โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

บทที่ 5

“ม็อบตอนปี 51 มีที่มาที่ไปอย่างไรคะพี่พจน์”

ลำดวนถามน้องเขยหลังถวายจังหันเสร็จแล้วทุกคนขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับเธอถามขณะรถเคลื่อนผ่านประตูวัดได้ไม่นาน เพราะข่าวการเสียชีวิตของคนที่ “โชเฟอร์” รู้จักทำให้การทำบุญเช้านี้ไม่สดใสเท่าที่ควร ตัวคนขับรถเองก็มีท่าทางเปลี่ยนไป

ภูมิชัยไม่ถึงกับเสียใจอย่างยิ่งเพราะคนที่เขาเรียกว่าไอ้ตี๋ไม่ได้เป็นญาติสนิทมิตรสหายแต่ก็เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย ซึ่งแน่นอนว่าผู้ใหญ่ทั้งสามก็เป็นเช่นกันการทำอัตวินิบาตกรรมของผู้อยู่ในวัยฉกรรจ์นั้น ทั้งน่าเสียดายและน่าติดใจลำดวนจึงถามตามนิสัยคิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น

พจน์กำลังหันมองต้นคูนสองข้างทางคำถามนี้ทำให้เขาหันมายิ้มบางๆให้พี่สะใภ้ก่อนกล่าว

“เรื่องมันเครียดนะครับ อยากฟังจริงๆเหรอ”

“อยากสิ” ลำดวนตอบทันทีรู้สึกฉุนที่น้องเขยพูดเหมือนเธอเป็นเด็กสาวที่สนใจแต่เรื่องบันเทิงเริงใจ

“จะเครียดแค่ไหนก็ฟังได้ แก่แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ” นวลกล่าวราวกับรู้ใจพี่สาว

“ผมก็อยากฟังครับ” ภูมิชัยกล่าวบ้างเขาเคยเห็นข่าวการชุมนุมประท้วงการเมืองเมื่อหกปีที่แล้วบนหน้าหนังสือพิมพ์แต่ไม่ได้อ่านรายละเอียดเพราะไม่สนใจเรื่องประเภทนี้เท่าไร หากตอนนี้เมื่อรู้ว่ามันเป็นสาเหตุการเสียชีวิตของคนที่เขารู้จัก ความสนใจจึงมีขึ้นมาเล็กน้อย

พจน์พยักหน้าช้าๆหันไปมองตรงหน้าก่อนกล่าว “ขอพูดรวมๆก่อนว่าม็อบเมื่อหกปีที่แล้วเป็นม็อบต่อต้านนายกฯรัฐมนตรีที่เป็นตัวแทนของอดีตนายกฯหน้าเหลี่ยม”

ผู้ฟังสามคนคนพยักหน้าพร้อมกันภูมิชัยถามเสียงกระตือรือร้น “คนตัวดำๆ จมูกใหญ่ๆ พูดจาเสียงดังฟังชัดเคยเป็นผู้ว่า กทม. ที่ตายไปหลายปีแล้วใช่ไหมครับ”

พจน์ตอบทันที “คนที่ตายก็โดนม็อบไล่เหมือนกัน ปีเดียวกัน แต่โดนไล่ก่อนไล่ไม่ไปแต่ต้องไปเพราะดันทำกับข้าวออกรายการโทรทัศน์”

ทันทีที่พจน์กล่าวจบทุกคนก็พร้อมใจกันหัวเราะเสียงดังลั่นรถ บรรยากาศจึงสดใสขึ้น

นวลยื่นมือไปลูบไหล่สามีก่อนกล่าว“คนนี้นี่เอง นึกออกแล้ว ฉันยังเคยดูรายการของเขา ชอบมากๆเลยจริงๆแล้วเขาไม่น่าเป็นนายกฯ ทำอาหารออกทีวีน่ะดีแล้ว เหมาะกับเขาจะตาย ดูสนุกพูดจาถึงลูกถึงคนดี ลองทำตามก็แสนอร่อย”

ภูมิชัยบีบแตรเบาๆเป็นการเตือนเมื่อเห็นชาวบ้านจูงวัวอยู่ข้างทางเขาลดความเร็วรถก่อนกล่าวอย่างพอจำได้เพราะเป็นข่าวพาดหัว “ถ้าเช่นนั้นเพื่อนผมคงหมายถึงม็อบที่ไล่นายกฯคนที่เป็นน้องเขยของอดีตนายกฯหน้าเหลี่ยมใช่ไหมครับ”

