BlogGang.com : : wansugar - Ep.22

ตอนที่ 22

พลาดแล้ว หมินเต๋อ..

หมินเต๋อเข้ามารอบสังหารฉิหยุนรั่ว แต่หงส์ลั่วเข้ามาขัดขวาง ทำให้แผนการล้มเหลว หมินเต๋อรีบกลับห้องมาหลบพร้อมบอกให้องครักษ์ของตนรีบหลบไปก่อน ยามทั้งบ้านก็กำลังตามหาคนร้ายอยู่ .....พอเช้าวันรุ่งขึ้นเว่ยหยางกับไป๋จื่อกำลังไปหาหมินเต๋อ เว่ยหยางทำซุบรังนกให้หมินเต๋อ ไป๋จื่อถามเว่ยหยางว่าทำไม

ต้องทำให้หมินเต๋อ ท่านน่าจะเก็บไว้ทานเอง เว่ยหยางบอกข้ารู้สึกผิดต่อป้า 3 ข้าดูแลท่านไม่ดี ข้าเลยอยากดูแลหมินเต๋อให้ดีไม่มีอะไร ไป๋จื่อพูดต่อว่าเมื่อคืนนี้มีคนร้ายรอบเข้ามาจะฆ่าฉิหยุนรั่ว เว่ยหยางหันมาถาม ฉิหยุนรั่วโดนรอบโจมตีเหรอ ใครกันนะช่างกล้ารอบเข้ามาในจวนเสนาบดี-----

ซุบรังนก ฝีมือเว่ยหยาง..

เว่ยหยางตักซุบรังนกให้หมินเต๋อ บอกหมินเต๋อว่าดีต่อสุขภาพข้าตั้งใจซื้อรังนกมาทำซุบเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ หมินเต๋อยิ้ม แล้วถามต่อว่านี่เจ้าทำเองเหรอ เว่ยหยางตอบฝีมือทำกับข้าวไม่ค่อยดี แต่เจ้าลองชิมดี หมินเต๋อชิมแล้วยกซด (แปลว่าอร่อย) เว่ยหยางกำลังตักถ้วยที่สองให้พร้อมกับพูดว่าทานเยอะๆ เมื่อคืนเจ้าเล่นบท

ผู้ร้ายวิ่งรอบจวนทั้้งคืนคงเหนื่อย หมินเต๋อมองหน้าเว่ยหยางอืมข้าปิดอะไรเจ้าไม่ได้เลยจริงๆ ฉิหยุนรั่ววางแผนฆ่าแม่ข้า และยังคอยจ้องทำร้ายเจ้าตลอดเวลา ข้าไม่มีทางปล่อยนางให้ลอยนวลแน่ เว่ยหยางบอกทำไมเจ้าไม่บอกข้า เราเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกันหรือเจ้าไม่ไว้ใจข้า หมินเต๋อบอกถ้าข้าบอกเจ้าเจ้าก็จะวิตก

กังวลอีก เว่ยหยางถามหมินเต๋อต่อเมื่อคืนข้าได้ยินว่ามีคนร้ายมากกว่า 1 คน และคนเหล่านั้นมีสกิลการต่อสู้ร้ายกาจ พวกเขาเป็นใคร เจ้าไว้ใจพวกเขาได้เหรอ หมินเต๋อตอบประมาณว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของข้า ไม่หักหลังข้าแน่นอน ทั้งหมดล้วนเป็นทหาร เว่ยหยางบอกหมินเต๋อว่าแม่หมินเต๋อสั่งข้าไว้ห้ามบอกเรื่อง

สาเหตุที่แม่หมินเต๋อตาย เพราะไม่อยากให้หมินเต๋อแก้แค้น อยากให้มีชีวิตสงบสุขธรรมดาๆ หมินเต๋อบอกตั้งแต่ข้ารู้ว่าฉิหยุนรั่วฆ่าแม่ข้า ข้าก็ตัดสินใจที่จะแก้แค้น ข้าต้องปกป้องคนรอบตัวข้าให้ปลอดภัย มันเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย เจ้าบอกข้าว่าอย่าแก้แค้น แล้วเจ้าล่ะ เจ้ายังเดินหน้าแก้แค้นอยู่เลยข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนมี

เมตตาจิตใจดีงาม ถึงแม้นาง(ฉิหยุนรั่ว) จะร้ายกับเจ้าแค่ไหน (เจ้าก็ตอบโต้เบาๆ) นอกจากนี้ข้าไม่อยากให้มือของเจ้าเปลื้อนเลือด คนอย่างฉิหยุนรั่ว นางเป็นคนไม่แคร์คนอื่น นางโหดร้ายสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตนเองได้อย่างที่ต้องการ พวกเราจะนิ่งดูดายอยู่เฉยๆ ไม่ได้ ต้องตอบโต้สู้กลับอย่างถึงที่สุด เว่ยหยางบ

อกหมินเต๋อแต่ข้าไม่อยากให้เจ้าได้รับบาดเจ็บข้าเป็นห่วง หมินเต๋อ เว่ยหยาง ข้า ข้า......(บอกไปเลยว่าข้ารักเจ้า ติดอ่างตลอด เฮ้อ) ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องเจ้า ข้าต้องปกป้องเจ้า (อาหมินเต๋ออ้า อั๊วเพลีย )...

ทางด้านฉิหยุนรั่วนอนตื่นขึ้นมาพบหงส์รั่วก็ถามหงส์ลั่วว่าเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรเมื่อคืน หงส์ลั่วบอกท่านแม่ทัพหยุนหนานส่งข้ามาดูแลท่าน ฉิหยุนรั่วดีใจ อาหนานกลับมาบ้านแล้วเหรอ ถ้าหยุนหนานกลับมาข้าก็ไม่มีอะไรต้องห่วง หงส์ลั่วบอกท่านแม่ทัพกำลังกลับมา ท่านไม่ต้องเป็นห่วง----

ทางด้านองค์หญิง (ในคาบองค์ชาย) รอหมินเต๋ออยู่ หมินเต๋อเดินมาพบก็บอกองค์หญิงว่าตนไม่มีแรงสอนยิงธนูองค์หญิงหรอกช่วงนี้ โปรดประทานอภัย องค์หญิงข้ารู้ ข้าแค่เอาพวงกระดิ่งนี้มาให้เจ้า แม่ข้าก็จากข้าไปตอนข้าเป็นเด็ก ท่านพ่อบอกข้าว่าให้ห้องพวกกระดิ่งนี้เอาไว้ แม่ข้าจะมาหาข้าได้บ่อยๆ อะ ข้าให้เจ้า

แล้วก็เดินไป---หมินเต๋อบอกกระดิ่งอย่างซึ้ง (ขอบคุณองค์ชาย)

ตัดมาที่ท่านย่าใหญ่แห่งตระกูลฉิหยุนมาที่จวนเสนาบดีหลี เพื่อมาเยี่ยมลูกสาว (ฉิหยุนรั่ว) ---จินเถามาส่งข่าวเว่ยหยางว่าท่านย่าใหญ่แห่งตระกูลฉิหยุนมา คนนี้แหละที่อยู่เบื้องหลังความยิ่งใหญ่ของฉิหยุนรั่ว และหลานๆ ที่มีชื่อเสียงคือฉิหยุนหนาน เป็นใหญ่ทางภาคเหนือของต้าเหลียง อยู่ข้างฝ่ายองค์ชายตงผิง ส่วน

หลานสาวอีกคน (น้องสาวฉิหยุนหนาน) ไม่สวย ธรรมดามาก เว่ยหยางเลยพูดต่อมิน่าตระกูลฉิหยุนจึงตั้งความหวังไว้กับฉางเล่อสูงมาก --เว่ยหยางบอกดีนะที่พวกเรารอดจากการตามล่าตอนนั้นมาได้ ตอนนี้เราต้องรอโอกาสที่จะแก้แค้น จินเถาสนับสนุนบอกข้ารอวันนี้มานานมากแล้ว เว่ยหยางพูดต่อแต่ตอนนี้เราแค่ 2

คนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลฉิหยุน เราต้องหาจุดอ่อนของตระกูลฉิหยุน แน่นอนว่าตระกูลฉิหยุนหวังในตำแหน่งสูงสุดกับการได้มีคนในตระกูลเกี่ยวดองกับจักรพรรดิ์ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าฝ่ายไหนจะได้ขึ้นครองบัลลังก์ ไม่แน่ว่าจักรพรรดิ์จะไว้ใจพวกฉิหยุนหรือเปล่า เราต้องใช้โอกาสนี้--จินเถาบอกเว่ยหยางว่าเว่ยหยางเปลี่ยน

ไปมากจากแต่ก่อนเป็นคนที่ไม่คิดอะไร เดี๋ยวนี้รอบคอบคิดลึกซึ้ง เว่ยหยางบอกข้าต้องเรียนรู้และวันนี้ข้าเข้าใจที่เสด็จย่าบอกข้าแล้ว ที่ให้ข้าใช้ชีวิตสงบๆ อย่าแก้แค้น เพราะทุกครั้งที่เราจับดาบฟาดฟันใครตัวเรานี่แหละจะเจ็บก่อน แต่ตอนนี้เหล่าศัตรูของเราต่างอยู่ต่อหน้าเราแล้วจะให้ข้าไม่แก้แค้นจะเป็นไปได้อย่าง

ไร---ไป๋จื่อวิ่งเข้ามารายงานเว่ยหยางว่าท่านย่าให้ทุกคนไปรวมตัวเพื่อต้อนรับท่านหญิงย่าแห่งตระกูลฉิหยุน เว่ยหยางจึงรีบไปรวมกับพวกแม่ๆ และป้าๆ ที่ห้องโถง แม่รีบกระซิบบอกเว่ยหยาง พวกเราต้องมารอต้อนรับ ท่านหญิงย่าตระกูลฉิหยุนได้รับแต่งตั้งตำแหน่งขั้นสูงสูดจากองค์จักรพรรดิ์เองเลย ขนาดท่านย่าของ

เรายังต้องมารอต้อนรับด้วยเลย เว่ยหยางบอกแม่ไม่ต้องกังวลข้าจะระวังไม่สร้างปัญหา...คนรับใช้ตะโกนต้อนรับท่านหญิงย่าแห่งตระกูลฉิหยุน (นางเดินแบบเชิดมากสุดในสามโลก) ทุกคน (ยกเว้นท่านย่าหลี) คุกเข่าทำความเคารพท่านหญิงย่าฉิหยุน นางบอกให้ทุกคนลุกขึ้น ท่านย่าหลีเชิญบอกเชิญท่านพี่หญิงนั่งก่อน

(นางก็ไม่นั่ง ทำหูทวนลมไป )

มาแล้วตัวแม่ของแม่อีกที...

ท่านย่าหลีเลยเรียกเว่ยหยางให้ออกมาคารวะท่านหญิงย่าฉิหยุน (ทำไมต้องเรียกเว่ยหยางมาทำอีกอะ คุกเขาคารวะไปแล้ว ) เว่ยหยางเดินออกมาคุกเข่าคารวะท่านหญิงย่าฉิหยุนอีกครั้ง ย่าฉิหยุนบอกนี่เหรอหลีเว่ยหยาง (เว่ยหยางพยักหน้า) แล้วนางก็มองเลย ไม่บอกให้ลุกขึ้น ปล่อยเว่ยห

ยางนั่งไป-- เอ๊ะแล้วรั่วเอ๋อร์ล่ะ ทำไมข้าไม่เห็น--ท่านย่าหลีบอกอารั่วป่วยอาการไม่ค่อยดี ถ้าท่านอยากพบข้าจะให้คนไปตามมาให้นะ ท่านหญิงย่าฉิหยุนยกไม้เท้ากระแทกพื้น แล้วปั้นหน้ายิ้มพูดว่า ไม่เป็นไร ข้าจะไปหารั่วเอ๋อร์เอง แล้วก็กระแทกไม้เท้าลงพื้นอีก 2 ที่ ท่านย่าหลีตกใจแต่ส่งสัญญาณให้สะไภ้รอง (แม่ฉางรู่)

เป็นคนนำทางไปให้-- ท่านย่าหลีรีบมาประคองให้เว่ยหยางลุกขึ้น เว่ยหยางทำหน้าแบบอืมมมให้ข้าคุกเข่าตั้งนานนะย่าฉิหยุน...

ที่ห้องของฉิหยุนรั่ว ฉิหยุนรั่วดีใจร้องไห้ที่เจอแม่ อ้อนท่านแม่แม่ถามว่าเจ้าเป็นไงบ้าง ทำไมเจ้าดูแย่ขนาดนี้ ข้าได้ข่าวจากหงส์ลั่วข้าเป็นห่วงมากเลยรีบมา ฉิหยุนรั่วบอกข้าดีใจมากในที่สุดท่านแม่ก็มาถึง แม่ฉิหยุนรั่วถาม อ้าวแล้วอาฉางเล่อล่ะ อยู่ไหนทำไมข้าไม่เห็น ฉิหยุนรั่วบอกท่านแม่ต้องช่วยข้านะ ท่านแม่ต้องช่วยข้า --

แม่บอกอย่ากังวลลูกแม่ ทุกๆ เรื่องเราจัดการได้ รอให้อาหนานกลับมาถึงบ้านก่อน เราไปคุยกันที่บ้าน ข้าจะรับเจ้ากลับตระกูลฉิหยุนของเรา---

ทางด้านฉางเล่อปัดข้าวบนโต๊ะทิ้งหมด บอกนี่พวกนั้นจัดเศษอาหารพวกนี้มาให้ข้ากินได้ยังไง ข้าไม่กินแล้วก็เอามือไปปัดซาลาเปาที่คนสนิทกำลังกิน บอกอย่ากินนะ ข้าจะกินรังนก ---มนุษย์โลกผู้ไม่มีน้ำใจเข้ามาเห็นก็บอกว่านี่เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นจวนเสนาบดีหรือไง ถึงจะมีอาหารดีดี มีรังนกให้เจ้าได้กิน ฉางเล่อบอกข้า

เป็นถึงลูกท่านเสนาบดีหลี เจ้าทำกับข้าอย่างนี้ได้อย่างไร มนุษย์โลกผู้ไม่มีน้ำใจบอก ลูกเสนาบดีหลีเหรอ จนป่านนี้เขายังไม่เคยส่งคนมาไถ่ถามถึงเจ้า ไม่มารับเจ้ากลับเลย เจ้าต้องอยู่ที่นี้ตลอดไป วันนี้เจ้าไปล้างถังขี้ทุกถังให้สะอาด อย่าคิดให้ถันเซียง(คนสนิท) ช่วยนะ นางมีสิ่งที่ต้องทำมากมายละ แล้วก็หันไปสั่งถันเซียง

วันนี้เจ้าทำความสะอาดคอกม้า อาบน้ำม้า แล้วเอาม้าไปกินหญ้า ถันเซียงขัดไม่ได้จึงต้องออกไป ส่วนฉางเล่อจับมือตัวเองแล้วพูดว่า หึ ข้าไม่ทำ--

