Bloggang.com : kokoo_129 : 6..อาทิตย์แรกแย้ม

6..อาทิตย์แรกแย้ม

***คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค หรือตีพิมพ์ โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

นิรันดร…

จะมีสักกี่คนที่รู้จักกับคำว่า “นิรันดร” ความหมายแห่งรักที่ผูกพัน ลึกซึ้ง และสืบนานเท่านาน แม้ความตายก็มิอาจพลัดพราก

6…อาทิตย์แรกแย้ม

เช้านี้อากาศแจ่มใสขึ้นกว่าเมื่อวันก่อน เพราะฝนเริ่มหยุดลงแล้ว......แม้ว่าท้องฟ้าจะยังคงมืดครึ้มด้วยกลุ่มเมฆฝน แต่ก็นับว่าดีกว่าเมื่อวันวานอยู่ดี สำหรับฉัน เพราะจะได้ไม่ต้องทนมองเม็ดฝนที่โปรยลงมา จนทำให้รู้สึกเศร้าสร้อยไปกับมัน

ฉันจัดการกับเสื้อผ้าที่ซุกไว้เต็มตะกร้าเป็นอันดับแรก แน่นอนว่าต้องพึ่งพาอาศัยเจ้าเครื่องปั่นผ้าแบบหยอดเหรียญด้านล่างของหอพัก เพราะมันจะช่วยให้เสื้อผ้าของฉันแห้ง สะอาด เร็วกว่าหลายเท่า.....ฉันหอบหิ้วเอาตะกร้าใบโตลงไปด้านล่าง ยังห้องที่จัดไว้สำหรับวางเครื่องซักผ้าอัตโนมัติ...ภายในห้องแคบๆ เล็กๆ นั้น มีเครื่องซักผ้าแบบหยอดเหรียญวางเรียงรายเป็นแถว หันหน้าเข้าหากัน นับๆ แล้วมีทั้งหมด 12 เครื่อง และทุกวันอาทิตย์ มันจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของคนที่พักอาศัยอยู่

ฉันเลือกเอาเครื่องที่ใช้อยู่ประจำ คงเพราะรู้ใจกันดี มันไม่เคยเกเรเหมือนเจ้าเครื่องเบอร์1 นั่น ฉันเคยใช้บริการเจ้าเครื่องเบอร์ 1 อยู่ครั้งหนึ่ง บอกตรงๆ ว่าแทบลมใส่เลยเชียวล่ะ ก็เพราะว่า หลังจากที่ฉันหยอดเหรียญ กดปุ่มทำงานไปได้สักพัก เครื่องมันก็จะเกเร หยุดๆ หมุนๆ อยู่พักใหญ่ แล้วมันก็เลิกทำงานเอาซะดื้อๆ ไม่ยอมหมุนอีก จนกว่าจะหยอดเหรียญลงไปเพิ่ม...ดูเหมือนจะตลกนะ แต่ไม่เลยสำหรับเวลารีบๆ ฉันเคยถามเจ้าของร้านที่ดูแลอยู่เหมือนกันว่า ทำไมไม่ส่งซ่อม ทางเจ้าของร้านก็ตอบว่า “ส่งแล้ว แต่...ก็เหมือนเดิม” คำตอบง่ายๆ แต่เหมือนไม่ใส่ใจ เฮ้อออ...

ฉันจัดการแยกเสื้อผ้าออกเป็นเฉดสี และแยกส่วน...เสื้อที่สีจัดๆ ฉันจะแยกเอาไว้ต่างหาก เอาไว้ซักเองบ้างตัวสองตัว ไม่เปลืองแรงนัก และแยกเอากางเกง กระโปรงไว้ต่างหาก ...จริงๆ เสื้อผ้าของฉันส่วนใหญ่ก็จะเป็นเฉดสีเดียวกัน คือโทนสีอ่อน ดูสบายตา แม้ว่าใครๆ อาจจะบอกว่ามันทำให้ฉันดูแก่เกินวัยก็ตาม แต่...ฉันชอบ

