ฤดูหวานรัก...Sweet Ogi - Megi วางแผงแล้ว /สนพ. ที่รัก
Group Blog
 
 
พฤศจิกายน 2558
 
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
9 พฤศจิกายน 2558
 
All Blogs
 

บทที่ 2

ภายในห้องทำงานชั้นสิบแปดของอาคารสำนักงานสืบสวนคดีแห่งชาติ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้นวายุละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า มองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจอมือถือ ขมวดคิ้วไม่คุ้นกับเบอร์ที่ปรากฏบนจอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงกดรับสาย

“สวัสดีครับ” เขากรอกเสียงเคร่งขรึมไปตามสาย

“สวัสดีค่ะ ดร. วายุ วินเซนต์สิทธาวรกานต์ใช่มั้ยคะ” เสียงหวานใสดังมาจากปลายสาย “ดิฉันติดต่อมาจากเจดแมกาซีนค่ะ”

วายุเงียบไปเสี้ยวอึดใจ แปลกใจที่นิตยสารบ้าบออะไรนี่มีเบอร์มือถือของเขาได้อย่างไร“ครับ ไม่ทราบคุณได้เบอร์มือถือผมมาจากไหน” น้ำเสียงเคร่งขรึมแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

“คงไม่ยากหรอกค่ะที่จะหาเบอร์โทร.ของหนุ่มเอ็นไอบีคนดัง”

กังวานท้าทายบางเบาในน้ำเสียงส่งผลให้เขานิ่งเงียบไปอีกครั้ง ความพึงพอใจบางอย่างผุดวาบขึ้นช่างคล้ายกับค่ำคืนนั้นในงานเดินแบบแสดงเครื่องเพชรแววตาและรอยยิ้มนั่นแฝงความท้าทายอยู่ในที และสิ่งนี้ก็ตรึงความสนใจเขาได้ชะงัด

เขาชักอยากรู้แล้วสิว่าแม่สาวปลายสายนี่มีธุระอะไรกับเขากัน“ว่าแต่คุณมีธุระอะไรกับผม” ครั้งนี้กังวานความห้วนถูกแทนที่ด้วยความถือดี

“คือดิฉันอยากจะขอสัมภาษณ์ดร.วายุเพื่อลงคอลัมน์ เซเลบหนุ่มประจำเดือนกุมภาพันธ์ค่ะ”

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายทันทีที่แท้ก็เรื่องเดิมๆ นี่เอง เบื่อหน่ายกับการมาขอสัมภาษณ์เพื่อลงสารพัดคอลัมน์ครั้งก่อนก็ เซ็กซี่กาย ครั้งนี้ เป็นเซเลบหนุ่มไม่รู้ว่าใครยกตำแหน่งเหล่านี้ให้เขากัน “ขอโทษทีผมไม่สะดวกเรื่องการสัมภาษณ์” ปฏิเสธสิ้นเยื่อขาดใยเตรียมจะกดวางสาย

“เดี๋ยวค่ะ” ปลายสายชิงร้องทักอย่างรู้ทัน “คือดิฉันขอเวลาไม่นานหรอกค่ะไม่เกินครึ่งชั่วโมง คุณ...”

“ผมไม่สะดวกจริงๆ ขอโทษนะครับ” วายุกดวางสายทันที ไม่รีรอ โดยไม่สนใจว่าจะเสียมารยาท เขาเบื่อพวกตามตื๊อยิ่งจากพวกสารพัดนิตยสารที่ชอบขายข่าวดาราคนดังทั้งหลาย และเมื่อเสียงเรียกเข้าจากแม่จอมตื๊อคนเดิมดังขึ้นมาอีกก็ไม่คิดจะรับสาย ปล่อยให้โทรศัพท์เคลื่อนที่ร้องดังอยู่อย่างนั้นเกือบหนึ่งนาทีเต็ม

