《《 ไม้พายที่ไร้คุณค่า 》》
ในวันที่ไม่เคยได้เรียนรู้ถูกผิด
ความคิดยิ่งใหญ่เกินฟ้ากว้างมิอาจกั้น
พอเมื่อความรู้อัดแน่นเพียงเท่านั้น
ความคิดจ่อมจมอยู่แต่ความผิดพลาดที่เกาะแน่นในหัวใจ
อะไรรึที่เจ้าปรารถนา
อะไรรึที่ฉันยังไม่ได้หามาให้
อย่างใดรึเพียงหน้าตาของแรงบันดาลใจ
เพราะเหตุใดฉันจึงขาดแคลนมัน
มีเพียงหญิงโง่คนหนึ่ง
คนผู้ซึ่งเธอว่าช่างน่าขัน
ในสายตาที่มองผ่านความเย้ยหยัน
ลึกลึกนั้นคือความอิจฉาที่จริงใจ
เธอทำหลายสิ่งที่ตำราว่าผิด
ในห้วงความคิดต่อต้านว่าหนักหัวใครไหม??
จะผิด จะถูก ก็ช่างประไร
เธอมิใช่กวีซีไรท์ ผิดแล้วทำไมฤา??
ฟ้าเบื้องหน้า ภูเขากั้น มีน้ำขวาง
สิ้นปัญญาหาทางไปกระนั้นหรือ??
ชูชีพพร้อม มีไม้พายไว้กับมือ
มือถือพาย คงไร้ค่า ถ้าไม่พาย.
#สำนึกผิด.๒๕๕๙อาฎีญา.
ถูกผิดดีชอบและความหวัง
วูบหวามชิดใกล้หรือชิงชัง
คำขอโทษอีกกี่ครั้งจึงเข้าใจ
ใจหนอ กายหนอ จิตวิญญาณหนอ
เจ้าจักรอ ปีกงาม หลุดลุ่ยไปถึงไหน
ไม่รู้จัก รักษ์ตัวตน บ้างหรือไร
แล้วเมื่อไร ปีกจะกล้าและแข็งแรง
ฉันเหนื่อย ฉันเพลีย และฉันเหงา
ความมัวเมา ครุ่นคิด น่าหน่ายแหนง
สะอิดสะเอียน อิดโรย ระโหยแรง
แม้นตะวัน ยังอ่อนแสง แหนงหน่ายใจ
ใจหนอ ใจหนอ หัวใจหนอ
เลิกรอ และเลิกหวัง ยากตรงไหน
อยู่กับตน อยู่กับตัว สำเหนียกไว้
สร้างศรัทธา ขึ้นใหม่ ให้ตัวเอง
กายหนอ กายหยาบ กายของกู
เมิงต้องรู้ รักษาไว้ ใช่ข่มเหง
ยืมกูใช้ มิใช่ ของเมิงเอง
ลมหายใจ ก็ยืมใช้ ใช่ของมึง
จิตหนอ วิญญาณหนอ ของเมิงหนอ
ใยมัวรอ เพรียกหา ขอที่พึ่ง
จะอิงแนบแอบสิ่งใดให้พรั่นพรึง
สักวันหนึ่ง ซึ่งทุกสิ่ง ล้วน..ไม่มี.