอีกครั้งก็เมื่อสิบปีที่แล้ว
เดือนนี้แหละ วันสิ้นเดือนพอดี เช้าวันศุกร์ที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๙ เป็นวันที่เหมือนโลกทั้งใบอ้างว้างเหลือเกินไม่รู้จะอยู่ตรงไหน ทั้ง ๆ ที่นอนอยู่กับบ้าน แต่หาความอบอุ่นไม่เจอ
ปีนั้นพี่ขัดแย้งทางความคิดรุนแรงด้วยเรื่องส่วนตัวกับคนทั้งบ้าน
ร้องไห้หนักและนานเป็นเวลาหลายเดือน ทุกวัน

ร้องติดต่อกันมาหลายปี เมื่อครบรอบเดือนนี้ของทุก ๆ ปี

จนรู้สึกตัวเองได้ว่า เราควรจะพอแล้ว
กำลังจะเลิกร้องไห้ได้สนิทใจ ก็เมื่อปีนี้เอง

..................................

น้ำตา และ ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
ความคิดเราไม่ได้เปลี่ยน แต่ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปมาก

พอจะรู้นะว่า มันเกิดจากอะไร

เมื่อสิ้นศรัทธาในตัวเอง
ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก
ที่เราจะโหยหาไขว่คว้าคนดีดีในแบบที่เราอยากเห็น อยากให้มี

แต่พอยิ่งตามหา เราก็ยิ่งหมดศรัทธาในความดีเข้าไปทุกที

คนที่เหมือนจะเป็น และคิดมาตลอดว่าเขาเป็น
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด
คนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า
ตามหาจนเหนื่อย

วันนี้ มันได้คำตอบว่า มีคนเดียวเท่านั้นแหละ
แล้วท่านก็จากไปเสียแล้วด้วย

ต่อไปนี้ อยากได้อะไรต้องทำเอง

มีแต่ความพยายามเท่านั้นแหละ
ปาฎิหารย์ที่อยากเจอ

ณ ขณะจิตนี้ บอกเลย
เราร้องไห้ยากขึ้น
ใช้เวลาฟุมฟายน้อยลง

แต่มันเศร้ากินลึกมากขึ้นกว่าเดิม

ความรู้สึกมันละเอียดขึ้น
เหวี่ยงน้อยลง แต่แรงเหวี่ยงก็รุนแรงเพิ่มขึ้น

เมื่อไรก็ตามที่มันรู้สึกเศร้าและเสียใจ
มันจึงไม่ใช่น้ำตาที่เป็นทางออก
บอกเลย เห็นคนตายแล้วบอกกับตัวเองว่า
กุจะไม่เป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่

เดินสายเยี่ยมคนตายเป็นว่าเล่น
ทั้งคนที่ชีวิตมีแง่งาม และคนที่ชีวิตมีแต่ความประมาท

บางทีก็มีคำถามซ้ำ ๆ ย้ำกับตัวเอง
เราเห็นแก่ตัวเกินไปไหม?
ที่จะรู้สึกเศร้าใจ ในเมื่อท่านไปสบายแล้ว
พ้นจากกองทุกข์แล้ว

ที่เราเศร้าเสียใจนี่ เราอาลัย หรือเห็นแก่ตัวกันแน่

คน ๆ เดียว ตั้งใจทำเพื่อคนอื่นนับหลายสิบล้านคน
ถ้ากลับกัน ทำไมคนล้ายสิบล้านคน ไม่ตั้งใจทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง

อยากร้องไห้ออกมามาก ๆ แต่เราเบื่อกับความเหน็ดเหนื่อย
ที่ต้องซับน้ำตา แล้วเยียวยาหัวใจตัวเอง

ร้องไห้มานานนักหนาแล้ว จะให้กลับไปร้องไห้อีกครั้ง
มันง่ายเกินไปนะ

พี่จำทุกวัน ทุกครั้งที่ตัวเองปาดน้ำตาทิ้งได้หมดเลย
ไม่มีความรู้สึกไหน ที่จำไม่ได้

มีใครคนหนึ่งเคยบอกพี่ว่า
จุดเปลี่ยนของชีวิตที่จะทำให้เราเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นอย่างหนึ่งก็คือ การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก หรือเสียคนในครอบครัว

ก็ได้แต่หวังลึก ๆ เล็ก ๆ ว่า
เราเสียอย่างที่สุดแล้วต่อไปนี้เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น

พระเจ้าจะไม่ทรงพรากสิ่งหนึ่งจากเราไป
นอกเสียจาก จะทรงประทานสิ่งใหม่ที่ดีกว่าทดแทน

นี่ก็แค่บททดสอบของพวกเราทุกคนในบ้านใช่ไหม?


พี่จะพยายาม
รู้นะว่ามันทำใจยาก ทำได้ยาก
แต่ไม่เป็นไร

...เรา ทำ ได้ ...

#วันที่๙๔ ข่าวการจากไปทำให้ลืมความหิว

วันนี้เป็นวันที่ปวดปร่าที่สุดในหัวใจ
ที่บ้านมีคนตาย รับโทรศัพท์แม่ตั้งแต่กลางคืน
แอบตกใจว่า ใครเป็นอะไรเหรอ?