ตัดมาที่จวนเสนาบดีหลี ท่านหญิงย่าฉิหยุนรอท่านย่าหลีอยู่ห้องโถง เตรียมตัวพร้อมกลับตระกูลฉิหยุน พอเห็นท่านย่าหลีเข้ามาก็เดินตรงลี่ไปหาบอกวันนี้ข้าจะพารั่วเอ๋อร์กลับตระกูลฉิหยุน รั่วเอ๋อร์ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมไม่มีคนบอกข้า ต้องพากลับไปรักษาที่ตระกูลฉิหยุน ท่านย่าหลีบอกทำอย่างนั้นไม่เป็นการดีแน่ ตอน

นี้อารั่วแต่งเข้ามาเป็นสะไภ้ตระกูลหลี หากกลับไปอยู่บ้านฉิหยุน คนต้องครหาแน่ๆ แล้วตอนนี้อาการของอารั่วก็ดีขึ้นมาก ที่ไม่บอกให้ท่านทราบเพราะถึงแม้ท่านจะมีสุขภาพแข็งแรงแต่ว่าก็ชรามากแล้วเกรงว่าท่านจะวิตกกังวล ท่านหญิงย่าฉิหยุนโกรธตะโกนดังมาก ข้าจะพาลูกสาวข้ากลับบ้าน ใครกล้ามีปัญหา?!!! หลี

เสี่ยวหรานมาถึงบอกท่านแม่ยายได้โปรดพาฉิหยุนรั่วไปดูแลที่บ้านเถิด ไม่เป็นไร ท่านหญิงย่าฉิหยุนได้ยินจึงบอกซุนหมิง พารั่วเอ๋อร์ไป (หน้าฉิหยุนรั่วแบบ ทำไมสามีไม่ห้ามไว้นะ มีค้อนแรง) หลีเสี่ยวหรานไม่มองหน้าฉิหยุนรั่วเลย--หลังจากที่ทั้งหมดกลับตระกูลฉิหยุนแล้ว ท่านย่าหลีพูดกับลูกชายว่ามันจะดีเหรอ คนจะ

ครหานะว่าสะไภ้่ป่วยเรายังให้กลับบ้านอีก เหมือนเราไม่มีปัญญาดูแลรักษาให้หายได้ หลีเสี่ยวหรานบอกแม่ว่าท่านแม่ยังไม่รู้ ท่านหมอหลวงบอกว่าอาการของอารั่วไม่ดีขึ้นเลย นางเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว----ท่านย่าหลีตกใจ ส่วนแม่ฉางรู่แอบยิ้มดีใจ

ที่ตระกูลฉิหยุนแม่ฉิหยุนรั่วให้หมอมาตรวจอาการ หมอบอกข้าจนปัญญาจริงๆ อาการของท่านหญิงไม่ดีเลย ข้าทำสุดความสามารถแล้ว แม่ฉิหยุนรั่วกับซุนหมิงตกใจหน้าเศร้าจะร้องไห้ ซุนหมิงบอกให้คนออกไปส่งท่านหมอ แม่ฉิหยุนรั่วร้องไห้นั่งลงข้างๆ ฉิหยุนรั่ว

แม่ ---โถอารั่ว เจ้าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร เจ้ามีอะไรติดค้างในใจมั้ย (ถามเหมือนจะตายวันนี้พรุ่งนี้)

ฉิหยุนรั่ว---ท่านแม่ข้ามี 2 เรื่อง

แม่---บอกมาเลย มันคืออะไร ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง

ฉิหยุนรั่ว--- หนึ่ง ไม่ว่ายังไงวิธีไหน ขอให้ท่านรักษาชีวิตของข้าไว้จนกว่าฉางเล่อจะแต่งงาน

แม่---อารั่ว เจ้าอาการหนักขนาดนี้ยังคิดเรื่องฉางเล่อแต่งงานอีก

ฉิหยุนรั่ว--- สอง ท่านต้องข้าหลีเว่ยหยาง ข้าไม่สนใจว่าท่านจะทำอย่างไร ขอแค่ฆ่าหลีเว่ยหยางได้ ท่านแม่สัญญากับข้า ท่านแม่

แม่---ได้ ข้าสัญญา--

ทางด้านฉางเล่อ มนุษย์โลกผู้ไม่มีน้ำใจพามาที่ห้องเก็บถังขี้ บอกให้ทำความสะอาดให้หมด ฉางเล่อบอกข้าไม่ทำ มันสกปรกจะตาย มนุษย์โลกผู้ไร้น้ำใจบอกอ๋อสกปรกเหรอ (แล้วก็สาดน้ำในถังขี้ใส่ฉางเล่อ) เอาละคราวนี้เจ้าคงไม่บอกว่าถังพวกนี้สะอาดกว่าเจ้านะ ทำซะ (เดินออกไปแล้วก็ล็อคประตู) ฉางเล่อตะโกน ข้า

เป็นลูกเสนาบดีนะ มนุษย์โลกผู้ไร้น้ำใจก็บอกว่าอ๋อ ถ้าเจ้ายังเป็นอยู่ข้าก็คงจะให้ความเคารพแต่ตอนนี้เจ้าไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว-----ฉางเล่อร้องไห้ คร่ำครวญถึงท่านแม่ทำไมท่านไม่มารับข้า ท่านรู้มั้ยข้าอยู่ที่นี้ลำบากขนาดไหน ต้องเจออะไรบ้าง ท่านแม่...

ในซีรี่ย์ให้ข้ามาล้างถังขี้เชียวเหรอ...บทนี้มันของเว่ยหยางชาติที่แล้วในนิยาย ข้าไม่ยอม..

ตัดมาที่ตลาดผู้คนพลุกพล่าน เกาหยางกับคนสนิทเดินคุยมากับหนานอันกับคนสนิท และเว่ยหยางกับจินเถาไป๋จื่อกำลังต่างคนต่างเดินอยู่ในตลาด ก็มีเสียงตะโกนวุ่นวายมีทาสหลบหนี ตามจับให้หมด หากขัดขืนฆ่า อย่าปล่อยให้หนีรอดไปได้ เกาหยางช่วยเว่ยหยางให้หลบแบบมีโมเมนต์เล็กๆ (คนสนิทของเกาหยาง

ช่วยจินเถามีโมเมนต์เล็กๆ เช่นกัน แล้วไป๋จื่อของเดี๊ยนละ? ส่วนหนานอันมัวแต่อึ้ง ต้องไปเรียนวิชาจีบหญิงจริงๆ ) --ทหารจับพวกเฉลยได้เว่ยหยางกับจินเถาเห็นจำได้ว่าเป็นแม่ทัพหมิง (พ่อของจินเถา) จินเถาเรียกพ่อ พวกทหารรายงานเกาหยางว่าเป็นทหารขององค์ชายตงผิง มาตามจับเฉลยต้าเหลียงที่หนีออกมาจาก

เหมือง 3 วันแล้ว --หนานอันสังเกตเห็นความผิดปกติของเว่ยหยางกับจินเถา--เว่ยหยางกับจินเถาได้ยินชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์ว่าพวกเฉลยต้าเหลียงเหล่านี้ต้องมีจุดจบที่ไม่ดีแน่ๆ เลย ---เกาหยางพูดขึ้นมาแบบแปลกใจว่า เฉลยต้าเหลียงเหล่านี้ล้วนถูกจับและยอมแล้วทำไมยังต้องปฏิบัติแบบโหดร้ายกับพวกเขาอีก

หนานอันบอก ถึงแม้ว่าพวกเราจะเป็นเชื้อพระวงศ์ก็ไม่อาจไปยุ่งกับกฏหมายบ้านเมือง (เกี่ยวกับเฉลย)ได้ อีกอย่างพวกเขาขึ้นตรงกับตงผิง----เว่ยหยางกับจินเถากลับมาถึงบ้านก็เป็นห่วงพ่อจินเถามาก จินเถาบอกต้องไปช่วยพ่อให้ได้ ถึงแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ต้องไปช่วย เว่ยหยางบอกให้ใจเย็น อย่าวู่วามความวู่วามนำ

มาแต่ความผิดพลาด ข้าเคยเป็นแบบเจ้าตอนข้าได้พบหลีหมินเฟิง เราต้องเรียนรู้ที่จะต้องอดทน เรากำลังจะสู้กับทหาร (เพื่อช่วยเฉลย) เราต้องมีแผนที่ดี ตอนนี้เราต้องไปอยู่ใกล้เหมือง ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น (ฆ่าเฉลย) พวกเราจะได้หาทางช่วยท่าน แล้วทั้งสองคนก็ไปเหมือง---

ที่เหมืององค์ชายตงผิงกับหนานอันมาดูการฝังทั้งเป็นเฉลยต้าเหลียง ตงผิงบอกต้องปิดทุกอย่างเป็นความลับ (เกี่ยวกับการพบเหมืองแร่เงิน) พวกเราได้สิ่งที่ต้องการล่ะ ฆ่าให้หมด หนานอันไม่ขัด --เว่ยหยางกับจินเถาแอบดูอยู่--ทหารเริ่มการตักดินกลบฝังทั้งเป็น เฉลยต้าเหลียงจับมือกันร้องเพลง (โอ๊ยเศร้า เนื้อเพลง

ประมาณว่า เราอยู่ของเราดีดีเลี้ยงม้าปลูกผัก แต่มีคนมารุกรานนำพวกเราจากบ้านมา ต่อไปนี้ไม่ได้ขี่อีกแล้วม้าของเรา แม้แต่บ้านก็ไม่ได้กลับ ไม่มีใครเศร้าโศกเสียใจกับการตายของเรา เราไม่เหลือใครไว้อาลัยให้ พวกเราถึงตายก็จะรักและคิดบ้านเสมอ (ต้าเหลียง) ประมาณนี้ --น้ำตาเราหยดเลย--) เกาหยางมาถึงรีบ

มาห้ามไว้ ตะโกนถามตงผิงว่า ท่านลุงท่านกำลังทำอะไร ตงผิงบอกข้าทำตามกฏหมายลงโทษพวกเชลยที่พยายามหนี ทำต่อไป เกาหยางรีบบอกพวกเชลยต่างก็มีเลือดเนื้อมีชีวิต เป็นมนุษย์เหมือนกันท่านฆ่าพวกเขาแบบนี้ ชีวิตคนไม่มีค่าหรือไง หนานอันบอกเกาหยางตงผิงแค่ทำตามกฏหมายบ้านเมือง เกาหยางบอก

ท่านลุงโปรดให้เวลาข้า ข้าจะไปขอร้องท่านปู่ให้ละเว้นโทษตายให้พวกเชลย ตงผิงโกรธมากบอก ตั้วบาจู เจ้าบังอาจมากคิดจะไปเอาหน้ากับท่านพ่อเพื่อพวกเชลยเหรอ---จินเถาขว้างมีดไปตัดสายรอกที่ใช้ขนหินขาดทำให้เสาล้มลงมาจะทับตงผิง กำลังโกลาหลพวกเชลยจึงดึงขาพวกทหารลงไปในหลุ่มแทนแล้วก็ขึ้นมา

จากหลุม พ่อจินเถาจับตงผิงเป็นตัวประกันได้ เกาหยางบอกให้แลกกับตน ปล่อยตงผิงไป พวกเจ้าถึงจะมีโอกาสรอด ขอให้ไว้ใจข้า---พ่อจินเถาสลับตัวปล่อยตงผิงและจับเกาหยางแทน --คนสนิทตงผิงกระซิบบอกตงผิงว่าเราจะปล่อยพวกเชลยไปไม่ได้นะ (เดี๋ยวความลับแตก) ตงผิงคิด---พ่อจินเถาตะโกนบอกเจ้ามี

เวลาคิด 6 ชั่วโมง ถ้าไม่ปล่อยพวกข้าไปข้าจะฆ่าเขา (เกาหยาง)---เว่ยหยางเป็นห่วงเกาหยางมาก

เว่ยหยางกับจินเถาพยายามหาทางช่วยเกาหยางและเชลย เว่ยหยางบอกจินเถาว่าไม่คิดว่าตงผิงจะปล่อยเชลย เพราะนอกจากจะได้ฆ่าเชลยแล้วยังกำจัดเกาหยางได้ด้วย จินเถาเห็นทหารเดินออกมาเลยทำให้ทหารสลบไป จินเถาบอกเดี๋ยวจะเข้าไปสืบดูว่าตงผิงจะเอายังไง จินเถามาดูที่ทหารคนที่สลบบอกว่าทำไมต้องทำ

ให้หูหนวกเป็นไบ้ด้วย --ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหนานอันเห็นหมด พูดกับคนสนิทประมาณว่า น่าสนใจจริงๆ ถ้าตงผิงค้นพบเหมืองแร่เงินแล้วจริงๆ คงต้องฆ่าพวกเชลยหมดแน่ จะทำให้เกาหยางต้องตายไปด้วย ก็ดีเหมือนกัน ส่วนเวยหยางต้องการช่วยเกาหยาง ตอนนี้เราปล่อยให้เว่ยหยางสู้กับตงผิงไปก่อน พวกเรารอเก็บ

เกี่ยวผลประโยชน์--

จินเถาปลอมตัวนำเหล้าเข้ามาให้ตงผิง ตงผิงรออยู่แบบโมโหอยากดื่มเหล้า คนสนิทบอกตงผิงว่าใจเย็นๆ ที่นี่ไม่ใช่ในวังอาจจะมาช้าหน่อย จินเถานั่งอุ่นเหล้าในห้องตงผิง คนสนิทพยายามยุตงผิงให้ฆ่าเฉลยให้หมดเพื่อปกปิดความลับเรื่องพบแร่เงินแล้ว (จะได้รวยและมีอำนาจไม่แบ่งใคร) และในขณะเดียวกันก็ฆ่าเกาหยาง

ไปด้วยเลย ตงผิงบอกข้าจะปล่อยให้เกาหยางตายได้ไง ครั้งนี้เพื่อช่วยข้าเขาถึงต้องไปเป็นตัวประกันแท้ (มีจิตใจดีบ้างวุ๊ย)--จินเถาตั้งใจฟังทำให้รินเหล้าล้น ตงผิงสงสัย พอจินเถาเดินจะออกไปจากกระโจม ตงผิงขว้างมีดไปปักประตู จินเถาไม่แสดงอาการ (เพราะหูหนวกต้องไม่ได้ยินอะไร) ตงผิงชมว่าเลี้ยงบ่าวไพร่พวกนี้

ไว้ดีจริง (ไม่ได้ยินอะไร พูดก็ไม่ได้)--คนสนิทบอกตงผิงคราวนี้ท่านต้องไม่ใจอ่อน เกาหยางเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิ์อาจจะได้ตำแหน่งรัชทายาท ตงผิงพูดขึ้นว่าใช้ทำงานใหญ่ต้องไม่ลังเล (ตัดสินใจปล่อยเกาหยางตาย)--จากนั้นก็มีลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดตงผิงไปปักที่ผนัง ตงผิงอ่านจดหมายในจดหมายขู่

ประมาณว่า หากฆ่าพวกเฉลยความลับเรื่องเหมืองจะถูกเปิดเผย--- ตงผิงตกใจมากต้องมีพวกเฉลยหลุดรอดไปมันขู่ข้า ทำไงดีเราปิดบังจักรพรรดิ์เรื่องพบเหมืองแร่เงิน ทำไงดี คนสนิทบอกตงผิงอย่าได้ตกใจนี่ต้องเป็นแผน มีคนต้องการช่วยองค์ชายเกาหยาง แต่นั่นก็หมายความว่ามีคนรู้เรื่องเหมือง พวกเราควรทำ

อย่างไรดี -----จินเถามารายงานเว่ยหยาง เว่ยหยางบอกจินเถาว่าได้ยิงธนูเข้าไปทวงเวลาตงผิงไว้ ตงผิงคงกลัวว่าความลับเรื่องเหมืองแร่จะแพร่ออกไป ตอนนี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้าจะต้องไปช่วยเกาหยาง ถึงแม้ข้าจะไม่ชอบเขา (แหงะ) แต่เขาช่วยชีวิตข้าไว้หลายครั้ง ข้าจะนิ่งดูดายปล่อยเขาตายไม่ได้ แล้วก็กระซิบที่หู

จินเถา----จินเถาเป็นห่วงแต่เว่ยหยางบอกให้ทำตามที่ข้าบอก---ทางด้านตงผิงตัดสินใจเขียนรายงานเรื่องเหมืองแร่ เพื่อจะส่งไปให้จักรพรรดิ์รู้ ตงผิงไม่อยากรายงานแต่ก็จำต้องทำ คนสนิทบอกเราจะปล่อยตัวพวกเฉลยเลยมั้ย ตงผิงบอกยังมีเวลาเหลือปล่อยให้เกาหยางลำบากในนั้นไปก่อน--ทหารมารายงานว่าพบคน

น่าสงสัยให้นำตัวมาพบมั้ย ตงผิงบอกนำตัวมา เว่ยหยางเข้ามาตงผิงประหลาดใจ หลีเว่ยหยางเจ้ามาทำอะไรที่นี้ เว่ยหยางบอกข้ารู้ว่าองค์ชายเกาหยางมาที่นี่ ข้าเลยมาเพือรอพบเขา ตงผิงคิดในใจว่าข้าอยากจะสั่งสอนเจ้า (แทนฉางเล่อ) มาหลายครั้งละคราวนี้เป็นโอกาสอันดี ต้องสั่งสอนนางซักหน่อย---เอาล่ะ ทหารพาแม่

นางหลีเว่ยหยางไปพบองค์ชายเกาหยาง---พ่อจินเถาบอกเกาหยางว่าท่านแน่ใจเหรอว่าตงผิงจะมาช่วยท่าน ท่านเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิ์ต้าเว่ย และน่าจะได้เป็นรัชทายาทในไม่ช้านี้ ข้าไม่คิดว่าตงผิงจะปล่อยท่านไว้ เกาหยางบอกข้าก็ไม่รู้ แต่ข้าต้องอยู่ที่นี่กับพวกเจ้า ข้ารักษาความเป็นตัวตนของข้า ไม่ว่าอะไรจะ

เกิดขึ้นข้าต้องรักษาคำพูด

ทหารพาเว่ยหยางมาที่ถ้ำและบอกให้ต่อจากนี้แม่นางเดินเข้าไปเอง คนที่ท่านต้องการพบอยู่ในนั้นแล้ว เว่ยหยางเดินเข้าไป คนข้างในได้ยินว่ายอดหญิงแห่งอันผิงมา ก็พยายามล้อมจับตัว คิดว่านางต้องมาช่วยเกาหยางแน่ เกาหยางสลัดออกจากมีดของพ่อจินเถาแล้วบอกทุกคนว่าถ้าทำร้ายเว่ยหยาง ข้าจะไม่ปล่อยพวก

เจ้าไว้แน่ พ่อจินเถาถามเกาหยางว่าฝีมือเก่งกาจอย่างท่านท่านสามารถหนีไปได้ตลอดเวลาทำไมถึงยอมอยู่ในนี้ เกาหยางบอกข้ายอมอยู่ในนี้เพราะพวกเจ้าจะได้มีชีวิตรอดอยู่อย่างไรล่ะ ข้ารักษาสัญญา พ่อจินเถาพูดประมาณว่าไม่คิดว่าตั้วบาเทา (จักรพรรดิ์)ที่น่ารังเกียจอย่างเขาจะมีหลานชายที่ฉลาดเก่งกาจและจิตใจ

ดีขนาดนี้--เกาหยางรีบพูดเจ้าห้ามดูถูกท่านปู่ข้านะ พ่อจินเถาบอกเขาแกล้งทำเป็นใจดีให้กับผู้ยอมจำนน แต่พอลับหลังสั่งกวาดล้างหมด เกาหยางบอกไม่จริง ไร้สาระเอาอะไรมาพูดมันเป็นการปฏิวัติของพระราชวงศ์ของเจ้าเองที่นำเจ้ามาสู่หายนะแบบนี้ พ่อจินเถาตะโกนว่าเราไม่เคยปฏิวัติต้าเว่ย เกาหยางบอกพ่อจิ

นเถามันมีหลักฐานอยู่ชัดเจนเจ้าจะปฏิเสธได้อย่างไร- พวกเชลยตะโกนว่าไม่จริงไม่เคยปฏิวัติ พวกเจ้าใส่ร้ายพวกเรา-- เกาหยางเสียงเบาลงแล้วบอกข้ายังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ตอนนี้ ยังไงตอนนี้ต้าเหลียงก็อยู่ในอำนาจของต้าเว่ย แต่หลังจากนี้ข้าจะขอให้ท่านปู่ยกเลิกทาส คนของต้าเหลียงมีสิทธิ์เท่าเทียมกับคนต้าเว่ย

ทุกประการ--(เว่ยหยางได้ยินก็อืมม น่าจะทึ่งในความเท่ห์ของตั้วบาจู) --แต่พวกเชลยก็ยังตะโกนว่าอย่าไปเชื่อมันเป็นกับดัก ต้องการให้เราหลงกล มันหลอกเรา--แต่เชลยบางคนก็บอกเราเชื่อเขาได้ พวกเราจะเป็นอิสระแล้ว--

ทางด้านตงผิง คนสนิทบอกว่าตอนนี้หมดเวลาแล้วควรจะปล่อยพวกเชลยได้แล้ว ตงผิงบอกรออีกนิด ไม่ต้องรีบ ทหารเข้ามารายงานว่าคนของจวนเสนาบดีหลีมาขอเข้าพบ ตงผิงบ่นว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรทำไมข้าโชคไม่ดีเลย---จินเถาเข้ามาหาตงผิงแล้วบอกว่ากำลังตามหาหลีเว่ยหยางอยู่ และได้ยินว่านางมาที่นี่ตอนนี้

ข้ามาตามนางกลับบ้าน หากตงผิงช่วยบอกว่านางอยู่ไหนตนจะรีบกลับไปรายงานท่านเสนาบดีหลี ท่านเสนาบดีหลีต้องขอบคุณองค์ชายตงผิงแน่ๆ --ตงผิงเลยจำต้องพาจินเถาไปหาเว่ยหยาง (กลัวผิดใจกับเสนาบดีหลี)--

ตอนที่ 23

หนี่ ...อวั๊ะ...อวั๊ะ...หนี่...จุ๊บๆ

เกาหยางดูแลเว่ยหยางในถ้ำที่อยู่เป็นตัวประกันให้พวกเชลยต้าเหลียง พอถึงเวลาครบกำหนด 6 ชั่วโมง เกาหยางบอกเว่ยหยางให้รออยู่ในถ้ำก่อน เพราะต้องจะออกไปกับพวกเชลยต้องจัดการธุระให้เสร็จ พอเกาหยางออกมาพวกหนานอัน ตงอิงก็มายืนรออยู่ด้านนอกแล้ว เกาหยางบอกตงผิงว่าตนได้ตกลงกับทางเชลยต้า

เหลียงแล้วจะให้พวกเขาเป็นอิสระ ตงผิงบอกได้แล้วแต่เจ้า ปล่อยพวกนั้นไปได้ (แยกย้าย) เกาหยางหันไปคารวะพวกเชลย พ่อจินเถาทำความเคารพเกาหยางเช่นกัน ทุกคนดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน บางคนก็เชื่อ บางคนก็นึกว่าฝันไป ได้กลับบ้านจริงเหรอ องค์ชายเกาหยางช่างเป็นคนดีจริงๆ ...จินเถาถามเว่ยหยางว่าเรา

จะเชื่อเกาหยางได้จริงเหรอที่จะปล่อยเชลยไป เว่ยหยางบอกว่าเกาหยางเป็นคนรักษาคำพูดมาก เขาพูดอย่างไรต้องหมายความตามที่พูด จินเถาเลยดีใจ และมองไปทางพ่อ (คงอยากคุยด้วยแต่ยังต้องต่างคนต่างสงวนท่าที)...องค์ชายเกาหยางเดินมาหาเว่ยหยางกับจินเถา เกาหยางตำหนิจินเถาว่าเป็นองครักษ์ภาษาอะไร

ทำไมปล่อยให้เว่ยหยางถูกจับ ได้รับอันตราย จินเถามองหน้า(ตาดู) แต่ก็คิดในใจว่า ข้าจะเห็นแก่ที่เจ้าช่วยพ่อข้าไว้ คิดดังนั้นจินเถาจึงคารวะเกาหยางบอกข้าต้องขออภัย เว่ยหยางรีบพูดต่อว่าอย่าว่าจินเถาเลย จินเถาต้องรอที่เชิงเขาตามที่เว่ยหยางบอก..(ทุกคนชื่นมื่น)..

.เว่ยหยางเดินคิดอะไรอยู่คนเดียวเกาหยางเดินมา

หาแล้วถามว่าที่เจ้ามาที่นี่เพราะเป็นห่วงข้าใช่มั้ย เว่ยหยางบอกประมาณว่าใครบอกข้าจำพวกเชลยได้(ที่เจอกันในตลาด) ข้าเลยตามมา ข้าว่าองค์ชายตงผิงคงเข้าใจผิดและบอกท่านผิดไป เกาหยางอมยิ้ม แล้วทำไมแก้มเจ้าแดงอะ เจ้าเป็นห่วงข้าข้ารู้ แล้วเกาหยางก็หอมแก้เว่ยหยาง (ดังอยู่) --เจ้า...ข้า...ข้า...เว่ยหยาง

เผลอเกาหยางเดินกลับกระซิบเว่ยหยางว่า ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรก็ตาม ต่อไปนี้ข้าจะไม่มีวันเชื่อผู้หญิงอีก (ผญ ปากไม่ตรงกับใจ) แล้วก็หอมแก้มอีกครั้ง--ข้า--เจ้า---เรานั่นเอง แล้วเกาหยางก็หัวเราะเดินออกไป..(น่ารักมาก)

ทางด้านจางเต๋อกับจินเถากำลังช่วยกันดูแลเชลยผู้บาดเจ็บอยู่ จินเถาหันไปเห็นจางเต๋อดึงแขนของเชลยจนเชลยร้องดังมาก จึงกระโดดถีบจางเต๋อและพูดว่าทำไมเจ้าทำร้ายเขา องค์ชายปล่อยพวกเขาแล้ว เชลยคนนั้นพยายามจะพูดว่าจินเถาเข้าใจผิดแต่จินเถาไม่ฟัง จนกระทั่งได้ยินว่าจางเต๋อช่วยต่อกระดูกให้เชลย จึง

มองจางเต๋อแล้วรู้สึกผิด จางเต๋อบอกเจ้านี่ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้หญิงเลย ข้าจะเปลี่ยนชื่อให้เจ้าใหม่...เป็น..เจ้าคนทุเรศ (ประมาณนี้) จินเถาบอกอ๋อชื่อใหม่ข้าเหรอ ขอบคุณ แล้วก็วิ่งไล่เตะจางเต๋อ...จางเต๋อหลอกจินเถาว่าเว่ยหยางมา จินเถาหลงกลหันไปมองทำให้จางเต๋อวิ่งหนีไปได้...(นี่ก็คงเป็นอีกคู่หนึ่ง)

เว่ยหยางเดินมาพบกับหนานอัน เว่ยหยางทำความเคารพ หนานอันพูดขึ้นประมาณว่าเวลาที่เว่ยหยางมาที่นี่ช่างประจวบเหมาะพอดิบพอดี (เกาหยางถูกจับ) เว่ยหยางรีบบอกว่าตนรู้สึกสงสารพวกเชลย ยังไงก็เป็นคนเหมือนกัน ..หนานอันก็ย้อนเวยหยางว่า จริงเหรอที่เจ้ามาที่นี่เพื่อพวกเชลย? ข้าว่าเจ้ามาที่นี่เพื่ออาจูโดย

เฉพาะมากกว่า ยอดหญิงแห่งอันผิง ดูท่านช่างมีความลับมากมายมันทำให้ข้ารู้สึกสนใจมาก (อยากรู้อยากเห็น) ถึงแม้ข้าจะไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ข้าสามารถเปิดโปงความลับเจ้าได้....ข้าหวังว่าหากเราพบกันครั้งหน้า ข้าคงได้คำตอบ (เรื่องขอแต่งงานเพื่อมาช่วยงาน)..เว่ยหยางรีบบอกหนานอันว่าขอบคุณที่มีความ

รู้สึกดีดีให้ข้าแต่ข้าชาติกำเนิดต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับองค์ชาย หนานอันบอก(อ้าว)เจ้าปฏิเสธข้าเพราะอาจูใช่มั้ย? ข้ารู้ว่าอาจูเหนือกว่าข้าตรงที่เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อ แต่เจ้าคิดเหรอว่าถึงเจ้าจะเกิดมาในชาติตระกูลดีกว่านี้ เจ้าจะได้เป็นชายาของเกาหยาง? ..เว่ยหยางบอกข้าเป็นผู้หญิงธรรมดาที่จะแต่งงานกับชาย

ที่ข้ารักและเขารักข้า ไม่ใช่แต่งงานเพื่อเกมการเมือง (เหมือนท่านกำลังทำ)..ข้าสงสัยเหลือเกินว่าท่านไม่ได้รักข้าแล้วเหตุใดท่านจึงปราถนาที่จะมาแต่งงานกับข้า...หนานอันเดินเข้ามาจับมือเว่ยหยาง...ยอดหญิงอันผิงท่านเป็นผู้หญิงน่ารัก จิตใจดีงาม ข้าชอบเจ้าเพราะเหตุนั้นไม่เช่นนั้นข้าไม่มารบเร้าขอเจ้าแต่ง

งานอย่างนี้หรอก.......เว่ยหยางบอกหนานอัน.."ท่านไม่สามารถมาโกหกแสดงความจริงใจได้หรอก" (ท่านโกหก) ท่านไม่สามารถมาหลอกข้าได้หรอก ไม่ว่าวันหน้าจะเป็นเช่นใด คำตอบก็ยังเหมือนเดิม ...ไม่แต่งจ้า..แล้วเว่ยหยางก็อำลาเดินจากไป...แต่เดินไปได้ไม่นานก็หันกลับมาบอกหนานอันว่าอย่าได้คิดนำเรื่องนี้ไป

พูดกับหลีเสี่ยวหราน(พ่อ)เพราะไม่ว่ายังไง เว่ยหยางก็มีวิธีที่จะไม่แต่งงานกับหนานอัน และท่านจะอายซะเปล่าๆ (..องค์ชายหนานอันน่าจะหน้าชาอยู่นะ ฉึกๆ)...คนสนิทของหนานอันเข้ามาพูดกับหนานอันประมาณว่าดูท่าแล้วเว่ยหยางคงไม่มาเป็นพวกเราแน่ หนานอันบอกแน่นอนตอนนี้นางเหมือนจะมีความสัมพันธ์กับ

อาจูอยู่แต่ก็ยังไม่แน่ ..คนสนิทหนานอันบอกงั้นให้ข้าไป.(ขู่ หรือ ฆ่า?) เว่ยหยางมั้ย หนานอันบอกไม่ต้องข้าเล็งเหยื่อชิ้นนี้ไว้แล้วจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้ไง...

