รอยยิ้มบนป่าเขาลำเนาไพร...แต่ชื่นใจถึงฝั่งทะเล.... ชลฯ เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ฉันไปเดินห้าง เพื่อซื้อของใช้ ช่วงเปิดเทอมให้น้องฮอพ ก่อนกลับก็ชวนเขาแวะร้านลิขสิทธิ์โดราเอม่อนกับ คิดตี้ บอกฮอพว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ปลื้ม ฮอพไม่ว่าอะไรแถมยัง ช่วยเลือกซื้อด้วย และเขายังชวนคุยถึงพี่เป็นระยะ พี่ที่เขาไม่เคยเห็นหน้าตา แต่เขาก็เรียกพี่ได้ อย่างสนิทใจ และทุกครั้งที่ซื้อของให้พี่ๆ เขาก็จะเห็นดีด้วยทุกครั้งไป เมื่อวานระหว่างทางไปกลับบ้านย่ากับบ้านยาย พี่สาวคนที่สี่ ขอแวะซื้อ รองเท้าให้ลูกชายวัย 16 แต่ไม่กล้าซื้อรองเท้าเองเห็นแม่ซื้อใส่แล้วอยากได้ มั่ง แม่เลยต้องเป็นภาระมาซื้อให้ลูก เราเองก็ลองใส่ สวยว่ะ เข้าข้างตัวเอง อีก อยากได้ด้วย พี่สาวคนที่ 5 ตามไปติดๆประมาณว่าอยากได้มั่งเหมือน กัน ระหว่างที่รอข้ามทาง ที่จริงข้ามไม่ได้ด้วยเพราะกลัวการข้ามถนนขึ้น สมอง พี่ทั้งสองเปิดตูดข้ามไปก่อนแล้ว ร้านฝั่งที่เราจอดรถเป็นร้านขายของ เด็กนักเรียน ก็คิดได้ว่าลูกชาย(อุปถัมภ์)ที่โรงเรียนบ้านไม้กระพงษ์ อุ้มผาง เขียนจดหมายมาก่อนปิดเทอมว่า มีรองเท้าไม่พอใส่ สีน้ำตาลเบอร์ 35 ซึ่ง ยังไม่ได้ซื้อส่งไปให้เขา ราคารองเท้าแตะที่เราอยากได้ 179 บาท กับ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล 240 บาท รองเท้าแตะที่จะซื้อซื้อเพราะอยากได้ ไม่ ใช่ซื้อเพราะไม่มีจะใส่ แต่ถ้าซื้อรองเท้าให้ลูกชาย เขาจะได้ใส่ไปเรียนเป็น ปีๆ และพอนึกถึงหน้าตาเขาเวลาที่ยิ้มมารับกล่องพัสดุไปรษณีย์ แค่นั้นเราก็ ยิ้มแป้นเปิดประตูแล้วบอกพนักงานในร้านว่า รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเบอร์35 ค่ะ น้องบอก สีน้ำตาลเบอร์ 35 หมดค่ะ ฉันหยุดคิด เกือบปีแล้วที่เขาทั้งสองคนเข้ามาอยู่ในชีวิต มาเรียกรอยยิ้ม ผ่านตัวหนังสือที่เขียนด้วยดินสอ เขาของฉันคือเด็กน้อยสองคนที่ฉันดิ้นรน หาเขาด้วยตัวเอง จากการเข้าอินเตอร์เนต จากการโทรศัพท์ 15 ปีก่อน วันที่ เรียนจบและมาทำงาน วันนั้นฉันมาพร้อมกับความฝันหลายอย่าง 1 ในนั้น คือ อยากช่วยเหลือเด็กซักคน ช่วยโดยไม่ต้องมีข้อผูกพัน ช่วยโดยไม่หวัง อะไรตอบแทนมากไปกว่าความสุขใจ ฉันเริ่มเดินตามความฝัน อ่านเจอเรื่อง ราวของครูซันผ่านหนังสือมติชน ฉันโทรหาครู และบอกความประสงค์ หนู อยากช่วยครูและเด็กนักเรียนบ้าง แต่หนูเพิ่งทำงานเงินเดือนน้อยมากๆ ครูว่า ไม่เป็นไร ช่วยซื้อเทปครูก็ได้ ครูส่งเทปมาให้พร้อมลายมือขอบคุณ ฉันยัง เก็บไว้เป็นอย่างดี หลังจากนั้น ฉันก็ป่วยด้วยสุขภาพที่ไม่แข็งแรง ต้องผ่าตัด และผ่านการรักษาอยู่นาน จนกระทั่งแต่งงาน และมีลูกความฝันที่ถูกฝังก็ผุด ขึ้นมาอีก