|
...อาหารปลา...ภาค ๒...
....อาหารปลา...๒...
“ ตกลง..พรุ่งนี้มาเจอกันที่บ้านข้านะโว๊ย...เอ็งโทรตามเพื่อนด้วยนะ...ไม่ต้องเตรี
ยมอะไรมาเลยเอ็งมากันแต่ตัว..ข้าจะจัดเหล้ายาไว้คอย...บ้านข้าเข้าซอย
นวลจันทร์นะ...เอ็งเข้ามาสุดซอยเลย..หาง่าย ๆ ....โอ..เค...งั้น...แค่นี้นะ...เออ
..เออ..แล้วเจอกัน”
.......... พิพัฒน์...วางหูโทรศัพท์ลงด้วยใบหน้าที่ยิ้มกริ่ม...พรุ่งนี้เป็นวันสิ้นปี
...เขาโทรศัพท์นัดเพื่อน เก่าๆสมัยเรียนมัธยมมาเลี้ยงสังสรรค์ส่งท้ายปีเก่าต้อน
รับปีใหม่กันที่บ้านของเขา...ด้วยอณาบริเวณบ้านที่กว้างขวาง ดงมะม่วงสูงใหญ่
สงบร่มรื่นเรียงรายอยู่ริมบ่อปลา..บรรยากาศเช่นนี้สามารถจัดงานสังสรรค์ได้
อย่างดีทีเดียว
............ โต๊ะหินสามตัวถูกนำมาวางเรียงต่อกันใต้ร่มมะม่วง...ลมหนาวพริ้ว
ผ่านผิวกายกำลังเย็นสบาย พิพัฒน์นั่งคิดถึงรายการอาหารสำหรับเพื่อน ๆ ของ
เขา
“ จะทำอะไรเลี้ยงเพื่อน ๆ ดีนะ”...เขาคิดอยู่ในใจ
“ เมนูปลา..เอา..ต้มยำปลาดุก..ปลาดุกย่าง..ผัดฉ่าปลาดุก....ก็แล้วกัน”...คิดได้
พลางจดรายการอาหารลงในกระดาษ
“ เนื้อย่างกับเนื้อแดดเดียวก็น่าสนใจ...ทำไปกินไปคงเพลินดี...เดี๋ยวเพิ่มเป็ด
พะโล้กับไก่สับอีกสองที่แค่นี้ก็ถมเถไปแล้ว...เอาหละอาหารแค่นี้คงพอ...แล้ว
พวกเหล้ายา...เอ...มันจะมากันสักกี่คนก็ยังไม่รู้...เอางี้...ซื้อเหล้าสักสองลังเลย
...เผื่อเหลือเผื่อขาด...ปีใหม่ทั้งทีให้มันกินกันให้เต็มคราบไปเลย”พิพัฒน์พูด
พึมพำด้วยสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มพลางจดรายการลงในกระดาษ
“ เดี๋ยวคงต้องหมักเนื้อสำหรับย่างและทำแดดเดียวเอาไว้ก่อนดีกว่า”...คิดได้ดัง
นี้...พิพัฒน์ก็ผลุดผลัดเข้าครัว
............. ภายในครัว...ตู้แช่แข็งขนาดใหญ่ถูกเปิดออก...เนื้อสะโพกก้อนโต
หนักประมาณหกกิโลถูกยกออกมา...เนื้อถูกแช่แข็งไว้นานจนแข็งโป๊กราวกับ
ก้อนหิน....พิพัฒน์จัดแจงเอาน้ำใส่กะละมังเพื่อละลายน้ำแข็ง...เขาหมั่นเปลี่ยน
น้ำบ่อย ๆ เพื่อให้เกิดการละลายอย่างรวดเร็ว...ราวสองชั่วโมง...เนื้อสะโพกก้อน
นั้นก็กลับคืนสู่ภาวะปกติ....