จางเต๋อและจินเถามาดูแลการปล่อยเชลย เชลยทุกคนดีใจมากที่จะเดินทางกลับเหลียง ต่างก็ร้องแสดงความยินดี แต่แล้วทุกคนก็โดนธนูของทหารของฉิหยุนหนานตายหมด ยกเว้นองครักษ์หมิง พ่อจินเถาคนเดียวที่รอดชีวิต (แต่ฉิหยุนหนานเห็นสั่งคนตามล่า)..เกาหยางกับเว่ยหยางวิ่งมาถึง เกาหยางโกรธฉิหยุนหนาน

มาก ตะโกน(ด่า) เจ้าฉิหยุนหนาน เจ้าทำอย่างนี้ทำไมข้ามีคำสั่งปล่อยทุกคนเป็นอิสระแล้ว ฉิหยุนหนานบอกข้าไม่ตั้งใจขัดคำสั่งองค์ชายแต่เสียดายที่ข้าไม่รู้ว่าองค์ชายสั่งมา (กวนดี ชอบจุง ).....เว่ยหยางจ้องฉิหยุนหนาน แล้วคิดในใจว่า "ในที่สุดเจ้าก็กลับมา" (โผล่หัวมาแล้ว)...

ในค่ายเกาหยางตำหนิฉิหยุนหนานต่อ ประมาณว่าในฐานะที่เจ้าเป็นถึงแม่ทัพทำไมเจ้าไม่ทำตามคำสั่งข้า ฉิหยุนหนานบอกไม่รู้ว่ามีคำสั่งปล่อยเชลยต้าเหลียงเป็นอิสระเพราะตนไปปราบปฏิวัติจับเชลยส่งมายังต้าเว่ยด้วยความยากลำบาก ตงผิงช่วยฉิหยุนหนานพูด บอกเกาหยางว่าอย่าไปถือสาเลยแค่ชีวิตพวกเชลย เรื่อง

เล็กนิดเดียว...ข้าว่าถ้าท่านพ่ออยู่ที่นี่ท่านพ่อก็ไม่ตำหนิแม่ทัพฉิหยุนหนานหรอก เอาล่ะๆ ทุกอย่างผ่านไปล่ะ ท่าน(ฉิหยุนหนาน)ลุกขึ้นได้...เกาหยางจ้องหน้าฉิหยุนหนานแบบจะเอาเรื่อง ตงผิงต้องเรียกหลายครั้งให้เกาหยางดื่มชา ใจเย็นๆ...ฉิหยุนหนานยิ้มมุมปาก..

ฉิหยุนหนานกลับมายังตระกูลฉิหยุน รีบเข้าไปหาฉิหยุนรั่ว พอพบกันต่างก็รำพึงรำพันคิดถึงกัน ฉิหยุนรั่วเรียกอาหนานข้าดีใจที่เจ้ากลับมา ฉิหยุนหนานแปลกใจที่ทำไมท่านป้ารั่วถึงป่วยอาการหนักแบบนี้ ฉิหยุนรั่วบอกว่าเรื่องมันยาวมาก (วางยาตัวเอง บอกไปเลย)..ฉิหยุนหนานถามเป็นไปตามในจดหมายใช่มั้ยหลีเว่ยห

ยางเป็นคนทำให้ท่านป้าเป็นเช่นนี้ ฉิหยุนรั่วรีบบอกใช่แล้ว หลีเว่ยหยางฆ่าหมินเฟิง ใส่ร้ายฉางเล่อ ข้าคิดเว่ยหยางทีไรข้าอยากฆ่านางทุกครั้ง .. ฉิหยุนหนานบอกฉิหยุนรั่วท่านป้าท่านเลี้ยงดูข้ามาอย่างดีตั้งแต่เด็ก ข้าไม่มีพ่อแม่(ตายหมด) ข้ารักท่านเปรียบเสมือนแม่แท้ๆ ของข้า หมินเฟิงกับฉางเล่อก็เปรียบเป็นพี่น้องข้า

หลีเว่ยหยางทำร้ายท่าน ก็เหมือนนางทำร้ายข้าข้าจะไม่ปล่อยให้นางได้มีโอกาสมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป...... (อยากให้ฉิหยุนหนานรักหลีเว่ยหยางจริงๆ เลย)

ฉิหยุนหนานเดินมาที่ห้องพร้อมกับหงส์ลั่ว ฉิหยุนหนานขอบคุณหงส์ลั่วที่ดูแลตระกูลฉิหยุนตอนที่ตนเองไม่อยู่ หงส์ลั่วบอกฉิหยุนหนานว่าตระกูลฉิหยุนมีบุญคุณกับตนมากที่นี่เปรียบเสมือนบ้านตน ฉิหยุนหนานทำเสียงรับ "อืม" (หงส์ลั่วมองตาละห้อย เอาล่ะ นางหงส์ลั่วต้องรักฉิหยุนหนานแน่แล้ว)...คนสนิทของฉิหยุ

นหนานเข้ามาพูดถึงเรื่องรายงานของขุนนางหม่าว่าไม่ได้กล่าวถึงพวกเชลยต้าเหลียงเลย มีอะไรเกี่ยวกับเชลยหรือ คนสนิทบอกว่าพวกมันหนีไปได้ ฉิหยุนหนานแทบจะโยนถ้วยชาทิ้ง อะไรนะพวกมันหนีไปได้!!! ในรายงานจะต้องมีเรื่องการหนีออกมาจากต้าเหลียงขององค์หญิงแน่นอน ดูเหมือนว่าเจ้าเชลยคนนั้นจะได้

บันทึกไว้กับตัวแต่เจ้าก็ยังปล่อยมันหนีรอดออกไปได้งั้นเหรอ? พวกเราจะต้องหาบันทึกนั้นให้เจอ ทำอย่างเป็นความลับ ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด...

ในท้องพระโรงมีการประชุมขุนนางกันอยู่ จักรพรรดิ์ต้าเว่ยชมองค์ชายตงผิงว่าทำงานได้ดี (ควบคุมพวกเชลยทำงานหาเหมืองเงินได้สำเร็จ) พระราชทานรางวัลให้มากมาย ...เกาหยางก้าวออกมาขอให้จักรพรรดิ์พิจารณาเรื่องเลิกทาส ให้เชลยของต้าเหลียงมีสิทธิ์เท่าเทียมกับประชาชนของต้าเว่ย (ขุนนางต่างวิพากษ์

วิจารณ์กัน) ตงผิงไม่เห็นด้วยแย้งว่ามันผิดกฏหมายของบ้านเมืองนะ จะให้มีสิทธิ์เท่าเทียมกันไม่ได้หรอก (แล้วก็โต้กันไปโต้กันมา) จักรพรรดิ์เลยบอกให้หยุดและบอกว่าอย่านำเรื่องนี้ขึ้นมาพิจารณาตอนนี้ ให้รอไปก่อน.จะคิดดูก่อน...เมื่อเลิกประชุมแล้วตงผิงเข้ามาจับไหล่เกาหยางบอกว่าอย่าถือสาที่โต้แย้งกันในที่

ประชุมเมื่อกี้นี้ เกาหยางบอกไม่เป็นไร และขอแสดงความยินดีกับท่านด้วยที่พบเหมือนแร่เงิน ท่านปู่ทรงดีพระจัยมาก (ตงผิงทำหน้าแบบ เครขอบใจนะ) แล้วตงผิงก็เดินออกไป...

ทางด้านเว่ยหยางกับจินเถากำลังคุยกันในห้อง พ่อของจินเถาก็ปรากฏตัวขึ้น ทั้งหมดต่างดีใจและทักทายกัน เว่ยหยางเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ที่ตนมาสวมรอยเป็นหลีเว่ยหยาง ส่วนพ่อจินเถาก็เล่าเรื่องราวหลังจากพลัดพลาดกันให้ทราบ ..เว่ยหยางสงสัยว่าทำไมฉิหยุนหนานต้องฆ่าเชลยต้าเหลียงทุกคนด้วย พ่อจินเถาบอกว่า

คำตอบอยู่ในรายงานบันของเสนาบดีหม่ามันมีความผิดของฉิหยุนหนานอยู่ในนั้นด้วย เว่ยหยางหยิบบันทึกจากพ่อจินเถามาอ่าน อ๋อฉิหยุนหนานต้องการจะได้เหมืองเหล็กในต้าเหลียง...พ่อจินเถาบอกฉิหยุนหนานต้องการเหมืองเหล็กเพราะต้องการผลิตอาวุธเอ...เว่ยหยางรีบพูดหรือฉิหยุนหนานต้องการจะก่อการปฏิวัติ?

พ่อจินเถาพูดต่อประมาณว่า องค์หญิงท่านจำที่องค์ชายเกาหยางพูดได้มั้ย เกาหยางพูดว่าต้าเหลียงก่อกบฏ ปฏิวัติต้าเว่ยก่อนทำให้ตัวเองพบหายนะ นั่นก็หมายความว่าฉิหยุนหนานใส่ร้ายพวเราต้าเหลียงเพราะต้องการเหมืองเหล็กนั่นเอง...จินเถาพูดขึ้นประมาณว่าฉิหยุนหนานคนนี้ช่างเลวและร้ายการนัก แล้วพวกเรา

ควรทำอย่างไรต่อไป ต่อจินเถาบอกว่าจะหาโอกาสนำบันทึกนี้ไปรายงานจักรพรรดิ์ เว่ยหยางบอกไว้นางจะคิดวิธี แต่ตอนนี้ให้พ่อจินเถาหลบไว้ก่อนแล้วจะให้จินเถาส่งข่าว (แยกย้าย)....จินเถาก็ขอตัวไปนอน..เว่ยหยางได้ยินนกเรียกชื่อจึงหันไปคุยกับนกว่า ถ้าฉิหยุนหนานหลอกหลวงจักรพรรดิ์ (เรื่องต้าเหลียง) ก็แสดงว่า

ตั้วบาจูไม่ใช่ศัตรูของข้า...

ทางด้านคนสนิทของหนานอันรีบเข้ามารายงานหนานอันว่าได้ให้คนสะกดรอยตามเชลยที่รอดชีวิตไป (พ่อจินเถา) พบว่าเชลยรอบเข้าไปยังจวนเสนาบดีหลี ไปพบหลีเว่ยหยางแต่ตนอยู่ระยะไกลไม่สามารถได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกัน หนานอันบอกให้ตามสืบต่อไป คนสนิทขอตัวออกไป หนานอัน(บ่น) พูดขึ้นว่าข้าต้องรู้

ให้ได้ว่าเจ้าเป็นใครกันแน่เว่ยหยาง เจ้าเกี่ยวข้องยังไงกับต้าเหลียง ข้าต้องรู้ให้ได้...

พามาล้างส้วมต่อกับฉางเล่อ หน้าที่ฉางเล่อตอนนี้เหมือนจะขัดล้างถังอึ ของคนทั้งหมู่บ้าน ทุกวันทำงานแทบไม่ได้ดื่มได้กิน จิงยี่ (มนุษย์โลกที่ไร้น้ำใจ) ด่าว่าฉางเล่อ และเตะถังน้ำดื่มหกหมด ฉางเล่อมองและร้องไห้ ...

ทางด้านหนานอันคนสนิทเข้ามารายงานว่าได้ปล่อยข่าวลือไปแล้ว(ใส่ร้ายเกาหยาง) เรื่ององค์ชายตงผิงตั้งใจปกปิดเรื่องหมืองแร่เงินไม่อยากบอกให้จักรพรรดิ์รู้ หนานอันบอกทำได้ดีมาก....ทางด้านตงผิงก็โกรธเกาหยางมาก (ได้ยินข่าวลือ) ..ตอนนี้ทุกคนเข้าใจว่าเขา(ตงผิง)เป็นคนโกหกถูกมองเป็นคนไม่ดี..

ฉางเล่อทำงานเสร็จทุกอย่างแล้วเดินมาหาจิงยี่ถามว่ามีอะไรจะใช้ให้ทำอีกมั้ย จิงยี่บอกให้ฉางเล่อยกน้ำล้างเท้าตัวเองไปเททิ้ง ฉางเล่อทำเสร็จกลับมาจิงยี่ตักน้ำให้บอกวันนี้เจ้ายังไม่ได้ดื่มน้ำเลยข้าเตรียมน้ำนี้ไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ ฉางเล่อดีใจดื่มจนหมด จิงยี่หัวเราะบอกนี่เป็นน้ำล้างเท้าตนเอง ฉางเล่อกระอักกระอ่วน(จะ

อาเจียน) รีบกลับไปห้องพักกินซาลาเปา คนสนิทเห็นฉางเล่อรีบกินก็เลยรินน้ำใส่ถ้วยให้ ฉางเล่อเหลือบไปเห็นที่ตักน้ำ (เหมือนที่จิงยี่ตักน้ำล้างเท้าให้ดื่ม) ก็ตกใจผลักกระเด็นหมด ตบคนสนิทด้วย ถามว่าเจ้าก็ดูถูกข้าใช่มั้ย คนสนิทบอกไม่เคยดูถูกคุณหนูเลย ฉางเล่อได้สติบอกข้าเป็นถึงลูกเสนาบดีหลี ข้าคือหลีฉางเล่อ

ใครจะมาดูถูกข้าไม่ได้ ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปล่ะ .......วันถัดมาฉางเล่อกับคนสนิทช่วยกันทำความสะอาดคอกม้าและอาบน้ำม้าเสร็จแล้ว จิงยี่ก็มาโยนไม้กวาดให้ฉางเล่อบอกให้ฉางเล่อมากวาดพื้นแทนตน คนสนิทฉางเล่อรีบบอกนี่มันหน้าที่เจ้าเอามาให้คุณหนูทำได้ไง จิงยี่บอกถ้าฉางเล่อไม่ทำจะไม่ให้กินข้าว ฉางเล่อ

กำหมัดแน่น คนสนิทจับแขนปลอบใจ ฉางเล่อค่อยๆ ก้มลงไปหยิบไม้กวาด จิงยี่เห็นก็กระหยิ่มดีใจ.....วันต่อมาหัวหน้าหมู่บ้านนางประกาศว่าใกล้วันที่ต้องจัดนำส่งเหล้าไปตระกูลหลีแล้ว มีงานหลายอย่างที่ต้องช่วยกันจัดเตรียม คนรีบวิ่งมาบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว เหล้าของท่านผู้เฒ่า (ท่านย่าหลี) ที่เก็บไว้หลายสิบปีหาย

ไป ทุกคนต่างไปดู หัวหน้าพูดว่าต้องเป็นคนในนี้ขโมยไปเพราะไม่มีคนภายนอกรู้ว่าเหล้าไหนั้นเป็นเหล้าที่ใช้ในงานแต่งของท่านผู้เฒ่านำมาเก็บไว้ ตอนนี้มีอายุหลายสิบปี ฉางเล่อรีบออกมารับสารภาพ(แบบแบ๋วๆ ) ว่าตนต้องขอโทษที่ขโมยไปเพราะทนขัดคำสั่งของจิงยี่ไม่ได้ ถ้าไม่ทำจิงยี่จะไม่ให้กินข้าว ..คนทุกไปค้น

ห้องจิงยี่แล้วก็พบไหเหล้าจริงๆ คนที่ค้นยังพบเครื่องประดับที่จิงยี่แย่งมาจากฉางเล่อด้วย จิงยี่เข้ามาตบฉางเล่อบอกว่าใส่ร้ายตน หัวหน้าจับมือจิงยี่ แล้วพูดว่าทำแบบนี้้ไม่ได้ถึงแม้ว่าฉางเล่อจะถูกส่งมาที่นี่แต่ก็ยังเป็นคนตระกูลหลีอยู่ยังต้องให้ความเคารพ หัวหน้าหมู่บ้านจึงสั่งให้นำจิงยี่ไปลงโทษ...

รู้สึกว่าชอบหน้าตาแบบแบดบอยของฉิหยุนหนานจัง..

ฉิหยุนรั่วนอนป่วยอยู่บ้านตระกูลฉิหยุน พูดกับมารดาว่าข้าป่วยมากเกินกว่าจะไปร่วมงานล่าสัตว์กับราชวงศ์ได้ ท่านแม่เฒ่าตระกูลฉิหยุนบอกลูกว่าอย่าได้กังวลข้าหาทางให้ฉางเล่อกลับมาแล้ว...ฉิหยุนรั่วบอกท่านแม่ข้ามีอีกเรื่องหนึ่งถ้าทำสำเร็จข้านอนตายตาหลับ (ฆ่าเว่ยหยาง? ฉางเล่อแต่งกับรัชทายาท? 2 เรื่องแหนะ)

....ตัดมาที่จิงยี่ถูกโบยหลายสิบที่ ฉางเล่อยืนมองด้วยความสะใจ พอทุกคนไปแล้วฉางเล่อเดินมาเยาะเย้ยจิงยี่ และตบจิงยี่แก้แค้นที่โดนจิงยี่ตบ แล้วบอกจิงยี่ว่า ข้าหลีฉางเล่อ ถ้าใครกล้ามาทำร้ายข้า มาขวางทางข้า มันผู้นั้นจะต้องตาย (ไม่มีโอกาสหายใจ)....แล้วก็ได้ยินเสียงม้า ฉิหยุนหนานนั่นเองมารับหลีฉางเล่อกลับ

บ้าน หลีฉางเล่อดีใจมาก วิ่งเข้ามากอดฉิหยุนหนาน ฉิหยุนหนานบอกหลีฉางเล่อว่าต่อไปนี้จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหลีฉางเล่ออีกแล้ว...

ตำหนักของตงผิง หนานอันกับตงผิงเดินคุยกันมา ตงผิงขอบคุณหนานอันที่ช่วยเรื่องข่าวลือ หนานอันบอกว่าตนสั่งให้คนไปปิดข่าวทั้งหลายแล้ว ไม่มีใครกล้าพูดแน่นอน ใครกล้าปล่อยข่าวลือนะ (ทำเนียน) ตงผิงบอกให้คนไปสืบมาแล้วเป็นฝีมือของเกาหยาง หนานอันแกล้งงง เหรอเป็นไปได้อย่างไร เราไม่สามารถ

ตัดสินคนจากเปลือกได้จริงๆ ตงผิงบอกตนโชคดีมีพี่น้องดีๆ อย่างหนานอันตนจะจำไว้ให้มั่นว่าหนานอันเคยช่วยมากมายขนาดไหน ส่วนใครที่ทำให้ตนเดือดร้อนตนก็ไม่ลืมเช่นกัน หนานอันพูดต่อว่า ตงผิงควรเตรียมตัวสร้างความประทับใจให้ท่านพ่อในงานล่าสัตว์ที่จะถึงนี้ สร้างคะแนน ตงผิงบอกใช่ต้องเตรียมตัว หนาน

อันแกล้งเน้นคำ(เตือน) ในงานให้ท่านระวังอาวุธและลูกธนูไว้ให้ดี ตงผิงทวนคำ "ระวังอาวุธและลูกธนู" แล้วก็นึกอะไรออก (ฆ่าเกาหยาง) ....

ที่บ้านตระกูลฉิหยุน ฉิหยุนหนานพาฉางเล่อเข้ามาหาฉิหยุนรั่ว ทั้งคุ่ต่างดีใจที่ได้พบกันอีก แม่ถามฉางเล่อว่าโกรธแม่มั้ยที่ไม่ไปรับตั้งแต่แรก ฉางเล่อตอนแรกก็เสียใจแต่ตอนนี้ไม่แล้วคิดว่าท่านแม่ต้องเห็นว่าเป็นประโยชน์กับข้าถึงยังไม่ไปรับข้า สอนให้ข้าอดทน ทุกอย่างเป็นเพราะเว่ยหยาง ฉิหยุนรั่วสอนฉางเล่อว่าให้

ทำตัวให้ทุกคนเห็นว่าตนเองสูงส่งมีคุณค่าและมีประโยชน์ พวกเขาจะดีกับเจ้า ถ้าเจ้าทำตัวเป็นคนดีมีเมตตาเจ้าจะถูกทำร้ายต่อไปนี้ให้เจ้าระวังความคิด และการกระทำทุกๆ ก้าวที่เดิน วันหนึ่งเมื่อถึงเวลาอันควรให้เจ้าพุ่งอาวุธเข้าใส่หน้าอกศัตรู ให้มั่นใจว่ามันตายแน่ๆ ฉางเล่อบอกข้าเข้าใจท่านแม่ (สอนกันดี๊ดี)....ฉิหยุ

นหนานได้ยินที่ทั้งสองคุยกันก็พลอยแค้นหลีเว่ยหยางไปด้วย บอกว่าในงานล่าสัตว์ลูกธนูอันตรายมากอาจจะพลาดทำคนตายซักคนสองคนแล้วก็ขว้างมีดออกไปปักที่เสา...(ฉิหยุนรั่วก็สอนมาชิมิ)...

ทางด้านฉางรู่โกรธมากที่รู้ข่าวว่าฉางเล่อกลับมาตระกูลฉิหยุนแล้ว คนสนิทถามแบบสงสัยว่าฉางเล่อคิดฆ่าพ่อตัวเองทำไมถึงได้รับการปล่อยตัวเร็วมาก ฉางรู่บอกว่าน่าจะเพราะฉิหยุนหนานกลับมาแล้วแน่เลย ใครจะรู้ เรื่องนี้ฉิหยุนหนานต้องขอให้หนานอันช่วย หนานอันต้องเข้ามาเกี่ยวด้วยแน่ คนสนิทรีบพูดต่อประมาณ

ว่าคุณหนูอุตส่าห์ช่วยเว่ยหยางให้เตะฉางเล่อออกไปจากบ้านได้ ไม่น่าจะได้กลับมาเร็วขนาดนี้ ไม่แน่ว่าเร็วๆ นี้ฉางเล่อต้องกลับมามีชื่อเสียง เด่นอีกเหมือนเดิม (ฉางรู่มองคนสนิทตาคว่ำ ไม่พอใจ) ข้าไม่ยอม ข้าจะไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย.....

ตอนที่ 24

ที่ห้องของเว่ยหยาง แม่เว่ยหยางกำลังกำชับให้คนสนิทและไป๋จื่อจัดเตรียมเสื้อผ้าให้เว่ยหยางให้พอ เอาไปหลายๆ ชุดจะได้มีเปลี่ยนตลอด ขนมของกินเอาไปให้ครบ ไป๋จื่อบอกแม่เว่ยหยางว่าตอนนี้กระเป๋าเดินทางของเว่ยหยางใหญ่มากไม่ต้องกังวล แม่เว่ยหยางมีของมามอบให้จินเถาเดินไปหาจินเถาบอกจินเถาว่าที่งาน

ล่าสัตว์ให้ระวังตัวให้ดี และช่วยดูแลเว่ยหยางด้วยพร้อมทั้งยื่นถุงให้ (ถุงเงิน?) จินเถาตาดุ บอกไม่ต้องยังไงข้าก็ดูแลคุณหนูอย่างดีอยู่แล้ว เว่ยหยางมาพอดีบอกจินเถาให้รับของไว้เป็นน้ำใจจากแม่ จินเถาจึงขอบคุณและรับไว้ (ตอนรับแบบกระชากๆ จะคิดว่าโดนดูถูกเพราะให้เงิน? หรือว่าคิดว่าตัวเองเป็นทอมบอยนิสัย

แข็งกระด้าง?)...ไป๋จื่อเดินเข้ามาบอกแม่เว่ยหยางว่าท่านสนม 7 จินเถาอาจจะดูแข็งกระด้างแต่จริงๆ แล้วเป็นคนดีมากๆ บางครั้งดูน่ากลัวไปหน่อย จินเถามองไป๋จื่อถาม ข้าดูน่ากลัวเหรอ แม่เว่ยหยางบอก ไม่ ไม่ ไม่น่ากลัวเลย จริงๆ แล้วเจ้าดูหน้าตาดีแล้วก็สุภาพอ่อนโยนนะ จินเถาถามต่อว่านี่คือคำชมใช่มั้ย..ทุกคนก็

บอกว่าชมแล้วก็ยิ้มหัวเราะกัน...

ทางด้านเกาหยางกับคนสนิทเดินคุยกันในวัง คนสนิทรายงานว่าได้ทำศพของเชลยอย่างดีตามมาตรฐานของคนต้าเว่ยเลย เกาหยางบอกดีแล้วแต่ข้าก็ยังเสียใจที่สุดท้ายแล้วก็ช่วยชีวิตพวกเขาไว้ไม่ได้ คนสนิทบอกอย่าคิดมากท่านทำดีที่สุดแล้ว ข้าว่าข้าควรพูดอะไรที่ทำให้จิตใจของพระองค์รู้สึกดีดีกว่า เกาหยางถามว่า

มีอะไรจะพูดให้ข้ารู้สึกดีได้ละ คนสนิทรีบบอกยอดหญิงแห่งอันผิงเข้าร่วมงานล่าสัตว์ครั้งนี้ด้วย เกาหยางดีใจมาก พอดีองค์หญิงมาได้ยินพอดี เลยเข้ามาถามว่าแล้วหลีหมินเต๋ออะมาเปล่า เกาหยางก็งงว่าถามทำไมต้องถามถึงด้วย หลีหมินเต๋อจะไปหรือไม่ไปเกี่ยวอะไรกับเจ้า องค์หญิงบอกไม่ได้ตั้งใจถามหรอกถามไป

งั้นๆ ก็เขาเป็นองครักษ์หลวง ข้าแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของข้าตอนร่วมงานเท่านั้น เกาหยางย้อนถามประมาณว่าก็มีองครักษ์หลวงตั้งหลายคนทำไมต้องถามถึงแต่หลีหมินเต๋อ องค์หญิงจนมุม ข้า...ข้า...แล้วก็เดินเข้ามาเตะคนสนิทของเกาหยางบอก นี่ข้าถามคำถามเจ้าทำไมเจ้าไม่ตอบนี่เจ้าอยากหัวหลุดจาก

บ่าใช่มั้ย คนสนิทเกาหยางรีบตอบองครักษ์หลีก็ร่วมเดินทาง องค์หญิงได้ยินก็ดีใจวิ่งออกไป เกาหยางหันไปถามคนสนิทว่านี่เจ้าบอกนางทำไม ตกลงเจ้ารับใช้ใครกันแน่ เกาหยางบีบไหล่จางเต๋อแล้วก็เดินไป...ฉางเต๋อบ่นว่าจะเอาอะไรกับตนนักหนา แล้วทำไมต้องเจ็บตัวอยู่คนเดียว...

องค์หญิงวิ่งไปหาท่านพ่อขอให้ได้เข้าร่วมงานล่าสัตว์ในครั้งนี้ ตอนแรกจักรพรรดิ์ไม่ยอมเพราะงานมันอันตรายมีแต่อาวุธกับลูกธนู องค์หญิงรีบพูดว่าตนเองเป็นถึงองค์หญิงเป็นลูกสาวกษัตริ์แห่งต้าเว่ยที่ยิ่งใหญ่ จะขี้ขลาดได้อย่างไร ข้าไม่กลัว บลา บลา บลา จักรพรรดิ์เลยอนุญาตให้ไปร่วมได้แต่ถ้าได้รับบาดเจ็บหรือ

ตกใจกลัวอย่าได้มาโทษใคร องค์หญิงดีใจมากรีบวิ่งออกไป..