พจน์พยักหน้า “ใช่แล้ว สรุปว่าปีนั้นปีเดียวเรามีนายกฯสองคนเชียวนะลุงว่าม็อบที่หลานสาวคนนั้นพูดถึงน่าจะเป็นม็อบที่ประท้วงกันหน้ารัฐสภาเชียวล่ะประท้วงไม่ยอมให้มีการประชุมสภา”

“ทำไมต้องประท้วงกันด้วยนะฉันไม่เข้าใจจริงๆ” ลำดวนกล่าวปนบ่นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายราวกับพูดถึงวัยรุ่นที่ยกพวกตีกันเพียงเพราะไม่ถูกชะตา

พจน์เม้มปากก่อนกล่าวต่อ“เท่าที่จำได้มันมีเหตุผลเยอะมากนายกฯคนนี้เข้ามาทำงานได้ไม่นานก็ย้ายอธิบดีกรมสอบสวนคดีพิเศษออกไปแล้วเอาคนของตนเข้ามาแทนที่ย้ายเพราะอธิบดีคนนี้กำลังทำคดีเอาผิดอดีตนายกฯหน้าเหลี่ยมและครอบครัว”

ผู้ฟังสามคนพยักหน้าพร้อมกันอีกครั้ง

“แบบนี้ก็ไม่ถูกสิครับ” ภูมิชัยกล่าวทันที

“ก็ไม่ถูกน่ะสิ แค่นี้ยังไม่พอ ใช้อำนาจย้ายโน่นย้ายนี่เต็มไปหมดย้ายผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ย้ายอธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ที่สำคัญคือจะแก้ไขรัฐธรรมนูญ โดยยุบหน่วยงานที่มีอำนาจตรวจสอบการทำงานของรัฐบาลอีกด้วย”

ภูมิชัยหันมองพจน์ด้วยสายตาชื่นชม“คุณลุงจำแม่นจัง”

พจน์ยิ้มรับคำชมก่อนกล่าว“เป็นเพราะลุงจำด้วยใจ ไม่ใช่ท่องจำ”

นวลกับลำดวนได้ยินแล้วหันมองหน้ากันทันทีคนเป็นพี่สะใภ้ยิ้มอย่างเห็นขัน คนเป็นภรรยาทำท่าพยักพเยิด ทำนองว่าปล่อยให้เขาโม้ต่อไปในขณะที่ภูมิชัยขมวดคิ้วก่อนถาม

“เป็นอย่างไรครับ จำด้วยใจ”

“จำเพราะสนใจเป็นอย่างยิ่งไงหลานชาย สนใจเพราะเป็นเรื่องของบ้านเมืองเราเรื่องของปากท้องและอนาคตของลูกหลานเราทั้งนั้น”

“แต่ฉันว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวไปหน่อยนะ” นวลกล่าวขัดสามีใจหนึ่งก็เห็นด้วย แต่อีกใจก็เกรงคู่ชีวิตตนจะถูกมองว่าคิดอะไรเกินเลย

“ผมว่าไม่ไกลตัวนะครับ”

ภูมิชัยไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เขาหลุดปากออกไปเช่นนั้นแต่เมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทกับผู้ใหญ่ก็รีบดูที่กระจกมองหลังสบตากับนวลแล้วจึงกล่าวเสียงอ่อน “ขอโทษครับน้านวล”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ หลานชายเจอคนคุยถูกคอละสิ” นวลกล่าวยิ้มๆ

พจน์รอจนภรรยากล่าวจบจึงต่อ“จะว่าไปไม่เกินเลยหรอก เพราะรัฐบาลชุดนี้ไม่เบาเลยเชียวล่ะช่วงนั้นมีการรวมตัวของคนเสื้อแดงที่หน้าบ้านพักประธานองคมนตรีด้วยแถมพูดจาด่าทออย่างหยาบคาย จำได้ว่ามีการจาบจ้วงสถาบันด้วย แบบนี้ไม่ใช่เรื่องไกลตัวแล้ว”

ลำดวนถอนใจก่อนกล่าว“อันนี้ฉันก็ไม่เห็นด้วย ไอ้พวกไม่รู้ที่ต่ำที่สูง”

