|
...คริสต์มาสสยอง...ตอนจบ...
...... ในภาพที่เห็น...ร่างนั้นถูกหั่นเป็นท่อน ๆ ส่วนศรีษะหายไป...ท่อนแขน
สองท่อนและท่อนขาสองท่อน ถูกหั่นวางกองรวมกันไว้...เกิดอะไรขึ้นกันนี่
ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ นี่มันบ้านของผมนี่... แล้วริเอะหายไปไหน...ผมเริ่ม
ตะโกนร้องเรียก..พลัน!ประตูห้องถูกเปิดออกริเอะเดินเข้ามากับเพื่อนของเธอ....
“ ริเอะ..เกิดอะไรขึ้น”...
......... เธอไม่ตอบคำถาม แม้แต่หางตาเธอยังไม่ชำเลืองมอง...นั่น!...เธอ
กำลังยกชิ้นเนื้อท่อนขาขึ้นวางบนเขียงและเธอก็ลงมือแล่เนื้ออย่างว่องไว
เพื่อนของเธอก็ทำเช่นเดียวกัน ทั้งสองคนก้มหน้าก้มตาแล่เนื้อ โดยที่ไม่มีใคร
สนใจผมเลยสักคน ผมได้แต่ยืนดูอย่างตกตะลึง สักพักเธอก็แล่เนื้อมนุษย์
จนหมดเหลือแต่กระดูกขาวโพลง พวกเธอช่วยกันเก็บกระดูกใส่ถุงพลาสติก
แล้วยัดใส่เข้าไปในตู้แช่เนื้อ...นั่นเธอกำลังทำอะไรอีก.....ใช่...เธอกำลังหมัก
เนื้อ..ใช่สิ...เธอก็รู้สูตรที่ผมหมักเนื้อนี่...ในขณะนั้นสายลมอันอ่อนพริ้วพัดโชย
มา...แล้วภาพต่าง ๆก็ค่อย ๆ เลือนหายไป
............. สิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น ผมเดินโซซัดโซเซออกมาจากบ้าน
...ผมคงดื่มมากไปหน่อย.. ผมมองออกไปที่ร้านอาหาร..เอ๊ะ..ก็วันนี้ผมปิดร้าน
นี่..แต่นั่น..ริเอะกับเพื่อนของเธอกำลังย่างเนื้อขาย มีลูกค้าเข้าคิวรอกันเต็มร้าน
“ เชิญเลยค่ะ วันนี้ร้านข้าวหน้าเนื้อของเราคืนกำไรให้กับลูกค้า เชิญทานฟรี
ค่ะ...ทานเท่าไรก็ได้นะคะ..และมีข่าวดีค่ะ...ร้านของเรากำลังจะเปิดสาขาสองที่
ฮอกไกโดค่ะ ขณะนี้สามีของดิฉันกำลังไปคุมงานแต่งร้านอยู่ค่ะ ใครมีโอกาส
ไปฮอกไกโดขอเชิญนะคะ ”
............. ไม่...ไม่..ผมไม่ได้ไปไหน ผมอยู่ที่นี่...ทำไมไม่มีใครสนใจผม
...เอ๊ะ...นั่นใคร..เธอกำลังยิ้มให้ผม..ทำไมเธอคล้ายกับภรรยาคนเก่าของผม
...ไม่นะเธอตายไปแล้วนี่...ผมฆ่าเธอกับมือ...นั่นเธอกำลังเดินมาหาผม..ผมได้
แต่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่..มุมปากของเธอยิ้มน้อย ๆ...เธอเอื้อมมือมาจับมือของ
ผม....
“ ไม่....เธอตายไปแล้วนี่ ”....ผมพึมพำ
“ ใช่ชั้นตายไปแล้ว..ก็เธอฆ่าชั้นกับมือไงล่ะ”
“ แล้ว...แล้วทำไมคุณถึงมายู่ที่นี่ ”...ผมพูดอย่างกระท่อนกระแท่น
“ ชั้นมารับคุณไง ”
“ รับ...รับผมไปไหน ”
“ ก็ไปในที่เราควรอยู่ไงคะ”
“ ไม่...ไม่..บ้านผมอยู่ที่นี่..ผมมีภรรยาใหม่แล้วและผมก็ยังไม่ตายด้วย...”
