สิ้นสุดการเดินทาง

เมื่อวานพาไมโลไปฉิดยาเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ไมโลตัวเหม็นมาก
เหม็นผิดปกติ แล้วก็ดื้อผิดปกติ


ไปถึงคลีนิค หมอเดินมาฉีดยาให้ที่รถเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ หมอไม่นัดวันฉีดยาอีกแล้ว
(สงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามหมอ)


พาไมโลกลับมาบ้านเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมเพราะไมโลอ้วก

--------------------------------------

ไมโลเริ่มหอบ ลิ้นแข็ง
แขน ขา เกร็ง แต่พยายามจะสูดลมเข้าปอด

นาทีนั้นแม่เดินหนีไปร้องไห้

เรานั่งข้างๆไมโล ลูบหัว แล้วบอกว่าไม่ไหวก็หลับไปเหอะ

แม่ยังคงร้องไห้

เราต่อโทรศัพท์หาเพื่อนคนนึงที่สถาปนาเป็น"พ่อทูนหัว"ของไมโล

เราบอกว่า คุยกับไมโลหน่อย มันกำลังจะไปแล้ว

เสียงเพื่อนเรียกไมโล ๆ ๆ ดังลอดออกมา

เราบอกว่า คุยไปเรื่อยๆนะ บอกมันว่า แกรักมัน

------------------------------------------

ประมาณ 4 นาที ลิ้นที่แข็ง แขน ขาที่เกร็งก็ผ่อนคลาย
ลมหายใจสุดท้ายกำลังจะออกจากร่าง

มือเราก็ลูบมันไป เพื่อนก็คุยโทรศัพท์กับมันไป

ไมโลจากไปแบบไม่เหงาจริงๆ

ดิชั้นส่งเมสเสจไปบอกเพื่อนบางคนที่รู้เรื่อง และพวกเค้าก็ส่ง
เมสเสจกลับมาว่า "ไมโลไปสบายแล้วพี่"

จริงด้วย ไมโลไปสบายแล้ว
คงมีแต่เราที่ยังต้องดิ้นรนต่อไป

-----------------------------------------

เราตัดสินใจจะเผาไมโลสายๆวันนี้
ที่ไม่ฝัง เพราะตัวมันใหญ่ แล้วเราไม่มั่นใจว่า
จะมีตัวอะไรไปรบกวนหรือเปล่า

ไมโลอยู่กับเรามา 13 ปีค่ะ ถ้าเปรียบไปก็คงเหมือนหลานชายคนนึง
ที่กำลังก้าวย่างสู่วัยรุ่น

แต่ 13 ปีสำหรับไมโลมันคงเหมาะสมพอดีกับเวลาของเค้า

ต่อจากนี้ไปคงเหงา แต่เราก็ตัดสินใจแล้วเหมือนกันว่าเราจะไม่เอาหมามาเลี้ยงอีกแน่นอนค่ะ

หลังจากนี้ ไมโลคงไปอยู่กับคุณตาเล็ก คุณตาใหญ่ อาจได้เจอรถโฟล์ค นังนู๋ตังค์ เศรษฐี และอีกหลายๆตัวที่หนีไปวิ่งเล่นบนฟ้าก่อนแล้ว

ชีวิตไมโลไม่เคยเหงาค่ะ คงมีแต่ดิชั้นก้บแม่เท่านั้น ที่คงรู้สึกเหงาไปอีกนาน


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ




รูปสุดท้าย หลังจากเค้าไม่หายใจ เหมือนแค่นอนหลับธรรมดาเองนะคะ ^^

สสารไม่เคยหายไป แค่ย้ายที่อยู่ (แค่นั้นเอง)

Create Date : 28 มกราคม 2552		0 comments
Last Update : 28 มกราคม 2552 10:45:08 น.
Counter : 1001 Pageviews.
Share Tweet