ฉางรู่คุยกับคนสนิท คนสนิทถามว่าคุณหนูเราควรทำอย่างไรต่อไปดี ฉางรู่บอกเรื่องที่ได้ยินในวันนี้สำคัญมาก เจ้าห้ามพูดไปเด็ดขาดไม่เช่นนั้นชีวิตเจ้าและข้าจะรักษาไว้ไม่ได้ คนสนิทรับคำ ฉางรู่สั่งคนสนิทให้ไปบอกคนรับใช้ของหนานอันว่าข้ามาหา คนสนิทฉางรู่รีบไปทำตามคำสั่ง ฉางรู่รำพึงรำพันคนเดียวว่า "ข้า
อยากรู้นักว่าองค์ชายหนานอันจะทำอย่างไรกับหลีเว่ยหยาง" (ดูสายตานาง)
หนานอันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ฉางรู่เดินเข้ามาพร้อมขนม หนานอันหยิบขนมขึ้นมาชิมแล้วบอกอร่อยดี ฉางรู่ยิ้มดีใจ ฉางรู่บอกหนานอันว่า พระสนมจ้าวยี่ (แม่เลี้ยงหนานอัน) จะจัดงานเลี้ยงในวังหลวงข้าก็ได้รับเชิญด้วย แม่ของข้าบอกว่าการเชิญในครั้งนี้ดูเหมือนจะหาพระชายาให้องค์ชาย (หนานอันทำหน้าคิด)
หนานอันพูดขึ้นว่าท่านแม่ข้าช่างใส่ใจเรื่องนี้มากเกินไป อย่างไรก็ตามทำไมข้าจะไม่เข้าใจเจ้า ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าเป็นคนที่จงรักภักดีมากที่สุดของข้าข้าจะทำให้เจ้าผิดหวังได้อย่างไร ฉางรู้มองหนานอัน ข้ามีท่านอยู่ในใจมานานแสนนาน ตราบใดที่ท่านอยู่ข้างกายข้า ข้ามีความสุขตลอดเวลา หนานอันมองฉางรู่ แล้วพูดขึ้นว่าเรื่องความรักไม่มีความสำคัญสำหรับข้า เรื่องสำคัญที่สุดสำหรับข้าคือเรื่องการเมือง การทำงาน ฉางรู่ได้ยินก็โกรธและพูดขึ้นว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมองค์ชายขอญาติของข้าหลีเว่ยหยางแต่งงาน หนานอันแสดงสีหน้าไม่พอใจ เสียงแข็งถามฉางรู่ว่าเจ้ารู้ได้อย่างไร ฉางรู่ตอบข้าได้ยินตอนท่านสนทนากับ เว่ยหยางที่จวนเสนาบดีหลี หรือว่าเป็นไปได้ว่าองค์ชายจะ...(รักเว่ยหยาง)...... หนานอันรีบบอกฉางรู่เจ้าคิดมากไปแล้ว เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ถ้าเรากำลังพูดถึงความจงรักภักดี เว่ยหยางสู่เจ้าไม่ได้แน่นอน (ชม?) ในใจของข้านางเทียบกับเจ้าไม่ได้เลย ในใจข้าเจ้าแตกต่างจาก ทุกคน ฉางรู่ซบอกหนานอันแล้วยิ้ม (โฟกัสไปที่หน้าหนานอันตอนพูด ...สยอง)-----ฉางรู่กลับมาที่พัก นำรูปเว่ยหยางที่เก็บได้จากห้องหมินเฟิงมาเปิดดู (ถึงว่า รูปมันหายไปไหน ) ถึงแม้หมึกจะเลอะหน้าแต่ที่แขนยังเห็นปานแดงชัดเจน ฉางรู่มองแล้วทำหน้าโหด...."หลีเว่ยหยางที่แท้เจ้าเป็นองค์หญิงของต้าเหลียง ถ้า เรื่องนี้มีคนอื่นล่วงรู้เข้า เจ้าต้องถูกฆ่าตายแน่นอน"
แม่เกาหยางกำลังนั่งคัดคำสวดมนต์ขอพรให้เกาหยางปลอดภัย คนสนิทเดินมารายงานว่าหลีฉางเล่อมาขอพบ แม่เกาหยางดีใจบอกเชิญได้เลย ฉางเล่อเข้ามาทำความเคารพ แม่เกาหยางทักฉางเล่อและขอบคุณฉางเล่อที่หมั่นมาเยี่ยมตนบ่อยๆ ฉางเล่อรีบบอกตั้งแต่ข้ารู้เรื่องขององค์ชายเกาหยาง ข้าก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ
แต่พอข้าเห็นพระมเหสี ท่านทุกข์มากกว่าข้าอีก ข้าละอายใจยิ่งนัก (มาแบบนางเอกเนียนๆ) แม่เกาหยางประทับใจบอกฉางเล่อว่า ดีจริงเจ้ามีเกาหยางอยู่ในใจตลอดเวลา โชคดีของเกาหยางละ ฉางเล่อมองไปที่กระดาษแล้วบอกแม่เกาหยางว่า ท่านกำลังขอพรให้องค์ชายใช่มั้ย ให้ข้าช่วยท่านฝนหมึกเถิด แม่เกาหยางบอก จะได้อย่างไร เจ้าเป็นแขกแถมตั้งใจมาเยี่ยมข้า ฉางเว่ยบอกข้ายินดี ขอให้ข้ามีส่วนร่วมด้วยในการสวดมนต์ขอพรกับท่านเพื่อให้องค์ชายเกาหยางด้วย....
