เช้า...สาย...บ่าย...เย็น
|
|||
ดอกหญ้ากับสายลมวันวาน วันก่อนมีโอกาสได้ไปเที่ยวบ้านเพื่อนต่างจังหวัด ขากลับระหว่างทางขณะขับรถเกิดอยากปดทุกข์จึงต้องจอดรถข้างทาง เสร็จกิจระหว่างจะหันหลังกลับ เราได้กลิ่นฟางข้าว รวมถึงกล่นใบหญ้ายามเย็น มองดูรอบๆ ดอกหญ้าดอกเล็กขึ้นตามคูนา ผสมปนเปไปกลับกอข้าวที่โดนตัด เกี่ยวไปแล้ว เสียงจิ่งหรีดยามเย็นร้องทักทายกันเจี้ยวจ้าว ทำให้เรานึกถึงยามเย็นที่บ้านต้างจังหวัดตอนเด็กเสียไม่ได้ นึกถึงภาพตอนเลิกเรียน แล้วพาเพื่อนไปวิ่งไล่จับต้กแตนแข่งกัน นึกถึงเสียงหัวเราะ คิดถึงเพื่อนๆที่ตอนนี้ไม่รู้ตอนนี้ทำไรอยู่ แล้วภาพตอนที่เอาตั๊กแตนที่จับได้มาอวดกัน ตามด้วยสังหารเข่าของเพื่อนพร้อมกับความสะใจ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมกำลังยิ้มให้กับภาพเก่าๆ ก่อนที่จะรับกลับไปหาเพื่อนที่รอเดินทางกลับกรุงเทพฯ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเก็บเอาความทรงจำยามเด็กกลับไปด้วย "มึงยิ้มไรวะ" "ป่าว" "สงสัยจะบ้า" ผมปล่อยให้เพื่อนมันว่า ดีกว่าที่จะให้มันล้อว่าน้ำเน่า กับไอ้บ้าอ่อนไหว ที่มันเคยว่า อิอิ
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ แล้วกลับบ้านมั่งป่าวครับ โดย: ปีศาจความฝัน วันที่: 19 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:09:16 น.
กำลัง up blog อยู่ชิมิ...เดี๋ยวแว๊บมาใหม่ละกัน อิอิ
ปล. กลัวเหมือนกันเหยอ...เหอ..เหอ.. โดย: +DidYouKnowMe+ วันที่: 21 พฤศจิกายน 2551 เวลา:20:40:21 น.
|
azui07
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] สวัสดี...... คำ คำ เดียว สามารถสร้างมิตรได้นับล้าน... เพียงแต่พูดมันออกมา พร้อมกับรอยยิ้ม ก็เท่านั้นเอง All Blog
Friends Blog |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |
เออ..เนอะ...ผู้ชายก็มีอารมณ์แบบนี้ด้วยเหมือนกัน