............. เมื่อเนื้อนิ่มจนแล่ได้...พิพัฒน์ก็จัดการแล่เนื้อออกเป็นแผ่น ๆ
อย่างคล่องแคล่ว...ส่วนหนึ่งหั่นเป็นเส้น ๆ สำหรับทำแดดเดียว..ไม่นานนัก...เนื้อ
ก้อนโตก็ถูกแล่จนเสร็จสิ้น แล้วพิพัฒน์ก็จัดการหมัก...เขาเอารากผักชี
กระเทียม พริกไทย น้ำตาลปี๊บและเกลือลงโขลกจนละเอียด...จากนั้นก็เติม
เนยนิดหน่อย..ซีอิ๊วขาวเห็ดหอมนิดหน่อย..แล้วคลุกเคล้าเนื้อที่แล่เอาไว้เข้ากับ
เครื่องหมัก...ส่วนที่ทำแดดเดียวก็เอาใส่กระด้งแล้วนำไปตากแดดส่วนที่เอาไว้
ย่างก็แพคใส่ถุงใส่ตู้เย็นไว้ก่อน...อ่าห์..แค่นี้ก็เสร็จเรื่อง
.....รุ่งขึ้น.....
............ ราวห้าโมงเช้า...เหล้า..โซดา..น้ำแข็งก็ถูกลำเลียงเข้ามาที่โต๊ะหินใ
ต้ต้นมะม่วง...จาน-ชาม-ช้อนถูกจัดวางไว้คอยท่า...อาหารก็ส่งกลิ่นกรุ่นลอย
ตามลมออกมาจากในครัว...ทุกอย่างพร้องเสริฟสมบูรณ์ก็ราวเที่ยงครึ่งพอดี
...พิพัฒน์เฝ้ารอการมาของเพื่อน ๆ ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง...ก็อย่างนี้แหละ
..คนไม่ค่อยมีเพื่อน..และก็นาน ๆ ได้พบเจอกันสักครั้งย่อมดีใจเป็นธรรมดา
........... ราวบ่ายโมง...รถเก๋งป้ายแดงคันโก้ก็ค่อย ๆ เลี้ยวเข้ามา...พิพัฒน์
ยิ้มร่าออกมาอย่างยินดีแล้วรีบเดินออกไปต้อนรับเพื่อน ๆ ......เมื่อรถจอดสนิท
...ไอ้เท่ง..ไอ้ธง..ไอ้แจ้และไอ้เป็ดก็ก้าวลงมาจากรถ
“ เฮ้ย!...เป็นไงโว๊ยเพื่อน...ไม่เจอกันตั้งนาน...หู..มึงยังก่างบ่องเหมือนเดินเลยนิ
”....ไอ้ธงร้องทักทายเสียงดังอย่างสนิทสนม
“ เออ...ก็เหมือนเดิมว่ะ...แล้วพวกมึงเป็นไงวะ..สบายดีมั๊ย”....พิพัฒน์ตอบพลาง
ย้อนถาม
“ สบายตามอัตภาพโว๊ย”...เท่งพูดพลางถือโอกาสลูบคลำใบหูของพิพัฒน์ข้าง
หนึ่ง...ส่วนอีกข้างหนึ่ง ไอ้เป็ดดอดเข้ามาใช้นิ้วดีดดังเปี๊ยะ
“ เฮ้ย!”...พิพัฒน์ถลึงตาใส่...แต่แล้วก็กลับคลี่คลายสลายลงอย่างรวดเร็ว
...พลางยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม
“ มึงไปแกล้งมันทำไมวะ”...ไอ้แจ้...ที่ไม่ค่อยพูดเอ่ยปากปรามเพื่อน ๆ
“ มันไม่ถือหรอก...แต่ก่อนกูเห็นมึงแกล้งมันมากกว่าเพื่อน”...ไอ้เป็ดว่า
“ เออ...นั่นมันเด็ก ๆ ...นี่โต ๆ กันแล้ว”...แจ้พูด
“ แหม..นาน ๆ เจอกันทีก็ระลึกถึงความหลัง...มึงโกรธพวกกูหรือเปล่าวะ”...ไอ้
เท่งพูดพลางหันไปถามพิพัฒน์
“ เออ..เออ..ลืม ๆ ไปกันเถอะ...โน่น...กูจัดที่ทางไว้เรียบร้อยแล้ว...ไปนั่งโน่น
กันเถอะ”...พิพัฒน์พูดกลบเกลื่อนเรื่องราวพลางเดินนำเพื่อน ๆ เข้าไปใต้ร่ม
มะม่วง
“ โอ้โฮ!...แจ๋วไปเลยว่ะ...บรรยากาศดีจริง ๆ” ...ไอ้ธงเอ่ยชม