“คนไทยส่วนใหญ่ก็คิดแบบนี้ คนกรุงเทพฯก็เหมือนกัน เขาจึงไม่ยอมไงตอนนั้นฉันก็แอบไปร่วมม็อบด้วยนะ” พจน์กล่าวแล้วหันไปสบตาภรรยาพูดเสียงอ้อน “สารภาพผิดกับนวลตอนนี้เลย จำได้ไหมที่บอกว่าไปงานศพเพื่อนที่อยู่จังหวัดในภาคเหนือจริงๆแล้วไม่ใช่หรอก ฉันไปร่วมม็อบในกรุงเทพฯ”

นวลเอื้อมมือไปหยิกต้นแขนสามีเบาๆ“นึกว่าไม่รู้เหรอ รู้ทันจ้ะพ่อตัวดีแต่รู้ว่าห้ามไปก็จะมีปากเสียงกันเปล่าๆ ฉันไม่อยากถูกด่าว่าเป็นพวกไทยเฉยพวกไม่รักชาติรักแผ่นดิน ก็เลยแกล้งทำหูไปนาเอาตาไปไร่”

ลำดวนฟังแล้วปิดปากหัวเราะชอบใจภูมิชัยเองก็ยิ้มอย่างเอ็นดูลุงพจน์กับน้านวลก่อนถาม “แล้วเป็นอย่างไรต่อครับ”

พจน์ทำท่าลูบต้นแขนราวกับเจ็บแทบขาดใจเพื่อรับมุกภรรยาก่อนกล่าว“จากนั้นกลุ่มผู้ประท้วงหรือกลุ่มพันธมิตรก็ยึดทำเนียบรัฐบาลเพื่อไม่ให้นายกฯทำงานได้ แต่จะทำกับข้าวได้หรือเปล่าอันนี้ลุงก็ไม่รู้”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง

“บ้าเหรอ ใครจะมีใจทำกับข้าวอีก ที่ทำงานโดนยึดไปซะอย่างนั้น” ลำดวนกล่าวไปหัวเราะไป

พจน์ยิ้มอย่างพอใจที่มุกของตนได้ผลก่อนกล่าวต่อ“ช่วงนั้นลุงเห็นมากับตาเลยว่ากรุงเทพฯ สนุกแค่ไหนเพราะพันธมิตรใช้กลยุทธ์ดาวกระจาย แบ่งผู้ประท้วงเป็นกลุ่มๆแล้วเดินขบวนไปที่ต่างๆไปกระทรวงต่างประเทศ ไปสถานทูตอังกฤษ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ แล้วก็ไปแจกใบปลิวที่หน้าห้างใหญ่”

“ที่ถูกเผาใช่ไหมครับ” ภูมิชัยรีบบอก

“นั่นแหละ”

“แล้วลุงไปไหนบ้างครับ”

“ลุงอยู่แต่ในทำเนียบแหละ จ้างให้ก็ไม่ไปไหนหรอกอยากอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ที่ทำงานนายกรัฐมนตรีเชียวนะ”

เสียงหัวเราะพร้อมกันดังขึ้นอีกครั้ง

“จำได้ว่าตอนนั้นยึดสนามบินด้วยใช่ไหมครับ ลุงน่าจะไปนอนที่สนามบิน”ภูมิชัยกล่าวยิ้มๆ

“โอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก หนาวตายเลย นอนที่ทำเนียบแหละดีแล้วลมเย็นๆเห็นตึกสวยๆ”

“ลุงอยู่นานไหมครับ”

“อยู่จนคนแรกถูกศาลสั่งให้พ้นตำแหน่งก็กลับบ้าน คิดว่าเรื่องมันคงจบแต่ที่ไหนได้ กลับถึงบ้านได้ไม่กี่วันพวกเขาก็ดันน้องเขยของอดีตนายกฯหน้าเหลี่ยมขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีบ้านเมืองเลยยิ่งวุ่นเข้าไปใหญ่ เพราะคนใหม่จะทำตามอย่างคนเก่าอย่างเต็มร้อย”

“ต๊าย ไปนานเหมือนกันนะนั่น แล้วเธอไม่ว่าอะไรเลยเหรอ” ลำดวนถามน้องสาว

นวลยิ้มบางๆก่อนตอบ“ฉันจะว่าอะไรได้ เขาโทรมาบอกว่างานศพเสร็จสิ้นพิธีแล้ว แต่เพื่อนขอให้อยู่ต่อลูกของเพื่อนอาสาพาตระเวนไหว้พระวัดในภาคเหนือระหว่างนั้นเขายังโทรมาบอกอีกว่าตอนนี้อยู่วัดโน้นบ้าง วัดนี้บ้างพูดอะไรมาฉันแกล้งเชื่อหมดแหละรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อเจ้าประคุณไปร่วมประท้วงกับคนกรุงเทพฯลุ้นอยู่ว่าให้ถูกตำรวจยิงตาย จะได้รับมรดกเสียที”

เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง

พจน์หันไปยิ้มให้ภรรยา“เสียใจด้วยนะจ๊ะ หนังเหนียวจ้ะ”

“ก็ลุงเล่นนอนอยู่แต่ในทำเนียบนี่ครับ” ภูมิชัยกล่าวยิ้มๆ

พจน์ทำตาโต “นอนในทำเนียบก็เสี่ยงไม่เบานะ พวกหนุ่มๆแบ่งเวรกันเฝ้าตลอดคืนเชียวละกลัวพวกเสื้อแดงจะลอบเข้ามาทำร้าย ก่อนหน้านั้นก็ปะทะกันจนมีคนตายไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ คนไทยด้วยกันแท้ๆ แต่ต้องมาฆ่ากันเอง”

ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบทันที

“แล้วม็อบที่หลานสาวคนนั้นพูดถึงเกิดเมื่อไรล่ะ พี่พจน์” ลำดวนถาม

พจน์เกาคางก่อนตอบ“จำได้ว่านายกฯคนที่สองแต่งตั้งตอนเดือนกันยายน พอต้นเดือนตุลาคมก็มีการสลายม็อบที่หน้ารัฐสภาตอนนั้นดูข่าวอยู่ที่บ้าน เห็นตำรวจแต่งชุดครบครันถือเกราะถืออาวุธแล้วแทบคลั่งตายอยากไปร่วมเป็นร่วมตายกับพี่น้องชาวม็อบ ฝ่ายตำรวจบอกว่ายิงแก๊สน้ำตาอย่างเดียวแต่ดันมีคนขาขาดและคนตายสองคน เป็นเด็กสาวหนึ่งคน บาดเจ็บหลายร้อยคนผู้เชี่ยวชาญฟันธงเลยว่างานนี้มีการใช้ระเบิด”

ภูมิชัยขมวดคิ้วก่อนกล่าว“ผมจำได้ว่าดูข่าวนี้ในทีวี เหมือนดูหนังสงครามเลยครับ”

“เหมือนอย่างไรล่ะหลานชาย” พจน์ถามยิ้มๆ

ภูมิชัยนึกครู่เดียวก็กล่าวออกมาเป็นฉากๆ“ผมเห็นควันคลุ้งเต็มถนน ได้ยินเสียงดังปังหลายครั้งคงเป็นเสียงปืนเสียงระเบิดอย่างที่ผู้เชี่ยวชาญว่านั่นแหละครับเห็นตำรวจถือเกราะที่เป็นพลาสติกใสๆเห็นประชาชนที่ดูรูปร่างหน้าตาอย่างไรก็ไม่เหมือนคนร้ายพวกเขาไม่น่าโดนกระทำแบบนั้น เจตนาดีแท้ๆ”

พจน์หันมองภูมิชัยกวาดตาลงจึงมองมือของภูมิชัยที่จับพวงมาลัยรถสั่นเล็กน้อยเขาหันกลับไปมองตรงแล้วยิ้มบางๆอย่างพอใจ

“แล้วเรื่องจบอย่างไรล่ะพี่” ลำดวนถาม

“พอถึงต้นเดือนธันวาคมศาลก็สั่งยุบพรรคการเมืองนี้และพรรคร่วมรัฐบาล”

“อ๋อ ผมจำได้แล้ว ไม่นานก็มีเลือกตั้งใหม่ได้รัฐบาลที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเสื้อแดง จนนำไปสู่การเผาบ้านเผาเมือง” ภูมิชัยกล่าวตามที่นึกได้

พจน์พยักหน้าช้าๆ“ถึงตอนนี้ก็ยังไม่จบ เลือกตั้งใหม่ได้นายกรัฐมนตรีที่เป็นผู้หญิงบริหารงานได้สองปีก็มีแต่ปัญหา จน ส.ส.อาวุโสท่านหนึ่งที่อยู่พรรคฝ่ายค้านทนไม่ไหวลาออกมานำม็อบต่อต้านรัฐบาลด้วยตนเองเลย”

“ทำไมครั้งนี้ไม่ไปอีกล่ะ” นวลถามสามี

พจน์ตอบยิ้มๆ “ว่าจะไปอยู่เหมือนกัน”