“ เชอะ...เดี๋ยวคุณก็รู้ ”
......... เธอจูงมือผมเดินเข้าไปในบ้าน มันเหมือนมีพลังชนิดหนี่งที่ผมไม่
สามารถรั้งเหนี่ยวตัวเองเอาไว้ได้ ผมเดินตามเธอไปอย่างง่ายดาย...เราหยุดยืน
อยู่ที่ตู้เย็น...เธอเปิดตู้แล้วหยิบถุงพลาสติกสีดำออกมา
“ เอ้านี่..คุณลองเปิดดูสิ ”
.......... ผมรับถุงใบนั้นมาอย่างงงๆ และค่อยๆ เปิดปากถุงดู
“ คุณพระช่วย...นี่มันหัวของผมนี่” ...ผมตกใจสุดขีดรีบโยนถุงใส่หัวทิ้ง
“ ไม่...ไม่..มันเป็นไปไม่ได้ ”
“ คุณยอมรับซะเถอะค่ะ...คุณก็เห็นว่าไม่มีใครสนใจคุณหรือเห็นคุณ..เมื่อคืนคุณ
ก็เห็นว่าพวกหล่อนกำลังแล่เนื้อของคุณและเนื้อที่หล่อนกำลังเลี้ยงฟรีอยู่นั่น
น่ะ ก็เนื้อหนังของคุณทั้งนั้น ”
“ ไม่..ไม่...ริเอะรักผมเธอไม่ทำอย่างนั้นแน่...ไม่...ริเอะ ”...ผมตะโกนสุดเสียง
........ ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น..ร้องไห้ฟูมฟายอย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน
หัวใจของผมกำลังแหลกสลาย...หรือ..ผมตายแล้วจริง ๆ
“ ตอนที่ชั้นตาย ชั้นก็ไม่เชื่อว่าชั้นตาย และไม่เชื่อว่าคุณจะฆ่าชั้นได้..แต่..สุด
ท้ายคุณก็ฆ่าชั้นจริง ๆ...แต่...ชั้นไม่โกรธคุณหรอกนะ เพราะชั้นมาคิดได้ว่าชั้น
ก็ทำกับคุณไว้เยอะ ”
“ มันไม่ใช่เรื่องจริง...ไม่ ”..ผมร้องไห้ฟูมฟาย..
“ไม่”...ผมกำลังฝันไป
“ นี่คุณควรรู้ไว้อีกอย่างหนึ่งนะ..สองคนนั่นน่ะ เขาเป็นผัวเมียกัน...ก็แบบว่าทอม
กับดี้น่ะ มันทั้งสองวางแผนฮุบบ้าน ฮุบกิจการ ฮุบเงินของคุณ แล้วมันก็ทำ
สำเร็จด้วย”
“ ไม่..ม่ายยยยยย ”
.......... ผมร้องตะโกนลั่นแล้วภาพต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ เลือนหายไป...
.......................................
“ หมดแล้วหละโมโม่...แหม!..คงอร่อยสินะ กินฟรีด้วยนี่..หมดเกลี้ยงเลย
”....ริเอะพูด
“ ดูให้ดีนะว่าหมดจริง ๆ ”.
“ ไม่รู้ว่าเธอคิดได้ไงนะ สุดยอดจริง ๆ แต่ยังเหลือพวกกระดูกอีกนะเราจะ
ทำอย่างไรดี ”...ริเอะถาม
“ เดี๋ยวเราสับให้ละเอียดแล้วก็ไปโปรยทิ้งทะเลก็หมดเรื่อง”...โมโม่เสนอความ
คิด
“ อื่มห์...ก็ดีนะ งั้นรีบทำเลยทำให้เสร็จ ๆ ไปซะ...อ้าว..แล้วส่วนหัวกับหนังล่ะ
จะทำไง ”...ริเอะถาม
“ ใช่...ใช่..ทำไงดีนะ...เอางี้ดีมั๊ย..เดี๋ยวเราผ่าหัวเป็นสองซีก แล้วแอบเอาเข้า
ไปในสวนสัตว์โยนให้จระเข้กิน”
“ เอาอย่างนั้นเหรอ...ไม่กลัวคนอื่นเห็นเหรอ ”..ริเอะแย้ง
“ เราก็รอจังหวะดี ๆ สิ...ไปแต่เช้า ๆ หน่อยไม่ค่อยมีคน ”
“ งั้นก็ได้ ว่าไงว่ากันอยู่แล้ว ”..ริเอะคล้อยตาม
“ ว่าแต่เธอทำยังไงน่ะ เค้าถึงได้หลับสนิทอย่างนั้น”
“...ก็...ยานอนหลับของเขานั่นแหละ ใส่ลงไปในน้ำซุปจนหมดเลย..แต่แหม
..กว่าจะหลับได้ต้องกรอกไวน์เข้าไปอีกตั้งเยอะ...ทีแรกคิดว่าไม่ได้ผลซะแล้ว ”
“ แหม..เธอนี่ก็อัจฉริยะไม่เบาเลยนะ ”...โมโม่ชม
........... ริเอะยิ้มที่มุมปาก ส่งสายตามองโมโม่ด้วยความรัก...
“ ไปกันเถอะ ไปจัดการให้มันเสร็จ ๆ จะได้ปิดร้านไปพักผ่อนกันบ้าง ”
“ ขอเป็นเมืองไทยนะ...ได้ข่าวว่ามีที่เที่ยวเยอะ ”...โมโม่พูด
“ ได้ซี....ได้อยู่แล้ว...เรารีบทำให้มันเสร็จ ๆกันเถอะ ”
............ แล้วประตูบ้านก็ถูกปิดลง...เสียงสับกระดูกดังโป๊ก ๆ เป็นระยะ
ๆ...ไม่นานนักก็สงบ
| Create Date : 26 มกราคม 2553 |
| Last Update : 26 มกราคม 2553 9:39:01 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 384 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| cumpreram |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
