โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

บทที่ 1

“เจ๊กก็แบบนี้แหละ ขี้เหมือนหมูเหมือนหมา พอๆกับขากถุยแหละวะ”

ภูมิชัยพิมพ์ข้อความไปยิ้มไปแสงจากจอคอมพิวเตอร์ทำให้ยิ้มแบบสะใจของเขาดูราวกับฆาตกรในภาพยนตร์เพียงครู่เดียวเขาก็หยุดยิ้มแล้วยกสองมือขึ้นจากแป้นพิมพ์สอดนิ้วทั้งสิบเข้าง่ามของกันและกันจนสุดโคนแล้วกดเข้าหาตัวพักไว้จนเกือบอึดใจจึงดึงออกแล้วปล่อยสองแขนห้อยลงข้างตัวเขาเม้มปากเพียงครู่เดียวก็พยักหน้าช้าๆให้ตนเองเมื่อสามารถนึกนามแฝงของผู้แสดงความเห็นได้จึงลดมือลงวางบนแป้นแล้วพิมพ์อย่างรวดเร็ว

“เจ๊กจ๊กมก”

เขาพิมพ์ลงในช่องสี่เหลี่ยมแล้วกดปุ่มป้อนข้อมูลจากนั้นรีบกดปุ่มปิดหน้าข่าวนั้นด้วยรู้ดีว่าตนสามารถถูกผู้อื่นแสดงความเห็นด่าว่าอย่างเจ็บแสบและหยาบคายภายในไม่ถึงสิบวินาทีเพราะเว็บไซต์นี้มีคนอ่านเป็นแสนต่อวัน แต่ละข่าวล้วนมีผู้อ่านอยู่ตลอดเวลาข่าวที่เขาเพิ่งแสดงความเห็นก็มีผู้อ่านกว่าหมื่นรายทันทีที่มีผู้แสดงความคิดเห็นอย่างไม่สมควร ก็จะมีผู้โต้ตอบอย่างแสบสันเขาเคยถูกด่าถึงบุพการีภายในไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังแสดงความคิดเห็น

เรื่องอะไรข้าจะอ่านให้โง่ ... ภูมิชัยคิดแล้วกดปุ่มปิดหน้าข่าวที่พาดหัวว่า

“สุดเอือม นักท่องเที่ยวจีนอึลงคูเมืองเชียงใหม่หน้าตาเฉย”

ตามด้วยการปิดหน้าเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ออนไลน์ชื่อดังก่อนลุกออกจากโต๊ะไปจ่ายเงินค่าอินเทอร์เน็ตผลักประตูก้าวออกจากร้านไปด้วยท่าทางสบายอารมณ์ดูราวกับหนุ่มฉกรรจ์ผู้ก้าวออกจากสถานบริการทางเพศ เสร็จสิ้นการปลดปล่อยความต้องการตามธรรมชาติไปอย่างสุขสม

ภูมิชัยทำเช่นนี้มาหลายปีแล้ว เป็นการทำตามผู้อื่นเริ่มจากอ่านความคิดเห็นด่าว่าคนไทยเชื้อสายจีนในข่าวที่เกี่ยวกับประเทศจีน เช่นเมื่อมีข่าวจีนเลียนแบบสินค้าฝรั่ง ก็จะมีคนแสดงความคิดเห็นว่า

“เจ๊กก็แบบนี้ ไม่เคยคิดอะไรเป็น ลอกเขาอย่างเดียว”

เมื่อมีข่าวนมผงเลี้ยงทารกของจีนปนเปื้อนสารเคมีก็มีคนแสดงความคิดเห็น

“พวกเจ๊กมันเห็นแก่ตัวและเห็นแก่เงิน ใครจะเป็นจะตายเจ๊กไม่สนแม้กระทั่งเจ๊กด้วยกัน”

กระทั่งข่าวแผ่นดินไหวในจีนมีผู้เสียชีวิตมากมายก็ยังมีผู้แสดงความคิดเห็นซ้ำเติม

“สมน้ำหน้าพวกเจ๊ก”

ข่าวการฉ้อราษฎร์บังหลวงของรัฐมนตรีแห่งประเทศจีนก็มีผู้แสดงความเห็นเกี่ยวกับคนไทยเชื้อสายจีน

“เจ๊กอยู่ที่ไหนก็โกง เมืองไทยก็มีเยอะรมต.ลูกเจ๊กกินหินกินทรายอร่อยกว่าที่ใดในโลก เพราะตามพวกมันไม่ทัน”

