ดอกรัก..กลิ่นซากุระ ตอนที่ 40 รักและผูกพัน(ตอนจบ) Ketsumeishi -- Sakura.mp3 และแล้ว งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา ตลอดเวลาสองปีที่พวกหนูนาเรียนด้วยกันมาก็ถึงคราวรูดม่านปิดฉาก และอำลากันไปในที่สุด ตัวคนเขียนเองก็ใจหายค่ะ  เพราะเขียนไปก็คิดถึงเพื่อนเก่าไปด้วย เดี๋ยวจะเฉลยนะ ว่าเรื่องไหนเกิดขึ้นจริง เรื่องไหนเมค  อิอิ เฉลยแล้วคนเขียนจะโดนคนอ่านรุมตื้บมั้ยเนี่ย รักและผูกพัน   ช่วงเวลาเช้าเกือบๆสาย ในวันที่อากาศค่อนข้างเย็นสบาย ไม่หนาวมากอย่างแสนสาหัสเหมือนเมื่อสองเดือนที่แล้วมา หญิงสาวคนเดิมกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงแรมโตเกียว เวสตินที่ตั้งสูงตระหง่านอยู่หลังตึกทรงยุโรปแสนหรูของศูนย์การค้าเอบิสึการ์เดนเพลส  มันเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้พบหน้าเพื่อนฝูง ที่เรียนกับเธอมาสองปีเต็มๆ ด้านหน้าโรงแรมที่เป็นจุดหมายปลายทางของหนูนามีสภาพไม่ต่างจากวันแรกที่เธอมาปฐมนิเทศ  หากจะไม่เหมือนก็ตรงที่ครั้งนี้ ทางโรงแรมติดป้ายผ้าบอกตำแหน่งที่จัดพิธีจบการศึกษาของมหาวิทยาลัยวิชาชีพนานาชาติที่มีชื่อย่านชินจุกุ ผู้คนหนุ่มสาวที่สวมใส่เสื้อแบบเดียวกับเธอ และแบบเดียวกับวันแรกที่มา ทยอยกันเดินเข้าห้องประชุมห้องเดิมที่อยู่ต่ำไปจากล็อบบี้สักสองชั้นได้  หลายคนกำลังลงทะเบียนเข้าพิธีและรับเอกสารสูจิบัตรกับเนื้อเพลงประจำโรงเรียนเดินเข้าห้องประชุมใหญ่ สมทบกับอีกหลายคนที่นั่งประจำที่อยู่ก่อนแล้ว ส่วนใหญ่จับกลุ่มคุยกับเพื่อนฝูงระเบ็งเซ็งแซ่เช่นเคย  แต่คราวนี้ ไม่มีการแยกเชื้อชาติกันแล้ว ภาพที่เธอเห็นและกำลังจะเข้าไปร่วมวงคือ เพื่อนทุกๆชาติล้อมวงกันคุยภาษาเดียวกันอย่างสมานฉันท์และเป็นหนึ่งเดียว “นารุจัง ทางนี้”ลูน่ากวักมือเรียกเธอ หนูนามองตามจนเจอและตามเข้ามาร่วมวงไพบูลย์ด้วย  และแล้วสองสาวที่ได้นั่งติดกันเมื่อวันปฐมนิเทศ ก็ได้นั่งติดกันในวันสุดท้ายอีกครั้ง “นี่ ชุดครุยของเธอ”หญิงสาวหยิบห่อชุดครุยพร้อมหมวกที่วางอยู่บนเก้าอี้ให้เพื่อน หนูนาตาโตเมื่อคลี่มันออกมาใส่ โดยลูน่าเป็นผู้ช่วย “ฉันชอบชุดแบบนี้มากเลยรู้ปะ เหมือนพวกจบอ๊อกซ์ฟอร์ดเขาใส่กันนะ”แลมที่เดินมาสมทบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหนูนาอยู่ในชุดแบบเดียวกับที่เธอและทุกๆคนใส่อยู่ “แน่ละ  มหาวิทยาลัยของเราเป็นมหาวิทยาลัยลูกครึ่งญี่ปุ่นอเมริกันนี่ยะ  ไม่งั้นจะไม่ใช่แบบนี้หรอก”หนูนาหัวเราะน้อยๆ เสร็จสิ้นจากงานเลี้ยงฉลองจบการศึกษาแล้ว  ทุกคนก็รวมตัวกันไปถ่ายรูปที่หน้าอาคารยุโรปเป็นที่ระลึก  พิพัฒน์ตามมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ให้สาวคนรัก เรียกเสียงกรี๊ดจากเพื่อนฝูงที่อิจฉาระคนยินดี  แม้แต่เซกิที่ตอนนี้เริ่มยิ้มออกกับความหวานชื่นของทั้งคู่ก็ยังยินดีด้วย และที่ร้านของเจนนี่ตามที่ได้นัดหมาย  ทุกคนมาเหมาร้านของเพื่อนเก่า ทั้งกินทั้งดื่ม และร้องเพลงกันจนสว่าง เจนนี่ก็เต็มใจบริการเต็มที่ไม่ยอมให้ขาดตกบกพร่อง  และออกจะตื่นเต้นเมื่อได้รับการ์ดสีชมพูจากมือของหนูนา “เจ๊จะแต่งงาน” “อ้าว ก็ใช่สิคะ คุณนาย  คิดว่าการ์ดวันเกิดรึไง  ก็เห็นๆอยู่ว่าชื่อฉันกะชื่อว่าที่สามีของฉันชัดเจนขนาดนี้” “เจ้านายเจ๊รู้เรื่องแล้วเหรอ  แล้วลุงเจ๊ล่ะ” คนกำลังจะแต่งงานยิ่งยิ้มขำกว่าเดิม เพราะเจนนี่ถามเหมือนที่แตงกวาถามเธอเมื่อเช้านี้เด๊ะๆ  แต่คนอย่างหนูนาน่ะหรือ จะกลัวกับแค่เรื่องโดนด่า  หญิงสาวแจ้งเรื่องการแต่งงานให้ผู้อุปการะทั้งสองฝ่ายได้รับทราบอย่างไม่มีปิดบัง  ลุงกับป้าคามาดะ ไม่ว่าอะไร  แต่ลุงแท้ๆของเธอก็โวยวายตามเคย “นี่เธอไปซี้ซั้วคบใครมาอีกละเนี่ย” “ไม่ได้ซี้ซั้วคบนะคะ ลุง  ก็ดูใจกันมาตั้งแต่เรียนภาษาแล้วด้วยซ้ำ  จนตอนนี้ก็สี่ปีแล้ว  นานพอสมควรเหมือนกันค่ะ” “นี่หมายความว่าไปถึงก็มีแฟนเลยงั้นสิ” “ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ  ตอนแรกก็แค่เพื่อน แต่เขามาเปิดใจว่าชอบหนู ก็เลยดูๆกันไปก่อน  จนนานๆเข้า เขาก็ยังเหมือนเดิม เลยลองอัพเกรดเป็นแฟนดูอีกที ก็โอเค ไว้ใจได้ เลยคบมาจนแต่งงานนี่ละค่ะ” ป่วยการจะบ่นจะด่า  ในเมื่อหลานคนนี้มันแหกคอก แต่ก็ยังรักดีเรียนจบด้วยคะแนนที่ค่อนข้างหรู  และก็ยังทำงานที่เดิมกับเพื่อนของเขา  ถึงอย่างไรก็ยังมีคนดูแล เป็นหูเป็นตาให้อยู่เหมือนเก่า  ยิ่งได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้หลานสาวดูจะน่ารักกว่าเดิม ไม่หงุดหงิดงี่เง่า ไม่อารมณ์เสียง่ายเหมือนเมื่อก่อน หักลบกลบหนี้แล้วก็นับว่าพอจะปล่อยได้ วางใจได้ “แล้วนี่จะอยู่ที่นี่ต่อ หรือจะกลับไปเมืองไทยละ”รุ่นน้องสาวคนสนิทไม่วายซักต่ออย่างอยากรู้ “อยู่ที่นี่แหละ  ใช้วีซ่าติดตามคุณชายเขา”หนูนายิ้มตอบ ศีรษะเอนพิงไหล่ของพิพัฒน์อย่างฉอเลาะ หนูนาตัดสินใจอยู่ทำงานร้านอาหารร้านเดิมต่อไปเรื่อยๆ  เพื่อใช้ชีวิตอยู่กับพิพัฒน์ที่ญี่ปุ่นทั้งคู่เพิ่งจะกลับไปแจ้งข่าวการแต่งงานกับผู้ใหญ่ที่เมืองไทย และจดทะเบียนสมรสกันเสร็จสรรพ โดยจัดเลี้ยงฉลองใหญ่ที่บ้านของฝ่ายชายที่เมืองไทย  และกลับมาจัดงานฉลองเล็กๆกับเพื่อนฝูงที่ร้านของเจนนี่  