“ เออ...กูรู้ว่าพวกมึงชอบแบบนี้..กูเลยจัดให้...แล้วนี่มากันแค่นี้เองหรือวะ”
“ ติดต่อได้แค่นี้ว่ะ...คนอื่น ๆ ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมดแล้ว”...ไอ้เท่งว่า
“ แค่นี้ก็แค่นี้”..พิพัฒน์พูดพึมพำพลางทอดถอนใจอย่างผิดหวัง
“ เอ้านี่...ปีใหม่กูไม่มีอะไรจะให้โว๊ย..กูเอาไอ้นี่มาฝากมึง”...ไอ้เป็ดพูดพลางยื่น
นามบัตรให้หนึ่งใบ
...... พิพัฒน์รับนามบัตรมาดูอย่างงง
“ ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า”...ไอ้เป็ดหัวเราะลั่น
“ คลีนิคเพื่อนกูเอง...เผื่อมึงอยากจะผ่าตัดเปลี่ยนใบหู”....พูดจบก็แหกปาก
หัวเราะลั่นเพราะขำในมุขที่ตนเองปล่อยออกไป..ไอ้เท่ง..ไอ้ธง..ก็พาลผสมหัว
ร่อไปด้วย
“ ไอ้เหี้ยนี่...มึงทำไมชอบไปแกล้งมันจังวะ”...ไอ้แจ้หันมาด่าไอ้เป็ด...สีหน้า
แสดงอาการไม่ค่อยพอใจ อาการขำขันจึงได้หยุดลง
“ แล้วนี่มึงมีกับแกล้มหรือยังวะ”....ไอ้ธงหยุดหัวเราะพาลถามหากับแกล้มทันที
“ กูเตรียมไว้แล้ว...อยู่ในครัว...เดี๋ยวกูไปยกมาให้”
“ กูไปช่วย”...ไอ้เท่งรีบอาสา
“ เอาสิ...ไอ้ธง...มึงก่อไฟเป็นหรือเปล่าวะ...โน่น..เตากับถ่าน”...พิพัฒน์พูด
พลางชี้มือชี้ไม้ไปที่เตาไฟ
“ ได้ ๆ เดี๋ยวกูกับไอ้เป็ดจัดการก่อไฟเอง”....ไอ้ธงว่า
“ กูไปช่วยยกอาหารด้วย”...ไอ้แจ้รีบร้องอาสา...
“ ไม่ต้องเลย...ไม่ต้องเลย...หน้าที่มึงชงเหล้า”...ไอ้เป็ดหันมาปรามพลางชี้มือ
ทำท่าทางให้เร็ว ๆ ด้วย
“ เออดี...ให้กูอยู่กับเหล้าเดี๋ยวกูจะแดกให้หมด”...ไอ้แจ้บ่นพึมพำ
............ ฝ่ายพิพัฒน์กับเท่งก็พากันเข้าครัว...ในขณะที่เดินผ่านเตาไฟใบ
ใหญ่
“ เฮ้ย...เตาทำอะไรวะน่ะ”...เท่งร้องถาม
“ เตาต้มอาหารปลา”
“ โห...ทำไมมันใหญ่ขนาดนั้นวะ..ต้มคนได้สบายเลย”
“ เออ...บ่อปลาของกูยี่สิบกว่าไร...กูว่านี่มันยังเล็กไป....กูอยากได้ใหญ่ขนาด
ต้มพวกมึงทีเดียวได้ทั้งสี่ตัวเลย...ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า”..พูดจบก็หัวเราะอย่างขบขัน
“ นี่”....แล้วฝ่ามือของเท่งก็บรรจงตบไปที่ใบหูขอพิพัฒน์ดัง...เพี๊ยะ...พิพัฒน์
คลำหูป้อย ๆ พลางหุบปากลงทันที...
.................ต่อพรุ่งนี้.............................................
| Create Date : 28 มกราคม 2553 |
| Last Update : 28 มกราคม 2553 9:16:11 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 431 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| cumpreram |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
