สึนามิในกรุงเทพ (ตอน จบ)

เจอแล้วครับ กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย ถามตั้งหลายคนกว่าจะมาถึง ผมว่าคนเราเนี่ยใจดีทุกคนนะครับ อยากช่วยกันทั้งนั้น รู้บ้างไม่รู้บ้างก็บอก ดีใจครับมันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ

ก้าวแรกที่เข้าในกรม ก็เห็นเป็นกรมเล็กๆ มีโต๊ะรับบริจาค โต๊ะลงทะเบียนอะไรซักอย่างไม่รู้ แล้วเห็นกองน้ำขวด เยอะมากๆครับพร้อมกับคนไม่ถึงร้อยตั้งสองแถวยกน้ำมีทหารมาช่วยด้วยครับ ผมมาเดี่ยวครับก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดีก็เข้าไปถามที่โต๊ะลงทะเบียนว่า ผมอยากมาช่วยครับ ต้องให้เริ่มตรงไหนดี ก็มีเจ้าหน้าที่โต๊ะบอกว่าลงทะเบียนก่อนนะ แล้วรู้ข่าวได้ไง ผมบอกว่าจากทีวีครับ พอลงทะเบียนเสร็จ ก็เดินตรงไปที่เค้ายกน้ำกัน ตอนแรกรู้สึกเขินๆไม่รู้เริ่มไงดี เลยตรงเข้าไปหัวแถว(หัวแถว คือ กองขวดน้ำ ปลายแถว คือ รถคอนเทรนเนอร์) ก็รู้ทันทีว่าต้องทำอะไร ยกน้ำดื่มที่เป็นขวดมัดเป็นแพ็คส่งต่อไปในแถวเรื่อยๆ จับขวดใส่ถุงบางถ้าแพ็คขวดมันขาด ลืมบอกไปครับว่าผมถึงที่กรมประมาณ 10 โมงเช้า ยกไปยกมาไม่คิดอะไรครับ น้ำกองมหาศาลก็หมด

เที่ยงกว่าๆ ก็มีเจ้าหน้ามาชวนทานข้าวครับ บอกว่าทางกรมเตรียมข้าวไว้ให้ทานกัน ตอนแรกทุกคนเกรงใจไม่กล้าไปทานเพราะต้องเข้าไปบนตึก ผมก็เกรงใจครับแต่เกรงใจเจ้าหน้าที่เลยตามไปโดยไม่ขัดขืน ก็หิวอะแถวนั้นไม่มีอาหารขายด้วย ขึ้นไปชั้น 4 ครับ มีก๊วยเตี๋ยวต่างๆ เย็นตาโฟ ขนมจีน ขนมหวาน จำไม่ได้หมดครับ เพราะทานแต่เย็นตาโฟ พอทานเสร็จก็เริ่มนั่งเฉยๆ เป็นโอกาสที่ได้เริ่มมองรอบๆ และได้คิดอีกเล็กน้อย ความรู้ที่ดีๆ มันก็เข้ามาไม่หยุด คนที่มาช่วยส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่น นักเรียน นักศึกษา ครอบครัวก็มีบ้าง และได้ฟังบุคคลเหล่านั้นคุยกันแล้ว (อย่างนี้เรียกแอบฟังหรือเปล่าครับ) พวกวัยรุ่นก็จะโทรไปหาเพื่อนๆชวนมายกของกันบ้าง เล่าความดีของตัวเองบ้าง ถ้าคนเราภูมิใจในสิ่งที่ทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ และ การที่ชวนคนอื่นมาทำความดีก็ดีใหญ่เลย อีกพวกครับมาเป็นคู่มีป้อนข้าวป้อนน้ำเห็นแล้วอิจฉาจัง เรามาคนเดียวอะ

ทุกคนเริ่มลงไปทำงานต่ออีก ก็พบว่าข้างล่างมีของที่คนมาบริจาคเต็มเลยไม่ว่าจะ สบู่ ยาสีฟัน เสื้อผ้า หม้อ ฯลฯ บอกไม่หมดครับ ผมขออู้หน่อยแก่แล้วยังเหนื่อยอยู่เลย ก็ยืนมองอีกอะครับ สีหน้าของคนที่มาบริจาคนั้นเป็นใบหน้าที่มีความสุขและแววตาก็ยังแสดงถึงความเป็นห่วงเพื่อนชาวใต้ของเรา ส่วนคนที่มาขนของนั้นแม้เหงื่อจะไหลไคลจะย้อยแต่หน้าตาก็บ่งบอกว่ามีอะไรที่เค้าทำได้อีกก็ส่งมา ผมที่ยืนมองรอบๆ และแค่เพียงคิด ความรู้สึกต่างๆของทุกคน ณ ตอนนั้น เหมือนคลื่นไทยสึนามิ ที่อยากทำอะไรเพื่อเพื่อนคนไทยด้วยกันนั้นมันเข้ามาใน ตัวผมจนรู้สึกว่าหัวใจและร่างกายผมนั้นมันสั่นไปด้วยความปิติยินดีที่ได้เกิดมาร่วมแผ่นดินเดียวกับพวกเค้า

ผมช่วยขนของจนเริ่มน้อยลง คนก็เริ่มซา ผมก็จะกลับบ้านแล้วครับ ถึงแม้งานวันนี้ของผมจะไม่ได้ทำอะไรมากมายนั้น แต่เพียงคุณมองรอบๆ และคิดเรื่องต่างๆที่อยู่รอบตัวคุณ เรื่องราวดีๆนั้น มันจะทำให้พลังชีวิตของเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า และยังแบ่งปันให้คนอื่นได้อีกครับ

Create Date : 24 มีนาคม 2548		2 comments
Last Update : 25 มีนาคม 2548 9:05:37 น.
Counter : 385 Pageviews.
Share Tweet