เมื่อจัดการเอาเสื้อผ้ายัดใส่เครื่องซักผ้าอัตโนมัติเสร็จเรียบร้อย แล้วอยู่ดูมันหมุน 2-3 รอบ...ฉันก็เดินออกมาจากห้องแคบๆ นั้น เพื่อกลับขึ้นไปจัดการทำความสะอาดห้องของฉัน...ทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ประจำทุกสุดสัปดาห์ของฉัน...ทำความสะอาดเสื้อผ้า ห้องนอน และหากมีเวลาเหลือ ฉันก็จะออกไปยังห้องสมุดสาธารณะ...ขลุกตัวเองอยู่ในนั้นจนกว่าบรรณลักษณ์จะออกปากไล่

ฉันจัดการกับห้องน้ำเป็นอันดับแรก ...ฉันไม่ชอบนักกับสภาพห้องน้ำที่ไม่สะอาด ขัดๆ ถูๆ จนบางทีฉันเองยังกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรครักห้องน้ำเกินปรกติ แต่ก็ช่างเถอะ ก็ฉันชอบนินา.....หลังจากจัดการกับห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย ฉันก็หันไปจัดการทำความสะอาดระเบียงด้านนอก ซึ่งยังมีสภาพชื้นๆ อยู่ คงเพราะโดนน้ำฝนอย่างหนักตลอดเกือบทั้งสัปดาห์กระมัง

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงได้ ฉันจัดการทุกอย่างในห้องพักเสร็จเรียบร้อย เห็นทีจะเป็นคิวของเจ้าเสื้อผ้าที่ทิ้งไว้ในเครื่องซักผ้าอัตโนมัติที่ต้องจัดการให้เสร็จเรียบร้อย... เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาตั้งโต๊ะที่หัวเตียงบอกมาว่า ขณะนี้เป็นเวลา 10.30 น. เกือบเข้าไปครึ่งวันแล้วซินะ...ฉันลงไปที่ห้องแคบๆ นั่นอีกครั้ง ...เครื่องปั่นหยุดนิ่งแล้ว ...ฉันเปิดเอาฝาเครื่องออก แล้วหยิบเอาเสื้อผ้าของฉันออกมาทีละตัว สะบัดเล็กน้อย ตรวจตราดูถึงความเรียบร้อย แล้วจึงค่อยๆ หย่อนมันใส่ลงไปในตะกร้า ฉันมักจะชอบตรวจเช็คสภาพเสื้อผ้าก่อนตากเสมอ...หากไม่สะอาดจะได้จัดการซักใหม่อีกรอบ...ท่าทางฉันจะเป็นโรค คุณนายสะอาดเข้าขั้นซะแล้วซินะ

อืม ตะกร้าผ้านี่หนักเอาการเหมือนกัน น้ำหนักที่ต่างจากตอนยังไม่ได้ซัก... คงเพราะเนื้อผ้าได้อมน้ำไว้ แม้จะไม่มากนัก เพราะผ่านการปั่นหมาดมาแล้วก็ตาม แต่มันก็...หนัก... สองมือของฉันโอบเอาตะกร้าไว้ที่อก และออกแรงยกมันขึ้นมา กองผ้าในตะกร้าสร้างปัญหาให้ฉันเล็กน้อย เพราะ...มันทำให้ฉันมองแทบไม่เห็นทางเดิน

ฉันก้าวออกมาพ้นห้องแคบๆ นั่นแล้ว และกำลังมุ่งตรงไปที่บันไดตึก...

