พี่ตุ้ย

วันก่อนตอนที่ผมไปเดินเล่นในศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง พอดีว่าทางห้างเค้ามีงาน Even เฉลิมพระเกียรติในหลวงที่ลานอเนกประสงของห้างอยู่ ผมหยุดดูการแสดงที่ทางห้างนำมา อยู่นานเกือบ 2 ชั่วโมง เพราะเป็นการแสดงของวงโยธวาทิต ของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ที่ทำให้ผมสนใจเป็นพิเศษก็เพราะว่า อาจารย์ผู้ควบคุมวงที่กำลังแสดงอยู่นั้นผมคุ้นเหลือเกิน

พี่ตุ้ย เป็นชื่อที่พวกเราเรียก ด้วยความคุ้นเคยสมัยที่ พี่มาเป็นอาจารย์ฝึกสอน ที่โรงเรียนเก่าของผม ที่จำได้พี่ตุ้ยเป็นคนไฟแรง แม้ว่าจะเป็นแค่อาจารย์ฝึกสอน แต่ก็ยังเจียดเวลาหลังเลิกงาน มาช่วยสอนวงของพวกผม ทั้งๆที่พี่เค้าก็ไม่ได้เป็นศิตย์เก่า หรือมีความผูกพันใดๆกับเรามาก่อน ผมกับพี่ยังเคยพยายาม เอา Symphony from the New world ของ Dvorak มาเรียบเรียงเป็นโน๊ตของวงโยธวาทิต แต่ก็ยังไม่สำเร็จ จำได้ว่า สมัยที่พี่เขามาประจำอยู่ที่โรงเรียนเรา ผมก็เป็นนักดนตรีที่เป็นรุ่นพี่ใหญ่สุดของวงแล้ว ความไฝ่ฝันของผมในสมัยนั้นก็คือ อยากจะแสดง Concert กับเขาซักครั้ง น่าเสียดายที่ความพยายามของผมตอนนั้นคงมีน้อยเกินไป ประกอบกับ Ego ที่มีอยู่ตามประสาเด็กน้อยในกะลา ที่ไม่รู้ว่าโลกกว้างเค้าเป็นอย่างไร อยากแต่จะได้จะทำแต่สิ่งที่เห็นว่าดี ไม่สนใจคำสอนอาจารย์ ทำให้ฝันของเราไม่ได้เป็นจริงขึ้นมา ส่วนพี่ตุ้ยนั้น พอมาเป็นอาจารย์ฝึกสอนให้พวกเราครบเทอม ก็จากกันไปตามวาระของอาจารย์ฝึกสอน จะมีแวะเวียนมาก็เป็นบางครั้งเท่านั้น พอผมจบมัธยมแล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก

มาวันนี้ได้พบกับพี่เขาอีกครั้ง พร้อมกับได้รู้ว่าพี่ได้ปั้นวงนักเรียจนเติบใหญ่ขนาดนี้ ก็น่าปลื้มใจกับพี่เขาจริงๆ แต่พอหันมามองตัวเราแล้ว กลับไม่มีอะไรเลย วันๆนั่งทำงานหน้าคอมหน้าเครื่องระบบที่มีความสลับซับซ้อนมากมาย แต่ผู้ดูแลหรือผู้ที่ปลุกปั้นมันขึ้นมานั้นกลับไม่สามารถนับเป็นผลงาน master piece ได้เลย เมื่อเที่ยบกับ กับพี่ตุ้ยทำอยู่

หากเปลี่ยนตัวกับพี่เขาได้ ผมจะทำทันที่ ไม่ใช่ว่างานของพี่เขาจะดีมีเงินทอง หรือสุขสบายกว่า ผมเองก็เข้าใจว่าการคุมวงโยธวาฑิตและดูแลเด็กร่วมร้อยคนเป็นงานหนักและไม่ง่ายเลย แต่น่าจะเป็นงานที่มีความสุขไม่ใช่น้อย จากวันที่พี่เขามาเป็นอาจารย์ฝึกสอน จนถึงวันนี้ น่าจะประมาณ 15-16 ปีได้แล้ว เส้นทางของผมกับพี่ ฉีกห่างกันไกลลิบโลก

ที่น่าปลื้มใจอีกเรื่อง ก็คือผู้ปกครองสมัยนี้ค่อนข้างให้ความสำคัญกับ กิจกรรมนักเรียน มากกว่าที่เป็นอยู่ในสมัยของผม สมัยก่อนผมต้องต่อสู้กับคำต่อว่าอย่างหนักจากผู้ใหญ่ที่บ้านแทบทุกวัน เพื่อได้เล่นดนตรี แต่ภาพที่ผมได้เห็นในวันนี้ ผู้ปกครองกลับเป็นแรงสนับสนุนวง เป็นภาพน่าประทับใจเหลือเกิน การที่พ่อแม่สนับสนุนลูกๆให้มีกิจกรรมดีๆ มากกว่าการเรียนและเรียนพิเศษ น่าจะทำให้เด็กๆรุ่นใหม่ มีทางเลือกที่ดีมากกว่ารุ่นของผม

ท้ายงานผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปทักทายพี่ตุ้ย ใจหนึ่งก็กลัวว่าพี่จะจำผมไม่ได้ แต่พอได้เข้าไปทัก ก็ปรากฎว่าพี่ยังจำผมได้ "มือ Bass Trombone โรงเรียน.... ไงทำไมพี่จะจำไม่ได้" ผมนึกในใจ พี่อาจจำชื่อผมไม่ได้ แต่แค่นี้ก็เกินคาดผมมากมายแล้ว จากกันคราวนี้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไร แต่ก็ยังดีใจที่ได้เจอกัน ครับพี่

Create Date : 21 กันยายน 2550		1 comments
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2550 0:41:32 น.
Counter : 661 Pageviews.
Share Tweet