พิชิตยอดเขาทาเตะชินะยามะได้แล้วจ้ะ (蓼科山)

Dear diary, แบบว่าวันนี้นะคะ เป็นวันอาทิตย์ที่สองคนตายาย ไม่มีแพลนว่าจะไปเที่ยวไหน ขอหยุดแรดอยู่บ้านซัก 1 วัน ปกติเสาร์อาทิตย์ล่ะไม่ได้ ต้องออกค่ะ กะว่าจะนอนตื่นสาย แต่ว่า... 7 นาฬิกาโดยประมาณ เกิดแผ่นดินไหวขนาด 4.8M ที่จังหวัดจิบะ ทำให้จังหวัดใกล้เคียงรวมทั้งโยโกฮามะสั่นสะเทือนไปด้วย นานกว่า 10 วินาที ถือว่าพอสมควรเลยอะ ยิ่งคนกำลังหลับแล้วมีแรงเหวี่ยงของตัวบ้าน เฮือก.... อยู่ญี่ปุ่นต้องทำใจ .... เมื่อวานออกไปงานเทศการเวียดนามมา จัดขึ้นเป็นครั้งแรกที่สวนสาธารณะโยโยกิ ตรงชิบูยะ ไปมากับเค้าเหมือนกัน ไว้วันหลังค่อยเขียนเล่าดีกว่า + + + + + + + + + + + + + + วันนี้ขอเล่าเรื่องไปปีนเขาให้จบ ถ้าเขาแบบเตี้ย ๆ ไม่ชัน ไม่ต้องใช้ความพยายาม อันนั้นเค้าเรียกไต่ อย่างเขาเมื่อวันก่อนที่เล่าไปนั่นแหละค่ะ แต่ว่าถ้าจะไปเขาทาเตะชินะยามะต้องเรียนว่าปีน เพราะทั้งมือทั้งขาช่วยกันสุดฤทธิ์... ตื่นเช้ามาตอนเกือบตี 5 ก็ทำอาหารกินกัน อาหารที่ว่าก็คล้าย ๆ กับเมื่อคืน คือต้มน้ำร้อนใส่ลงไปในข้าวกึ่งสำเร็จรูป ทิ้งไว้ 20 นาทีก็กินได้ค่ะ เป็นข้าวผสมผักภูเขา เรียกว่า "ซันไซโก๊ะฮัง" อร่อยดีเหมือนกัน อยู่ที่บ้านบางทียังไปซื้อผักภูเขามาหุงกับข้าวเลย เก็บเต็นท์ ออกเดินทางผ่านเขาชื่อ "ฮุตาโกะยามะ" แปลเป็นไทยตรงตัวว่า ภูเขาฝาแฝด ฝาแฝดอีกแล้วเพราะว่าภูเขานี้มียอดเขาที่สูงเท่ากัน คู่กันค่ะ เหมือนฝาแฝดเลย แปลกมาก ข้างล่างก็มีสระน้ำฝาแฝดแล้ว ข้างบนยังมียอดเขาฝาแฝดอีก เดินขึ้นไป 1 กิโลแหละค่ะ เบาะ ๆ แต่เดินไม่ยากเท่าไหร่ ใช้เวลา 30 นาทีก็ถึงค่ะ ถึงแล้ว ... ขึ้นมาเจอกลุ่มนักปีนเขา เป็นวัยคุณป้า 3 คน หลานชายอยู่ป. 5 อีก 1 คน คุณป้าบอกหลานชอบปีนเขามาก สมัยยังจำความไม่ได้เคยไปปีนเขากับแม่หลายที่ ... โห... โตมากะเขาจริง ๆ ยอดเขาอีกด้าน เขียนป้ายไว้ด้วยค่ะ สูงประมาณ 2200 เมตรกว่า ๆ ค่ะ โอย... ก้าวขาจะไม่ออก มันหนาว (อุณหภูมิอยู่ที่ 6 องศา) เดินลงจายอดเขาประมาณ 20 นาที จะพบกับ "ยามะโกะยะ" (บ้านพักสำหรับคนปีนเขา) มีถนนตัดผ่านแต่ไม่มีรถเมล์ค่ะ ลักษณะจะแต่งต่างกันออกไป แต่ส่วนใหญ่จะโทรม ๆ หรืออาจจะแย่กว่าที่เห็น เดี๋ยวรอดูยามะโกะยะข้างบนใกล้ ๆ ยอดเขา ทาเตะชินะยามะนะคะ สุดยอด ... ทะเลหมอกค่ะ .. อยากเห็นมาตั้งนานแล้วอะ ดอกไม้ป่าหายากชื่อดอก มัทสึมิชิโซ่ บานเฉพาะเดือนสิงหา - ตุลาคม สวยจับใจ ... จากตรงนี้เดินต่อไปอีก 3.2 กิโล ก็จะถึงยอดเขาทาเตะชินะยามะค่ะ ยอดเขาที่เราต้องการไปพิชิตวันนี้อยู่ที่ 2530 เมตร จากระดับน้ำทะเล เตี้ยกว่าดอยอินทนนท์บ้านเราค่ะ แต่เป็นระยะทางถึง 3.2 กิโลเมตร เพราะไม่ใช่ว่ามันตัดตรงไปเลยนะคะ มันต้องเดินลัดเลาะไปเรื่อย ๆ แหละค่ะ เดินมาประมาณ 2 ชม. ถึงยามะโกะยะแห่งสุดท้าย ก่อนถึงยอดเขาทาเตะชินะยามะ แบบว่าสุดยอดของความโทรมเลย จำใจอาศัยขอเข้าห้องน้ำที่นี่ ซึ่งต้องเสียเงิน 200 เย็น ไม่ขอบรรยายสภาพห้องส้วมนะคะ .... ในชีวิตนี้มันไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้วค่ะ หน้ายามะโกะยะ เป็นที่โล่งไม่กว้างอะไร พักเหนื่อย ดื่มน้ำและกินขนมเพิ่มแคลโลรี่ให้กับร่างกายเรียบร้อยแล้ว พร้อยลุยต่อค่ะ อีกเพียง 40 นาทีเท่านั้น ก็จะไปพิชิตยอดเขาได้แล้ว.. แต่ทางจากตรงนี้ไปเป็นแบบนี้หมดเลยค่ะ ชัน 45 องศา มีแต่หินไม่มีต้นไม้ บางช่วงไม่มีที่จับ ทางเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติเลยต้องเอาโซ่มาทำเป็นที่เกาะแทน มองแล้วกลัวมาก ๆ เราแบบว่าอยากกลับบ้านอะ ไม่ไหวแล้ว .... ก็บ่นกับทาคะว่าทำไมพามาที่แบบนี้ได้? เค้ากลัวนะ! คนอื่น ๆ ได้ฟังเราบ่นเหมือนกัน มีผู้หญิงอยู่คนนึงปีนเขานำหน้าเราไปก่อนกับสามีเค้าเหมือนกัน ตะโกนลงมาว่า "อีก 5 นาที พยายามเข้านะคะ จะถึงยอดเขาแล้ว" คนอื่น ๆ ก็พูดกับเราว่าพยายามเข้านะ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกัน รู้สึกว่าคนปีนเขามีน้ำใจกว่าพวกอยู่ในเมืองแฮะ ไอ้เราก็ก็ได้ ๆ จะพยายาม ๆ ในที่สุดก็ถึงยอดเขา ขอทิ้งกระเป๋าก่อนเลย ... ยอดเขาเต็มไปด้วยก้อนหินเนาะ ... หายเหนื่อยแล้วค่อยไปถ่ายรูปได้ค่ะ บนเขามีศาลเจ้าเล็ก ๆ ด้วย เก่ามาก คนที่ขึ้นมายุคแรก ๆ เค้าเป็นคนสร้างไว้ คุณสามีตัวดีทำราเมงให้เป็นรางวัลปลอบใจให้หายเหนื่อย ได้เราก็ดีเนาะ จะได้ต้มราเมงกิน แต่ง่าย ๆ แค่นี้ทำเองก็ได้ ทาคะไม่ยอมให้เราหยิบถุงราเมง มานอ่านวันหมดอายุแล้วหัวเราะ เราก็ถามว่า หมดอายุแล้วเหรอ? ทาคะบอกว่ายังไม่หมด เราว่าต่อ ยังไม่หมดนี่ หมายถึงพรุ่งนี้? เปล่า ๆ วันมะรืน ทาคะตอบเรามาแบบนั้น จนมารูปทีหลังเมื่อตอนกลับมาจากภูเขาแล้วนั่นแหละ ว่าราเมงหมดอายุตั้งแต่เดือนมกราคม โหย.... คุณสามียังทำให้ฉ้านกิน ถึงมานจะกินด้วยแต่ก็ไม่น่าให้อภัยอยู่ดี ฆ่าเลยดีกว่า ปี๋วแบบนี้! ตอนที่ยังไม่รู้ก็นั่งชมทะเลเมฆไป...กินราเมงไป ฮู๊ย... มีความสุขจริง ๆ แบบว่าหายเหนื่อย อากาศเริ่มดีขึ้น มองเห็นยอดเขาอีกฟานึง สูงรองจากภูเขาไฟฟูจิค่ะ มาถึงแล้วจริง ๆ 2530 เมตร! ขาปีลง น่ากลัวกว่าขาขึ้นหลาเท่าค่ะ ... เพราะตอนขึ้นก็ได้แต่ปีน ๆ ไม่ต้องมองไปข้างล่าง แต่นี่ต้องมองข้างล่าง มันเสียวจะล่วงไปเหลือเกิน ปีนมาได้หน่อย เจอเจ้าโฮ่งพันธุ์จิบะ หน้าญี่ปุ๊น ญี่ปุ่น โอ้โห.... เกิดเป็นหมาหัวใจสปอร์ตซะด้วย คนอื่นใช้เวลาลง 1.30 ชม. แต่อย่างเรารึกจะทำได้ กว่าจะค่อย ๆ จับก้อนหินพยุงกาย ปาเข้าไป 2.30 ชม. กว่าจะถึงข้างล่าง 500 เมตรก่อนถึงตีนเขา ได้ยินเสียงมอร์ไซด์ เสียงรถยนต์ ดีใจสุดชีวิตเลย ป้ายรถเมล์ไม่มีอะไรน่าสนใจ นอกจากเจอเจ้าดอกดาวกระจายนี่ค่ะ นั่งรถเมล์จากป้ายนี้ไปยังสถานีรถไฟ JR ประมาณ 1.30 ชม. ร รถเมล์สวยดี... ในรถแน่นไปด้วยคนปีนเขาค่ะ แบบว่าคนมาเที่ยววันสุดสัปดาห์กันเยอะ บวกลบคูณหารแล้วถึงจะเหนื่อยมาก ๆ แต่ก็เพิ่มประสบการณ์ชีวิตให้ได้มากเหมือนกันค่ะ รู้สึกชอบการปีนเขาแล้วล่ะ อาทิตย์หน้าก็อาจจะไปอีก สู้ ๆ ๆ ฟา   Create Date : 21 กันยายน 2551 3 comments Last Update : 5 พฤศจิกายน 2551 9:59:29 น. Counter : 1054 Pageviews. Share Tweet