เขาหันมาสนใจกับงานตรงหน้าต่อการรวบรวมหลักฐานเพื่อเอาผิดมานายธาวัน มาเฟียค้ามนุษย์ข้ามชาติรายใหญ่หมอนี่เป็นตัวแสบของวงการค้ามนุษย์เขารู้กิตติศัพท์ของมันตั้งแต่ทำงานอยู่นิวยอร์ก

ทั้งองค์การตำรวจสากล และ เอฟบีไอต่างหมายหัวหมอนี่ เพราะมันแผ่เครือข่ายธุรกิจไปถึงสหรัฐอเมริกา

ขบวนการค้ามนุษย์ของนายธาวันทำกันอย่างเป็นล่ำเป็นสันและครบวงจร ใช้ประเทศไทยเป็นศูนย์กลาง ตั้งแต่เป็นประเทศต้นทาง ประเทศทางผ่านและประเทศปลายทาง ของเหยื่อค้ามนุษย์ คือมีตั้งแต่ผู้หญิงไทยถูกล่อลวงให้ไปค้าประเวณีในต่างประเทศการส่งผู้หญิงและเด็กหญิงชาวพม่า กัมพูชา และเวียดนามเดินทางผ่านชายแดนทางใต้ของไทยเข้าไปค้าประเวณีในมาเลเซียและการนำผู้หญิงกับเด็กชาวพม่า กัมพูชา ลาว มาค้าธุรกิจทางเพศในไทย

นายธาวันถือเป็นผู้ทรงอิทธิพลในวงการมาเฟียเป็นพี่ใหญ่ระดับบิ๊กที่มีสายสัมพันธ์กับนักการเมืองระดับชาติบางคน เรียกว่ามีเส้นสายใหญ่เป้งทีเดียวที่สำคัญทำงานอย่างรัดกุม ยากจะสาวถึงหลักฐานเอาผิดใดๆอย่างมากก็จับได้แค่ลูกน้องปลายแถว ไม่เคยสาวถึงต้นตอได้สักครั้ง

ตอนนี้เขาพยายามสืบหาและรวบรวมหลักฐานทางการเงินและเครือข่ายของฝ่ายนั้นอยู่คาดว่า

คงใช้เวลาอีกสักพักหมอนี่เป็นอาชญากรยุคโลกไร้พรมแดนอย่างแท้จริง เขาเชื่อว่ามันต้องมีมือดีมาช่วยในเรื่องการหลบหลีกและอำพรางข้อมูลเรื่องการเงิน

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเจาะถึงข้อมูลส่วนตัวของนายธาวันและพวกพ้องของมันพวกมันมีทีมป้องกันระบบเครือข่ายข้ามชาติที่เหนียวแน่น มิหนำซ้ำมีฝีมือระดับหัวกะทิก่อนหน้าที่เขาจะมาทำงานที่เอ็นไอบี ที่นี่เคยโดนเจาะระบบฐานข้อมูลจนพังเสียหายยับเยินโดยเชื่อกันว่าน่าจะเป็นแฮกเกอร์ของมาเฟียตัวร้ายรายนี้ ที่เป็นไม้เบื่อไม้เบากับสำนักงานสืบสวนคดีแห่งชาติมานานหลายปีและนี่ก็คืออีกหนึ่งสาเหตุที่ผู้บัญชาการสำนักงานสืบสวนคดีแห่งชาติ เรียกตัวเขาให้มาช่วยงานโดยเร่งด่วนผ่านทางบิดา

ตี๊ด...ตี๊ด...

เสียงสัญญาณจากเครื่องอินเตอร์คอมดังขึ้นวายุกดปุ่ม

“ท่านคะ มีคนมาขอพบค่ะบอกว่านัดท่านไว้”

วายุหน้านิ่ว “ผมไม่ได้นัดใครไว้นะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

“เธอยืนกรานค่ะว่านัดท่านไว้เรื่องขอสัมภาษณ์ เธอเพิ่งวางสายจากท่านไปเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว”

“บอกเธอไปว่าผม...”