พิพัฒน์ขยายที่พักของเขาจากห้องเล็กๆไปอยู่อพาร์ทเมนท์ที่สวย กว้างใหญ่และมีระดับมากขึ้นอีกขั้นหนึ่ง เพื่อรับรองศรีภรรยาที่จะย้ายจากบ้านพักของแตงกวามาร่วมทางชีวิตกับเขาตลอดไป “โห เจ๊ ฉลาดนี่หว่า  ใช้วีซ่าติดตามสามี ก็เลยไม่ต้องทำงานเต็มสตีมเหมือนสมัยก่อนน่ะสิ  คราวนี้เจ้านายเจ๊ก็ตามจิกเจ๊ไม่ได้แน่ๆเลย”รุ่นน้องหัวเราะชอบใจ  หนูนายิ้มอ่อนๆ “เจ๊นี่ก็เนอะ  อกหักรักร้าวมาจากเมืองไทย  เข็ดขยาดปิดกั้นตัวเองจนไม่ยอมให้ใครเข้ามาเฉียด ก็ยังอุตส่าห์มีคนมารัก ทั้งไทยทั้งยุ่นเชียว  หนูบอกแล้วว่าเรามีดีในตัวของเรา ทำไมจะต้องเอาคนเลวๆมาทำให้เราเสียโอกาสด้วยน๊า” หนูนายิ้มเขินๆกับความเขลาเบาปัญญาที่เธอเคยทำร้ายตัวเองมาก่อน ทำร้ายให้หัวใจตัวเองมีแต่ความด้านชาไม่รับรู้ความอบอุ่นจากหัวใจของใคร  กว่าจะมีคนอย่างเซกิมาทลายกำแพงที่สูงและหนาทึบในหัวใจเธอได้ก็ใช้เวลานานเหลือเกิน แต่โชคดีนัก ที่แม้จะต้องพรากจาก ผิดใจกับเซกิจนยากเกินจะหวนกลับมาเหมือนเดิม  แต่ก็ยังมีพิพัฒน์ ผู้ชายมั่นคงคนเดิมที่รอเธออยู่อย่างมุ่งมั่น ไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากเธอเลย  ต่อจากนี้ก็คงจะคุ้มแล้ว ที่ชีวิตและหัวใจของเธอจะฝากไว้เคียงข้างเขาจนชั่วนิรันดร์ งานเลี้ยงถึงวันเลิกรา  แต่ละคนกล่าวลากันแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตนเหมือนเดิม  อาจจะไม่ได้กลับมาเจอหน้ากันทุกวันเหมือนเก่า  แต่ทุกคนก็รู้ว่าตราบใดที่ยังอยู่ร่วมแผ่นดินเดียวกัน ยังมีกันและกันอยู่ใกล้ๆ  ก็ไม่ยากเกินกว่าจะกลับมาพบกันอีก “ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าเพื่อนเธอแต่ละคนจะผูกพันกันมากขนาดนี้” พิพัฒน์พูดขึ้นเมื่อเดินจูงมือกันกลับบ้านของตัวเอง แสงสว่างจากท้องฟ้าเริ่มส่องให้เห็นว่าต้นซากุระในสวนสาธารณะเริ่มผลิดอก  ปีนี้เร็วกว่าทุกปี  เพิ่งจะกลางมีนาคมเท่านั้นเอง  ดอกซากุระเป็นพวงสีชมพูเต็มไปหมดแทบทุกต้น “ก็รักกันแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้วละ  มันเป็นรักที่มาพร้อมกับดอกซากุระจริงๆเลย  ก็ฉันกับพวกเขามาเจอกันตอนเดือนเมษานี่นา”หนูนาตอบ เธอเดินเข้าไปหยิบช่อซากุระที่ปลิวร่วงลงสู่พื้นดินขึ้นมาเชยชม “แล้วระหว่างเราล่ะ  มันเป็นรักแบบไหน”ชายหนุ่มทวงถามด้วยรอยยิ้ม  สองแขนแกร่งถือวิสาสะโอบรวบเอวบางๆเข้ามากอดไว้แนบชิด “แบบไหนน่ะเหรอ”หนูนานิ่งคิด ก่อนจะตอบ “ก็คงจะเป็นเหมือนดอกรักพันธุ์ไทย  ที่มีกลิ่นของดอกซากุระอยู่ด้วยละมั้ง  ก็เราสองคนเป็นคนไทย  แต่ความรักมาเกิดแล้วก็เติบโตอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่” พิพัฒน์หัวเราะน้อยๆกับคำเปรียบเปรยของหญิงสาวผู้เป็นคู่ชีวิต  เขาก้มจูบกระหม่อมเธออย่างทะนุถนอมก่อนจะลากริมฝีปากไปเชยชมที่พวงแก้มที่ขาวใสอมชมพูอย่างแสนรักอยู่ใต้ต้นซากุระนั่นนานเท่านาน จบบริบูรณ์  เฉลยแล้วค่ะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงก็คือตอนที่หนูนาถูกเพื่อนหักหลัง แย่งแฟนไปตอนอยู่เมืองไทยค่ะ  แล้ววันแรกที่เจอเซกิ  หนูนาเปิ่น ไปขอเซกิดูบัตรประจำตัวนักเรียนเพราะคิดว่าซาราอุดีอำว่าเซกิเป็นคนญี่ปุ่น  อันนี้มีจริงๆนะ  เพราะแบบว่าไม่เชื่ออะ  เซกิตัวจริง(ที่เป็นแฟนคนเขียน)หน้าเหมือนคนจีนมากกว่า พี่ที่ร้านยังบอกเลยว่าไม่เหมือนคนญี่ปุ่น ตอนที่เซกิส่งเมสเสจรูปนาไกคุงมาให้หนูนา แล้วก็ส่งริงโทนเพลงโปรดของหนูนามาให้ก็เกิดขึ้นจริงเช่นกัน  ตลอดจนตอนที่ประกวดสุนทรพจน์  ก็เกิดขึ้นจริงค่ะ ที่มหาวิทยาลัยพาไปไซตามะทุกปี และงานวอลเลย์บอลที่จัดขึ้นก็เป็นความจริงค่ะ ส่วนที่เมคก็คือหนูนาย้ายจากบ้านพักพนักงานมาอยู่กะแตงกวา อันนี้เมคค่ะ  เพราะใจจริงอยากย้ายไปอยู่กะแตงกวานะ (ตัวจริงคือ แดง เพื่อนซี้ของคนเขียนค่ะ)แต่ชีวิตจริงทำไม่ได้  เพราะเพื่อนสนิทของคนเขียนดันกลับเมืองไทยไปตั้งแต่เรียนจบภาษา และผู้ปกครองของคนเขียนก็ไม่ยอมให้คนเขียนย้ายจากหอพัก พนง.ไปอยู่กับคนอื่น ในเมื่อเปลี่ยนความจริงไม่ได้  เลยเอามาเขียนให้สมหวังในนิยายละกัน  อิอิ ที่เมคอีกอย่างก็คงจะเป็นบรรยากาศเพื่อนๆในห้องเรียนค่ะ  เพราะตัวจริงของหนูนา ไม่ได้สนิทกะเพื่อนฝูงมากขนาดนั้น  แต่ที่เขียนให้มีลูน่า มีโชโดรี มีซาราอุดี  ก็เพราะไม่อยากจะเน้นความรักแค่หนุ่มสาวด้านเดียว  อยากจะให้เห็นความผูกพันของเพื่อนฝูงที่เรียนด้วยกันมาด้วยค่ะ  ตัวจริงน่ะ แค่เฮฮากันตอนอยู่โรงเรียน ไม่ค่อยมีนัดนอกรอบเหมือนอย่างในเรื่องหรอกค่ะ อิอิ อีกเรื่องก็คือตัวละครที่ชื่อพิพัฒน์ค่ะ  ตัวละครตัวนี้มีจริง เคยคบกันจริงๆแล้วก็กิ๊กกันเล่นๆเหมือนในเรื่อง ไม่ได้เป็นแฟนจริงจังนะ แต่ว่าขาดการติดต่อไปนานแล้ว  ทีนี้ที่หยิบยกมาเป็นตัวแปรระหว่างเซกิกับหนูนาก็เพราะว่า อยากหักมุมอะ ในเมื่อเซกิโลเล ทำตัวไม่ชัดเจนกะหนูนา ก็เลยดึงพิพัฒน์เข้ามาเป็นตัวชน(แต่ดี) ให้เป็นคนที่ดี ดีกว่าเซกิ และหนูนาพร้อมจะเปิดใจให้ เป็นตัวที่พลิกความคาดหมายของคนดูค่ะ เหะๆๆๆ หมดแล้วค่ะ เนื้อถ้อยกระทงความมีเท่านี้แล พบกันใหม่ในนิยายเรื่องหน้าจ้า     Create Date : 20 เมษายน 2553 16 comments Last Update : 20 เมษายน 2553 4:14:56 น. Counter : 274 Pageviews. Share Tweet