ด้านนอกฉางเล่อเดินมากับคนสนิท พอมาถึงจุดที่คนสนิทแม่เกาหยางอยู่ก็เริ่มพูดกันเพื่อต้องการให้คนสนิทของแม่เกาหยางได้ยิน ว่าฉางเล่อช่วยเกาหยางไว้จากกับดักครั้งที่แล้ว คนสนิทของแม่เกาหยางรีบไปรายงานแม่เกาหยาง----แม่เกาหยางประทับใจฉางเล่อมากขึ้นไปอีกประมาณว่าฉางเล่อมีความรักที่จริงใจต่อ
เกาหยางและยังมีจิตใจดีงามไม่อยากแยกเกาหยางกับเว่ยหยาง ถ้าเกาหยางกลับมาคราวนี้ข้าจะขอให้จักรพรรดิ์พระราชทานงานแต่งให้เกาหยางกับฉางเล่อ....
หมินเต๋อมาทางนี้ จะช่วยดูแลเองน๊าา...
น่ารักจัง แต่สงสารหมินเต๋อ...
เกาหยางคุยกับเว่ยหยาง ว่าถ้าไม่ใช่ครั้งนี้ฉิหยุนหนานส่งคนมาฆ่าเจ้าข้าคงไม่มีโอกาสได้รู้ว่าเจ้าคิดอย่างไรกับข้า เว่ยหยางบอก ข้าต้องขอโทษด้วยที่เมื่อก่อนข้าทำให้ท่านเจ็บบ่อยๆ ข้าพูดไม่ดีกับเจ้า เจ้าต้องรู้สึกผิดหวังมากแน่ๆ เกาหยางบอกหัวใจข้าเจ็บปวดมากแต่พอมองหน้าเว่ยหยางก็บอกว่า ข้าพูดเล่น ไม่จริงหรอก
เจ้ามีชีวิตที่ยากลำบากมีเรื่องราวเจ็บปวดขนาดนี้ ข้าจะตำหนิเจ้าได้อย่างไร เกาหยางถามถึงผู้ร้ายอีกคนที่ถูกฉิหยุนหนานฆ่าตายที่ลานระบำ---เว่ยหยางบอกนั่นคือท่านลุงหมิง พ่อของจินเถาท่านเป็นองครักษ์ลับดูแลราชวงศ์ข้า ท่านไม่ได้เป็นคนร้ายซักหน่อยท่านเสียสละชีวิตแค่ต้องการปกป้องข้าเท่านั้น ข้าไม่ สามารถปกป้องท่านลุงได้----เกาหยางจับมือเว่ยหยางปลอบใจข้ารู้เจ้าไม่เคยลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับต้าเหลียง แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้อีก ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าท่านปู่ของข้าไม่เคยต้องการจะกวาดล้างราชวงศ์ต้าเหลียง ท่านปูถูกฉิหยุนหนานหลอก ข้าจะพิสูจน์เรื่องนี้เอง เว่ยหยางบอกเกาหยางว่าข้า เชื่อเจ้า ทั้งคู่ยิ้ม เกาหยางบอกโลกนี้ช่างงดงามนัก แต่ถ้าคิดแค่เรื่องแก้แค้น ทำให้ข้าพลาดโอกาสจะได้ชื่ชมความงามของมัน ข้าลืมสิ่งเหล่านั้นว่าสวยงามอย่างไรไปหมดแล้ว เกาหยางจับมือเว่ยหยางและวบอกว่าเจ้ายังมี้า ข้าจะพาเจ้าท่องเที่ยวไปรอบโลก เราจะไปกัน 2 คน เจ้าว่ายังไง เว่ยหยางยิ้มพยักหน้า (โอเค)...
