ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 16
ตอนสิบหก อาจตกใจ ในความมืด ต้องนั่งยืด หืดขึ้นคอ รอฉากผี ยิ่งคนดู อยู่กันน้อย ไม่ค่อยมี สยองดี มีสะดุ้ง ตุ้งแช่กัน
ใบไม้กรอบ รอบข้าง ดังกวนหู เพ่งตาสู้ ดูไม่ชิน ริมหินผา ชายชุดขาว เครายาวเฟื้อย ลอยเอื่อยมา ยื่นมือคว้า หาคอฉัน พลันบีบแรง
หน้าเหี่ยวย่น บ่นพึมพำ ผิวดำคล้ำ หมาหอนนำ ทำฉันกลัว ทั่วทุกแห่ง มือเย็นเยือก เมือกน้ำเยิ้ม เริ่มบีบแรง เลือดสีแดง แข่งกันไหล จากนัยน์ตา
คล้ายกระเดือก โดนเชือกรัด มัดไว้แน่น ในอกแค้น แหงนหน้าขึ้น ตื่นมองฟ้า ชายแก่กลาย เป็นรากไทร ส่ายไปมา ฉันหันหน้า หาปิ่น ดิ้นตัวงอ
รากแกว่งกวัด รัดตัวฉัน พันไปทั่ว ปิ่นสั่นกลัว ตัวดิ้นเร่า เจ้ารากจ่อ ฉันจับจุด ฉุดตัวนั่ง ตั้งใจรอ เมื่อนิ่งพอ ก็กำเนิด เกิดพลัง
ความร้อนเพิ่ม เริ่มจากท้อง ท่องทั่วกาย รากเริ่มคลาย เลื้อยหายไป ไกลจากฉัน เจ้าปลวกตื่น ขึ้นมา พาโรมรัน แทะรากกัน พลันต้นไทร ไหวไปมา
เกิดเสียงร้อง ก้องทั่วป่า พาหนวกหู ฉันรับรู้ คู่สัญญาณ สารจากฟ้า ส่งคำแปล ยอมแพ้แล้ว นะแก้วตา ฉันพูดจา พาปลวกนิ่ง ทุกสิ่งคลาย
เกิดเป็นเงา ปู่เครายาว ก้าวเดินมา แล้วพูดจา ปราศัย ให้ความหมาย ตัวปู่นี้ เป็นผีไพร ไร้ร่างกาย ใจวุ่นวาย เมื่อเห็นเรา เข้ามากวน
ปู่สอบถาม ตามสงสัย ในเรื่องราว ฉันได้เล่า ให้เขาฟัง หมดทั้งม้วน ปู่เล่าเพิ่ม เติมข้อความ ตามสำนวน พวกเราล้วน ชวนกันฟัง นั่งเบิ่งตา
บำเพ็ญเพียร เรียนรู้ อยู่พันปี วันหนึ่งมี ผีพุ่งไต้ ตกจากฟ้า แตกกระเด็น เป็นหินม่วง ร่วงลงมา หลังภูผา ปรากฎมี วิหารทอง
เจ้าหินเพี้ยน เปลี่ยนบางอย่าง ให้ต่างไป เกิดสัตว์ร้าย กายแปลกตา น่าสยอง ส่วนพวกยักษ์ มักออกล่า มาจับจอง หวังครอบครอง เก็บหินม่วง ทั้งปวงไป
เรื่องราวจบ สลบนอน พักผ่อนจิต รออาทิตย์ เริ่มทำงาน เช้าวันใหม่ เติมพลัง หลังจากนี้ ไม่มีภัย ทำจิตใจ หายกังวล กรนเสียงเบา
ฟ้าเจิดจ้า สกุณา ออกหากิน ฉันปลวกปิ่น ดิ้นตัวแดง เพราะแสงเผา หาเสบียง เลี้ยงท้อง ย่องตีนเบา แต่เลือกเอา ของที่รู้ ดูปลอดภัย
ลูกไม้ป่า พากันกิน สิ้นความหิว แล้วเดินลิ่ว ดูทิวทัศน์ วัดจุดหมาย ทำแผนที่ ชี้เข็มทิศ คิดว่องไว เพื่อมุ่งไป ในวิหาร ด้านหน้าเรา
ปลวกนำวิ่ง ดิ่งลงในรู สู่จุดหมาย คราวนี้ง่าย แรงไหลส่ง ลงจากเขา ถึงปลายทาง ด้านล่างแล้ว เร็วไม่เบา ออกจากเขา เราวิ่งเล่น เห็นแสงทอง
เลยเขตเขา เราต้องลา จากเพื่อนปลวก ไม่สะดวก ปลวกไม่อยู่ คู่เราสอง ต้องกลับรัง วังของมัน หันไปมอง จำใจต้อง หมองเศร้า เรากอดกลม
ฉันและปิ่น ดิ้นรนต่อ ไม่รอกาล เดินเลยผ่าน ลำธารแดง เปล่งแสงส้ม ปิ่นมองเห็น เป็นสนิม ลิ่มไม่จม พื้นใต้ตม บ่มเหล็กไว้ ในร่องรู
พวกเราบึ่ง ถึงไร่ร้าง กลางป่าดง ไร่อ้อยหลง ในพงไพร ใคร่อยากรู้ คนไหนปลูก รุกผืนป่า กล้าน่าดู เราทั้งคู่ ผู้กล้า เดินฝ่าไป
เสียงกรอบแกรบ ทำแสบหู คล้ายขู่เรา ใบบาดเข่า เท้าเจ็บ แสบถึงไหล่ อ้อยคมคาย ทำกายคัน มันกวนใจ ก้าวเดินไป ไม่ท้อแท้ ยอมแพ้มัน
เร่งเดินไป คล้ายคนตาม ทำสงสัย หยุดเดินไป แกล้งไม่มอง แล้วลองหัน เสียงเหยียบดิน ยังได้ยิน ปิ่นยืนยัน สิ่งใดกัน มันตามติด ชีวิตเรา
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
| Create Date : 01 ธันวาคม 2556 |
| Last Update : 1 ธันวาคม 2556 3:53:09 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 472 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [