สวัสดีทุกๆคนที่หลงเข้ามาในBlog นี้ค่ะ เข้ามาเขียนเพราะแรงยุของลูกสาวและน้องๆหลายคน กับคำถามที่ว่า

“ดูแลตัวเองยังไงไม่ให้แก่”

ก็ไม่เชิงว่าไม่แก่นะเพียงแต่แม่ยี่หวายังรู้สึกสดชื่นกับชีวิตอยู่อย่างมากๆจนลืมไปเลยว่าตัวเองแก่แล้ว

เอาเป็นว่าแม่ยี่หวามีนิยามชีวิตว่า

“จะแก่อย่างสบาย จะตายอย่างสงบ”ค่ะ

แม่ยี่หวาเป็นแม่ของเด็กผู้หญิงคนนึงที่จริงก็ไม่เด็กแล้ว แต่เนื่องจากว่าเธอไม่ยอมโต แม่ยี่หวาเคยถามว่าทำไม?

“กลัวแม่แก่ กลัวแม่ตาย”คำตอบที่เสียดแทงใจค่ะ

ชิชะ..ฉันยังออกเด้งมาหาว่าฉันแก่

แต่ในความจริงของชีวิตอายุมันไม่เคยหยุดรอใครนะ ต่อให้เราไม่ยอมรับมันยังไง เช้อะ..มันก็ไม่เคยยอมไปจากเรา(หน้าด้านนิ)

แต่เอาเป็นว่ายังไงๆก่อนแก่ ก่อนตายแม่ยี่หวาก็จะขอยื้อ ยื้อและยื้อค่ะ

ก็เพราะยังอยากอยู่เป็นเพื่อนลูก

มาดูความจริงกันค่ะ

แม่ยี่หวาอายุ50++++ แล้ว

น้องหนูอายุ16 ก็ไม่แปลกเนอะ ถ้าลูกจะกลัวแม่หลีกลี้หนีหน้าไปเสียก่อน

แต่เดี๋ยวๆๆ แม่ยี่หวาไม่แก่นะคะขอบอกแม่ยี่หวายังมีความรู้สึกเหมือนดอกบานไม่รู้โรยอยู่ค่ะ

แม่ยี่หวาเป็นนักสู้ชีวิตค่ะ(ไม่ใช่แบกข้าวสารนะคะ)

มีโรคประจำตัวหลายอย่างแบบว่าแบกติดตัวมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกมั้ง

แล้วมันก็รักษาไม่หายอาจจะเพราะว่าเกิดมาในตอนที่ป๊าแม่อายุมาก สุขภาพไม่ได้แข็งแรงแล้วแต่ไม่เคยโทษใครนะ เพราะแค่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่นี่ ถือว่าบุญสุดๆแล้ว

แม่ยี่หวาเป็นเด็กไม่แข็งแรงค่ะป่วยมันตาปีตาชาติ แต่โชคดีค่ะ ป๊าแม่รักมาก ก็มันขี้โรคไง มีชีวิตแบบ ป่วยก็นอนหายก็ซน เกือบตายก็หลายครั้ง

โตมาได้แบบทุเรศทุรังค่ะ แต่มีป๊ากับแม่คอยบำรุงบำเรอด้วยสารพัดยาบำรุงก็ไม่คิดหรอกนะคะว่าทุกอย่างที่ได้รับ จะซึมซับมาอยู่ในตัวแม่ยี่หวา

เอาเป็นว่าวันนี้แม่ยี่หวาเป็นคนเจ็บที่ไม่ป่วยลั๊ลลาไปได้เรื่อยๆ

มีความสุขกับการถ่ายทอดสารพัดความรู้ที่มีในด้านดูแลสุขภาพให้ลูกค่ะ

เข้าครัวทำอาหารที่ลูกอยากทาน

ออกกำลังกาย ในรูปแบบที่ตัวเองชอบ

อ่านหนังสือที่อยากอ่าน

ดูหนังฟังเพลงจากนักร้องคนโปรด และทำงานที่ตัวเองยังต้องทำอยู่ค่ะ

ถ้าใครสนใจblog แม่ยี่หวา กับความรู้ที่คนแก่จะมีให้ หรือมีคำถาม

แม่ยี่หวายินดีตอบนะคะวันนี้สวัสดีค่ะ