Bloggang.com : แบกเป้เที่ยว : ถนนสายนี้..สีเขียว(5)

ถนนสายนี้..สีเขียว(5)

กาลครั้งหนึ่ง..

เมื่อพี่สาวคนเดิมยื่นจดหมายข่าวของชมรมจักรยานฯมาให้อ่าน บอกว่ามีทริปขี่จักรยานไปค้างคืนที่บ้านของประธานชมรม คืออ.ธงชัย อยู่แถวรังสิต มีค่าใช้จ่ายเล็กน้อยเป็นค่าอาหารและค่ารถบรรทุก แต่คนที่เป็นสมาชิกจะเสียน้อยกว่า

ไม่รีรออีกต่อไป ข้าพเจ้าขอใบสมัครมากรอกแล้วส่งไปพร้อมกับสมัครร่วมทริป

ริมบึงน้ำใสราวตาตั๊กแตน สถานที่กางเต้นท์พักแรมของครอบครัวจักรยาน ข้าพเจ้าเรียกเช่นนั้นตามที่เห็น ทีแรกเมื่ออยู่บนรถบัสข้าพเจ้าแปลกใจเมื่อเห็นเด็กเป็นฝูง เอ๊ะ..หรือว่าเรียกเป็นโขยงดีล่ะ ยี่สิบคนเป็นกลุ่มเด็กๆจากบ้านราชวิถี ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นเด็กๆที่พ่อแม่มาด้วย บางคนผู้ปกครองไม่ได้ไปด้วยก็จูงมือเข้ามาฝากให้ข้าพเจ้าช่วยดูแลให้ก็มี เห็นเด็กๆเยอะอย่างนี้ชักจะสนุกแล้วล่ะสิ สมาชิกครอบครัวนี้เยอะน่าดู มีพ่อแม่ใหญ่คือ อ.ธงชัยและภรรยา ทั้งยังมีลุงป้าน้าอาอีกหลายคน ส่วนข้าพเจ้าขอเป็นพี่สาวก็แล้วกัน

ก๊วนยุวจักรยานพากันปั่นยิกๆไปตามถนนโล่งกลางทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกตา ที่ดินจัดสรรของหมู่บ้านที่ยังไม่มีใครเข้ามาปลูกบ้านอาศัย เหมาะนักหนาสำหรับเด็กๆกับจักรยาน ที่ผู้ใหญ่ไม่ต้องห่วงว่ารถยนต์จะเฉี่ยวเอาไปกลางทาง จะห่วงก็แค่เด็กๆจะพากันแหกโค้งเข้าพงหญ้าข้างทางเท่านั้นก็พอ

คืนนั้นมีสไลด์สวยๆใต้แสงดาว อาศัยผนังบ้านเป็นจอฉาย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่พากันปูเสื่อล้อมวงนั่งๆนอนๆฟังพ่อใหญ่ของชมรมฯพูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับจักรยานในต่างประเทศที่เขาเรียกตัวเองว่าพัฒนาแล้ว ที่นั่นเขาให้ความสำคัญกับคนขี่จักรยานมากกว่าคนใช้รถยนต์เสียอีก เขาว่ามนุษย์เรามัวแต่คิดประดิษฐ์สิ่งที่ทำให้ตัวเองสบาย แต่ลืมว่าเขาได้ทำร้ายโลกไปเท่าไหร่ กว่าจะคิดได้ ผนังโอโซนก็แหว่งโหว่เป็นรูเบ้อเริ่ม ถึงได้ย้อนกลับมาคิดถึงพาหนะที่เหมาะกับโลก

เห็นบ้านเมืองเขาแล้วน่าอยู่ ทั้งๆที่มันก็เป็นแผ่นดินผืนที่อยู่บนโลกใบเดียวกัน เมื่อไหร่บ้านเราจะเป็นแบบนั้นบ้างก็ไม่รู้

รุ่งเช้าอีกวัน เรามีนัดหมายว่าจะไปดูนกกัน จึงแบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆแยกย้ายไปตามซอยต่างๆ ผ่านหมู่บ้านบ้าง เลาะริมคูน้ำบ้าง บางทีก็ไต่สะพานไม้เก่าๆ ไม่น่าเชื่อว่าบรรยากาศแบบนี้ยังพอหาได้ตามชานเมืองกรุงเทพ พวกเด็กๆพากันส่องกล้องชี้ชวนดูนกตัวนั้นตัวนี้เป็นที่เพลิดเพลิน เสียงจ้อกแจ้กของเด็กๆดังจนนกตื่นทุ่งบินหายกันไปหมด เหลือก็แต่นกกระจอกขี่จักรยานสองล้อกลุ่มนี้แหละ

วูบหนึ่งนั้นข้าพเจ้านึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก ที่ไม่มีโอกาสได้ขี่จักรยานไปไกลเกินหน้าบ้านตัวเอง ชุมชนที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่วุ่นวายด้วยรถยนต์เกินกว่าที่ผู้ใหญ่จะปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆออกไปเผชิญท้องถนนเพียงลำพัง นึกแล้วน่าอิจฉาเด็กกลุ่มนี้ยิ่งนัก

แล้วข้าพเจ้าก็เร่งฝีเท้าสปีดสุดกำลัง ยืดตัวตรง ปล่อยมือจากแฮนด์จับ หัวเราะเริงร่า....มีความสุข

อ่านต่อ

Create Date : 29 สิงหาคม 2552

Last Update : 30 สิงหาคม 2552 8:20:59 น.

0 comments

Counter : 247 Pageviews.