ดิฉันลองนึกย้อนไปตอนเด็กๆเวลาที่จะไปไหนมาไหน
 
แม่มักจะจะหยิบหนังสือติดมือขึ้นไปอ่านบนรถ ขณะรอเข้าคิว เสมอๆ
 ดิฉันเห็นก็เลยเริ่มทำตาม

เรียกได้ว่าไปไหนก็มีหนังสือในกระเป๋าถือตลอด

(อันนี้คุณแม่เล่าให้ฟัง ตอนทำตามยังเรียนประถมอยู่เลยค่ะ)

จนเริ่มพกหนังสือตาม ตั้งแต่ม.1 และกิจกรรมอีกอย่างหนึ่ง
ที่เริ่มสอนให้ดิฉันรักการอ่านมาก คือ ในทุกวันเราจะนั่งอ่านหนังสือกัน
แม่ ลูก ต่างคนต่างอ่าน เงียบๆ วันละ 30 นาที ทำแบบนี้บ่อยครั้ง

ดิฉันก็ติดนิสัยแบบนี้ไปทันที หลังจากนั้นเป็นต้นมา

ดิฉันก็เข้าสู่โลกของหนังสือไปโดยปริยาย จนมากขึ้นๆๆ อ่านทุกที
ทุกเวลา คอยติดตามข่าวว่า นักเขียนในดวงใจ
ออกหนังสือเล่มใหม่มารึยัง พูดไปแล้ว

ถ้าเก็บเงินที่ซื้อหนังสือกลับมาตอนนี้คงจะได้อยู่ไม่ใช่น้อยเลยค่ะ 
จนตอนนี้ ก็คลั่งไคล้วรรณกรรมแปลมากๆ 

ต้องขอบคุณคุณแม่ของดิฉัน ที่ท่านมีส่วนช่วยสร้างนิสัย

รักการอ่านให้ดิฉัน  การกระทำของท่านจะเรียกว่าจิตวิทยาได้มั้ยนะ
มันเหมือนเป็นการปลูกฝังที่เป็นการสอน การทำให้ดูเป็นตัวอย่างโดย

ให้เราตัดสินใจเองว่าเราจะทำตามหรือไม่
ไม่ใช่การบังคับเหมือนพ่อแม่บางกลุ่งที่ทั้งกดดัน ข่มขู่ หรือ บังคับ
ให้ลูกอ่านหนังสือจนเกิดความเครียด

แม่ทำให้ดิฉันดูทุกวัน พร้อมกับเล่าเรื่องราวที่มาจากหนังสือ

มีทั้งสิ่งแปลกใหม่ที่ดิฉันไม่เคยเห็น เรื่องราวของสถานที่ท่องเที่ยวสวยๆ

บทความดีดีด้วยใบหน้ามีความสุข
มันทำให้ดิฉันมีความรู้สึกว่าการอ่านหนังสือมันมีแต่ความสุข
น่าสนใจ 
หากท่านไม่ทำเช่นนั้น ดิฉันก็คงไม่รักการอ่านเช่นนี้