อยากช่วยแต่ทำไม่ได้ ความเศร้าใจอันสูงสุด
ก่อนเที่ยงคืน เป็นช่วงเวลาสำหรับการพักผ่อนของทุกคน หนูก็เช่นกัน แต่หนูต้องรีบปั่นทำ สคส แจกอาจารย์พรุ่งนี้ แต่ สักพัก ราว ๆ เที่ยงคืนกว่า ได้ยินเสียงหมาเห่า ก็เลยออกไปดูสิว่าเห่าอะไร เพราะดูจากประตูแล้ว มันเห่าในบ้านเรานี่เอง แต่ตรงที่มันเห่ามืดมาก เลยคว้าไฟฉายไปด้วย ถึงแม้ว่าจะส่องก็มองไม่เห็น อยากจะเอามือไปคว้า ก็กลัวว่าจะเป็นงู เพราะตรงนั้นเป็นพงหญ้า ซะด้วย ทันใดนั้น หมาตัวแรก ก็ตรงเข้าไปกัดสิ่งแปลกปลอดซึ่งหนูพยายามมองอยู่ว่ามันอะไร เพราะมันเงียบมาก ไม่มีเสียงลอดออกมาเลย แล้วสักพัก เมี๊ยววววววว เสียงแมว เฮ้ยแมว ไม่ใช่งูนี่ ก็เลยรีบเอาไม้ตีหมาเพื่อกันแมวออกมา มันยังไม่ตาย มันก็จ้องมองฉัน ตัวของมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายหมา วินาทีแรก ฉันคิดว่า ต้องไปหาสัตวแพทย์ มันอาจจะรอด ก็เลยวิ่งไปบอกแม่ แม่ไม่เห็นด้วย และให้เอาไปปล่อยนอกบ้าน แต่หนูก็ยังยืนยันว่า น่าจะพาไปหาหมอนะ หรือไม่ก็เอาให้มันมาอยู่ในบ้าน แต่แม่ ก็ยังยืนกรานว่า แมวใครก็ไม่รู้ จะเอามาไว้ในบ้านได้ยังไง แล้วถ้าจะไปหาหมอ เที่ยงคืนแล้วจะไปหาที่ไหน หนูก็อ้ำๆ อึ้งเพราะลองแม่พูดแบบนี้แล้ว เพราะหนูเองไม่มีตังเก็บเลยที่จะพามันไปหาหมอ แล้วตรงบ้านหนูก็ไม่ค่อยมีรถผ่ามาเลย แม่ให้หนูไปปล่อยไว้หน้าบ้านของคนที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของ มันยังมีลมหายใจและจ้องมองฉันอยู่ แต่ปากมันซีดมาก รู้หรือเปล่า ใจหนูจะขาด หนูคิดว่าหนูอยากพามันไปหาหมอจริงๆ นะ แล้วหมอที่ไหนจะเปิดหล่ะ เพราะวันนี้หนูเพิ่งกดตังครั้งสุดท้ายไปใช้ ถึงหนูจะดิ้นรนพามันไปหา แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะเปิดหรือเปล่าหรือหนูจะมีค่ารักษาพอไหม แล้วจะแน่ใจอย่างไรว่าจะไม่มีอันตรายตอนเดินทาง จะเอาเข้ามาในบ้าน แม่ก็ว่า พอครั้งสุดท้ายที่หนูเข้าบ้าน แม่ก็เอาแต่ถามว่าปิดประตูแล้วใช่ไหม แล้วทำไมเข้ามาไม่ปิดประตูไม้ด้วยหล่ะเดี๋ยวยุงก็เข้าหรอก หนูสุดจะทน เลยพูดสวนไปว่า แม่ก็เอาแต่ห่วงว่ายุงจะเข้านั่นแหละ ห่วงแต่ตัวเอง แล้วหนูก็เดินหนีไปเลย
หนูรู้ตัวว่าผิด แต่อยากจะให้มันรอด ถึงแม้ว่ามันจะสิ้นลม ก็อยากให้มันรอ รอจนกว่าจะรุ่งเช้า ให้เจ้าของมาเจอ แต่ปากซีดๆ และแววตาของมันที่มองฉัน มันทิ่มแทงความรู้สึกหนูมาก หนูรู้สึกว่าตัวเองบาปที่ไม่ช่วยมันถึงที่สุด
Create Date : 27 ธันวาคม 2548 |
|
35 comments |
Last Update : 27 ธันวาคม 2548 1:40:04 น. |
Counter : 838 Pageviews. |
|
|
|