“ดร. วายุ วินเซนต์สิทธาวรกานต์ ดิฉันหวังว่าคุณคงไม่ปฏิเสธการสัมภาษณ์เพียงไม่นา...”

หญิงสาวที่รออยู่หน้าห้องถือวิสาสะยื่นหน้าเข้าไปกรอกเสียงผ่านเครื่องอินเตอร์คอมทำเอาเลขานุการสาวใหญ่หน้าเหลอ

ตู๊ด...ตู๊ด...

สาวเจ้าถอนหายใจเบาๆเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณตัดสาย เหลือบมองประตูบานเขื่อง ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่การสัมภาษณ์หนุ่มเอ็นไอบีคนดังคนนี้เหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ไม่น่าจะเกินความสามารถของหล่อน

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คือท่านคงไม่สะดวกให้สัมภาษณ์ รบกวนคุณมาติดต่อวันหลังจะดีกว่านะคะ” เลขานุการไล่กลายๆ อย่างสุภาพ

คนถูกไล่คลี่ยิ้มหวานให้กับสาวใหญ่ “ถ้าฉันจะขอเข้าไปพบดร.วายุสักครู่จะได้มั้ยคะ”

“ไม่ได้ค่ะ” สาวใหญ่ปฏิเสธเสียงแข็งทันควัน ชักไม่ชอบใจแม่สาวสวยจอมตื๊อคนนี้ เจ้านายหล่อนก็ปฏิเสธแล้วฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร

“โอเคค่ะงั้นดิฉันจะมาวันหลังแล้วกัน” สาวจอมตื๊อยินยอมแต่โดยดีและหันหลังกลับ ทำท่าเดินออกไป แต่เพียงแวบเดียว หล่อนก็หันขวับกลับมาและพุ่งตรงไปยังประตูบานเขื่อง ฝ่ายเลขานุการก็ไวไม่แพ้กัน วิ่งตามหลังไปติดๆแต่ช้าไปเส้นยาแดงผ่าแปด สาวจอมตื๊อผลักประตูพัวะเข้าไป ปิดประตูและกดล็อกอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สาวใหญ่ยืนหน้าเหลออยู่ด้านนอก อ้าปากหวอ

วายุเงยหน้าขึ้นขวับ งุนงงและไม่พอใจที่ใครบางคนถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาอย่างเสียมารยาทแต่แล้วก็นิ่งงัน เมื่อจำได้แม่นยำว่าสาวสวยที่ยืนอยู่หน้าประตูตอนนี้คือนางแบบสาวผู้ลึกลับในค่ำคืนนั้นแม้ยามนี้ หล่อนจะไม่ได้แต่งหน้าโทนสีเข้มจัดเหมือนคืนนั้น

ตอนนี้ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มสีสันสดใสผมยาวดำขลับ ปลายผมหยิกเป็นลอนเล็กน้อยปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังแทนการเกล้ามวยชุดราตรีสีดำสุดเซ็กซี่เผยส่วนสัดอย่างมีชั้นเชิง ถูกแทนที่ด้วยเสื้อคอจีนแขนเต่อรัดรูปสีดำมีลวดลายบางๆ ชายเสื้อสอดอยู่ในขอบเอวกระโปรงเข้ารูปสีเทาเข้มยาวเหนือเข่าผ่าด้านข้างขึ้นมาเกือบสองคืบ เรียวขายาวได้รูปถูกอำพรางด้วยถุงน่องสีเฉดเดียวกับกระโปรงรองเท้าหุ้มส้นเข็มสีดำสูงเกือบสามนิ้วส่งให้เจ้าหล่อนดูสูงเพรียวไม่ต่างจากคืนนั้น