ช่างเป็นเดือนที่มีแต่ความตายมาเยือนจริง ๆ

วันนั้นที่กลับไปเพราะผู้นำของหมู่บ้านจากไป
พี่ยืนอยู่หน้าบ้าน และเด็กคนนี้ก็ขับรถผ่าน
พี่ทัก "ใครวะ!!" เขาขับรถเร็วมาก หน้าบ้านเป็นซอยเล็ก ๆ
ที่ไม่ควรขับรถเร็ว เพราะมันมีมุมอับ
อาจมีเด็กเล็กได้รับอันตราย

เขาหันหน้ามามอง พี่จำได้ถนัดตา เพราะนาน ๆ ได้กลับบ้านที
หลายปีแล้ว ที่ไม่เคยเจอหน้าเด็กคนนี้เลย
จำได้ล่าสุดตอนเขาไม่ถึงเจ็บขวบกระมัง
ตอนนี้เขาอายุใกล้จะ๑๗ ขวบปีแล้วเดือนหน้าก็ถึงวันเกิด

พอได้ข่าวว่าเขาเกิดอุบัติเหตุ ภาพแว๊บในวันนั้นเข้ามาทันที

พี่ทัก "ใครวะ" แล้วเขาก็หันควับ พี่เลยพูดต่อ

"ขับรถเร็วนะเมิง เบา ๆ หน่อยก็ได้"

ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ จำได้ว่าคืนวันเดียวกันกับที่พี่เดินทางแข่งกับเวลาไปเพชรบูรณ์ คืนวันที่๒๙ กันยายน นี้เอง

ใจหาย

โลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ

จะให้ทุกอย่างเป็นไปในแบบที่เราคิด
มันเป็นไปไม่ได้

แต่ก็ยังมีความพยายามจะให้มันเป็นไปแบบนั้นอยู่ดี
ให้ใกล้เคียงที่สุด

อย่าปรุงได้ไหม?

......................................

สัญญากับท่านและตัวเองว่าจะกลับบ้านให้มากขึ้น
และงดเดินทางทุกทริป

เมื่อวานกลับบ้านวันแรก
แม่ถาม "ไม่ทำงานเหรอ?" ทำสิ
"ทำไมกลับมาได้"

นี่เรากลายเป็นคนไม่มีธุระ ก็ไม่กลับไปบ้านตั้งแต่เมื่อไร
ไม่เคยรู้ตัวเลย รู้สึกตัวอีกที ปีหนึ่งไม่เกินสิบครั้ง
ให้ตายเถอะ นานจนบางที มีคนถาม "กลับบ้านครั้งล่าสุดเมื่อไร"

ช่วงไหนเดินทางบ่อย นี่ไม่ต้องพูดถึง
เพราะเราจะเอาเวลาทั้งหมดที่พอมีว่าง
ทุ่มไปกับการออกเดินทางในระยะหลายวันติดต่อกัน

แม่จะโทรหาก็ต่อเมื่อมีเรื่องให้ช่วยจัดการเท่านั้น
บางคนตายไปแล้ว แม่ลืมโทรบอกก็มี

แม่ไม่เคยร้องขอให้ทำอะไรให้
มีแต่กระซิบบอก ให้ไปช่วยคนนั้น ให้ไปช่วยคนนี้

นี่กุดีขึ้นจริง ๆ แล้วป่ะวะ???

ก็รู้นะ ว่าตื่นมา ต้องหลอกล่อตัวเอง
ให้ไม่ต้องสนใจวันเวลา
ไม่ต้องสนใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

หลอกล่อว่า มีอะไรต้องทำ
ถ้าได้ทำแล้วจะดี พ่อจะดีใจถ้ารู้ว่าเราเข้มแข็ง

...หราาาาา...

กับคนที่คิดทุกเรื่องที่เห็นและได้ยินอย่างกุเนี่ย
ต้องหลับไปสักสิบปี แล้วค่อยตื่นขึ้นมา รับรู้ว่า
โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว

กุจะหลับแบบนั้นนาน ๆ ได้ไหม??????

ผ่านไปสี่วันแล้ว
ความรู้สึกยังเหมือนเดิม

ใจจะขาดเสียให้ได้.

.........................................


มีโรคแบบ ความจำเสื่อม ตามสั่งไหม?
โง่เฉียบพลันไรงิ

ร้องไห้มาหลายครั้ง ก็ไม่เห็นมีครั้งไหนเหมือนครั้งนี้เลย

ต่อให้เราทุกข์มากมายขนาดไหน
กลับบ้านก็ยังพอทำให้คลายเศร้าได้
กลับมาทำงาน ก็หายเศร้าคลายทุกข์ได้
หรือคุยกับเพื่อน ก็ยังพอคลายได้
มันต้องมีอย่างน้อยสักที่หนึ่ง
ที่มองไปแล้ว ไม่ต้องมีความรู้สึกอาลัยร่ำไห้

นี่อะไร ทั้งแผ่นดินไร้ที่พึ่งพิงอิงแอบ

จะไม่เหลือคนดีที่สุดให้วางใจศรัทธาอีกแล้วเหรอ??