ความคิดเห็นต่างๆเหล่านี้ตรงใจและถูกใจภูมิชัยเป็นอย่างยิ่งการด่าว่าคนจีนหรือคนไทยเชื้อสายจีนเป็นสิ่งที่เขาทำมาตั้งแต่เด็กทั้งต่อหน้าและลับหลัง โดยทำต่อหน้าเฉพาะคนที่เห็นว่าอ่อนแอกว่าหากเป็นเพศเดียวกันก็ต้องตัวเล็กกว่า หากเป็นเพศตรงกันข้ามก็ต้องดูท่าทางปากไม่จัดถึงกระนั้นก็ทำได้ไม่เต็มที่เหมือนในเว็บไซต์ เพราะในโลกในสังคมทั่วไปการเรียกใครว่า “ไอ้ลูกเจ๊ก” “ไอ้ตี๋” หรือ “อีหมวย” อาจหมายถึงการปะทะทางวาจาหรือทางกายแต่ในโลกอินเทอร์เน็ต มันเป็นการด่าว่าได้อย่างเต็มที่แสดงความเกลียดคนไทยเชื้อสายจีนออกมาได้อย่างเต็มร้อย โดยที่เจ้าตัวไม่เดือดร้อนเพราะใช้นามแฝงและคงไม่มีใครเอาเรื่องถึงขนาดหาหมายเลข “ไอพี” ของผู้แสดงความคิดเห็นเพื่อสืบหาเจ้าตัว

อ่านความคิดเห็นประเภทนี้ได้ไม่กี่ครั้งภูมิชัยก็ยอมเป็นสาวกผู้ต่อต้านคนไทยเชื้อสายจีนอย่างเต็มใจการไปร้านอินเทอร์เน็ตของเขาจึงไม่ใช่ไปเพื่อเล่นเกมคอมพิวเตอร์ไม่ใช่เพื่อรับข่าวสาร แต่ไปเพื่อระบายความเกลียดชังที่มีต่อคนไทยเชื้อสายจีน

ความคิดเห็นแรกที่เขาแสดงความเกลียดชังคนจีนและคนไทยเชื้อสายจีนเริ่มตอนประเทศจีนเป็นเจ้าภาพจัดแข่งกีฬาโอลิมปิกตอนนั้นมีข่าวรัฐบาลจีนรณรงค์การถ่มน้ำลายในที่สาธารณะในกรุงปักกิ่งเขาแสดงความคิดเห็นไว้ว่า

“เจ๊กกับขากถุยเป็นของคู่กัน ไม่มีวันห้ามได้ เช่นเดียวกับเจ๊กที่ขี้ไม่ราด”

ครั้งนั้นเขาใช้ชื่อผู้แสดงความคิดเห็นว่า “เจ๊กขากถุย”

หากมีการประกวดนามแฝงที่แสดงความคิดเห็นเกลียดชังคนไทยเชื้อสายจีนแน่นอนว่าภูมิชัยได้ตำแหน่งชนะเลิศเพราะเขาสามารถคิดนามแฝงได้ไม่ซ้ำกันเป็นร้อยชื่อแต่ละชื่อล้วนทำให้คนไทยเชื้อสายจีนรู้สึกเจ็บแสบ เช่น

“เจ๊กในข้อ งอในกระดูก”

“เจ๊กเนรคุณ”

“โกงไม่ว่าแต่อย่าเจ๊ก”

“เจ๊กจอมงก”

“เค็มกว่าเกลือคือเจ๊ก” และ

“แกงจืดจึงรู้คุณเจ๊ก”

หากมีใครถามเขาว่าทำไมจงเกลียดจงชังคนไทยเชื้อสายจีนถึงขนาดนี้ภูมิชัยคงตอบได้เพียงว่า “พวกเจ๊กมันชอบเอาเปรียบ”

ลึกไปกว่านั้น เขาไม่อาจตอบได้ว่าเป็นเพราะถูกปลูกฝังความเกลียดนี้มาตั้งแต่รู้ความ

ภูมิชัยอยู่ในวัยยี่สิบปลายๆมีรูปร่างสันทัดแบบชายไทยรุ่นเก่า เพราะกินแต่นมแม่ จึงไม่สูงแบบเยาวชนรุ่นใหม่ที่กินนมผงสูตรพิเศษจนแขนขายาวแต่ก็ไม่ถึงกับเตี้ยล่ำ จัดอยู่ตรงกลางระหว่าง “มะขามข้อเดียว”กับ “นายแบบเอเชีย” โชคดีที่การช่วยพ่อแม่ทำงานได้แก่การยกข้าวสารถุงใหญ่อยู่บ่อยๆ ยกหม้อข้าวหม้อแกงขนาดใหญ่หลายครั้งในตอนเช้ายกถังแก๊ส ถังน้ำและถังใส่โน่นนี่สารพัด ทำให้เขามีกล้ามอกและแขนกำยำ จึงแลดูสมส่วนนอกจากนี้เขายังมีขาหนาใหญ่ที่เขาค่อนข้างภูมิใจเพราะนอกจากทำให้หลายคนทักว่าเป็นนักบอลหรือนักมวยแล้วเวลาจะมีเรื่องชกต่อยก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามลังเลทำนองว่าแม้ขาสั้นเตะไม่ถึงก้านคออย่างแน่นอน แต่ก็อาจทำให้กระดูกซี่โครงหักได้

โดยรวมแล้วเขามีรูปร่างที่สาวๆให้คะแนนเฉลี่ยไม่เกินเจ็ดเต็มสิบตรงข้ามกับหน้าตาที่สะดุดตาสาวๆไม่น้อยจุดเด่นบนใบหน้าเขาคือกรามที่ขึ้นเป็นสันเห็นได้แต่ไกลโชคดีที่เครื่องหน้าช่วยไม่ให้โดดเด่นจนเกินไปเขามีคิ้วเข้มยาวเลยหางตาที่น่ามองดุจตากวาง ซึ่งเป็นจุดเด่นสุดบนใบหน้าจมูกไม่โด่งเป็นสันแต่ก็ไม่แบน ปากอิ่มสีแดงซึ่งรับกับผิวหน้าขาวใส

ทั้งหมดนี้ทำให้ภูมิชัยใช้ความพยายามจีบผู้หญิงไม่มากนักเว้นแต่เจอคู่แข่งที่ตัวสูงกว่านอกจากนี้ยังมีข้อด้อยอีกประการหนึ่งคือความไม่รู้จักโตตั้งแต่เรียนจบประกาศนียบัตรวิชาชีพด้านก่อสร้างจากวิทยาลัยในจังหวัดเขาก็ไม่เคยเป็นลูกจ้างใคร เคยช่วยพ่อแม่ขายข้าวแกงมาตั้งแต่เด็กก็ทำอยู่เช่นนั้นสาวหลายคนที่ถูกเขาจีบจึงไม่อาจทำใจรับคนรักอย่างเป็นเรื่องเป็นราวด้วยเห็นว่าเขาเป็นลูกแหง่ติดพ่อแม่หากตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันคงต้องทำหน้าที่ทั้งแม่และเมียดีไม่ดีอาจต้องช่วยแม่สามีทำกับข้าวขายอีกด้วย

ภูมิชัยเองก็พอใจเพียงแค่ “จีบติด” พอใจที่ตนมีเสน่ห์พอได้ “กินฟรี” บอกตนเองว่าเรื่องมีครอบครัวรออีกสิบปีก็ยังไม่สาย

ออกจาก “ร้านเน็ต” แล้วภูมิชัยในชุดเสื้อยืดคอกลมกางเกงยีนเดินโยกไหล่ผ่านตึกแถวสองชั้นในตลาดประจำอำเภอเมืองที่เป็นร้านค้าประเภทต่างๆ

“จะรีบไปไหนไอ้ภูมิ เดินไม่เห็นหัวน้าเลยนะ”

ลำดวนกำลังนั่งรอลูกค้าอยู่หน้าร้านเห็นลูกชายเพื่อนที่สูงวัยกว่าเดินผ่านมาจึงกล่าวเสียงดัง

ภูมิชัยชะงักเท้าแล้วหันไปส่งยิ้มเห็นฟันขาวสวยแบบเดียวกับที่เห็นบนกล่องยาสีฟัน

“ไปร้านเน็ตมาครับ ขายดีไหมน้า”

เขากล่าวพลางมองสินค้าที่วางอยู่บนแผงหน้าร้านผ้าซิ่นและผ้าพันคอที่ทำจากผ้าย้อมครามสีฟ้ากับสีน้ำเงินวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบดูงามตา

“ยังขายไม่ได้สักผืน นักท่องเที่ยวไปไหนหมดก็ไม่รู้” เจ้าของร้านตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เขาก็แห่ไปซื้อที่ร้านโอท็อปกันหมดสิน้า เรื่องอะไรจะมาซื้อร้านโนเนม”

ภูมิชัยจงใจแหย่ แถมเป็นการแหย่ที่ตรงจุดอย่างยิ่งเจ้าของร้านผ้าครามเจ้าแรกประจำจังหวัดเม้มปากทันที

“เห่อกันนักไอ้โอท็อปโอแท็บ ซื้อกันเข้าไปได้ผืนละเป็นพันเป็นหมื่นของซื้อไปใช้นะ ไม่ใช่ซื้อไปบูชา แค่หลักร้อยก็ได้ของดีแบบนี้ไปใช้แล้ว”

ลำดวนกล่าวแล้วลูบสินค้าที่วางอยู่อย่างเบามือด้วยสีหน้าและท่าทางภูมิใจภูมิชัยมองตามด้วยแววตาเบื่อหน่าย เขารู้จักสินค้าพื้นเมืองชนิดนี้เป็นอย่างดีเห็นแม่ใส่มาตั้งแต่จำความได้ สถานที่ผลิตก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันทำนาเสร็จเมื่อไรแม่เขาก็ไปขลุกที่บ้านผ้าครามหลังนี้ตอนนั้นแม้ไม่ได้ทำขายเป็นสินค้าประจำตำบลอย่างในปัจจุบันแค่ทำใช้ใส่กันเองในหมู่บ้าน เขาก็รู้ขั้นตอนตั้งแต่การเลือกใบครามการหมักกับขี้เถ้าเพื่อทำน้ำคราม การย้อมเส้นด้าย จนถึงขั้นการถักทอเป็นผืนผ้าครั้นเป็นนักเรียนและนักศึกษา ครูหรืออาจารย์ก็พาไปดูงานย้อมครามเช่นเดียวกันแม้ต่างหมู่บ้านต่างอำเภอแต่ก็ไม่ต่างกรรมวิธี จนกระทั่งยกฐานะเป็นสินค้า “หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์” เขาก็ต้องไปเยี่ยมเยียนที่ผลิตผ้าย้อมครามอีกไปในฐานะคนนำเที่ยวจำเป็นบ้าง ไปเพื่อซื้อส่งให้เพื่อนๆที่อยู่จังหวัดอื่นบ้าง

ภูมิชัยเกาหัวดังแกรกๆก่อนกล่าว “น้าขายของน้าแบบนี้ใครเขาจะรู้ละว่าดีกว่าโอท็อปน้าต้องประชาสัมพันธ์ในหนังสือท่องเที่ยว”

ลำดวนตอบทันที “เคยแล้วตอนที่นิตยสารผู้หญิงมาสัมภาษณ์ไง ลงทีก็ขายดีที แต่พอไม่นานก็เหมือนเดิมโอท็อปแย่งลูกค้าไปกิน โอละพ่ออย่างน้าก็เลยเหงือกแห้ง”

ภูมิชัยหัวเราะชอบใจรู้ดีว่าเพื่อนรุ่นน้องของมารดาบ่นไปเช่นนั้นเอง เหมือนๆได้คืบจะเอาศอกรู้กันทั้งอำเภอว่าผ้าครามร้านนี้ขายดีเป็นที่หนึ่งเพียงแต่ไม่หวือหวาเหมือนร้านโอท็อปประจำจังหวัด คนเด่นคนดังมาซื้อทีก็เป็นข่าวทีประเด็นคือยอดซื้อเป็นหมื่นเป็นแสนน้าลำดวนผู้ขายได้แค่หลักร้อยหลักพันจึงหมั่นไส้ไหวหวั่น

“โอละพ่อหรือว่าโอมายก๊อดกันแน่ ขายหลักร้อยหลักพันแต่วันละหลายสิบครั้งเทียบกับขายหลักหมื่นแต่ปีละครั้ง น้าจะเอาแบบไหนล่ะ”

ลำดวนค้อนลูกชายของเพื่อนรุ่นพี่ก่อนเปลี่ยนเรื่องเพราะเจอคนรู้จริง“วันอาทิตย์นี้ว่างไหม”

“น้าอยากให้ว่างผมก็ว่าง” ภูมิชัยเล่นลิ้น

คู่สนทนาฟังอย่างงงๆ จับใจความได้ว่าว่างจึงกล่าวต่อ “ขับรถให้น้าหน่อย ญาติจะมาไหว้พระทำบุญ”

ลำดวนเอ่ยชื่อวัดที่อยู่อีกอำเภอ ไกลขนาดขับรถเกือบสองชั่วโมงเป็นวัดป่ากรรมฐานชื่อเสียงโด่งดังเพราะเจ้าอาวาสได้รับการยกย่องเป็นเสาหลักพระกรรมฐานในเขตนี้

“ได้เลยน้า”

ภูมิชัยรับปากทันทีขับรถเที่ยวย่อมดีกว่าอยู่ร้านช่วยพ่อแม่ขายข้าวราดแกงแถมรถของน้าลำดวนก็โก้ไม่เบา เป็นรถกระบะรุ่นยอดนิยมที่เพิ่งซื้อได้สองปีซื้อตอนลูกชายสอบได้มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ น้าลำดวนตั้งใจให้ลูกชายใช้ขับในเมืองหลวงระหว่างหอพักกับสถานศึกษาแต่นำไปใช้งานได้ภาคการศึกษาเดียวลูกชายน้าก็ขับกลับมาจอดที่บ้านให้เหตุผลว่าเมืองหลวงรถเยอะเหมือนหนอนในเวจ น้ำมันก็แพงหูฉี่ใช้บริการรถประจำทางหรือรถไฟฟ้าสะดวกกายสบายใจกว่าหลายเท่า

ภูมิชัยมีโอกาสขับรถคันนี้บ้างนานๆครั้งที่ลูกจ้างน้าลำดวนลาป่วยหรือลาออกเพราะลูกคนเล็กที่เป็นผู้หญิงยังไม่ถึงวัยทำใบขับขี่แม่ม่ายผัวตายอย่างแกจึงอาศัยไหว้วานเขาให้ขับไปส่งของบ้าง รับของบ้างมีครั้งนี้แหละที่เปลี่ยนเป็นขับรถไปไหว้พระทำบุญ

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ใช้ง่ายแบบนี้น้ามีค่าตอบแทนให้”

ภูมิชัยยิ้มแห้งๆอย่างรู้ทันค่าตอบแทนของน้าลำดวนแต่ละครั้งทำให้เขารู้ว่าโลกนี้มีหลายอย่างที่เค็มกว่าเกลือ

“รอเดี๋ยวนะ” น้าลำดวนกล่าวแล้วหันหลังเดินเข้าไปในบ้านเธอหายเข้าไปด้านในสุดของร้านหลายนาทีก็ถือถาดขนาดย่อมออกมา ด้านบนมีจานใส่ “ปังญวนปิ้ง” และกาแฟร้อนหนึ่งถ้วย

ภูมิชัยรอจนเจ้าของร้านเดินมาใกล้จึงยื่นมือไปหยิบของโปรดขึ้นมากัดคำเดียวครึ่งชิ้น

“เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก ค่อยๆกินก็ได้” ลำดวนกล่าวไปอย่างนั้นเองดีใจด้วยซ้ำที่เห็นลูกชายเพื่อนกินปังญวนปิ้งฝีมือเธออย่างเอร็ดอร่อย

“กินของใครก็ไม่อร่อยเท่าของน้านี่ครับ” ภูมิชัยกล่าวแล้วส่งอีกครึ่งที่เหลือเข้าปากเคี้ยวกินด้วยท่าทางที่ใครเห็นก็กลืนน้ำลาย

ลำดวนยิ้มบางๆอย่างภูมิใจปังปิ้งญวนของเธอใช้สูตรเดียวกับขนมปังฝรั่งเศสหรือ “บาแก็ต” แต่ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือผ่ากลางแล้วปิ้งเนื้อในจนกรอบ จากนั้นใส่ไส้ที่เป็นสูตรเฉพาะเธอเริ่มทำบาแก็ตให้ลูกชายลูกสาวกินจนโตจึงหยุดไป เมื่อเช้าตั้งใจทำกินเองไม่นึกว่าจะได้ตอบแทนน้ำใจลูกชายเพื่อนที่จะเป็นคนขับรถให้ในวันหยุดนี้

ภูมิชัยยืนกินปังปิ้งญวนสลับซดกาแฟร้อนจนหมดทั้งสองอย่างจึงลูบท้องแล้วกล่าวยิ้มๆ“กินอิ่มแล้ว เบี้ยวงานดีกว่า”

ลำดวนทำตาโต “กล้าดีก็ลองสิน้าจะบอกให้แม่ตีแกจนก้นลาย”

Create Date : 03 กรกฎาคม 2559
Last Update : 9 กรกฎาคม 2559 8:41:08 น.		3 comments
Counter : 714 Pageviews.
Share Tweet