Bloggang.com : แบกเป้เที่ยว : ถนนสายนี้..สีเขียว(4)

ถนนสายนี้..สีเขียว(4)

ลองของ

แล้วอีกไม่นาน ข้าพเจ้าก็ได้ข่าวว่าอสท.มีโปรแกรมจักรยานท่องเที่ยว ภูชี้ฟ้า-ผาตั้ง ตอนปลายปี พอดีกับช่วงที่ข้าพเจ้าได้วันหยุดพักหนาวเหมือนนัดกันไว้อย่างงั้นเชียว

แต่คราวนี้ข้าพเจ้าต้องฉายเดี่ยว เพราะพี่สาวอีกสองคนที่ขี่จักรยานด้วยกันเขาไปด้วยไม่ได้ อีกอย่างเขาก็มีโปรแกรมจะไปขี่ที่ราชบุรีอีกอาทิตย์ถัดไปซึ่งข้าพเจ้าก็ไปด้วยไม่ได้ ก็เลยต้องทางใครทางมัน

เริ่มจากโทร.ไปจองทริปเอง เอาจักรยานไปฝากไว้ที่ททท.ให้เขาขนขึ้นรถบรรทุกล่วงหน้าไปก่อน จัดสัมภาระลงเป้เดินทาง รวมถึงวิ่งไปซื้อกางเกงจักรยานในวันสุดท้ายหลังจากตัดใจอยู่นาน ก็ราคามันถูกเสียเมื่อไหร่ล่ะ ส่วนถุงมือยังไม่ซื้อ ตังค์ไม่พอ จะวิ่งไปหยิบยืมก็ไม่ทัน...

คนที่คุ้นกับการไปเที่ยวกับเพื่อนๆคงรู้สึกแปลกๆเมื่อต้องร่วมทางกับคนที่ไม่เคยรู้จัก ข้าพเจ้าเองก็เป็นเช่นนั้น แต่คนแปลกหน้าก็กลายเป็นคนคุ้นเคยกันได้ในเวลาไม่นาน หากว่าเขามีความคิดและใจชอบตรงกัน มันก็เหมือนกับการเดินทางครั้งนี้ ข้าพเจ้าได้รู้จักกับคนต่างสาขาอาชีพ ทั้งพ่อค้า นายธนาคาร อาจารย์ สถาปนิก นักจัดรายการวิทยุ และอื่นๆ รวมถึงช่างภาพคนทำหนังสือ คือคุณอภินันท์แห่งอสท.ที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการจัดทริปครั้งนี้

แต่ไม่เจอนักวิจัยฝุ่นหรือคนตกงานเลยสักคน ไม่เหมือนกับตอนที่ไปร่วมทริปกับชมรมจักรยานฯ คราวนั้นมีทั้งแม่บ้าน คนไม่มีงานทำ รวมทั้งเด็กนักเรียนตัวกระเปี๊ยก
สำหรับทริปนี้ ข้าพเจ้าล่ะมั้งที่อายุน้อยที่สุด...

แรกเริ่มก็คึกอีกเช่นเคย คราวนี้เตรียมพร้อม กินนอนมาเต็มอิ่ม อาการร่อแร่แบบหนก่อนคงไม่มี ชาวคณะลงเรือจากเชียงของล่องโขงมาเทียบตลิ่งแถวๆบ้านปากอิง หลังจากตะกายขึ้นฝั่งมาได้ ขบวนจักรยานเริ่มออกสตาร์ทจากบ้านปากอิงได้อย่างสวยงาม ความงามของเส้นทางและสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ ข้าพเจ้าจะไม่ขอเอ่ยซ้ำอีกให้น่าเบื่อ ในเมื่อคุณเจี๊ยบ--อภินันท์ บัวหภักดี ได้บรรยายไว้แล้วในหนังสืออสท. ฉบับต่อมา

แต่ความโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับนักหัดเดินทางคนนี้ล่ะ เล่าไปแล้วจะมีใครเชื่อ แต่ก็จะเล่าตรงนี้ล่ะนะ

พอพ้นทางเรียบเราก็เริ่มไต่เขา เริ่มต้นจากบ้านปางหัดจนขึ้นไปถึงสถานีอนามัยผาตั้ง แดดตอนใกล้เที่ยงร้อนจ้า แต่หนทางข้างหน้านั้นเห็นแล้วกลับหนาว...

เหมือนตอนที่ขี่กลับจากบางปู ข้าพเจ้าเริ่มคิดหาคำตอบให้ตัวเองอีกครั้งว่าต้องการอะไรจากการขี่จักรยาน แต่คราวนี้ยากกว่าครั้งที่แล้ว

อากาศร้อนสะบัด ทางก็ชันจนต้องแหงนคอตั้งบ่า แต่ข้าพเจ้าไม่มีแรงแม้แต่จะเข็นขึ้นไป สุดท้ายก็ทิ้งจักรยานลงนอนแอ้งแม้งกับพื้น ยอดหญ้าริมทางไหวน้อยๆเหมือนจะหัวเราะเยาะเด็กโง่ที่ฝันว่าจะถีบจักรยานขึ้นดอย แต่แล้วก็ทำไม่ได้อย่างที่ฝัน ข้าพเจ้าก้มหน้ายอมรับสังขารตัวเองโดยดุษณี ทรุดนั่งบนถนน คำถามเดิมยังวนเวียนอยู่ในใจ ขณะที่คำถามใหม่ถูกยกขึ้นมาอีกหนึ่งกระทู้ว่าถ้าหากข้าพเจ้าเกิดคิดบ้าเดินทางด้วยจักรยานคนเดียว แล้วมาเจอสภาพแบบนี้จะทำอย่างไร

ก็โบกรถสิ (วะ)

ตำนานของจักรยานคราวนี้จึงจบลงที่หลังรถกระบะ แม้ต้องยอมรับในเรื่องกำลังกายว่าสู้ไม่ไหว แต่ใจยังหวังอยู่ลึกๆว่าต้องมีวันนั้นสักวันสิน่า

อย่างน้อยข้าพเจ้าก็ได้บทเรียนใหม่ ว่าด้วยเรื่องการรักษาตัวให้ตลอดรอดฝั่ง ไม่ต้องทนทรมานตัวเองจนเกินพอดี

ตึงนักมักขาด หย่อนนักก็มักยาน---เอาเท่าที่พอไหว ก้นจะได้ไม่ช้ำ น้ำตาจะได้ไม่ตก หรือที่พระท่านว่า เดินทางสายกลางนะโยม...สาธุ

อ่านต่อ

Create Date : 29 สิงหาคม 2552

Last Update : 30 สิงหาคม 2552 8:22:04 น.

0 comments

Counter : 234 Pageviews.