Bloggang.com : fahtsuki : ประสบการณ์พิชิตยอดเขาครั้งแรกในชีวิต

ประสบการณ์พิชิตยอดเขาครั้งแรกในชีวิต | kintoki-san（金時山） @ hakone　（箱根）

Dear diary,

ที่เมืองไทยยังเช้าอยู่เลย
แต่ว่าที่นี่เร็วกว่าที่เมืองไทย 2 ชม.
ไม่ได้มาเขียนบลอกหลายวัน
ระหว่างนี้ก็ไปเที่ยว (ใกล้ ๆ บ้าน) หลายที่เลยค่ะ
แล้วจะทยอยอัพเดทไป

ข้ามเรื่องไปเที่ยวที่ฟุกุโอกะตอนโอบงก่อนได้มั้ยคะ?
คือว่าเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา (31 ส.ค. 51)
ได้มีโอกาสไปไต่เขาเป็นครั้งแรก
หลังจากที่นั่งดูรูปทาคะไปไต่เขาคนเดียวมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

เนื่องจากว่าอิชั้นเป็นคนไม่ค่อยออกกำลังกาย
ที่จริงคือไม่ออกกำลังกายเลย
จึงขอเริ่มจากเขาที่มันง่าย ๆ เตี้ย ๆ ก่อนค่ะ
(พูดแล้วอย่าโห่นะจ้ะ)

เขาที่ไปมานั้นชื่อว่า kintoki （金時山）คินโตคิ-ซัง ที่ hakone （箱根）
ซึ่งอยู่ในจังหวัด kanagawa อีกทีนึงค่ะ (ก็อยู่ในจังหวัดเดียวกันกับโยโกฮามะนั่นแหละ)

ซัง หมายถึง ภูเขา
คิงโตคิ แปลตรงตัวว่า เวลาทอง (ไม่รู้จะหมายถึงโอกาสงาม ๆ เหมือนภาษาไทยหรือเปล่า

ยอดเขาสูง 1,213 เมตรค่ะ ครึ่งเดียวของดอยอินทนนท์

มาดูเส้นทางกันเลยดีกว่าเนาะ

ถึงสถานีรถไฟฮาโกะเนะแล้ว มีศิลปะเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ได้ยลกันอีกเช่นเคย

นึกว่าถึงแล้วจะได้ขึ้นเขาเลย
ปรากฎว่าต้องต่อรถบัสไปอีกจนถึงตีนเขา ทางคดเดี้ยวมาก
นี่ขนาดได้กินอะไรมาแล้วนะคะ (ขนมปัง 3 คู่) ก็ยังรู้สึกอยากจะขย้อนให้ได้
ทนอยู่อย่างนั้นตั้งครึ่งชั่วโมง

ลงจากรถบัสได้เหมือนสวรรค์มาโปรด
คิดว่าจะได้เริ่ม (อีกแล้ว)
ทาคะบอกว่ายังหรอกฟา ทางขึ้นเขาต้องเดินไปเองอีก 2 กิโล
โอ้ ... มาย... ก๊อด ... พระเจ้าช่วยกล้วยทอด

กัดฟันเดินมาจนถึงแหละค่ะ เป็นเนินเขาด้วย
ลากขาขึ้นไป กระเป๋าที่คิดว่าไม่หนักเมื่อตอนแรก
มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ละ

มีเรียวกัง (โฮมเสตย์แบบญี่ปุ่น หรืออาจจะเป็นพวกเกสเฮาท์)

ขอเอาฤกษ์เอาชัย ด้วยการกราบนมัสการศาลเจ้า
ไม่มีโอโบ้ซัง (พระ) ประจำศาลเจ้าแล้วค่ะ
โอโบ้ซังจะมาแต่ในช่วงเทศกาลต่าง ๆ เท่านั้น

จดจำขวานนี้ไว้ให้ดี ๆ นะคะ

เริ่มการเดินทางแล้วค่ะ
ยังยิ้มออกอยู่

ดอกอาจิไซ จำกันได้มั้ยเอ่ย ?
มันกำลังจะบาน น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มเนะ

ขึ้นมาได้ประมาณ 30% มองลงไปตรงนี้เสียวจัง

เส้นทางในการไต่เขาจะมีช่วงที่เป็นป่าทึบ มองไม่เห็นยอดต้นไม้
และจะมีช่วงที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ เป็นทางตัดกับขอบเขา
แบบนี้ค่ะ