“ให้ผมช่วยมั้ยครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำเอาฉันสะดุด เพราะเสียงนี้คุ้นหูเหลือเกิน ...ฉันชำเลืองมองคนที่เข้ามาทักทาย และก็ใช่เค้าจริงๆ คุณพล ....ฉันส่งยิ้มน้อยๆ ให้เค้า และรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เค้ามายืนอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ตรงหน้าฉันนี่

วันนี้หนุ่มลูกครึ่งไทย-ไต้หวัน ดูแปลกตาไปเล็กน้อย...เริ่มจากทรงผมที่เคยหวีเรียบ เป็นมันเพราะน้ำมันใส่ผม วันนี้กลับปล่อยสบายๆ ไม่มีน้ำมันเป็นเงาหลงเหลือ เส้นผมด้านหน้าปกตกลงมาจนทำให้ใบหน้าตี๋ๆ ของเค้าดูเด็กลงมาก ใบหน้า รอยยิ้ม ยังคงสดใสเหมือนเดิม เสื้อผ้าที่สวมใส่ในวันนี้ดูสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีหวาน พับแขนครึ่งแขน เข้ากันเป็นอย่างดีกับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีดำเข้ม แต่ก็ยังคงรักษามาตรฐานเข้มขัดหนังสีขาว ยี่ห้อหรู พอๆ กับรองเท้ายี่ห้อดัง

“คุณพล มาได้ไงคะ” ฉันทักตอบด้วยความรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเค้ามายืนตรงหน้า แต่แทนที่คุณพลจะตอบคำถามของฉัน เค้ากลับแย่งเอาตะกร้าผ้าของฉันไปถือแทน ฉันพยายามออกแรงดึงคืน แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเค้าออกแรงมากกว่า จนฉันจำต้องยอมให้เค้าทำได้ตามใจ....เค้ายิ้มให้ฉัน

“ผมก็..ขับรถมาซิครับ” คำตอบซื่อๆ แต่ฟังแล้วดูมันยั่วอารมณ์ได้ไม่น้อย ฉันอยากจะขัดเค้าขึ้นมาตะหงิดๆ แต่ก็ไม่ทำ เดินขึ้นบันไดคุยกับเค้าไปอย่างสงบจะดีกว่า ฉันคิดอย่างนั้น

“หมายถึง มาที่นี่ได้ยังไงคะ มีธุระแถวนี้หรือคะ” ฉันพูดกึ่งถามอีกครั้ง เค้ายิ้มน้อยๆ ยักไหล่เบาๆ มองหน้าฉัน

“ถ้าคุณกานจะให้บอกว่าธุระ ก็ได้ ...แล้วแต่ครับ” เค้าตอบสีหน้ายิ้มๆ

“กานไม่เข้าใจค่ะ” ฉันตอบตรงๆ รู้สึกฉงนในคำตอบของเค้าเหลือเกิน

แต่เค้ากลับเดินยิ้มไม่ตอบใดๆ อีก จนกระทั่งถึงหน้าห้องพักของฉัน เค้าวางตะกร้าผ้าลงกับพื้นหน้าห้องฉัน มองฉัน แล้วยิ้ม...

“เออ...กานว่าไม่ควรสักเท่าไหร่นะคะ ที่...” ฉันไม่รู้จะบอกเค้ายังไงดีให้สุภาพที่สุด ที่จะอธิบายให้เค้าเข้าใจว่า ฉันไม่อยากให้เค้าเข้าไปในห้องของฉัน เพราะมันดูไม่ดี คนแถวนี้คงจะเข้าใจผิด และเอาฉันไปนินทาเสียๆ หายๆ

“ผมจะไปรอคุณกานที่รถด้านล่างนะครับ” เค้าเข้าใจดีถึงความรู้สึกของฉัน เค้ายิ้มและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ นิ่มนวล น่าฟัง แต่แอ๊ะ...

“คะ....รอข้างล่าง” ฉันทวนคำพูดของเค้า ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม จนคุณพลอมยิ้มแบบขำๆ

“ครับ..” เค้าพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้ม สดใส

“หมายถึง..” ฉันยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก ถึงความหมายที่เค้าบอกออกมา จนคุณพลต้องยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของเค้าเบาๆ มองฉันด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้อากาศดี คุณกานคงไม่คิดจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนะครับ...” เค้าเริ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเปล่งๆ ผิดไปจากที่เคยมา ผิวที่ขาวของเค้านั้นเริ่มมีสีแดงเลือดผาดนิดๆ