ที่ค่ายของงานล่าสัตว์ จักรพรรดิ์กับพวกขุนนางและองค์ชายดื่มเหล้าสังสรรกันอยู่ จักรพรรดิ์กล่าวขอบคุณทุกคนที่ทำงานหนักช่วยต้าเว่ย ขอให้ร่วมงานนี้กันให้สนุก ขันทีก็ถามว่าพระองค์จะมีรางวัลให้ผู้ชนะมั้ย จักรพรรดิ์บอกว่ารางวัลสำหรับผู้ที่ล่าเหยื่อมาได้มากสุดคือจะให้ขอได้ 1 อย่างตนจะอนุญาต....ภายนอกค่าย

ไปจื่อเดินมากับเว่ยหยางและจินเถาไป๋จื่อรายงานว่าห้ามเดินทางเข้าใกล้ที่ประทับของจักรพรรดิ์เด็ดขาดโทษถึงตาย (เว่ยหยางคิด คงอยากจะถวายรายงานจักรพรรดิ์ กำลังจะเดินหันหลังกันไป) หนานอันเรียกเว่ยหยางพอดี เว่ยหยางหันมาพูดกับหนานอัน หนานอันตัดพ้อประมาณว่าเห็นหน้าข้าก็จะเดินหนีเลยเหรอ

เว่ยหยางบอกไม่ใช่เช่นกันทำไมองค์ชายอ่อนไหวจัง โปรดอย่าถือสา ข้าไม่อยากรบกวนท่าน หนานอันรีบบอกถ้าข้าบอกว่าไม่เป็นไรล่ะ (ข้าอยากให้รบกวน) เว่ยหยางบอกองค์ชายรู้ดีว่าสิ่งที่ข้าพูดหมายถึงอะไร แล้วเว่ยหยางก็เดินหันหลังจะเดินต่อ หนานอันเพูดขึ้นลอยๆ ว่า เจ้ารู้มั้ยการแข่งขันล่าสัตว์ในครั้งนี้หากผู้ใด

ชนะจะได้ตามคำขอจากจักรพรรดิ์ 1 อย่าง เจ้าคิดว่าถ้าข้าชนะข้าจะขออะไร ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะปฏิเสธยังไง เว่ยหยางคิด...แล้วพูดว่าท่านคิดว่าท่านจะชนะเหรอ แล้วก็เดินออกไป... (หมินเต๋อมาแอบได้ยินที่หนานอันพูดกับเว่ยหยาง )...หมินเต๋อเดินออกมาจากที่หลบ องค์หญิงเห็นจึงเรียกไว้ หมินเต๋อจะเดินหนี องค์

หญิง(ในคาบองค์ชาย) รีบวิ่งมาตะโกนเสียงดังมาก ประมาณว่าเจ้ากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว เจ้าจะกลับคำไม่ได้นะ เจ้าบอกว่าจะเป็นเพื่อนจะไปไหนไปกับข้าไง หมินเต๋อมองหน้าแล้วบอกองค์หญิงว่าข้าเป็นองครักษ์หลวงของจักรพรรดิ์ ท่านจะไปไหนมาไหนกับข้าท่านก็ต้องนำราชองค์การของจักรพรรดิ์มาให้ข้าดูก่อน

ข้าถึงจะเชื่อ แล้วหมินเต๋อก็เดินจากไป องค์หญิงโกรธต้องสั่งสอนหมินเต๋อให้ได้...

ทางด้านฉางรู่เดินคุยมากับฉางเล่อ ฉางรู่พูดประมาณว่าดีใจมากที่พี่ใหญ่ฉางเล่อได้เดินทางกลับมาบ้าน ฉางเล่อย้อนถาม จริงเหรอ? (ขี้จุ๊หรือเปล่า) ตอนข้าไม่อยู่ใครๆ ก็รู้จักเจ้าคุณหนูสามแห่งตระกูลหลี พอข้ากลับมาเจ้าก็กลายเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจอีก ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากให้ข้ากลับมาหรอก ฉางรู่ตกใจรีบบอก

ข้าจะคิดอย่างนั้นได้อย่างไร แล้วก็เปลี่ยนเรื่องพูดถึงงานในวันนี้ทางราชวังได้เชิญสมาชิกครอบครัวของเหล่าขุนนางมากันเพียบเลย ฉางเล่อบอกเจ้ารู้เยอะดีนะ (ชม?) ฉางรู่บอกข้ารู้มาจากท่านแม่ ฉางเล่อเลยพูดประมาณว่าใช่ซิก็แม่เจ้าตอนนี้เป็นใหญ่ในบ้านดูแลเรื่องภายในบ้านทั้งหมด ฉางรู่บอกตนอยากให้ฉิหยุนรั่ว

หายป่วยกลับมาเร็วๆ เพราะท่านแม่ตนเหนื่อยมาก ตนรู้สึกสงสารท่านแม่มาก ฉางเล่อหัวเราะแบบเย้ยๆ "เป็นเช่นนั้นเหรอ" ฉางรู่มองฉางเล่อตาแบ๋วๆ (ข้าไม่รู้เรื่อง) ฉางเล่อพูดขึ้นใช่ซิเจ้าไม่มีทางกล้าทำกับข้าแบบนั้นหรอก นังเว่ยหยางเป็นเพราะเว่ยหยางคนเดียว...แล้วก็มีกลุ่มลูกสาวของขุนนางเดินมา นินทาฉางเล่อ

(หลีฉางเล่อคนนี้ไงที่หายไปไหนมาเงียบไปพักใหญ่เลย ได้ยินว่าพยายามจะฆ่าพ่อตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าจะโรคจิตขนาดนี้) ฉางเล่อได้ยินโกรธมาก เข้าไปพูดเสียงดังใส่ว่าพวกเจ้าพูดเรื่องอะไรไร้สาระ ไม่จริง ฮึ ใครกันนะเผยแพร่ข่าวลือออกไป (ฉางรู่ยิ้ม) ...แล้วคนรับใช้ของพระมเหสี (แม่เกาหยาง) มาเชิญฉางเล่อให้ไปพบ

ฉางเล่อดีใจมากรีบให้คนรับใช้นำทางไป...คนสนิทของฉางรู่รีบเดินมาหาฉางรู่แล้วบอกว่าคุณหนู3 ฉลาดมากที่ทำให้ฉางเล่อเกลียดเว่ยหยางมากยิ่งขึ้นและอีกทางก็ยังรักษาความสัมพันธ์อันดีกับฉางเล่อไว้ได้...ฉางรู่ยิ้ม...หนานอันตบมือให้ฉางรู่ ฉางรู่ตกใจหันไปทำความเคารพองค์ชายหนานอัน หนานอันชมว่าคุณหนู3

ฉลาดมาก---

แม่เกาหยางพบฉางเล่อก็ทักว่าดูเจ้าผอมลงไปมาก ดูไม่เปล่งปลั่ง(ไม่ค่อยดี) เจ้าไปทำอะไรมา ฉางเล่อบอกด้วยความกังวลอาการป่วยของแม่เลยไปอยู่วัดสวดมนต์ขอพรให้แม่ แม่เกาหยางบอกเอ๊ะทำไมไม่เหมือนข่าวที่ข้าได้ยินเลย ฉางเล่อรีบทำเป็นตกใจถามว่าท่านได้ยินข่าวมาว่าอย่างไร แม่เกาหยางบอกว่าคนลือกันว่า

เจ้าวางยาพิษพ่อและพยายามฆ่าพ่อ ทำให้พ่อได้รับบาดเจ็บ ฉางเล่อรีบตอบไม่เป็นความจริงถึงแม้ตัวเองจะการศึกษาน้อยแต่ก็ได้รับการอบรมมาอย่างดีไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ ท่านสามารถให้คนไปสืบที่วัดดูได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่...พระมเหสีได้ยินก็คล้อยตามแล้วถามว่าแล้วตอนนี้อาการแม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฉาง

เล่อตอบประมาณว่าท่านแม่ป่วยหนักเพราะตรอมใจด้วย ตั้งแต่หลีเว่ยหยางได้รับตำแหน่งยอดหญิงแห่งอันผิงก็ไม่เห็นท่านแม่ในสายตา บอกว่าท่านแม่ไม่ใช่แม่ผู้ใหญ่กำเนิด เว่ยหยางจะทำร้ายข้าใช้จินเถาคนใช้ข้างกายฝีมือดีช่วย ทำให้พลาดไปโดนท่านพ่อบาดเจ็บ โอ้ววว ต้องเป็นเหตุการณ์นี้แน่เลย ทำให้ท่านเข้าใจ

ผิด แต่ใครเป็นคนสร้างเรื่องปล่อยข่าวลือเท็จแบบนี้ออกมา พระมเหสีบอกหลีเว่ยหยาง ฉางเล่อรีบบอกคงไม่ใช่ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน ข้าคิดว่านางคงไม่ทำ (อืมมมมม).....พระมเหสีถามเจ้าเพิ่งเดินทางกลับมาจากวัดคงเหนื่อยมากทำไมมาร่วมงานล่าสัตว์นี้ละ ฉางเล่อบอกว่ามาเป็นเพื่อนกับพี่ชาย พระมเหสีหูผึ่ง พี่ชายที่

เจ้าหมายถึงคือแม่ทัพฉิหยุนหนานใช่มั้ย ฉางเล่อบอกใช่แล้ว ฉิหยุนหนานมาร่วมงานนี้ด้วยและชมด้วยว่าองค์ชายเกาหยางเป็นคนมีความสามารถ จิตใจดี แม่เกาหยางยิ้ม แล้วบอกฉางเล่อว่าเหนื่อยแล้วให้ฉางเล่อไปพักได้ ฉางเล่อเดินออกไป....แม่เกาหยางถามคนสนิทว่าคิดยังไง คนสนิทบอกว่าน่าจะเป็นการสร้างข่าวลือ

มากกว่า...พระมเหสีเห็นด้วย....ฮึ..หลีเว่ยหยาง (โกรธผิดคนแล้วคุณแม่)

หนานอันกับฉางรู่มาคุยกันบนเนินเขา หนานอันถามฉางรู่ว่ากล้าดียังไงถึงปล่อยข่าวลือให้แม่เกาหยางเรื่องของฉางลู่ ไม่กลัวว่าตน(หนานอัน)จะเปิดโปงเหรอ ฉางรู่บอกประมาณว่าข้าไม่กลัวว่าพระองค์จะเปิดโปงเพราะเรื่องนี้เป็นผลดีกับหนานอันด้วย หนานอันถามว่าผลดียังไง ฉางรู่ตอบว่าฉางรู่รู้ว่าหนานอันต้องการอะไร

(บัลลังก์) ฉิหยุนรั่วเป็นคนของหนานอัน หากได้เข้าใกล้เกาหยาง (เพราะฉางเล่อ) ยังไงโอกาสที่ฉิหยุนรั่วจะฆ่าเกาหยางน่าจะมีมาก เป็นผลดีกับหนานอัน (หนานอันเอามือเตรียมชักกระบี่เพื่อฆ่าฉางรู่ เพราะฉางรู่รู้ว่าตนต้องการอะไร) ฉางรู่พูดต่อว่าชีวิตของฉางรู่คล้ายกับหนานอันเพราะเป็นเงาไม่มีใครสนใจเหมือนกัน

ดังนั้นตนพร้อมจะช่วยให้หนานอันได้ในสิ่งที่ต้องการ สาบานว่าจะรับใช้หนานอันด้วยความจริงใจ (หนานอันเปลี่ยนใจไม่ฆ่าละ) หนานอันบอกฉางรู่ว่าเจ้าปิดบังคนอื่นมานานเป็น 10 ปี คนอื่นๆ ต่างโดนเจ้าหลอกหมด ฉางรู่รีบบอกว่าเพราะตนรู้ว่าฉิหยุนรั่วเป็นคนอย่างไร ถ้าตัวเองเด่นข้าคงตายไปแล้ว หนานอันจับมือฉางรู่

ให้ลุกขึ้น..แล้วบอกว่าข้าชอบมัน( แผนของเจ้า) มาก....

ฉางเล่อเดินออกมาหลังจากพบแม่เกาหยางแล้ว บังเอิญมาพบกับองค์ชายตงผิง ตงผิงรีบเดินเข้าไปหาแล้วถามว่า ฉางเล่อเป็นยังไงบ้าง ข้าได้ยินข่าวมาเจ้าคงลำบากมากซินะ ฉางเล่อส่งสัญญาณให้คนสนิท คนสนิทรีบพูดว่า ที่เป็นแบบนี้เพราะหลีเว่ยหยางขอองค์ชายได้โปรดสั่งสอน(แก้เค้น)หลีเว่ยหยางแทนคุณหนู

ใหญ่ด้วย ตงผิงบอกหลีเว่ยหยางอีกแล้วเหรอ แล้วก็เดินเข้าไปจับมือฉางเล่อถามฉางเล่อว่าถ้าตนเองสั่งสอนเว่ยหยางแล้วจะให้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน ฉางเล่อบอกจะรู้สึกขอบพระทัยองค์ชายมากๆ องค์ชายรีบบอกข้าชอบเจ้ามาตั้งนานแล้ว ถ้าข้าชนะข้าจะขอเสด็จพ่อให้ประทานงานแต่งให้ข้ากับเจ้า ฉางเล่อรีบบอกข้าไม่คู่

ควรกับท่านหรอก ข้ามิบังอาจแล้วก็เดินออกไปจากตงผิงเลย ....ตงผิงบ่นประมาณว่านี่เจ้ากล้าปฏิเสธข้าเหรอ แต่แบบนี้แหละข้าชอบ คอยดูข้าจะคุยกับพ่อเจ้า จะดูซิว่าเจ้าจะขัดได้ยังไง ....

คนสนิทถามหนานอันว่าตอนนี้ท่านยังคิดว่าเว่ยหยางฉลาดที่สุดเหมาะจะช่วยงานที่สุดหรือไม่เทียบกับฉางรู่ หนานอันบอกฉางรู่ถึงจะฉลาดก็ยังไม่เฉียบคมพอ สิ่งที่ข้าตั้งใจ คนที่ข้าเล็งไว้แล้วข้าจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง คนสนิทแย้งว่าแต่เว่ยหยางเป็นใครกันแน่เรายังไม่รู้ หนานอันชักกระบี่ชี้หน้าคนสนิทบอกว่าห้ามพูด ไม่

ว่านางจะเป็นใครก็ตาม หากนางเต็มใจมาช่วยงานข้าข้าจะดูแลให้นางปลอดภัยเอง ถ้าไม่( ไม่มาช่วยงาน) ข้าก็จะ (ปักกระบี่ลงพื้น ฆ่า ชิมิ)....

เกาหยางเอากำไรดอกไม้มารอเว่ยหยาง บอกเว่ยหยางให้ระวังอันตรายในระหว่างการประลองล่าสัตว์ เว่ยหยางตอบอย่างสุภาพว่าไม่ต้องเป็นห่วงข้าไม่ใช่คุณหนูหน๋อมแหน๋ม (ข้าสตรอง) เกาหยางทักว่าวันนี้เว่ยหยางพูดจาดีกับเกาหยางมาก ไม่เคยชินเลย (อาจจะเพราะเว่ยหยางรู้แล้วว่าเกาหยางไม่ใช่ศัตรู) เว่ยหยางเขินๆ

เลยบอกว่าขอตัวก่อน ก่อนไปก็หันกลับมาบอกเกาหยางให้ระวังตัว ระวังอันตรายในระหว่างงานล่าสัตว์ แล้วก็เดินจากไป เกาหยางยิ้มแล้วตะโกนบอกเว่ยหยางว่า ข้ารู้เจ้ามีข้าอยู่ในใจเสมอ....