จินเถากับหมินเต๋อตามหาเว่ยหยางกับเกาหยางต่อไป จินเถาบอกหมินเต๋อให้กลับไปพักผ่อนบ้างเพราะหมินเต๋อไม่หลับไม่นอนมาหลายวันแล้ว หมินเต๋อบอกจินเถาข้าไม่มีทางจะหลับตาลงจนกว่าจะได้พบกับว่าเว่ยหยางปลอดภัยกลับมา จินเถามองตามหมินเต๋อไป....องครักษ์เจียวมารายงานหมินเต๋อว่าพบเว่ยหยาง
แล้วอยู่ที่บ้านร้าง หมินเต๋อดีใจมากรีบวิ่งไปทันที พอหมินเต๋อมาถึงบ้านร้างก็สังเกตเห็นว่ามีถ้วยชามตะเกียง 2 ชุดวางอยู่บนโต๊ะ ก็นึกสงสัย ต่อมาได้ยินเสียงเว่ยหยาง หมินเต๋อดีใจมากรีบวิ่งออกมาหน้าบ้านเห็นเวยหยางกำลังวิ่ง และมีเกาหยางวิ่งตาม หมินเต๋อเสียใจ รีบหาที่หลบซ่อนตัว (สงสารหมินเต๋อ) ---เกา หยางมอบหินรูปหัวใจให้เว่ยหยางและตนเองเก็บไว้กันคนละครึ่ง หากคิดถึงกันก็จะเอามันขึ้นมามองแล้วทั้งคู่ก็จุ๊บกัน (โมเมนต์หวานๆ หมินเต๋อเศร้า----คนเขียนบทละครใจร้ายย) หมินเต๋อวิ่งออกมาจากตรงนั้น มายืนต่อยต้นไม้--"เว่ยหยาง เจ้ายังไงก็เห็นข้าเป็นแค่ญาติเท่านั้น" ---- องค์หญิงมาช่วยตามหาเกาหยางเห็นหมินเต๋อจึงตามหมินเต๋อไปด้วยความเป็นห่วง องค์หญิงพยายามช่วยหมินเต๋อแต่หมินเต๋อยังโมโหเว่ยหยางกับเกาหยางอยู่เลยสะบัดองค์หญิงตกลงบนพื้น องค์หญิงบอกเจ้าเป็น บ้าอะไร ข้าไม่รู้ว่าเจ้าโกรธอะไรใครมา แต่เจ้าบาดเจ็บตอนนี้ข้าจะพันแผลให้ แล้วองค์หญิงก็พันแผลของหมินเต๋อด้วยผ้าเช็ดหน้าทั้ง 2 ข้าง แล้วก็เดินตามหมินเต๋อไป (ไม่ไปหาเกาหยางแล้วเหรอองค์หญิง) องค์หญิงร้องเรียกหมินเต๋อรอข้าด้วย---จินเถาพบหมินเต๋อ หมินเต๋อบอกจินเถาว่าพบเว่ยหยางแล้วอยู่บ้านร้าง ทางด้านนั้น จินเถาดีใจรีบไปทันที ---หมินเต๋อหันมาบอกองค์หญิงว่าให้กลับวังได้แล้ว ตนเองอยากอยู่ตามลำพัง องค์หญิงไม่อยากไปแต่ก็ต้องยอมให้หมินเต๋อเดินจากไป.....จินเถามาพบเว่ยหยาง ทั้ง 2 คนต่างดีใจเว่ยหยางเล่าเรื่องที่เกาหยางช่วยตนให้จินเถาฟัง จินเถาถามเว่ยหยางว่าท่านรักเกาหยางใช่มั้ย เว่ยหยาง พยักหน้า ตลอดเวลามานี่ข้ากับเกาหยางผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ใครจะรู้ว่าในอนาคตต้องพบเจอเรื่องอะไรบ้าง ข้าเลยตัดสินใจที่จะชื่นชมกับความสุขในวันนี้ ข้าไม่ต้องการให้เขาผิดหวังอีก....จินเถาเจ้าไม่ตำหนิข้าใช่มั้ย จินเถาตอบองค์หญิงท่านลำบากมามากแล้วข้าจะตำหนิท่านได้อย่างไร ไม่ว่าองค์หญิง จะตัดสินใจอย่างไรข้าก็จะตามท่านไปจนกว่าข้าจะไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว...