“ผมเลยคิดว่า จะดีมั้ยถ้าเราออกไปหาอะไรดีๆ ทำกัน เช่น...เดินเล่น” เค้าบอกออกมาช้าๆ ด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย เหมือนคนขาดความมั่นใจกะทันหัน จนฉันอดรู้สึกขำไม่ได้ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ และเข้มแข็งในที่ทำงาน จนคนทุกคนต้องให้ความเกรงใจ ในตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ ที่มีท่าทางเปิ่นๆ ได้ถึงขนาดนี้

ฉันยิ้มขำๆ มองเค้าอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเปิดประตูห้อง หอบเอาตะกร้าผ้าขึ้นมา และกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง แต่แล้วคุณพลกลับคว้ามือของฉันเอาไว้ จนฉันรู้สึกตกใจเล็กๆ หันกลับไปมองเค้า

“คุณกานจะใจร้ายปฏิเสธผมหรือครับ” เค้าถามน้ำเสียงวิงวอน ดวงตาของเค้าที่จ้องมองมาทางฉันดูน่าสงสารเหลือเกิน ....ใจของฉันเต้นแรงผิดปรกติ มันรู้สึกวูบๆ จนรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวๆ บนใบหน้าของฉัน ฉันดึงมือของฉันออกมาจากมือของคุณพล แต่เหมือนว่าเค้าพยายามจะยื้อมันไว้

“กานยังทำงานไม่เสร็จเลยนะคะ” ฉันตอบ

“ผมรอได้ครับ” เค้ายืนยัน

“แต่...” ฉันเกิดอาการลังเลเล็กน้อย

“นะครับ...ได้โปรด” เค้าแสดงสีหน้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่วิงวอน สะท้อนความจริงใจของเค้า และท่าทางที่อ้อนวอนจนยากที่จะขัดขืน

“ก็มาถึงแล้วนิคะ จะให้กานปฏิเสธได้ยังไงกัน....” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแพ้กับความตั้งใจของเค้า รอยยิ้มของเค้าปรากฏบนใบหน้าตี๋หล่อ

“ขอกานจัดการกับเสื้อผ้าในตะกร้าก่อนนะคะ” ฉันบอกกับเค้า

“ครับ” เค้าตอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันมองหน้าเค้าแล้วให้รู้สึกประหลาดๆ ในใจ จนต้องดึงมือกลับ และเดินเข้าห้องพร้อมตะกร้าใบโต

ทันทีที่ประตูห้องของฉันปิด...ฉันก็ได้ยินเสียงเค้าร้องไชโย อยู่ด้านนอกนั่น...น้ำเสียงของเค้าทำเอาฉันขำหัวเราะออกมา .... คุณพลเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง เป็นผู้ชายแบบที่ฉันไม่คิดว่าเค้าจะเป็น เพราะตลอดเวลาที่โรงงาน เค้าจะเป็นเจ้านายที่มีมาดนิ่งเฉยซะส่วนใหญ่ ค่อนข้างวางตัวดีทีเดียว และบางเวลาก็ดูน่าเกรงขาม ไม่น้อย ....แต่ว่าในเวลานี้ เค้ากลับเหมือนเป็นอีกคนที่ฉันแทบไม่รู้จักมาก่อน ดูสดใส และตลก สำหรับฉัน

ฉันไม่ได้เร่งรีบมากนัก แม้ว่าจะมีคุณพลรออยู่ด้านล่าง ฉันจัดการตากเสื้อผ้าของฉันทีละตัว อย่างพิถีพิถัน เช็คร่องรอยต่างๆ ของเสื้อแต่ละตัว จนเสร็จ....ฉันจึงเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ อาบน้ำ ทำความสะอาดร่างกาย ...ทุกอย่างทำเป็นปรกติอย่างที่ฉันทำประจำในทุกๆ วัน