จินเถากับพ่อแอบมาพบกัน พ่อจินเถาบอกจินเถาให้คอยจับตาดูองค์หญิง (เว่ยหยาง)ให้ดี อย่าทำอะไรเสี่ยงเกินไป การจะเข้าใกล้จักรพรรดิ์เพื่อมอบรายงานนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หากองค์หญิงพลาดนั้นอาจจะหมายถึงชีวิต จินเถารับปาก..... ตกกลางคืนสายลับของฉิหยุนหนานมารายงานฉิหยุนหนานว่าพบเชลยต้าเหลียง

(พ่อจินเถา) คนที่เอารายงานไปแน่นอนตนจำได้ แอบเข้ามาคุยกับองครักษ์ของหลีเว่ยหยาง ฉิหยุนหนานได้ยินก็แปลกใจแล้วถามว่าเจ้าได้ยินมั้ยว่าพวกมันพูดอะไรกัน สายสืบบอกไม่ได้ยินเพราะไม่กล้าเข้าใกล้มากเดี๋ยวพวกนั้นจะรู้ตัว แต่ได้ยินคำนึงคำว่า "องค์หญิง" แล้วถามฉิหยุนรั่วว่าให้ข้าไปฆ่า(พ่อจินเถา) เลยมั้ย

ฉิหยุนหนานตอบ "ไม่" เราต้องล่อปลาตัวใหญ่ให้มากินเบ็ดก่อน" แล้วก็ยิ้มแบบแบดๆ

แม่เกาหยางให้คนมาตามเว่ยหยางไปพบ พอพบเว่ยหยางแม่เกาหยางก็พูดดูถูกประมาณว่า ถ้าได้รู้ข่าวแต่เรื่องที่เจ้าเป็นผู้คิดแผนช่วยเหลือผู้ประสบภัยได้ แต่ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจ้ามีแม่เป็นคนล้างเท้าในตระกูลหลีมาก่อน มิน่าล่ะ เจ้าถึงทำทุกอย่างเพื่อที่จะเลื่อนตำแหน่งตนเองขึ้นมาเป็นใหญ่ อยู่แถวหน้า ข้ารู้ว่าเจ้า

คิดจะทำอะไร (จับเกาหยางให้ได้เพื่อจะได้เป็นชายา) เว่ยหยางบอกไม่เคยคิดเช่นนั้นกับเกาหยาง เพียงแค่ซาบซึ้งใจที่เกาหยางได้ช่วยเหลือตนในยามอันตรายหลายต่อหลายครั้ง แม่เกาหยางบอกให้เว่ยหยางจำคำพูดไว้ให้ดี ถ้าหลอกลวงละก้อจะไม่ปล่อยไว้แน่ จำไว้เจ้าไม่มีวันได้เป็นชายาของเกาหยาง.....เว่ยหยางเดินออก

มาจากกระโจมแม่เกาหยางพบเกาหยางพอดี เกาหยางถามว่ามาที่นี่ทำไมมาพบแม่ข้าเหรอ เว่ยหยางเย็นชาอีก บอกประมาณไม่ต้องมายุ่ง แล้วเดินไป....เกาหยางเห็นความผิดปกติจึงรีบเข้าไปถามแม่ แม่บอกว่าเจ้าควรจะรู้แล้วมั้ง (เว่ยหยางคงฟ้อง) เกาหยางบอกไม่รู้เรื่อง แม่จึงบอกเกาหยางว่าให้เลิกล้มที่จะเปลี่ยนใจ

แม่ที่จะไม่แต่งกับฉางเล่อ ไม่มีวันเปลี่ยนได้

ตอนเช้าก่อนจะเริ่มการแข่งขันล่าสัตว์เกาหยางเดินมาหาเว่ยหยาง แล้วถามเว่ยหยางว่าจะลงแข่งทำไมเว่ยหยางบอกข้าอยากชนะ ข้ามีเรื่องจะขอจักรพรรดิ์ แล้วก็รีบเดินไป...เกาหยางจะเรียกก็เรียกไม่ทันแต่ก็พูดขึ้นว่าไม่ว่าเจ้าหวังอะไร จะขออะไรจากท่านปู่ข้าก็จะช่วยให้เจ้าสมหวัง..... (แย่งอาหมินเต๋อพูดอีกแล้ว)....

จักรพรรดิ์ยิงธนูเปิดงานล่าสัตว์ ทุกคนควบม้าเข้าป่าไป เว่ยหยางยิงสัตว์ได้ทหารไปเก็บแล้วนับแต้ม ฉิหยุนหนานคอยตามเว่ยหยางหาจังหวะฆ่าด้วยธนู หนานอันเห็นจึงเข้าไปช่วยเว่ยหยางไว้เพราะได้ยินเสียงลูกธนู หนานอันบอกเว่ยหยางว่าข้าเพิ่งช่วยชีวิตเจ้า เจ้าควรระวังตัวให้มากกว่านี้ แล้วก็ขี่ม้าไปอีกทางหนึ่ง เว่ยห

ยางงงๆ

แม่ทัพอะไรแว๊ ...แอบซุ่มยิงผู้หญิง...

เว่ยหยางมาเจอจินเถา จินเถาบอกเว่ยหยางว่าทำไมทำอะไรอันตรายอย่างนี้ เว่ยหยางบอกข้าต้องชนะ (วิธีที่จะได้เข้าเฝ้าจักรพรรดิ์ใกล้ๆ) จินเถาบอกให้ข้าแข่งแทนท่านก็ได้ เว่ยหยางบอกเจ้าช่วยข้าไม่ได้หรอกเรื่องนี้ (ข้ายิงธนูเก่งกว่าเจ้า).....จางเต๋อนำลูกธนูมาเติมให้เกาหยางมากมาย แล้วแซวเกาหยางว่า

ชอบทำตัวแปลกๆ (เกาหยางค้อนแล้วกระแทกซองธนูใส่จางเต๋อ )เจ้าว่าข้าทำตัวแปลกๆ เรื่อยเลยเหรอ (เดี๋ยวโดน).... เกาหยางได้ยินฉางเล่อเดินอยู่หลังต้นไม้ นึกว่าเป็นสัตว์เลยยิงฉางเล่อตกใจล้มลงพื้น ขาแพลง(จริง?) เกาหยางทำหน้าแบบ (ข้ารีบจะล่าสัตว์) ฉางเล่อบอกข้าลุกไม่ไหวขอให้เกาหยางช่วยเกาหยางเอากิ่งไม้

ถ้าจะรังเกียจกันถึงขนาดนี้....

ให้ฉางเล่อเกาะ แล้วพยุงเดินไปที่ม้า เว่ยหยางมาเห็นพอดีทั้งคู่มองตากัน ฉางเล่อทำทีเป็นทรุดแล้วหันไปสวยๆ บอกเกาหยางว่าข้าอยากกลับไปที่ค่าย เว่ยหยางควบม้ารีบไปอีกทางหนึ่ง เกาหยางตกใจเลยกระโดดลงจากหลังม้า เรียกเว่ยหยาง แต่เว่ยหยางไปแล้ว ส่วนฉางเล่อตกลงมาจากม้าเรียกเกาหยางไว้ บอกเกาหยาง

ว่าขอให้ไปส่งตน ไปกับตน แต่เกาหยางรีบบอกให้จางเต๋อไปส่งฉางเล่อ ฉางเล่อยังไม่ยอมไปเดินตามเกาหยาง เกาหยางเลยหันมาบอกฉางเล่อว่า "ข้ามีคนอื่นอยู่ในใจแล้ว ข้าไม่มีวันเปลี่ยนใจ เจ้าอย่าพยายามทำแบบนี้อีกเลย" ฉางเล่อถามว่าหลีเว่ยหยางใช่มั้ย เกาหยางบอกไม่เกี่ยวกับหลีเว่ยหยางหรอก ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่

ข้าอยากจะพูด...ฉางเล่อรีบวิ่งไปกอดด้านหลังของเกาหยาง (องค์ชายตงผิงกับคนสนิทได้ยินที่ฉางเล่อสารภาพรักกับเกาหยาง แต่เกาหยางปฏิเสธ ตงผิงแค้นเกาหยาง แต่คนสนิทเตือนว่าอย่าอารมณ์หลุด ต้องมาดดีตลอดเวลา) ...ฉางเล่อบอกเกาหยางว่านางรู้ว่าเว่ยหยางคือโลกทั้งใบของพระองค์ แต่เว่ยหยางละนางคิด

เหมือนพระองค์มั้ย นางไม่ชอบองค์ชายหรอก เกาหยางเอามือแกะมือของฉางเล่อออก บอกให้เคารพตนเอง (รักนวลสงวนตัวด้วยมากอดข้าทำไม) แล้วก็รีบเดินจากไป....

ตอนเย็นจักรพรรดิ์กลับมาถึงค่าย ถามขันทีว่าวันนี้ใครทำคะแนนได้มากสุด ขันทีรายงานว่าองค์ชายหนานอัน จักรพรรดิ์รำพึงบางทีพรุ่งนี้คะแนนจะเปลี่ยน (คนอื่นได้คะแนนนำ)----เว่ยหยางกลับมาถึงทีพักเห็นว่าลูกธนูมีการเคลื่อนย้ายเลยตกใจ สั่งไป๋จื่อกับจินเถาออกไปยื่นเฝ้าหน้ากระโจม

สกิลการเก็บของของนางเอกนี่ ไว้ใจได้....โดนแน่..

แล้วก็รีบไปดูว่ารายงานยังอยู่ในหีบผ้ามั้ย พอพบก็โล่งใจ จินเถาแอบเห็น....จินเถาได้รับสัญญาณจากพ่อ ก็รีบไปหา พ่อรีบถามว่าเห็นองค์หญิงทำอะไรผิดปกติมั้ยจินเถาบอกไม่นะ พ่อบอกให้จับตาดูไว้ให้ดีเพราะองค์หญิงเพื่อแก้แค้นฉิหยุนหนานอาจทำอะไรไม่ระวัง ทำให้ได้รับอันตรายได้ ถึงแม้ว่าจะต้องเสียสละชีวิตก็ต้องคุ้มครององค์หญิงให้

ได้--- กลางดึก พ่อของจินเถารอบจะเข้าไปฆ่าฉิหยุนหนาน (คิดได้ไง โง่กว่าองค์หญิงอีก) แต่สู้ฉิหยุนหนานไม่ไได้ ฉิหยุนหนานให้คนโบยพ่อจินเถา จนกว่าจะบอกว่าหลีเว่ยหยางเป็นองค์หญิงของต้าเหลียงหรือเปล่า ฉิหยุนหนานเห็นตราประทับสัญลักษณ์องครักษ์ราชวงศ์ต้าเหลียงจากร่างของพ่อจินเถา ก็เดาได้ว่าหลี

เว่ยหยางต้องไม่ใช่หลีเว่ยหยางตัวจริงเหมือนที่ป้ารั่วบอกไว้ -----

ตอนที่ 25

เว่ยหยาง ไป๋จื่อและจินเถาคุยกันในค่าย ไป๋จื่อบอกว่าได้ยินมาว่าไฮท์ไลท์ของการแข่งขันคือจิ้งจอกขาว ถ้าใครล่ามาได้จะได้แต้มสูงมากชนะแน่ๆ เว่ยหยางบอกตนต้องทำให้ได้ จินเถาให้ยาแก้สาระพัดพิษกับเว่ยหยางไว้ใช้เพราะมีสัตว์พิษมากมาย ตนไม่สามารถอยู่รับใช้ป้องกันเว่ยหยางได้ตลอดเวลา---ตงผิงกับคน

สนิทพาทหารมาทำกับดักรอฆ่าเกาหยาง โดยทำหลุมและปล่อยงูพิษไว้ในหลุม กะว่าเกาหยางตกลงไปต้องถูกงูกัดตายแน่นอน ---ก่อนการแข่งขันจักรพรรดิ์ประกาศว่าคนที่ได้คะแนนสูงสุดตอนนี้คือองค์ชายหนานอัน หนานอันยิ้มมองไปที่เว่ยหยาง เกาหยางเดินเข้ามาพร้อมกับคนลากรถเข็นเหยื่อเข้ามาบอกว่ายังมี

คะแนนของเว่ยหยางอีกที่ยังไม่ได้นับ เว่ยหยางเลยรู้ว่าลูกธนูของตนถูกเกาหยางขโมยไปนี่เอง ตงผิงบอกเจ้า(เกาหยาง)ช่วยเว่ยหยางใช่มั้ย เกาหยางโชว์ลูกธนูให้ตงผิงดูว่าเป็นลูกธนูของเว่ยหยาง และตนจะช่วยเว่ยหยางทำไมตนก็อยากได้รางวัลจากท่านปู่เหมือนกัน ทำให้เว่ยหยางมีคะแนนนำอยู่เป็นที่ 1 ...การแข่งขัน

เริ่มขึ้นทุกคนรีบขี่ม้าเข้าไปในป่า...หมินเต๋อมาดักรอพบเว่ยหยางบอกเว่ยหยางว่าเกาหยางดีกับเจ้าช่วยเจ้าขนาดนี้ ..เจ้ามีเรื่องอยากจะขอจากองค์จักรพรรดิ์จริงๆ เหรอ...งั้นข้าก็จะช่วยเจ้าถึงแม้ข้าจะช่วยอย่างเกาหยางไม่ได้ แต่ข้าจะช่วยขัดขวางไม่ให้หนานอันทำแต้มได้ เว่ยหยางเป็นห่วงบอกหนานอันไม่ใช่คนที่จะต่อสู้

ได้ด้วยง่ายๆ เขาเล่ห์เหลี่ยมทันคน หมินเต๋อบอกจะระวังตัว...เพราะได้ยินว่าหนานอันจะขอเว่ยหยางแต่งงาน ยังไงก็ต้องขัดขวาง เว่ยหยางบอกให้หมินเต๋อระวังตัวแล้วขี่ม้าออกไป...

ทางด้านฉางเล่อกับคนสนิทคุยกันอยู่ในป่า ฉางเล่อคิดถึงคำพูดของเกาหยางที่ปฏิเสธตน (ข้ามีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว ข้าไม่มีวันเปลี่ยนใจ แม่นางอย่าพยายามฝืนข้าอีกเลย) แค้นเว่ยหยางมากอยากฆ่านางให้ตาย คนสนิทฉางเล่อพยายามชวนฉางเล่อกลับค่ายเพราะอันตราย ถามฉางเล่อเป็นอะไรกำลังคิดถึงเกาหยางอยู่แน่

เลย ฉางเล่อตบคนสนิทจนกระเด็นไปเกือบตกลงไปในหลุมกับดักที่ตงผิงสร้างไว้ เห็นงูเลี้อยอยู่ด้านล่างมากมาย ฉางเล่อจึงคิดอะไรได้---บอกให้คนสนิททำให้กับดักสมบูรณ์เหมือนเดิม จะให้เว่ยหยางมาตกลงไป----ตงผิงกับเกาหยางขี่ม้ามาด้วยกัน ตงผิงบอกว่าเกาหยางทำเพื่อเว่ยหยางแน่ๆ อยากชนะใจเว่ยหยางใช่มั้ย

เกาหยางปฏิเสธแต่ตงผิงดึงลูกธนูของเกาหยางมาดูเห็นสลักชื่อยอดหญิงแห่งอันผิง จึงหัวเราะและบอกเกาหยางว่าเอาล่ะงั้นข้าจะช่วยเจ้าละกัน มีทหารมารายงานว่าบริเวณไหนมีจิ้งจอกขาว เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าไปจัดการ คนสนิทของตงผิงตะโกนว่าน่าจะเป็นทางนั้นมีจิ้งจอกขาวแน่ๆ ทุกคนก็ขี่ม้าไปตามทางนั้น---ทางด้าน

หนานอันพบจิ้งจอกขาวแล้ว แต่ยิงพลาดเพราะหมินเต๋อคอยขัดขวาง จนกระทั่งหมินเต๋อพลาดถูกหนานอันจับได้ว่ามีคนแอบคอยก่อกวน กำลังจะถูกเปิดโปงพอดีองค์หญิง(ในคาบชาย)ออกมาช่วยไว้ก่อน หนานอันบอกให้องค์หญิงระวังและอย่ามารบกวนการแข่งขัน หากเจ้าจะขออะไรท่านพ่อข้าจะช่วยขอให้เจ้าอยากได้

อะไรล่ะ องค์หญิงบอกข้าไม่อยากได้อะไร หนานอันเลยรีบควบม้าจากไป----องค์หญิงบอกหมินเต๋อให้ออกมาจากที่ซ่อนได้แล้ว มาทำอะไรที่นี่ หมินเต๋อบอกขอบคุณที่ช่วยแต่ข้าก็ยังต้องก่อกวนหนานอันต่อไป องค์หญิงทวงบุญคุณแล้วบอกว่ายังไงก็ต้องบอกว่าทำอย่างนี้ทำไม หมินเต๋อเลยบอกว่าช่วยญาติข้าหลีเว่ยห

ยางนางมีอะไรจะขอจักรพรรดิ์ องค์หญิงแซวว่าเจ้าช่างดีกับญาติเจ้าจริงๆ หมินเต๋อบอกว่าเว่ยหยางเป็นครอบครัวของข้าคนเดียวที่เหลืออยู่ องค์หญิงเลยบอกว่าถ้าเป็นอย่างนั้นข้าจะช่วยเจ้า ข้ารู้ว่าที่ไหนมีจิ้งจอกขาวถ้าเราล่าได้ญาติเจ้าก็ชนะเลย หมินเต๋อดีใจเลยตามองค์หญิงไป องค์หญิงพามาไกลมาก หมินเต๋อถาม

ว่าไม่เห็นมีใครเลย ตอนนี้แหมแต่หนานอันก็ไม่เห็น องค์หญิงบอกข้าให้คนมาสำรวจแล้วแถวนี้สัตว์เยอะ แล้วทั้งคู่ก็แยกกันล่าสัตว์ องค์หญิงยิงนกบนต้นไม้แต่ยิงพลาด นกหนีไปได้แล้วบินย้อนกลับมาทำร้ายองค์หญิงได้รับบาดเจ็บที่ไหล่เลือดไหลออกมาก หมินเต๋อเห็นก็ตกใจบอกองค์หญิงให้ถอดเสื้อออกจะได้หยุด

เลือด องค์หญิงไม่ยอมแต่หมินเต๋อบอกไม่ยอมไม่ตอ้งอายแล้วก็ฉีกเสื้อองค์หญิงเลยรู้ว่าเป็นผู้หญิง ต่างคนต่างอาย (น่ารักดี) หมินเต๋อบอกไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิง ทำไงดีละ องค์หญิงเห็นเลือดที่มือตัวเองเลยตกใจเป็นลมไป "เลือดข้าออกเยอะเลย ข้าจะตายมั้ย"...หมินเต๋อพยายามเอาพาไปอุดเลือดที่ไหล่องค์หญิงแล้วแบก

องค์หญิงกลับ (ขี่หลัง) ---หมินเต๋อบ่นเจ้าเป็นองค์หญิงแล้วมาแต่งตัวเป็นชายทำไม"---องค์หญิงลืมตาขึ้นมาได้ยินก็ยิ้มๆ นอนบนหลังหมินเต๋อต่อไป..

ตงผิงให้คนจับจิ้งจอกขาวมาแล้วปล่อยเพื่อล่อให้เกาหยางติดกับ เกาหยางกับคนสนิทตามจิ้งจอกขาวไป พอใกล้ถึงกับดักเกาหยางบอกคนสนิทให้รอข้างนอกเพราะเสียงจะทำให้จิ้งจอกรู้ตัวหนีออกไป จางเต๋อเลยต้องรอข้างนอก ส่วนเกาหยางเดินเตะกับดักทำให้ลูกธนูยิงออกมาที่ต้นมากมาย พลาดตกลงไปในหลุมงู เกา

หยางได้รับบาดเจ็บแต่ก็ฆ่างูจนหมด แต่พลาดถูกงูกัดแขน สลบไป คนสนิทของตงผิงมาดูผลงานเห็นเกาหยางแน่นิ่งไปจึงบอกให้ทหารเร่งปิดกับดักไว้เหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น--

การประลองสิ้นสุดลงไม่มีใครล่าจิ้งจอกขาวได้ ทำให้เว่ยหยางชนะเพราะได้แต้มมากที่สุด จักรพรรดิ์กล่าวชมว่าเป็นผู้หญิงที่ลงแข่งขันคนเดียวแล้วก็ชนะ ให้ขออะไรก็ได้ 1 ขอ เว่ยหยางขอจักรพรรดิ์ว่าต่อไปในอนาคตไม่ว่าเว่ยหยางจะทำผิดอะไร ก็ขอให้ลงโทษเว่ยหยางคนเดียวคนอื่นในตระกูลหลีขอให้อภัยไม่ได้รับโทษ

จักรพรรดิ์ก็ถามประมาณว่าทำไมเจ้าถึงคิดว่าเจ้าจะถูกลงโทษละ เว่ยหยางบอกว่าตนเองเป็นคนก้าวร้าว นิสัยแข็งกระด้าง ต่อไปอาจทำให้พระมเหสี ฮ่องเฮา ไทเฮา หรือแม้พระองค์โกรธได้ จึงอยากจะขอร้องไว้ก่อน จักรพรรดิ์บอกเจ้าช่างเป็นลูกกตัญญจริงๆ ได้ข้าให้ตามที่เจ้าขอ เว่ยหยางย้ำว่าท่านเป็นกษัตริย์ตรัสแล้ว

ต้องไม่คืนคำนะ ขันทีดุเว่ยหยางบอกบังอาจ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง จักรพรรดิ์พูดคำไหนคำนั้น เว่ยหยางขอบพระทัย... เว่ยหยางบอกมีอีกเรื่องอยากจะรายงาน ฉิหยุนหนานเตรียมพร้อมส่งสัญญาณให้นักฆ่าเตรียมพร้อมยิงเว่ยหยาง

หล่อจัง แต่ก็โหดแท้...

---ทุกคนกำลังงงว่าเว่ยหยางจะรายงานอะไร ฉิหยุนหนานเห็นเว่ยหยางค่อยๆ หยิบรายงานออก

มา( ช้าเว่อร์) แต่จางเต๋อคนสนิทของเกาหยางมารายงานก่อนว่าเกาหยางหายไป หาจนทั่วป่าแล้วยังหาไม่เจอ หนานอันบอกจักรพรรดิ์ว่าที่นี่เต็มไปด้วยสัตว์มีพิษต้องรีบตามหาเกาหยางให้พบ จักรพรรดิ์เลยสั่งให้ทุกคนช่วยกันออกตามหา---เว่ยหยางได้ยินก็ตกใจกำลังจะขี่ม้าไปตามหาเกาหยาง จินเถาห้ามไว้ว่าจะไป

เสี่ยงชีวิตเพื่อตามหาเกาหยางทำไม เว่ยหยางบอกว่าเขาช่วยชีวิตข้าไว้หลายครั้งข้านิ่งดูดายไม่ได้หรอก จินเถาถามเว่ยหยางว่าแค่ไปช่วยเพราะเขาเคยช่วยองค์หญิงไว้หลายครั้งเท่านั้นใช่มั้ย----เว่ยหยางไม่ตอบ (คนเขารักกันนู๋จินเถา)...

ทุกคนออกตามหาเกาหยาง เว่ยหยางก็เช่นกันระหว่างที่ตามหาอยู่นั้นก็มีทหารมาทิ้งแผนที่กับของของไป๋จือไว้ เขียนจดหมายว่าถ้าไม่มาตามแผนที่นี้ ไป๋จื่อตายแน่ เว่ยหยางทำเครื่องหมายไว้ตามทางเดินให้จินเถา (กับหมินเต๋อ?) คนสนิทของฉางเล่อแกล้งนอนลงรอเว่ยหยาง เว่ยหยางวิ่งไปใกล้เห็นว่าไม่น่าใช้ไป๋จื่อจึงไม่

เดินเข้าไป แต่ทหารของฉางเล่อโยนก้อนหินไปโดนขาของเว่ยหยางเว่ยหยางจึงตกลงไปในกับดักที่เดียวกับเกาหยาง ฉางเล่อชมทหารว่าทำได้ดีไปได้ แล้วส่งคนสนิทลงไปดูว่าเว่ยหยางตายมั้ย แต่คนสนิทฉางเล่อกลัวความมืดและงูจึงไม่ได้หันไปมองรอบๆตัว จับแค่เว่หยยางเขย่าๆ เว่ยหยางไม่รู้สึกตัวจึงขึ้นมารายงานฉาง

เล่อว่าเว่ยหยางตายแล้ว ฉางเล่อให้ปิดหลุมกับดักไว้ให้ดี ฉางเล่อเห็นรอยเท้าเว่ยหยางที่พื้นดินจึงบอกให้คนสนิทเอาใบไม้มาปิดซะ คนสนิทถามว่างั้นก็ไม่มีใครหาศฑเว่ยหยางเจอซิ ฉางเล่อบอกดีแล้ว--- คนสนิทฉางเล่อลากกิ่งไม้ไปเปลี่ยนทิศทางของก้อนหินที่เว่ยหยางเรียงไว้ ทำให้จินเถาตามมาเห็นจึงวิ่งไปอีกทางหนึ่ง..

เกาหยางเคยดูดพิษมดตะนอยให้เว่ยหยาง...คราวนี้เว่ยหยางดูดพิษงู แถมป้อนยาแบบเม้าท์ทูเม้าท์... (อร๊ายยย )

เว่ยหยางฟื้นขึ้นมามองเห็นเกาหยางสลบอยู่และถูกพิษงู จึงดูดพิษงูให้ และให้ตั้วบาจูทานยาแก้พิษ ตอนจะป้อนยาคิดว่าเกาหยางคงกลืนหรือเคี้ยวยาไม่ได้แน่ๆ เลยเอาใส่ปากตัวเองเคี้ยวก่อนแล้วป้อน (กรี๊ดดดดดดด )---เว่ยหยางบอกเกาหยางว่าทานต้องปลอดภัยต้องหาย แล้วก็สลบไป---ฉิหยุนหนานนั่งคิดคนเดียวว่า

หลีเว่ยหยางต้องมีรายงานอยู่กับมือแน่ๆ ถ้าเว่ยหยางรายงานต่อจักรพรรดิ์ต้องเป็นภัยกับตัวเองแน่ๆ สายสืบของฉิหยุนหนานวิ่งเข้ามารายงานว่าคลาดกับเว่ยหยาง ทำให้ฉิหยุนหนานโกรธถีบทหารที่มารายงานกระเด็นบอกให้รีบไปตามหาและจับตามองอย่าให้คาดสายตา ทหารวิ่งออกไป--หมินเต๋อพาองค์หญิงมาส่งที่

กระโจมคนสนิทขององค์หญิงตกใจที่องค์หญิงได้รับบาดเจ็บ คนสนิทองค์หญิงถามว่าอ้าวเจ้ารู้แล้วเหรอว่าองค์หญิงเป็นผู้หญิง หมินเต๋อบอกรู้แล้วตอนทำแผลให้ห้ามเลือดก่อนมาส่ง หมินเต๋อบอกไว้รอถามองค์หญิงเอาเองตอนนางฟื้น--หมินเต๋อรีบออกไป คนสนิทองค์หญิงก็เรียกองค์หญิง องค์หญิงที่แกล้งหลับอยู่ก็

ลุกขึ้น ยิ้ม บอกคนสนิทว่าอย่าบอกใครเรื่องนี้ คนสนิทบอกว่าเข้าใจแล้ว (ยิ้ม)วิ่งไปตามหมอหลวง..

เกาหยางนอนคู่อยู่กับเกาหยาง พอเกาหยางรู้สึกตัว (ไอ) ทำให้เว่ยหยางตื่น แต่เกาหยางมองไม่เห็นหน้าเว่ยหยางเพราะยังมึนเพราะพิษงูและพิษไข้อยู่ เว่ยหยางจับตัวเกาหยางรู้สึกว่าร้อนมาก.....ทางด้านไป๋จื่อเห็นจินเถากลับมาก็รีบบอกจินเถาว่ามีคนตีจนสลบไปต้องเกิดอะไรขึ้นกับเว่ยหยางแน่ๆ พอดีกับหมินเต๋อเดินมา

พอดีทั้งหมดจึงรีบพากันออกไปตามหาเว่ยหยางตามทางที่จินเถาบอกว่าเว่ยหยางทำสัญญลักษณ์ไว้---เว่ยหยางดูแลเกาหยางอย่างดี (เท่าที่จะทำได้) ตัวเกาหยางเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว (หนาวก็กอดกัน)----จินเถาไป๋จื่อและหมินเต๋อ ทุกคนแยกย้ายกันตามหาตามเส้นทางที่ก้อนหินกลุ่มสุดท้ายเรียงอยู่ หมินเต๋อมาถูก

ทางตะโกนเรียกเว่ยหยาง หมินเต๋อรู้ว่าเว่ยหยางอยู่ใต้ดินจึงรีบช่วยเวยหยางขึ้นไป---ทางด้านฉางเล่อคนสนิททำผมให้อยู่แล้วบอกว่าปิ่นปักผมของฉางเล่อหายไปน่าจะหล่นที่....(กับดัก)...ฉางเล่อตกใจ---หมินเต๋อช่วยเอายาแก้พิษงูให้เกาหยางกิน บอกว่าเป็นธรรมดาของคนถูกงูกัดจะร้อน ๆ หนาวๆ เว่ยหยางบอกหมิ

นเต๋อห้พาตนออกไปจากที่นี่ก่อนที่เกาหยางจะฟื้น หมินเต๋อไม่เข้าใจแต่ก็ทำตามที่เว่ยหยางขอ---พอขึ้นมาเป็นเวลาเดียวกับฉางเล่อมาถึงพอดี (ที่อย่างงี้ทำไมไม่ส่งคนสนิทมาหาปิ่นปักผมอ่ะ มาเองเฉยเลย)---ฉางเล่อเจ็บใจที่เว่ยหยางไม่ตาย แล้วก็ได้ยินหมินเต๋อถามเว่ยหยางว่าทำไมไม่ช่วยเกาหยางขึ้นมา ข้ารู้ว่าเจ้า

ชอบเกาหยาง เกาหยางชอบเจ้า ถ้าเจ้าเป็นคนช่วยเขาออกมาทุกคนก็จะยิ่งชื่นชมคู่ของเจ้า---เว่ยหยางไม่ตอบ---แต่ฉางเล่อได้ยินว่าเกาหยางอยู่ในหลุม ก็ตกใจ---

ไม่พลาดการอัพเดทใด ตามไปได้ที่แฟนเพจเฟสบุคนะคะ

Fanpage : Wansugar - Love Chinese Novels & Series

@WaanBloggang