บางทีคนเราก็อย่างนี้

รู้ค่าเมื่อสาย
รู้ตัวเมื่อช้า

กว่าจะรู้ว่าไม่มี
ไม่ควร ไม่น่า
ไม่..

ก็สายไปแล้วเสมอ

วันนี้คุณเศร้าหรือคะ
คำของคุณเหมือนไม่เศร้า
แต่ฉันว่ามี

ฉันอ่านขาดหรือเปล่าก็ไม่รู้สิ

ทางของเรา กับเขา บางทีไม่ใช่ทางเดียวกัน
แต่อาจเป็นคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบ
แต่ยังเห็นกันในสายตา

เพราะเคยเชื่อมั่นว่า
ทำใจได้
จึงยอมโผล่ไปในวงชีวิตเค้าอีกครั้ง

คุณบีขา...
เข้าใจถูกต้องแล้ว..
ความเศร้ามันเกาะกินอยู่ตรงนี้
ตรง....กลางใจ

คุณp_tham คะ
ใช่ค่ะ...
ระหว่างเราและเค้า
คงเป็นได้เพียงแค่นี้..จริง...จริง

หึหึ... ผมเพิ่งผ่านวันที่คุณคิดว่าเราไม่ใส่ใจมา
...
แต่บางทีันะครับ
คำว่าไม่ใส่ใจเพียงเพราะ
รอคอยอะไรที่..
ไม่มากกว่าและไม่น้อยกว่าสิ่งที่คุณเรียกว่า
ทุ่มเท..
ผู้ชายก็คน... ออ่นไหวเป็น
และ กลัวเป็นนะครับ.
หากคุณยังศรัทธาคำว่ารัีก
เปิดใจคุยกันอย่างตรงๆเถิดครับ

คุณitoursabคะ

คำแนะนำของคุณทำให้เราอึ้งไปพักใหญ่
โดยเฉพาะที่คุณบอกว่าผู้ชายก็คน...อ่อนไหวเป็น
แต่ถึงเวลานี้
เราไม่กล้าคุยอีกแล้วค่ะ

คำพูดที่เค้าแสดงออกมาอาจทำให้เราต้องเจ็บกว่านี้

เรากลัวและสงสารหัวใจตัวเองค่ะ

เฮ่อ เพิ่งเปิดกลับมาเจอครับ
ขอแนะนำจริงๆ ความกลัวของคนเนี่ยแหละ
กำแพงกั้นความรักนะ
ถ้าคุณกลัวความจริงเมื่อไหร่
รักคุณ ชีวิตคุณ จะก้าวไปทางไหนล่ะครับ
เจ็บก็ยอมเหอะ เพื่อรัก แล้วดูกันว่ามันไปได้รึไม่
ผมโดนมาแล้วผู้หญิงที่รัก แล้วเพราะแค่เธอไม่รับความจริง
สุดท้าย รักที่คิดว่า รักจริงๆนะ
ก็จบ

คุณ itoursab ขา...
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ
อยากจะบอกว่า
สุดท้ายเราคุยกับเค้าแล้ว ถามเค้าแล้ว
ทุกอย่างชัดเจนและหยุดไว้อย่างงดงาม

ขอบคุณอีกครั้ง...
เราสบายดีแล้วค่ะ

ุึ^
^
ยินดีด้วยครับ
ของผมซิปัญหา จริงๆผมนะยอมหยุดนะ
แต่ความห่วงมันก็มี
แล้วเธอก็ชอบตะแบงซะด้วยซิ
ไม่รู้ซิครับเศร้า หะหะ
ทำไงถ้าเห็นคนเคยรักจะเดินตกเขา
แล้วเราบอกว่าอย่า
เค้าก็ยิ่ังจะเดินไปเนี่ย
ถึงจะห้ามเขาได้นะครับ