รู้สึกใจมันแกว่งๆ ไหม?

#วันที่๙๕ ครบ๓๖๕ วันก็น่าจะดีขึ้นเอง.

#วันที่๙๖ ๙๗ ๙๘ เก็บผ่านมาด้วยความลำบากยากเย็น

วันนี้เก้าสิบแปดสำเร็จสินะ ความหวังสุดท้ายของปาฎิหารย์
หลังจากที่ไปเอากำลังใจมาเมื่อวาน วันนี้รู้สึกดีขึ้นมาทีเดียว

กลับไปส่งทุกคนที่บ้านเมื่อวาน ถือโอกาสนอนบ้านคืนหนึ่ง
เช้ากินยาตอนตีสาม เพิ่มปริมาณมากกว่าหมอสั่ง
พอกินเสร็จเบลอนอนมึนอยู่ เช้ามาได้ยินเสียงนายร้องไห้
จนรำคาญ ต้องขึ้นมาเรียกให้เข้ามาหา
แล้วสอบถามว่า "ร้องด้วยเหตุผลอะไร"
เขาไม่พอใจที่แม่เตะตูดเขา เขานอนอยู่ ไม่บอกสักคำ
แล้วเตะเขา พี่เลยถามว่า แล้วต้องการอะไร
นายว่า นายจะเตะคืน

ฟังแล้วสะอึก ..มันดูแลลูกยังไง ปล่อยให้ลูกมีความคิดขนาดนี้ได้ ฟังแล้วปวดปร่่าในใจ พี่ยื่นมือให้
"อ่ะทำป้าเลยลูก ป้าให้หยิก อย่าไปโกรธแม่เลยนะ มันบาปรู้เปล่า?"

ปกติ ถ้าพูดแบบนี้นายจะหยิกจนป้าเนื้อหลุดทีเดียว
แต่คราวนี้เขารู้ว่า เขาไม่ได้โกรธป้า ป้าไม่ได้ทำอะไรให้
เขาเลยทำท่าไปอย่างนั้นเอง แล้วก็กลับมาหัวเราะได้ต่อ

ความสงบตอนเช้าหายไป
นอนต่อไม่ได้แล้ว ก็ต้องลูกขึ้นมาซักเสื่อโยคะ

วันนี้นายมีประชุมผู้ปกครอง พ่อแม่เขาแยกทางกันแล้ว
โทรหาพ่อ พ่อไม่ว่าง แม่ทำท่าไม่สนใจ
จะพูดอะไรมาก ก็ไม่ได้
ก็เลยเสี้ยมนายให้รุ้จักรับผิดชอบตัวเอง

เพราะเขาโตพอจะรู้เรื่องสื่อสารได้ดี
ไปบอกแม่นะ ว่าต้องทำแบบนี้ หนึ่ง สอง สาม สี่

พอคุยกับนายคนโต นายคนเล็กงอนป้าอีก ไม่ใส่ใจ
ทำหน้างอ ต้องเรียกมากอดถึงจะหายงอน

มันยุ่งเหยิงดีแท้ ๆ ยังไม่นับรวมเด็กอีกสองคนที่อยากมาเดินทางร่วมกับป้า กว่าจะจูนกันเข้าใจดี คิดว่าต้องใช้เวลาเป็นปี เพื่อละลายพฤติกรรมของเด็กแต่ละคน

ข้อเด่น ข้อด้อยของแต่ละคน แตกต่างขัดแย้งกันมาก

ไม่สามารถเอาไปรวมทำกิจกรรมเดียวกันได้
ทั้ง ๆ ที่วัยก็ใกล้เคียงกัน

พี่คงจะต้องใช้เวลากับเด็กแต่ละคนมากขึ้นกว่านี้
นายคนโต และนายคนเล็ก พอรู้แนว
แต่กับเด็กชาย เด็กหญิงนี่ ต้องลองพาเดินทางด้วยสักครั้ง
ถึงจะบอกได้ว่า จะเอายังไง

เด็กหญิงอายุเท่านาย ยังพอมีเวลาอีกสองปี แต่เด็กชายนี่ต้องรีบเปลี่ยนพฤติกรรม ต้องรีบปรับความคิดให้เร็วที่สุด

คิดว่ายังพอทันนะ อย่างน้อยเขาก็เริ่มเปิดใจและพูดออกมาได้มากกว่าตอนแรก ๆ ที่มาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ

ยังไม่ได้หวังหรอกว่า จะทำอะไรได้บ้าง
เอาแค่ตัวรอดก่อน ตอนนี้มึน คิดอะไรไม่ออก

รู้แค่ว่า เขามีความอยากจะเปิดใจจะยอมรับสิ่งที่จะเสี้ยมแล้ว

นังยาย .. ได้เวลาเปิดเครือข่ายใหม่
คบเด็กสร้างบ้านหลังใหญ่บ้างซิ

ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าฝันตอนเป็นเด็ก
กับฝันของคนใกล้ตาย
มันแตกต่างกันกี่มากน้อย

55555555555555555555555555555555