โดย: นนนี่มาแล้ว 20 เมษายน 2553 4:40:31 น.

ทักทายยามเช้าคร้าา^^   โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 20 เมษายน 2553 6:31:02 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 20 เมษายน 2553 7:47:55 น.

แวะมาอ่านตอนจบค่ะ พลิกความคาดหมายของคนอ่านจริงๆ ค่ะ แต่อ่านแล้วรู้สึกดี อิอิอิ อินตามเนื้อเรื่อง 555 ว่าแล้วก้นำข้าวแช่มาฝากจ้า   โดย: อุ้มสี 20 เมษายน 2553 20:36:32 น.

พยามจะอ่านให้จบ แต่เน็ตไม่ไหวช้ามาก ไว้จะแวะมาใหม่นะคะเมื่อเน็ตเป็นใจกว่านี้   โดย: wanzaa 20 เมษายน 2553 22:01:44 น.

ดีจังที่เก็บเกี่ยวเอาประสบการณ์จริงมามิกส์กับเรื่องเมคขึ้นมา มันดูกลมกลืนดี เศร้าเน๊อะถูกเพื่อนแย่งแฟนเนี่ย แต่ก็ดีอย่างเพราะไม่งั้นก็คงไม่มีแฟนคนปัจจุบัน   โดย: pinpeeya 20 เมษายน 2553 22:25:59 น.

เพื่อนกันไม่น่าทำแบบนี้เลย ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ   โดย: ปลาทอง9 21 เมษายน 2553 2:44:13 น.

ก็อ่านอยู่บ้างบางที ตอนจบแฮปปี้ก็ดีแล้วนะ อยากให้ลองแนวสืบสวนคดีมาตกรรมมั่ง รึไม่ก็บู๊เลือดสาดอ่ะ ส่วนมากอ่านแนวๆนั้น   โดย: นนนี่มาแล้ว (นนนี่มาแล้ว ) 21 เมษายน 2553 2:57:24 น.

มาอีกรอบ มาขโมยเพลงไปนะคะ ไม่ได้ขอก่อน ขอบคุณคะ   โดย: wanzaa 21 เมษายน 2553 7:10:46 น.

โดย: ผู้หญิงของกาลเวลา 21 เมษายน 2553 9:11:56 น.

อ่านจบแล้วค่า... ดีใจที่หนูนามีความสุขจัง   โดย: ploy666 (ploy666 ) 21 เมษายน 2553 17:23:56 น.

สวัสดีค่ะ.. แวะมาอ่านนิยายค่ะ อยากจะแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งให้อ่านกันค่ะ เนื้อหาเกี่ยวกับความรักทุกแบบค่ะ และขอให้มีความรักเพื่อนมนุษย์มากๆนะค่ะ   โดย: อ้อมแอ้มเองค่ะ (คนผ่านทางมาเจอ ) 21 เมษายน 2553 19:27:07 น.

ฮือ พลาดไปตอนนึง งั้นขออ่านตอนจบก่อนแล้วค่อยย้อนไปอ่านก่อนนหน้าเนอะ คืนนี้ฝันดีนะ   โดย: blog pu 22 เมษายน 2553 21:32:48 น.

มอลลี่เอาแรงบันดาลใจจากเรื่องจริงมาเขียนหรอคะ คิดถึงความรักสินะคะ มอลลี่คนเก่ง...น่ารัก เสมอนะคะ ^ ^ ปอแวะมาเสิร์ฟกาแฟยามเช้าค่ะมอลลี่ ขอให้มีความสุขตลอดทั้งวันนะคะ งุงิ ^ ^   โดย: Butterflyblog 23 เมษายน 2553 6:03:57 น.

สวัสดียามเช้าครับผม.. แวะมาเยี่ยมพาเอด้ามาซิ่งครับ ซิ่งกันมั้ยจ๊ะ   โดย: Little Knight 5 สิงหาคม 2553 7:30:14 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องมอลลี่ พี่ก๋าสบายดีครับ ขอให้มีความสุขมากๆเช่นกันนะครับ   โดย: กะว่าก๋า 15 มิถุนายน 2557 6:41:36 น.