เมื่อไหร่ที่เดินซื้อของให้ลูก ฉันจะนึกถึงเด็กอีกคนหนึ่งเสมอ เด็ก ที่ไม่มีโอกาสได้ของเหล่านี้ ถ้าฉันส่งของไปให้เขา ภาพที่เขาวิ่งถือกล่อง พัสดุไปรษณีย์ ยิ้มอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะด้วยความดีใจ คิดแค่นี้ฉันก็ ยิ้มแล้ว และบอกตัวเองว่า ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะไล่ตามความฝันของตัวเอง ช่วงแรกก็กลัว ช่วยเขาแล้วเขาจะมาวุ่นวายกับเราไหม เราจะมีเงินพอไหม คิดอยู่นานพอดู ข้อแรก ก็อธิษฐานขอให้เด็กที่เราจะช่วยเป็นคนดี ครอบครัว เขาเป็นคนดี ข้อสอง ถามตัวเองว่าถ้ารอให้พร้อมเมื่อไหร่ถึงจะพร้อม ตายไป ก็คงยังไม่พร้อมอยู่ดี ถ้าอยากช่วยก็ต้องเริ่มโดยไม่กลัว ทำเท่าที่เราทำได้ ไม่เดือดร้อน ทำโดยไม่ต้องมานั่งคำนึงว่า นี่ฉันทำอะไรอยู่ ปีนึงฉันเสียเงิน ไปเท่าไหร่ แค่นึกถึงรอยยิ้มเล็กๆของเด็กคนหนึ่งความกลัวทั้งหมดก็หาย ไป ฉันยังคงนึกถึงครูซันและหาชื่อครูจากกูเกิ้ล ในวันที่ครูไม่อยู่ แล้ว ฉันได้ลูกชาย 1 คนที่โรงเรียนบ้านไม้กระพงษ์ และลูกสาวอีก 1 จาก โรงเรียนอุ้มผางวิทยาคม ทุกครั้งที่เจ้าหน้าที่เดินถือจดหมายเขามาให้ แม้ฉันจะยุ่งงานแค่ ไหน ฉันจะรีบเปิดอ่าน และยิ้มตั้งแต่เห็นลายมือเขาที่หน้าซอง มันมีความ สุขอย่างบอกไม่ถูก เรื่องราวของเขาเล่าผ่านตัวหนังสือ ผ่านมาที่ใจของฉัน ลูกสาวอยากเป็นครู ฉันเห็นด้วย ฉันคงจะช่วยเหลือเขาเท่าที่ฉันทำได้ไปจน กว่าเขาจะไปถึงฝันของเขา ซึ่งมันก็คือฝันของฉันด้วย ทุกครั้งที่ย่ำน้ำทะเล ฉันอยากให้เขาได้มาเดินย่ำมันบ้าง ในยามที่ฉันเหนื่อยและอ่อนล้า จดหมายของเขาจะอยู่ในมือฉัน และนั่นคือการเติมกำลังใจ โดยที่ไม่ต้อง กลัวว่าราคามันจะขึ้นหรือจะลง............................. ฉันยิ้มให้พนักงานขายของ งั้นเอาเบอร์ 36 มาก็ได้ซื้อเผื่อเขา โต เทอมที่แล้วเขาใส่เบอร์ 35 เทอมนี้อาจจะ 36 แล้ว พนักงานทำหน้างง พี่ ซื้อให้ลูกพี่เหรอ คงจะงงอยู่กับลูกทำไมไม่รู้ว่าปัจจุบันลูกใส่รองเท้าเบอร์ อะไร ฉันยิ้มให้เขา ไม่หรอกเราอยู่ไกลกัน.............. ......................... แต่จะไม่ไกลแล้ว เพราะเมื่อไหร่ที่เขาใส่รองเท้าที่ฉันซื้อให้ เขาก็ใส่ใจฉัน ไปด้วย จะเป็นไรไปถ้าทุกอย่างมันมาด้วยใจ สูงต่ำจึงไม่สำคัญ ฉันไม่ เคยกลัวว่าใครจะเห็นเป็นยังไง สำคัญว่าฉันเห็นเป็นยังไง นั่นต่างหากที่ สำคัญ ปล.แต่ยังไงลูกก็ระวังหน่อยแล้วกัน อย่าเดินไปเหยียบขี้หมาเข้าล่ะ เดี๋ยวจะ เหม็น แม่ขอ หุ หุ   Create Date : 21 กรกฎาคม 2551 15 comments Last Update : 21 กรกฎาคม 2551 15:06:11 น. Counter : 544 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้ว ก้อชื่นใจ เหมือนกันค่ะ   โดย: ปลายดินสอ 21 กรกฎาคม 2551 17:08:15 น.

ดีนะ จิตใจเมตตา ได้ทำบุญกับคนนี่ดีที่สุดแล้ว เค้าซิ....ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ขอให้สิ่งดีๆที่อ้อมทำ จะส่งผลให้ชีวิตอ้อมดีขึ้นๆๆๆๆๆ ยิ่งๆขึ้นไปเลยน๊ะ   โดย: unsa 21 กรกฎาคม 2551 19:55:28 น.

สวัสดีคุณแม่ลูกสาม (ต่อไปต้องทักทายอย่างแล้วซิ ) ดีจังเลย...ตัวเองได้แต่รอ รอ ว่าจะทำอย่างนี้บ้าง แต่ก็ยังไม่ได้ทำซักที เพราะยังมีภาระกำ ติดตัวอยู่ เมื่อมีโอกาสจะทำให้ได้อย่างแม่น้องฮอพล่ะ... ขอบคุณที่นำมาเล่าให้ฟัง รู้สึกอิ่มใจไปด้วย   โดย: เหนือฟ้า พาไป 22 กรกฎาคม 2551 17:16:52 น.

อ่านจบ ... นุชอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าการทำโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนในแบบของแม่น้องฮอพแบบนี้ เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากๆ นึกถึงตอนเวลาที่แม่น้องฮอพเปิดจดหมายจากลูกๆ อ่าน นึกถึงตอนที่เด็กๆ ได้รับสิ่งที่เค้าขาด ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือความอบอุ่น ห่วงใย ทำให้มีความสุขตามไปด้วย มีโอกาสนุชเองก็อยากจะทำอะไรแบบนี้บ้างเหมือนกัน ถ้าถึงวันนั้น นุชเองจะไม่ลืมชื่อของแม่น้องฮอพเช่นกัน (แรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่)   โดย: My LeOZaA 22 กรกฎาคม 2551 18:00:50 น.

คุณอ้อมน้อยใจดีมากๆเลยค่ะ บางทีเวลาเรานึกๆอยากทำอะไรปต่ไม่ได้ลงมือทำจริงๆแล้วมันก็ผ่านไป การให้นี่มันทำให้เรามีความสุขอย่างนึง เราเองไม่ค่อยมีโอกาสได้ทำบุญมาก แค่ทำได้เป็นครั้งคราว ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมน้องปรานต์ด้วยค่ะ   โดย: akachan 23 กรกฎาคม 2551 2:58:37 น.

ไปถีบทั่นนายกเมื่อไหร่ บอกด้วยนะ จะตามไปถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึก   โดย: เหนือฟ้า พาไป 23 กรกฎาคม 2551 17:32:49 น.

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ   โดย: HIVที่รัก 23 กรกฎาคม 2551 23:37:26 น.

