ตอนยี่สิบ ขยิบตา มานั่งจอง
ตอนนี้น้อง จะล่องไป ในความฝัน
หวานหยดย้อย ปล่อยความหื่น ตื่นใจกัน
นั่งนิ่งพลัน หันเจอแฟน แขนเกี่ยวเพลิน
หนาวขนลุก ปิ่นซุกไซ้ ไล่คว้ากอด
ร้อนทั่วปอด รอดจากหนาว เอาอุ่นแบ่ง
กอดกายแน่น แขนโอบรัด ใจขัดแย้ง
ฉันจึงแกล้ง แขยงเธอ กลัวเผลอใจ
ปิ่นนอนนิ่ง ทุกสิ่งหยุด สะดุดพลัน
เธอหน้าหัน สั่นกายา น้ำตาไหล
เผยเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียง เยี่ยงทุกข์ใจ
เพราะเหตุใด ใจฉันดำ ทำหมางเมิน
ฉันพร่ำเพ้อ เธอมีแฟน อยู่แดนไกล
จึงแกล้งไป แม้ใจจริง ฉันยิ่งเขิน
ต้องรักษา ระยะไว้ ไม่ใกล้เกิน
ใช่หมางเมิน เหินห่างน้อง แกล้งลองใจ
ปิ่นเปิดเผย เฉลยพลัน ทำฉันเหวอ
ชื่อที่เธอ ละเมอนั้น เป็นฝันร้าย
ชื่อแฟนจริง แต่ทิ้งกัน ฝันมลาย
เจ็บแทบตาย ไม่ง่ายนัก รักข้างเดียว
เพราะเจอดี พี่และน้อง ต้องหนีภัย
จึงทำให้ เกิดใกล้กัน ฝันบิดเบี้ยว
เกิดเป็นรัก สลักใจ ไม่เปล่าเปลี่ยว
ฉันคนเดียว เหนี่ยวรั้งใจ ไม่ลังเล
ได้ฟังปิ่น สิ้นสงสัย ใจตึกตัก
สุขใจนัก ความรักเพิ่ม เติมเสน่ห์
น้ำตาเอ่อ เผลอร้องไห้ ใจเกเร
ไหลอาบเท ไม่เฉไฉ ไร้กลลวง
สองเราใกล้ ใจตรงกัน วันคืนหนาว
ลานหินยาว ดาวส่องทาง บ้างก็ร่วง
อารมณ์พา ฟ้าเป็นใจ ให้คู่ควง
ใจสองดวง ห่วงใยกัน ฉันจูบเธอ
ปากจูบย้ำ ซ้ำไป ใจล่องลอย
กายสาวน้อย ค่อยโรมรัน ฉันใจเผลอ
มืออ่อนนุ่ม กุมไว้ ใจละเมอ
ฉันและเธอ เผลอกอดกลม ผมพันกัน
ไฟรักเผา เราสองคน ผลัดบนล่าง
ลูบเนื้อนาง ช่างนุ่มนวล ชวนใฝ่ฝัน
ลมหายใจ ไล่แรงขึ้น ตื่นเต้นกัน
ปิ่นหยุดพลัน ฉันสงสัย ไถ่ถามเธอ
เธอหันไป ไม่มี อธิบาย
ฉันหน้าหงาย ใจหงุดหงิด ผิดเสมอ
ทำสิ่งใด ไม่ได้คิด ผิดใจเธอ
หรือเราเผลอ เร่งเธอไป ไม่ควรทำ
ไม่เคยรู้ ใจผู้หญิง เสียจริงเลย
ไม่เปิดเผย เฉลยใจ เราไม่ขำ
คงต้องนอน เพื่อนผ่อนใจ ไม่จดจำ
คืนมืดค่ำ เลิกคลำใจ ไปหลับนอน
เสียงไก่เถื่อน เยือนมา ฟ้าเริ่มสาง
ฉันยันร่าง ถ่างตา หาปิ่นก่อน
ปิ่นหายไป ใจเจ็บแปลบ แทบขาดรอน
เธอจากจร วอนสวรรค์ ช่วยฉันที
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [