เมื่อวานดูข่าวพนักงานการรถไฟประท้วง แล้วอดเคืองไม่ได้
เอาตู้ขบวนสินค้าจอดขวางเส้นทางขึ้นลงภาคเหนือ
ส่วนพนักงานละทิ้งหน้าที่หนีจากขบวนรถจักรไปซะเฉยเฉย
คิดถึงหัวอกผู้โดยสารกันบ้างไหม ว่า จะเดือดร้อนกันแค่ไหน
ปล่อยให้ผู้โดยสารหาทางแก้ปัญหากันเอาเอง จะอ้างเหตุผลว่า
ประท้วงเพราะไม่ต้องการให้ชาวบ้านเดือดร้อนจากการเซ็นสัญญาของรัฐบาลไทย-ญี่ปุ่น
แต่ที่พวกพี่ๆ ทำกันเมื่อวานเนี่ย ชาวบ้านโคตรเดือดร้อนเลย รู้ตัวกันบ้างไหม (ว่ะ)


ดีนะที่ชั้นไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ไม่งั้นต้องตกที่นั่งซวยอย่างที่ไม่มีใครช่วยได้


ใครจะคิดว่า การเอาไส้เดือนลงมากรุงเทพเป็นเรื่องยากเสียนี่กระไร
กรรมอันแรก คือ ขากลับไม่มีรถไฟ ตั๋วเต็ม อะไรจะปานนั้น
เดินทางวันธรรมดานะเนี่ย แล้วจะกลับยังไงฟ่ะ
โกลาหลอลหม่าน วิ่งพล่านหาทางกลับ
จะกลับเครื่องบินก็ไม่ไหว ไหนจะค่าตั๋ว ค่าน้ำหนักสัมภาระอีก
บวก ลบ คูณ หาร ออกมาร่วมสี่พัน แพงไม่เหมาะกับคนกระเป๋าแฟบอย่างเรา
จะกลับรถไฟก็ไม่มีตั๋วตู้นอน มีแต่รถสปรินเตอร์
ชั้นนั่งไม่ได้อ่ะ ขาติด แถมมีพื้นที่ที่ไว้ของไม่พอ
เหลือแต่รถทัวร์เป็นที่พึ่งสุดท้าย รีบนั่งตุ๊กตุ๊กไปอาเขต
จอง VIP 24 ที่นั่งของขนส่ง ได้ที่นั่งหลังสุดอ่ะ สบาย ขาไม่ติด
วางไส้เดือนไว้ข้างข้างโดยไม่รบกวนผู้โดยสารคนอื่น
รอดหวุดหวิด ได้กลับกรุงเทพแน่แล้ว


กรรมอันที่สอง
คือ ที่อาเขตไม่มีพนักงานรับจ้างขนกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดต้องแบกกันเอาเอง
คิดดูกล่องใส่ไส้เดือน หนักมาก สามกล่อง กล่องละ 20 กิโล
คิดเอาแล้วกันว่า หนักปานไหน
แบกขึ้นบนรถทัวร์ (2 ชั้นด้วย) จนปวดมดลูก (ใส่ใต้ท้องรถไม่ได้ มันตายอ่ะ)
นอนก็ไม่หลับพะวงปนวิตกจริตกลัวว่า ไส้เดือนจะออกมาเพ่นพ่าน
เดี๋ยวก็โผล่หัวมาดูเป็นระยะ ระยะ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลยอ่ะ
(ไปเช้าเย็นกลับ ไม่ได้เจอหน้าน้องจิ๊บคนสวยเลย กะจะให้เลี้ยงข้าวซะหน่อย)


ขึ้นรถทัวร์ได้แล้วเป็นกรรมอันที่สามต่อมา
คือ ชั้นไม่สามารถลงรถที่เมเจอร์ได้
เพราะถ้าจะลงที่เมเจอร์รังสิต ต้องเอาสัมภาระใส่ใต้ท้องรถ
ไม่มีทางเลือก ต้องไปลงที่สถานีขนส่งหมอชิตสถานเดียว
แต่ก็ยังดีที่หมอชิตมีพนักงานรับจ้างแบกกระเป๋า
ไม่งั้นมดลูกกรูไหลออกมากองข้างนอกแน่นอน
ต้องนั่งรถ taxi ย้อนอ้อมไปอ้อมมา
แถมตอนนั่งมาคนขับต้องเปิดกระจกลงทั้ง 4 ด้าน
ถ้าคนไม่คุ้น ก็คงสุดทนแบบพี่ taxi เพราะกลิ่นมันโคตรโคตร
แต่ชั้นชินแล้ว เหม็นเป็นกองขยะ ยังไม่รู้สึก รู้สา
ด้านไปหมดทั้งหน้าแลจมูก โดนค่า taxi ไปอีกเกือบสามร้อย
แต่ไม่ได้สัมผัสแอร์เลยสักกะติ๊ด


แล้วกรรมอันที่สี่ คือ มาถึงร้านแล้วไม่ได้นอน
ต้องรีบย้ายไส้เดือน 15 กก. ลงบ่ออย่างด่วน
เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว แต่ก็ไม่มีสิทธิอุทรณ์
ก้มหน้า ก้มตาทำงานกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสิบโมง
แถมหัวแบนมันก็ไม่โทรมา ช่างไม่ห่วงกลัวว่า กรูตกรถไฟตายบ้างซะเลย
(หัวแบนเฉลยตอนหลังว่า คิดว่า ชั้นหลับเลยไม่อยากโทรมากวน)
แล้วประสาทก็ค้าง นอนไม่หลับ กลายเป็นผีดิบซอมบี้ไปจนถึงตอนเย็น
แถมตอนค่ำก็มีนัดไปสังสรรค์กับกลุ่มเก่าอีก
ขับรถไม่ไหวเว้ย ให้หัวแบนมารับที่บ้าน
ขนาดจะตายแล้วยังไม่วายไปแดกเหล้า ไม่เจียมสังขารเอาซะเลย


ทีหน้าทีหลัง จะไม่ซ่าส์ บินเดี่ยวอีกแล้ว
มดลูกไหล กระดูกหลุดไปมันจะไม่คุ้มกัน
คราวหน้าจะลากหัวแบนไปช่วยแบกด้วย


ว่าแต่แบกไหวเหรอ พ่อหนุ่มออฟฟิศ