เมียเก็บ

ประพันธ์โดย...ทิตภากร

รสา...สาวร่างระหงในชุดเดรสตัวสั้นเกาะอกสีดำสนิท ปรือตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นเพราะกรึ่มไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มองข้อความในโทรศัพท์มือถือ หลังจากกดดูเมื่อได้ยินสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้า

นังร่าน!! แกเอาผัวฉันไปกกที่ไหน!

“ไร้สาระ”

น้ำเสียงอ้อแอ้พึมพำพลางแค่นยิ้ม ก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าสะพายแล้วคว้าแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม ทอดสายมองเพื่อนสาวยักย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะดนตรีบนฟลอร์กว้าง ปะปนไปกับผู้คนคลาคล่ำที่มาเที่ยวหาความสำราญในผับหรู เหมือนชินชากับข้อความที่ได้รับอยู่เป็นประจำ

ชีวิตของรสาเปลี่ยนไป นับตั้งแต่คุณกวีนักธุรกิจหนุ่มเจ้าของโรงแรมชื่อดังพาตัวเข้ามาใกล้ชิด ทาบทามให้หล่อนเข้าทำงานในตำแหน่งรีเซฟชั่น[1]ทันทีที่เรียนจบ และหลังจากนั้นก็ไปรับไปส่ง พาไปทานข้าวและเรียกหาอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ใครต่อใครพากันซุบซิบนินทาไปต่าง ๆ นานา จนกระทั่งล่าสุดยกคอนโดฯ สุดหรูให้ ทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหล่อนเป็นอีหนูของเขา

ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่ไม่อาจเปิดเผยได้ของทั้งสอง ทำให้ปากต่อปากพูดกันไปเรื่อยเปื่อย ข่าวลือก็เริ่มหนาหูขึ้นทุกวัน ไม่นานนักเรื่องดังกล่าวก็หลุดไปถึงคุณระรินภรรยาสาวของคุณกวี และนับแต่นั้นเป็นต้นมา รสาก็ไม่เคยได้อยู่เป็นสุขอีกเลย เพราะถูกตามล้างตามเช็ดด้วยกฎเหล็ก...ผัวข้าใครอย่าแตะ!

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ภรรยาของเขาตามมาราวีหล่อนถึงที่ทำงาน แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาด่าทอเหมือนเช่นทุกวัน หากแต่พาเพื่อนมาช่วยกันรุมตบตีหล่อน ถึงแม้คุณกวีจะเคยขอร้องให้ยอมลงให้ภรรยาเขา แต่ถูกรุมสกรัมแบบนี้ ใครจะงอมืองอเท้าปล่อยให้ทำอยู่ฝ่ายเดียว ในเมื่อหล่อนเจ็บอีกฝ่ายก็ต้องเจ็บไม่น้อยไปกว่า เพราะคนอย่างรสาไม่ยอมเจ็บตัวฟรีแน่! ซึ่งหลังการปะทะที่ต่างคนต่างสะบักสะบอม ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาคุณกวีก็เรียกหล่อนเข้าพบ...

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปมีเรื่องกับระริน”

กวีเอ่ยเสียงเครียด แม้จะโกรธที่หญิงสาวก่อเรื่องไม่หยุดหย่อน ทำให้เขากับภรรยาต้องมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ไว้ ไม่อยากจะตำหนิออกไปให้เจ็บช้ำน้ำใจ จึงกระทำเพียงแค่ตวัดสายตากร้าวมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่เวลานี้แสดงท่าทีเหมือนไม่ยี่หระ

            “แต่เมียคุณกับเพื่อนเขาเป็นคนเริ่มก่อน”

            “แล้วเธอเดินหนีไม่เป็นหรือไง”

            “ทำไมฉันต้องหนี! ในเมื่อฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน” รสาเอ่ยเสียงแข็งอย่างไม่ยอมลงให้ สำหรับหล่อนแล้วเรื่องอื่นพอพูดกันได้ แต่ถ้าคิดจะมาลงมือลงไม้กันละก็...ได้แหลกกันไปข้าง!

            “เอาเถอะ...ฉันไม่อยากพูดมาก เรื่องในวันนี้ก็ให้มันจบ ๆ ไป ครั้งหน้าก็ยอม ๆ เขาหน่อยก็แล้วกัน ระรินเขาเป็นเมียฉัน เธอควรจะให้เกียรติ ไม่ใช่ไปสู้รบปรบมือกับเขา เรื่องระหว่างเราจะได้ไม่มีปัญหา”

            “ถ้าคุณรู้ว่ามันจะมีปัญหา แล้วมายุ่งกับฉันทำไม!” 

            รสาสลัดเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างวันที่ผุดขึ้นมาในสมอง ยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม ไม่ได้น้อยใจที่คุณกวีรักและให้เกียรติภรรยาของเขามากกว่า เพราะไม่ได้คาดหวังให้เขาต้องรู้สึกเช่นนั้นกับหล่อน แต่น้อยใจที่คนผิดไม่ถูกตำหนิ ซ้ำยังบอกให้หล่อนยอมศิโรราบ ทั้งที่แม่เมียสุดที่รักของเขานั้นเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน

            เจียมตัวเสียบ้างสิรสา...

เธอเป็นใคร แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร จะไปสู้อะไรกับคนที่เขานอนร่วมเตียงอยู่ทุกวัน!

Create Date : 24 มีนาคม 2554
Last Update : 24 มีนาคม 2554 16:01:44 น.		0 comments
Counter : 520 Pageviews.
Share Tweet