พอรู้สึกตัวว่ากำลังสำรวจเรือนร่างของสาวสวยตรงหน้าอย่างลืมตัววายุก็ปั้นหน้าเคร่งขรึมฉับพลัน ดวงตาคมเจือความแข็งกร้าว ขณะถามเสียงห้วนออกไป “คุณเป็นใครมาทำอะไรในนี้”

รอยยิ้มยั่วยวนแฝงความลึกลับแต่งแต้มบนดวงหน้าสวยซึ้งอีกครั้งหล่อนเลียริมฝีปากเล็กน้อย ขณะสาวเท้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม

“คุณจะไม่เชิญฉันนั่งก่อนหรือคะ” หล่อนถามขึ้นเสียงยั่วเย้าแกมท้าทาย นัยน์ตาส่องประกายไหวระริกอย่างมีชีวิตชีวาทั้งที่หัวใจสั่นระรัว

“ท่านคะ จะให้ดิฉันตามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมามั้ยคะ” เสียงของเลขานุการด้านนอกดังผ่านเครื่องอินเตอร์คอม

วายุเงียบไปพักหนึ่ง ยังไม่ละสายตาจากสาวสวยตรงหน้าเห็นหล่อนยักไหล่ให้ทีหนึ่งสีหน้าไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจกับสถานการณ์ตัวเองแม้แต่นิดเดียว

“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง” เมื่อสั่งกับเลขาฯ หน้าห้องเสร็จ เขาก็หันมาพูดกับสาวเจ้าปัญหาตรงหน้า “คุณเป็นใคร”

“ซันนี่ สูรยาทิตย์คอลัมนิสต์จากเจดแมกาซีน อืม ทีนี้ฉันพอจะนั่งได้หรือยังคะ”

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งและพยักหน้าไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนจะหย่อนตัวนั่ง “ขอบคุณค่ะ”

“รู้มั้ยว่ามันเสียมารยาทที่บุกรุกห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” วายุตำหนิเสียงกร้าวเมื่ออีกฝ่ายนั่งลง

“ก็ถ้าคุณไม่ตัดสายฉันอย่างเสียมารยาทตั้งสองครั้งฉันก็คงไม่ต้องทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ”

ดวงตาคมกล้าหรี่แคบ เมื่อคอลัมนิสต์สาวสุดเซ็กซี่ยอกย้อนเขาอย่างเจ็บแสบรอยยิ้มละไม ฟ้องชัดว่าหล่อนหาได้เกรงกลัวกับมาดดุดัน แข็งกร้าวของเขาสักนิดปกติแล้ว พวกผู้ชายแค่เห็นท่าทางแบบนี้ของเขาก็หงอแล้วไม่ต้องนับไปถึงพวกผู้หญิงที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วยซ้ำ แต่นี่หล่อนประสานสายตากับเขาอย่างไม่หวาดหวั่น

“ก็ผมไม่เคยเจอคนเข้าใจอะไรยากเหมือนกับคุณอันที่จริงพูดกันคำสองคำก็น่าจะรู้เรื่องกันแล้ว”เขาโต้กลับอย่างแสบสันไม่แพ้กัน

“โอเค ฉันผิดก็ได้เอาเป็นว่าฉันคิดว่าเราน่าจะคุยกันได้ง่าย คือ เราก็เคยเจอกันแล้วนี่คะ” เมื่อเห็นสีหน้าเป็นคำถามของอีกฝ่ายจึงเสริมต่อด้วยท่าทางสบายๆ “ก็งานเดินแบบแสดงเครื่องเพชรคืนนั้นไงคะฉันเป็นนางแบบชุดฟินาเล ฉันนึกว่าคุณจะจำฉันได้ซะอีก แต่สงสัยฉันจะเข้าใจผิด...แต่ฉันจำคุณได้แม่นเลยนะคะ”


^________^




 

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2558
0 comments
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2558 11:31:51 น.
Counter : 289 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


isaiahland
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]




New Comments
Friends' blogs
[Add isaiahland's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.