ภูมิชัยถามทันทีที่นึกได้เขาเห็นข่าวนี้ในเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ “ม็อบที่รวมตัวกันตรงสถานีรถไฟใช่ไหมครับ”

พจน์พยักหน้านวลแสดงความคิดเห็น “ไปประท้วงเขาทำไมก็ไม่รู้ ฉันว่านายกฯคนนี้สวยสง่าดีออก นางเอกละครบางคนยังสู้ไม่ได้ท่าทางก็ไม่เหมือนนายกฯคนก่อนๆด้วย ดูจริงใจดีนะ จำได้ว่าเขาบอกแล้วไม่ใช่หรือแก้ไขไม่แก้แค้นอะไรนั่นน่ะ”

พจน์เผลอตัวถอนใจออกมาดังๆแถมกล่าวเสียงเข้ม “เฮ้อ แล้วเขาทำอย่างที่พูดไหมล่ะเธอไม่ได้ตามข่าวอย่างละเอียดก็อย่าแสดงความเห็นดีกว่า อายเขา”

นวลถูกสามีดุจึงค้อนหนึ่งวงแต่ไม่ต่อปากต่อคำพจน์ดูกระจกมองหลังเห็นเช่นนั้นจึงหันไปถามภูมิชัย

“หลานชายรู้ไหมว่าเขาไม่ทำตามที่พูดอย่างไร”

ภูมิชัยเกาหัวแกรกๆก่อนกล่าวอย่างไม่มั่นใจ“ดูเหมือนว่า เอ่อ เขาพยายามทำให้พี่ชายกลับมาได้ใช่ไหมครับ กลับมาอย่างเท่ๆอะไรทำนองนั้น”

พจน์พยักหน้า “ใช่ แก้กฎหมายให้พี่ชายกลับมาอย่างไม่มีความผิดแถมประเทศเรายังต้องคืนเงินที่รัฐบาลยึดไปอีกหลายหมื่นล้านให้เขาพร้อมดอกเบี้ยอีกด้วยนะ มันน่าไหมล่ะ”

“ต๊าย เป็นเงินเท่าไรละนั่น” ลำดวนกล่าวเสียงดัง

“รวมๆแล้วก็หลายหมื่นล้าน จะยอมได้อย่างไร นอกจากนี้ยังมีปัญหาอีกเยอะเรื่องจำนำข้าว เรื่องนโยบายรถคันแรก เรื่องแท็บเล็ตที่แจกให้เด็กนักเรียน”

นวลฟังแล้วปวดหัวอีกทั้งเกรงว่าสามีจะพูดเรื่องการเมืองจนทำให้ทุกคนเครียดจึงเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามความเห็นของสามี “แล้วที่เพื่อนหลานภูมิบอกว่าน้องชายเขาฆ่าตัวตายเพราะความเครียดพี่ว่าเป็นไปได้เชียวหรือ”

พจน์พยักหน้า “เป็นไปได้สิ เธอไม่ได้ร่วมม็อบเธอไม่รู้หรอก คนในม็อบเขารักกันมากนะเพราะร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน เมื่อมีใครตายก็ต้องเสียใจเป็นอย่างยิ่ง”

“แต่ไม่น่าถึงขนาดฆ่าตัวตายนะพี่พจน์” ลำดวนกล่าว

“เขาคงเครียดมากๆเลยเชียวล่ะ”

“เครียดเรื่องอะไรคะ” ลำดวนถามต่อ

“เครียดเพราะเพื่อนร่วมม็อบเขาตายเพราะถูกตำรวจใช้อาวุธสงครามไงเธอลองคิดดูสิ ตำรวจเป็นคนไทย กินเงินเดือนประเทศไทย แต่ดันฆ่าคนไทยด้วยกันเป็นคนไทยที่มาชุมนุมกันเพื่อปกป้องชาติแท้ๆ มันน่าเจ็บใจไหมล่ะไม่ต้องถามถึงน้องชายของเพื่อนภูมิหรอก ช่วงนั้นตัวฉันเองยังเครียดจนแทบบ้าตายเลย”

คำตอบของพจน์ทำให้บรรยากาศในรถเงียบงันอีกครั้ง

Create Date : 30 กรกฎาคม 2559
Last Update : 30 กรกฎาคม 2559 7:31:41 น.		1 comments
Counter : 612 Pageviews.
Share Tweet