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ฉันจึงเดินลงมาจากห้องด้วยชุดสบายๆ ของฉัน เสื้อยืดคอวีสีขาวแขนสั้น กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลเข้มเนื้อผ้าเป็นมันมีโบผูกที่เอวพอเก๋ ผมที่เคยรวบตึงแทบทุกวัน ก็ปล่อยให้เป็นอิสระ มีคาดผมสีขาวพอไม่ให้ดูรุงรังน่ารำคาญ รองเท้าผ้าใบเรียบๆ สบายๆ เพราะคุณพลบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะไปเดินเล่นนินะ

ฉันลงไปด้านล่างของตึกหอพัก...รถของคุณพลจอดนิ่งอยู่อีกฝากของถนนหน้าตึก...เค้ายืนพิงอยู่ด้านข้างของรถ มองมาทางฉันด้วยรอยยิ้ม....แว่นกันแดดสีดำมืด บดบังแววตาที่เค้าจ้องมาที่ฉัน จนไม่อาจจะบอกได้ว่า เค้ากำลังคิดอะไรอยู่ อาจจะเบื่อหน่ายที่ฉันปล่อยให้รอจนร่วมชั่วโมง

“ขอโทษค่ะที่ให้รอนาน” ฉันบอกกับเค้าเมื่อเดินไปถึง แต่เหมือนว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรแบบที่ฉันหวังไว้ รอยยิ้มนั้นบ่งบอกว่าเค้าไม่ได้โกรธ หรือหงุดหงิดใดๆ เลย

“ไม่หรอกครับ ผมคิดว่าอาจจะนานกว่านี้ซะด้วยซ้ำ” คำตอบของเค้า ฉันเดาไม่ออกว่าเค้าพูดจริงหรือว่า แกล้งพูด แต่ก็ช่างเถอะ ใครใช้ให้มาโดยไม่บอก แถมยังมาช่วงชิงเวลาพักผ่อนของฉันแบบนี้อีก ปล่อยให้รอแค่นี้ก็ไม่เห็นจะน่าตำหนิตรงไหน จริงมั้ย...ฉันเข้าข้างตัวเอง

“เชิญครับ” คุณพลเปิดประตูรถให้ฉันอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ” ฉันบอกกับเค้าก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ เค้าปิดประตูให้ แล้ววิ่งวนไปด้านหน้ารถ เปิดประตู ขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งคนขับ

“หิวรึยังครับ ทานอะไรกันดี” เค้าพูดขึ้น เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากถนนหน้าหอพักของฉัน....ฉันยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย จึงไม่มีคำตอบใดๆ ให้...คุณพลนิ่งคิดพักหนึ่ง แล้วก็ดีดนิ้วเบาๆ

“ทานอาหารทะเลดีมั้ยครับ” คำเสนอของเค้าทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก...ถ้าทานอาหารทะเล แปลว่าเค้าต้องพาฉันไปในที่ไกลกว่าที่คิด

“เออ คือว่า...” ฉันอยากจะปฏิเสธ แต่เหมือนว่าคุณพลจะวาดแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เค้ายิ้มกว้างออกมา “งั้นไป พัทยากันนะครับ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”

สรุปเสร็จสรรพ ไม่รอฟังคำตอบใดๆ จากฉัน แล้วรถก็เลี้ยวตัดขึ้นถนนทางด่วนอย่างรวดเร็ว คงเพราะ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วยกระมัง ท้องถนนจึงโล่งว่างกว่าทุกๆ วันของสัปดาห์...เพลงบรรเลงฟังสบายๆ เปิดคลอในรถ นิ้วของคุณพลเริ่มเคาะตามจังหวะกับพวงมาลัย...มันคงสายเกินไปแล้ว หากฉันจะขัดใจเค้า ฉันจึงยอมตามใจคุณพล แว่นกันแดดที่เสียบไว้ที่คอเสื้อถูกจับมาสวมบ้าง แล้วเอนตัวพิงเบาะ ฟังเพลงเพราะๆ และ กลิ่นของเค้าที่ลอยผสมมากับแอร์ในอากาศ

***************************

Create Date : 16 ตุลาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 11:07:56 น.

0 comments

Counter : 507 Pageviews.