เหนื่อยแทบตายก็ขอสู้ตายไว้ก่อน

มีอยู่ช่วงนึง คิดว่าไปไหม่ไหวแล้ว ทั้งที่มาได้ 50%
ก็หยุดอยู่ตรงนั้น ดื่มน้ำก็ไม่หายเหนื่อย
ตอนนั้นอยากกลับลงมามากเลย
แต่ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชาย พูดไม่ชัด ถามพ่อเค้าว่า พ่อครับอีกไกลมั้ย
ก็เลยได้หันไปดู เด็กน้อยอายุประมาณ 5 ขวบ มากับพ่อกะแม่
โห.. เค้ายังมาได้เลย เราโตกว่าเค้าตั้ง 20 ปี
เลยฮึดสู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ไทยแลนด์สู้ ๆ ๆ ๆ 555

ชื่นใจแบบนี้เองเมื่อได้เห็นยอดเขา
ใช้เวลาขึ้นมา 2 ชม. (ซึ่งคนอื่นเค้าใช้เวลาแค่ 70 นาที)
จะเอาอะไรมากับคนไม่เคยออกกำลังกายเนะ

ไชโย ... ไชโย ...

พาชมรอบ ๆ ก่อนนะคะ

พักเหนื่อย ด้วยการควักข้าวปั้นห่อสาหร่ายมากิน
จะได้มีแรงต่อ และชมวิวไปเรื่อย ๆ

อิ่มแล้วค่อยไปถ่ายรูปตรงหลักยอดเขาก็ได้
มันไม่หนีไปไหนแล้ว

จำขวานข้างล่างได้มั้ยคะ?
นี่ไง ... มันอยู่บนนี้

อยากจามหัวสามีค่ะ มานพาเรามาทรมาน
อิ ๆ ล้อเล่น...

ผลัดกันจามคนละทีแล้วกัน

บนยอดเขามีอะไรบ้าง... ก็มีคาเฟ่กับเค้าเหมือนกัน
เจ้าของเดินขึ้นลงเขาทุกวันค่ะ เค้าไม่ได้นอนบนนี้
อึดมาก...ก....ก

ชะอุ้ย เจอดอกอาจิไซอีกแล้ว

ป้ายบอกข้อมูลคร่าว ๆ บนเขา
ว่าใช้เวลาเดินลงกี่นาที เค้าบอกไว้ว่า 60 นาทีค่ะ

ไถลนั่งพักเหนื่อยอีกนิด

สู้โว้ย ... กำลังจะตัดสินใจลงเขาแล้วค่ะ
ที่นี่ต้องลงทางเดิมกับตอนขึ้น
บางเขาเค้าจะจัดทางขึ้นทางลงแยกกัน แต่ที่นี่ไม่ค่ะ

บ๊ายบายล่ะนะ คินโตคิซัง
(รูปนี้ถ่ายด้วยกล้องคอมแพ็คฯ ของฟา)

อีกรูปนึงจากกล้องของทาคะ
ไม่ใช่กล้องคอมแพ็คฯ

ก็แตกต่างเล็กน้อยเนาะ
ขาลงกระปรี้กระเปร่าขึ้นเป็นกอง
เพราะคิดว่ายังไง ปลายทางก็คือพื้นดินแล้ว

เวลาไต่เขานะคะ ต้องทำขาเหมือนมีสปริง
คือย่อขาเข้าไว้ จะได้ไม่เกิดอาการเจ็บข้อเท้า หัวเข่าได้ค่ะ

เจอดอกไม้ดอกนี้เล็กกระจ้อยร่อย
เลยเก็บรูปมาฝาก มันโตเต็มที่แล้วก็ยังได้เท่านี้แหละค่ะ

ใช้เวลาเดินลงแค่ 1 ชม. เท่ากับคนอื่น ๆ เค้า
เย้ ๆ ๆ ดีใจ...

หลังจากนั้นก็หิวตาลายอีกเหมือนเดิม แวะทานอุด้งกัน
ตามสถานที่ท่องเที่ยวค่าอาหารจะเริ่มต้นที่ 700 - 1000 กว่าเย็นค่ะ
แบบไม่หรูหรานะคะ

อุด้งร้อน ๆ ที่เต็มไปด้วยผัก
ทาคะบอกว่าเป็นผักบนภูเขา
แต่ว่า ... จากการที่เราได้ไปซุปเปอร์ทุกวัน เราว่าเราเห็นผักแบบนี้นะ
แล้วก็จริง ๆ แหละ เย็นนั้นไปซุปเปอร์กัน
เจอผักในชามอุด้งทั้งเซ็ท
เป็นไงล่ะ??? ผักภูเขา ... อิ ๆ

แวะทานไอศครีมมะม่วงกันที่สะพานอาจิไซ

ลำธารกึ่งสวนสาธารณะค่ะ

จบบลอกอันยาวเหยียดวันนี้แล้ว
เจอกันบลอกหน้านะคะ

บายค่ะ

ฟา
　