ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 11
ตอนสิบเอ็ด เด็ดเหลือหลาย ไม่ผิดหวัง เพิ่มพลัง ด้วยป๊อปคอน กันก่อนหนา เพราะตอนยาว เราต้องนั่ง ดูตั้งตา เชิญเพื่อนมา หน้าจอหนัง นั่งเอนกาย
ตะลึงงัน พลันงูใหญ่ อยู่ใกล้ตัว หงอนบนหัว ตัวมีเกล็ด เดชมหันต์ เสียงขู่ฟ่อ ไม่รีรอ เลื้อยจ่อพลัน ทำให้ฉัน พลันหงายล้ม จมลำธาร
เหลือเพียงปิ่น ดิ้นรน บนตลิ่ง งูพุ่งดิ่ง ยิ่งเข้าไป ใกล้สังขาร เสียงขู่ฟ่อ ไม่รอฟัง หวังจัดการ ปิ่นลนลาน หันหน้าหนี ยอมพลีกาย
งูนิ่งหยุด สะดุดใจ ให้สงสัย แล้วหันไป ใจเร่งเร้า เปลี่ยนเป้าหมาย พ่นพิษใส่ กายเรา ไม่เข้าใจ เพราะเหตุใด ใครก็งง สงสัยจริง
ฉันหลบไป ใต้น้ำ ดำผุดว่าย มันตามไล่ ไวเหมือนแสง แรงเยอะยิ่ง เข้ามาฟัด รัดแนบชิด ติดเหมือนปลิง ฉันตัวนิ่ง ทิ้งแรงใจ ไร้หนทาง
ฉันสังเกต เหตุพิกล น้ำข้นขุ่น เริ่มไหลตุน หนุนพา มาใกล้ร่าง วิเคราะห์ว่า ปรากฎการณ์ นั้นเป็นลาง ตั้งจิตว่าง ครางเสียงดัง พลังมา
ความร้อนฉัน พลันออก นอกช่องท้อง งูเริ่มร้อง กู่ก้อง ทั่วท้องฟ้า แรงเหลือน้อย ปล่อยตัวเรา เอาออกมา ฉันถลา คว้าตลิ่ง วิ่งขึ้นไป
รีบบอกปิ่น ปีนไต่ ต้นไม้สูง น้ำป่าพุ่ง มุ่งมารวม ท่วมหลากไหล ท่วมทะลัก ทำงูยักษ์ ชะงักไป ฉันรีบไต่ ไล่ตามปิ่น ยินเสียงดัง
ระลอกสอง ต้องตะลึง ถึงความใหญ่ น้ำป่าไล่ ใส่งูอ่วม จนท่วมหลัง คลื่นพัดไป น้ำไม่ลด หมดพลัง สองเรานั่ง ดูมันไป ไหลตามธาร
หลังน้ำลง เราตรงดิ่ง วิ่งฝ่าไพร ฉันติดใจ ในนิมิต ที่จิตฝัน เล่าออกไป ให้ปิ่นรู้ ร่วมคิดกัน ปีนยอดชัน หรือกลับไป ในเมืองกรุง
ตามนิมิต คิดกลัวใจ ไม่อาจเลี่ยง อาจสุ่มเสี่ยง ต้องอับจน บนเขาสูง แต่พบกับ ความลับ นำกลับกรุง เรื่องยุ่งยุ่ง คงหายไป ไม่คลางแคลง
ปิ่นรับคำ จำใจต้อง ลองตามฉัน ความจริงนั้น มันสั่นไหว ไปทุกแห่ง ตัดใจเดิน ขึ้นเนินหิน ปิ่นหมดแรง เหมือนฟ้าแกล้ง ขาแพลง กลิ้งลมลง
ปิ่นร้องไห้ น้ำไหลพราก จากนัยน์ตา ตัวอ่อนล้า ตาลางเลือน เปื้อนฝุ่นผง ฉันเข้าปลอบ เช็ดขอบตา ก้มหน้าลง กลางป่าดง ส่งแรงใจ ให้กับเธอ
หากชีวิต ราบรื่น ชื่นอุรา มันจะพา ตามืดมัว ทำตัวเผลอ หากมีทุกข์ ขลุกขลัก ให้พบเจอ นั่นคือเธอ ได้ฝึกฝน ใจตนเอง
เราไม่รู้ วันข้างหน้า มาแบบไหน สู้เสี่ยงไป ใจอย่าเบื่อ เผื่อถูกเผง หากพ่ายแพ้ แก้ไขใหม่ ใจนักเลง อย่ากลัวเกรง ต้องชนะ โชคชะตา
ลมพัดโหม จู่โจมเรา เคล้าสายฝน ฉันดิ้นรน ค้นพบโพรง ตรงด้านหน้า ยกอุ้มไป ในโพรงดิน ปิ่นจ้องตา แล้วออกมา หาใบบอน ตอนฝนพรำ
ใบบอนรอง ต้องน้ำฝน หล่นจากฟ้า รีบเอามา ดื่มกิน ปิ่นชื่นฉ่ำ ฉันนวดเท้า ของสาว ปิ่นคนงาม เธอมองตาม ด้วยสายตา พาใจลอย
ด้วยความหนาว เราใกล้ชิด ตัวติดกัน ปิ่นหนาวสั่น ไม่อาจฝืน ยื่นมือน้อย ฉันจับไว้ ให้อุ่นไอ ไม่รอคอย ฟ้ายังปล่อย ฝนหยดน้อย ร้อยใจเรา
กายอ่อนนุ่ม ชุ่มชิดใจ ให้หลงใหล รักร้อนใจ ละม้าย ไฟแผดเผา แต่โชคร้าย ยังไม่หาย ไปจากเรา เพราะมีเงา เจ้าบางสิ่ง ดิ่งตรงมา
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
| Create Date : 26 พฤศจิกายน 2556 |
| Last Update : 26 พฤศจิกายน 2556 14:19:19 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 476 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [