Love & Pop ‘เอ็นโจโคไซ’ คือคำที่ใช้เรียกกลุ่มนักเรียนสาวที่ปฏิบัติการ ‘รับจ้างออกเดท’ กับชายวัยกลางคน อาจจะเป็นได้ทั้งเพื่อนกินข้าว, เพื่อนเดินเล่น, เพื่อนซื้อของ ไปจนถึง เพื่อนนอน ฮิเดอากิ อันโนะคือ ผู้กำกับที่โด่งดังจากอนิเมชั่นสุดฮิตเรื่อง Evangelion ที่สร้างปรากฏการณ์ต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นจำนวนผู้ชมสูงสุดชนิดไม่เคยมีมาก่อน, การที่ได้กลับมารีรันอย่างรวดเร็ว และเป็นการ์ตูนที่ดูแล้วไม่รู้เรื่องมากที่สุดในโลก! LOVE & POP (1998) เป็นงานกำกับเรื่องแรกของเขาที่ใช้คนแสดงจริง หนังเล่าถึงเด็กสาว ม.ปลาย 4 คน กับเหตุการณ์ใน ‘หนึ่งวัน’ ที่ฮิโรมินัดเจอกับเพื่อนของเธอ นาโอะ, จิเอะ และซาจิ พร้อมกันนั้นหนังก็บอกเล่าเรื่องราวในอดีตของพวกเธอไปด้วย เรื่องราวมันเริ่มต้นที่ฮิโรมิอยากได้แหวนวงหนึ่ง แต่ราคามันสุดแสนจะแพง พวกเธอทั้งสี่เลย ‘รับจ้างออกเดท’ ไปกับชายคนหนึ่งโดยตกลงกันว่าจะไปร้องคาราโอเกะ พวกเธอบอกย้ำกับชายผู้นั้นว่าพวกเธอจะเป็นแค่เพื่อนร้องคาราโอเกะ ไม่ใช่เพื่อนนอน ชายคนนั้นยืนยันว่าไม่ได้ต้องการมีเซ็กซ์กับพวกเธอ แต่ความต้องการที่แท้จริงของเขานั้นมันน่าตกใจไปกว่าที่พวกเธอคิดหลายเท่านัก มันทำให้พวกเธอไม่มีวันลืม ‘หนึ่งวัน’ วันนี้ ฮิโรมิบอกกับเราว่าหลังจากนั้นพวกเธอไม่เคยพูดถึงเหตุการณ์นี้อีกเลย แม้จะได้เงินมา แต่ฮิโรมิก็รู้สึกผิดและตัดสินใจแบ่งให้เพื่อนไปเท่าๆกัน เธอจึงมีเงินไม่พอที่จะซื้อแหวนวงนั้น แต่เธอก็ยืนยันว่า ‘ฉันจะซื้อมันวันนี้’ กับเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่ชั่วโมง บทผจญภัยของเธอจึงเริ่มขึ้น แต่ไม่ใช่ในฐานะพวกฮีโร่หญิงจำพวกวันเดอร์วูแมน แต่ในฐานะ ‘เอ็นโจโคไซ’! วันนั้นเธอพบปะกับเหล่า ‘ลูกค้า’ มากมาย (ที่แต่ละคนก็พิสดารไม่แพ้กัน - แถมหนึ่งในนั้นคืออาซาโน่ ทาดาโนบุ! ที่มาในบทรับเชิญสั้นๆ แต่ก็ ‘หักหลัง’ เราชนิดที่ว่าลืมไม่ลง) รวมถึงผู้คนที่เข้ามาพัวพันกับเธอเพราะ ‘โทรศัพท์มือถือ’ ที่เธอยืมมาจากเพื่อน คนเหล่านี้นี่เอง ที่จะทำให้ชีวิตของฮิโรมิเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หนังเรื่องนี้มีการเล่าเรื่องและถ่ายทอดตัวเองที่แปลกมาก หน้าหนังที่ดูเหมือนหนังชีวิตรันทดของเด็กวัยรุ่น แต่หนังกลับเล่าเรื่องอย่างราบเรียบ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเป็นเพียงชีวิตประจำวันหรือเหตุการณ์ในวันๆหนึ่ง ไม่มีฉากเร้าอารมณ์ ไม่ต้องมีการบีบคั้นใดๆ แถมด้วยการที่หนังถ่ายทำด้วยกล้องดิจิตอล แต่ดันใช้เพลงประกอบเป็นเพลงคลาสสิก รวมถึงการถ่ายภาพแบบฉวัดเฉวียนชวนมึนและมุมกล้องแปลกๆ ที่มีให้เห็นนับไม่ถ้วน อาทิ ภาพที่มองออกมาจากเตาไมโครเวฟ, ภาพที่มองผ่านซี่พัดลม ไปจนถึงภาพจากใต้กระโปรง! สิ่งที่น่าสนใจมากๆก็คือ ภาพแทนสายตาของตัวละคร (โดยเฉพาะฮิโรมิ) บ่อยครั้งที่หนังใช้มุมกล้องแบบนี้ ซึ่งมันทำให้เรามีความรู้สึกและอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครได้อย่างดี เราเห็นเหมือนสิ่งที่เธอเห็น หากเธอล้างหน้าเราก็รู้สึกเปียก หากเธอเจ็บเราก็รู้สึกเจ็บ อีกสิ่งก็คือ เทคนิคการใช้กรอบเฟรมภาพที่บางทีก็แคบ บางทีก็กว้าง รวมไปถึงการแบ่งจอภาพด้วย ในฉากหนึ่งฮิโรมิร้องไห้ เพราะเธอรู้สึกว่าเพื่อนๆกำลังจะทอดทิ้งเธอไป (ซาจิกำลังไปจะเป็นแดนเซอร์มืออาชีพ, จิเอะได้มีประสบการณ์อย่างว่ากับพวกผู้ใหญ่, นาโอะสามารถเก็บเงินซื้อคอมพิวเตอร์เองได้) เธอกำลังจะต้องอยู่คนเดียว เธอกำลังทิ้งห่างจากเพื่อนๆ เธอวิ่งตามไม่ทัน เธอร้องไห้ไม่ใช่เพียงเพราะรู้สึกเดียวดาย แท้จริงเพราะเธอไม่สามารถพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดได้ เธอไม่อาจถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเอง ในฉากนี้กรอบเฟรมภาพจะเล็กแคบมาก จนรู้สึกได้ถึงสภาพกดดัน อันทำให้เราร่วมสัมผัสสภาวะ ‘ตีบตัน’ ในสมองของฮิโรมิได้ ฮิโรมิบอกเราว่าความจริงพวกเธอทั้ง 4 คนไม่ได้สนิทสนมกันเลย เพราะพวกเธอไม่อาจเข้าใจซึ่งกันและกัน (เมื่อจิเอะถูกคนรักบอกเลิก ทั้งสามก็ได้แต่นั่งเงียบ) สิ่งที่ทำให้พวกเธอคบกันก็เพราะ เมื่อใครคนหนึ่งไม่ต้องการตอบ คนที่เหลือก็จะไม่ถาม และเมื่อใครคนหนึ่งต้องการถาม คนที่เหลือก็จะพูดคำตอบไม่หยุด สิ่งที่ฮิโมริต้องการจะพูดก็คือ ‘อย่าทอดทิ้งฉันไป ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันไม่อยากให้พวกเราต้องแยกจากกัน’ แล้วทำไมเพียงประโยคธรรมดาสามัญแค่นี้ เธอถึงพูดมันออกมาไม่ได้ แต่กับเรื่องแฟชั่น กับเรื่องเสื้อผ้า เรื่องผู้ชาย เรื่องแฟน เธอกลับพูดได้ เพราะอะไร? นั่นคืออีกประเด็นที่หนังบอกไว้ มันคือเรื่องของ ‘โทรศัพท์มือถือ’ จะเห็นว่าหลายครั้งมือถือมีส่วนสำคัญต่อเหตุการณ์ในเรื่อง รวมไปถึง ‘การรับจ้างเดท’ พวกเธอทั้งสี่ก็ใช้การหาลูกค้าผ่านทางโทรศัพท์ ทั้งผู้ให้บริการและลูกค้าจะเข้าไปฝากข้อความเสียงเอาไว้ (คล้ายกับระบบ 1900 ในบ้านเรา) ชายคนหนึ่งพูดเป็นต่อยหอยในโทรศัพท์กับฮิโรมิ แต่พอเจอกันจริงๆ เขากลับพูดอ้ำๆอึ้งๆ และบอกกับเธอว่าเขาไม่ได้พูดกับผู้หญิงมา 5 ปีแล้ว! ภาวะที่เหล่าผู้คนพูดกันในโทรศัพท์กันอย่างคล่องปาก แต่ในชีวิตจริงกับมิอาจสื่อสารกับผู้คนได้ สภาสังคมแบบนี้มันอะไรกัน! โลกใบนี้เป็นอะไรไปแล้ว! ภาวะนี้เกิดจากเหล่า ‘เทคโนโลยีทันสมัย’ ที่กลับทำให้ผู้คน ‘ล้มเหลวทางการสื่อสาร’ จึงไม่แปลกเลยที่เด็กในยุคโลกาภิวัตน์ ยุคมือถือระบาดอย่างฮิโรมิ จะไม่สามารถพูดประโยคแบบนั้นบอกมาได้ ดังนั้นภาพที่เหล่าตัวละครที่พูดคุยกันแต่กลับมีสิ่งมากั้นกลางพวกเธออยู่เสมอ (จากการใช้อุปกรณ์ในฉากเช่น ขาโต๊ะ) คงสื่อถึงประเด็นนี้ และในหนังเรื่อง All About Lily Chou-Chou ชุนจิ อิวาอิ ก็ต่อยอดประเด็นนี้ผ่านทาง ‘อินเตอร์เนท’ และ ‘เวบบอร์ด’ ความล้มเหลวทางการสื่อสารถูกย้ำโดยพฤติกรรมของฮิโรมิที่ชอบถ่ายรูปเพื่อนๆของเธอตลอดเวลา เธอกลัวที่จะเสียเพื่อน เสียความทรงจำไป เธอจึงต้องถ่ายเก็บเอาไว้ การกดชัตเตอร์ของฮิโรมิก็คือการสื่อสารถึงคนอื่นในแบบของเธอ เธอพูดคุยกับรูปถ่ายแทนที่จะคุยกับเพื่อนจริงๆ (คงคล้ายกับเหลียงเฉาเหว่ยที่ต้องคุยกับสบู่ใน Chungking Express) เธอไม่รู้หรือไงว่าถ้าคนเราสื่อถึงกัน ความทรงจำมันก็จะไม่เลือนหาย ภาพที่ปรากฏในหนังบ่อยครั้งคือ ภาพรถไฟวิ่งวนไปบนราง ดังจะบอกว่าชีวิตเราก็เหมือนรถไฟต้องวิ่งอยู่ในเส้นทางเดิม ต้องเจอกับสิ่งเดิมๆ อยู่ในกรอบที่กักขังเราเอาไว้ ’หนึ่งวัน’ ของฮิโรมิก็เหมือนกัน เธอออกบ้านไปผจญภัยตาม ‘สถานี’ ต่างๆ สุดท้ายเธอก็ต้องกลับมาที่สถานีต้น นั่นก็คือ ‘บ้าน’ เธอล้มตัวลงบนเตียง ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา เธอบอกพ่อแม่ว่าวันนี้เธอ ‘เหนื่อย’ เหลือเกิน ในความเงียบงัน เธอเริ่มพูดคุยกับตัวเอง (ฮิเดอากิ อันโนะ เป็นคนที่เก่งมากกับฉากประเภท ‘คุยกับตัวเอง’ เพราะมีฉากแบบนี้เยอะมากใน Evangelion) บางทีคนเราทุกวันนี้อาจจะอยู่ท่ามกลางกระแสเทคโนโลยีมากเกินไป จนลืมคุยกับตัวเองก็เป็นได้ และในที่สุดฮิโมริก็พบกับบางสิ่งบางอย่างที่เป็น ‘เส้นทางใหม่’ เช้าวันรุ่งขึ้น ภาพขบวนรถไฟวิ่งออกจากชานชลาอีกครั้ง แต่คราวมันไม่ได้วิ่งวนอยู่ในเส้นทางเดิม มันวิ่งออกมาข้างนอก และมุ่งตรงไปข้างหน้า เด็กสาวทั้งสี่คนจับมือกันเดินเคียงคู่ไปข้างหน้า เธอรู้แล้วว่าเส้นทางใด วิถีทางใดที่เธอควรจะมุ่งไป ฮิโรมิรู้แล้วว่าสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เงิน ไม่ใช่แหวนวงนั้น เพราะภาพตอนท้ายเด็กสาวร่วมกันร้องเพลงท่อนหนึ่งซ้ำไปมาว่า “ขอรักอันวิเศษนั้นแก่ฉันอีกสักครั้งเถอะนะ” ใช่แล้ว! ที่เธอต้องการก็แค่นั้นเอง ลิงค์ที่เกี่ยวข้อง //www.imdb.com/title/tt0168972/ //www.rottentomatoes.com/m/love_and_pop/ //www.evaotaku.com/Anno/loveandpop.html //movies.yahoo.com/shop?d=hv&id=1808573522&cf=info&intl=us เครดิต บล็อคคุณ merveillesxx หนังเรื่องนี้ผมได้มีโอกาสดูเมื่อไม่นานมานี้เอง เนื้อหาค่อนข้างหวือหวา สะท้องภาพสังคมอันเลวร้ายของญี่ปุ่นได้เป็นอย่างดี ดูเด็กมัธยมที่นั่น มักจะเป็นเหยื่อของชายหนุ่มบ้ากามซะเหลือเกิน ถ้าเป็นบ้านเรา ก็คงเป็นพวกเด็กมหาลัยที่ใส่เสื้อผ้ารัดๆ มุมกล้องของหนังค่อนข้างแปลก อาจเวียนหัวไปกับมันบ้าง แต่ดูนานๆแล้วก็จะชิน หนังพูดถึงเด็กสาวที่รับจ้างออกเดทเพื่อให้ได้เงินไปซื้อของตามที่ตัวเองอยากได้ สุดท้ายไปเจอแขกโรคจิต เช่น ช่วยตัวเองในร้านวีดีโอ หรือ แขกที่จะฆ่าขโมยเงิน สะท้องถึงความรุนแรงที่มีต่อเด็กหญิงมัธยมได้เป็นอย่างดี ไม่แปลกที่เด็กสาวใส่ชุดนักเรียนของญี่ปุ่นจะมีอิทธิพลมากมาย ไม่ว่าการ์ตูน เกมส์ เครื่องแบบนักเรียนญี่ปุ่นเป็นตัวแทนของ sex ไปแล้ว   Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2550 9 comments Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2550 22:44:19 น. Counter : 1223 Pageviews. Share Tweet

เห็นด้วยนะว่า เด็กมัธยมญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้มันแก่แดดแก่ลมซะเหลือเกิน พี่กระต่ายอ่านการ์ตูนนะ มีแต่เรื่องของเด็กมัธยม รักๆ เซ็กซ์ๆ อ่านแล้วบางทีก็รู้สึกเกินไป ดีแล้วล่ะ ที่เมืองไทยยังไม่ถึงขนาดนั้น ส่วนหนัง พี่กระต่ายขอผ่าน ไม่ชอบดูเลยจริงๆ   โดย: กระต่ายลงพุง 19 กุมภาพันธ์ 2550 22:49:33 น.

ถึงว่านะสิ.. ทำไมหนังเอ็กซ์ของญี่ปุ่น..ชอบใช้ชุดนักเรียนมาเข้าฉากอยู่เรือย ๆ เลย.. ว่าแต่.. นู๋ไม่ได้ดูนะ..แต่เห็นผ่าน ๆ   โดย: TsuTaYa 21 กุมภาพันธ์ 2550 10:40:59 น.

รู้สึกหดหู่และสมเพช กับเรื่องเครื่องแบบจริงๆ เราเห็นได้ชัดเลยไม่ใช่แค่กับคนญี่ปุ่นหรอก คนไทยก็ด้วยนี่แหละ ที่มักจะหื่นอย่างออกนอกหน้ากับเครื่องแบบมัธยม ทั้งที่มัน ... น่าจะหมายถึงความเป็นเด็ก วัยที่ทุกคนควรจะเอ็นดู วัยที่หลายคนควรจะอบรมสั่งสอน อนาคตของชาติ กลับกลายเป็นวัยที่ทุกคนชอบที่จะหื่นใส่ เห็นแล้วได้อารมณ์ดี เฮ้อ .... หดหู่ขึ้นมาเลยซะงั้น จำได้ว่าสมัยเราอยู่ม.ปลาย กระโปรงของนักเรียนทุกคนจะยาวมาก ตามกฏคือมันต้องยาวแค่เข่า แต่ไม่ค่อยมีใครใส่กันหรอกเพราะมันสั้นไป เดินไม่สะดวกและต้องระวังมาก ส่วนมากจะใส่ยาวประมาณน่องกัน แล้วอ. ก็จะแซวๆ ว่าพวกเธอเนี่ยบ้านนอกนะรู้เปล่า? เราก็จะตอบกันว่า "ค่ะ หนูยอมบ้านนอก" ... ก็เฮฮากันไป แต่เดี๋ยวนี้ กระโปรงมัธยมบางคนมันจะเหนือเข่ากันอยู่แล้วอ่ะ ส่วนมหาลัยนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง .. รู้ๆ กันอยู่ดี ก็ดีนะ ... ดีมานด์ - ซัพพลาย ... หึหึหึ มีคนอยากดู ก็มีคนใส่ให้ดู สิทธิส่วนบุคคล นี่เนอะ ~ เราจะไปทำอะไรได้ พูดไปก็มีแต่เข้าตัวเป็นพวกคิดมากเกินมั่งล่ะ หัวโบราณมั่งล่ะ ยุ่งเรื่องชาวบ้านมั่งล่ะ .. .. เอาเวลากลับไปอ่านการ์ตูนวายให้พวกเหยียดเพศมันด่าต่อดีกว่า เอิกส์ๆ   โดย: สาวแว่นเลี้ยวซ้าย 21 กุมภาพันธ์ 2550 18:41:39 น.

จริงๆมันเพราะเราพาตัวเองเข้าไปเป็นเหยื่อ ด้วยค่ะ ฉันคิดว่างั้นนะคะ เป็นเหยื่อของกระแสวัตถุนิยม บริโภคนิยม ปล่อยให้วัตถุครอบงำจิตใจ แล้วเห็นด้วยกับความเห็นข้างบนมากค่ะ เพรานักศึกษาสมัยนี้โชว์กันจริงๆ คนที่ดูมัน..ก็เลยรู้สึกไปเสียแล้วว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา ชุดนักศึกษากลายเป็นสัญลักษณ์และค่านิยมทางเพศไป แม้แต่ร้านอาหารพนักงานเสิร์ฟก็ยังต้องแต่งตัวคล้ายนักศึกษา คนเราถูกมอมเมาด้วยเรื่องเซ็กซ์ เมื่อเห็นเรื่องเซ็กเป็นเรื่องธรรมดา มันทำให้จิตใจคนหยาบขึ้น ความรัก ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ต้องการความละเอียดอ่อนของจิตใจ มันมีน้อยลง เคยเข้าบอร์ดเพื่อนคนนึง หญิงสาวคนหนึ่งเข้าไปตั้งกระทู้เรื่องเซ็กซ์ ว่าตัวเองเคยมีเซ็กซ์กับกิ๊ก แต่ใช้ถ้อยคำที่รุนแรงมาก อ่านแล้วอึ้งพูดไม่ออกเลยจริงๆค่ะ ซึ่งรู้มาทีหลังอีกว่าเขาเป็นนักศึกษา ชอบสวิงฯ อ่านแล้วมันให้รู้สึกว่าคนเราจิตใจกระด้าง และหยาบกันถึงขั้นนี้แล้วหรือ เข้าบล้อกนี้ของคุณบอลมีอะไรติดมือไว้ให้คิดจังค่ะ คุณสบายดีนะคะ ได้งานที่บ้านหรือคะ ถึงไม่ได้มาสุราษฎร์แล้วเราก็ยังคุยกันได้นะคะ มาเมื่อไหร่สุราษฎร์ก็ยินดีต้อนรับคุณบอลเสมอค่ะ   โดย: บรรณภรณ์ 22 กุมภาพันธ์ 2550 2:51:18 น.

อืมๆๆ มานั่งอ่านจ๊ะ   โดย: นางฟ้าตกสะพาน 22 กุมภาพันธ์ 2550 12:33:26 น.

ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนแรกอ่าน เอ๊ะ ทำไมมันคุ้นๆ จัง อ้าว ไปๆมาๆ ของเราเองนี่นา ดีใจที่ชอบหนังเรื่องนี้จ้ะ   โดย: merveillesxx 27 กุมภาพันธ์ 2550 19:07:40 น.

//47a2cb33556663a32843b2356424fdef-t.fb4pfgd.info 47a2cb33556663a32843b2356424fdef [url]//47a2cb33556663a32843b2356424fdef-b1.fb4pfgd.info[/url] [url=//47a2cb33556663a32843b2356424fdef-b2.fb4pfgd.info]47a2cb33556663a32843b2356424fdef[/url] [u]//47a2cb33556663a32843b2356424fdef-b3.fb4pfgd.info[/u] 57d12818c724def9553d777cb035c034   โดย: Wendell IP: 81.40.22.78 19 มีนาคม 2550 15:58:43 น.

ขอรูปเยะๆ   โดย: เนโก๊ะจัง IP: 203.172.220.114 23 สิงหาคม 2550 8:51:54 น.

ตามหาร๊าก   โดย: วัฒนา IP: 203.172.220.114 23 สิงหาคม 2550 9:03:47 น.