คุณแม่น้องฮอพจ๊ะ ป้าอ่านจบด้วยความปลื้มมากมาก ป้าปลื้มหนูจริงๆ การปลูกต้นไม้ที่ชื่อว่า ..คน คือความสุขที่ยิ่งกว่าการปลูกต้นไม้ใดๆ โดยเฉพาะเมื่อการรดน้ำต้นไม้นั้น มิได้หวังเพื่ออาศัยร่มเงาเมื่อเค้าโต หากหวังเพียงเพื่อให้เค้าได้เป็นไม้อีกต้นของแผ่นดิน ที่จะหวนกลับมาให้คุณ ให้ค่าแก่แผ่นดินที่ตนหยัดยืน รักษาสุขภาพ และทำงานอย่างมีความสุขนะจ๊ะ ไปบ้านป้าหรือยัง พรุ่งนี้จะอัพแล้วจ๊ะ   โดย: ร่มไม้เย็น 24 กรกฎาคม 2551 19:47:30 น.

ขอบคุณทุกคนที่มาเยี่ยมค่ะ เมื่อคืนยังเอากระดาษที่ครูซันเขียนมาถึงออกมาดู กระดาษเก่าเหลืองตัวหนังสือเริ่มซีดลง แต่ความรู้สึกไม่ได้จางลงเลย ตอนนี้สุขภาพไม่ค่อยดีค่ะ อาจจะไม่ได้มาบ่อยและถ้าไม่ ได้ไปทักทายใคร ต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้นะคะ ไว้ซ่อมสังขารเสร็จ จะไปเยี่ยมอีกนะคะ   โดย: อ้อมน้อย (น้ำร้อนปลาเป็น ) 25 กรกฎาคม 2551 13:06:28 น.

หายไวๆ เอาใจช่วย เป็นห่วงเสมอเลย ดูแลตัวเองดีๆนีะ   โดย: unsa 25 กรกฎาคม 2551 19:46:05 น.

หายป่วยหรือยังค่ะ...พอจะดื่มกาแฟถ้วยนี้ได้หรือป่าว   โดย: เหนือฟ้า พาไป 31 กรกฎาคม 2551 10:01:07 น.

มาเยี่ยมค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นดีนะคะ "ปล.แต่ยังไงลูกก็ระวังหน่อยแล้วกัน อย่าเดินไปเหยียบขี้หมาเข้าล่ะ เดี๋ยวจะ เหม็น แม่ขอ หุ หุ " น่ารักจัง   โดย: fulgurant 31 กรกฎาคม 2551 13:16:03 น.

จุ๊กกรู๊....แอบมาหาตอนตี 3 กว่าๆ ฝันดีน๊า   โดย: unsa 3 สิงหาคม 2551 3:27:48 น.

ประมาณวันที่ 6-9 พ.ย. 51 เพื่อนสมาชิกบ้านครูซัน นัดกันไปเที่ยวบ้านครูซันและแวะทำกิจกรรมที่โรงเรียนบ้านไม้กะพง โรงเรียนอุ้มผางวิทยาคม และอีกสามโรงเรียนในอุ้มผาง อยากพูดคุยถามความรู้สึกของ ลูกชายและลูกสาว ที่อยู่ไกล ว่าคิดถึงแม่ทางนี้อย่างไรบ้าง ถ้าไม่รบกวนไปฝากชื่อไว้ให้หน่อยจะขอบคุณมาก vp2538@yahoo.com //www.oknation.net/blog/suntawanyim เวบบ้านครูซัน ตามรอยเส้นทางตะวัน...เส้นทางที่ 17 ความทรงจำเก่า ๆ //www.bankrusun.com/board/view.php?id=1054 (ความคิดเห็นที่ 181)   โดย: suntawanyim IP: 125.25.93.37 10 สิงหาคม 2551 22:27:17 น.

ผมนับถือน้ำใจคุณจริงๆๆครับ   โดย: ความทรงจำเก่าๆ IP: 157.254.98.203 20 พฤศจิกายน 2551 19:48:55 น.