เกาหยางและเว่ยหยางนั่งรถม้ากลับเข้าวัง เกาหยางบอกเว่ยหยางต่อจากนี้ไปเราจะต่อสู้เพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะผ่านมันไปด้วยกันแล้วทั้งคู่ก็กอดกันในรถม้า---เกาหยางมาเข้าเฝ้าจักรพรรดิ์และแม่เกาหยางก็อยู่ด้วย เกาหยางขออภัยทุกคนที่ตนเป็นลูกอกตัญญูทำให้ทุกคนเป็นห่วงอยู่เสมอ ท่าน
ปู่บอกใช่แล้วเจ้าเด็กอกตัญญูตั้งแต่เจ้ากลับมาเมืองผิงอันเจ้าก็ก่อเรื่องให้ข้ากับแม่ของเจ้ากังวลอยู่ตลอด ข้าควรจะลงโทษเจ้า---แม่เกาหยางรีบบอกว่าตอนนี้จูเอ๋อร์ก็กลับบ้านมาแล้วอย่างปลอดภัยเราอย่าลงโทษจูเอ๋อร์เลย---เกาหยางประจบท่านปู่บอกว่าท่านปู่ท่านเป็นจักรพรรดิ์ที่ยิ่งใหญ่ถ้าท่านอยากลงโทษข้าข้าก็จะ ยอมรับโทษทุกอย่าง---จักรพรรดิ์ยิ้ม---จักรพรรดิ์บอกเราต้องหาพระชายาให้เจ้าแต่งงานจะได้มีคนช่วยดูแล เจ้าจะได้อยู่เป็นที่เป็นทางเสียงที แม่เกาหยางรีบบอกท่านจักรพรรดิ์ ลูกสาวคนโตของเสนาบดีหลี หลีฉางเล่อสวยงามยิ่งนัก ฉลาด จิตใจดี เหมาะสมกับจู่เอ๋อร์เป็นอย่างมาก แถมนางยังรักจูเอ๋อร์ด้วยความจริงใจ ข้าหวังว่าท่านพระราชทานงานแต่งให้เกาหยางและหลีฉางเล่อ---เกาหยางรีบลุกขึ้นเรียกแม่---แม่รีบพูดการแต่งงานเป็ฯเรื่องของพ่อแม่ตัดสินใจ เจ้าเป็นลูกทำตามอย่างเดียวพอ ข้าจะหาชายาที่เหมาะสมให้กับเจ้าแล้ว เจ้าจงเชื่อฟังแม่---เกาหยางคุกเข่าแล้วบอกว่าเรื่องอกตัญญูกับการแต่งงานเป็นคนละเรื่องกัน ท่านปู่ ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว ข้าจะแต่งงานกับหลีฉางเล่อได้อย่างไร ข้าไม่อยากแต่งหรอก---แม่เกาหยางถามเจ้าบอกเจ้าตกหลุมรักกับหลีเว่ยหยางอย่างนั้นเหรอ...เทียบความสวย ความฉลาด และความดี นางไม่มีอะไรเทียบฉางเล่อได้เลย (คุณแม่ตาตี่มาก)--และที่สำคัญนางเป็นแค่ลูกสาวคนรับใช้ที่ล้างเท้าในบ้านเท่านั้น ---เกาหยางบอกแม่ท่านกำลังเข้าใจผิดเว่ยหยาง---จักรพรรดิ์ห้าททั้งคู่ทะเลาะกันและถามว่านี่พวกเจ้ากำลังพูดถึงลูกสาวของเสนาบดีหลีทั้งคู่ใช่มั้ย---แม่เกาหยางบอกถึงแม้ว่าเว่ยหยางจะได้รับแต่งตั้งเป็นยอดหญิงแห่งอันผิงแต่ก็ปฏิเสธความจริงที่ว่านางเป็นแค่ลูสาวคนล้างเท้าในบ้านไม่ได้ เกาหยางบอกท่านปู่ แต่ เว่ยหยางเป็นคนที่คิดแผนช่วยเหลือผู้ประสบภัยได้สำเร็จนะ ท่านปู่ทรงโปรดนางมาก ..แม่เกาหยางรีบแทรกถึงแม้หลีเว่ยหยางจะฉลาดแต่อย่างไรก็ตาม ฉางเล่อสุภาพและฉลาดกว่าเป็นชายาที่เหมาสมที่สุดขององค์ชายเกาหยาง----จักรพรรดิ์บอกพอละอย่าทะเลาะกัน หลีฉางเล่อสุภาพและฉลาด? ทำไมช่างแตกต่างจาก หลีฉางเล่อที่ข้ารู้จัก ---แมม่เกาหยางบอกจักรพรรดิ์เข้าใจผิด ทานต้องพิสูจน์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง---จักรพรรดิ์เดินออกมาถามเกาหยางว่าใช่หลีเว่ยหยางที่เสนอแผนช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติมั้ย เกาหยางบอกใช่ แม่เกาหยางรีบพูดอ๋อนางแค่อยากได้หน้าต่อหน้าทุกคน สิ่งที่นางแสดงต่อข้า มีแต่ความหยาบกระด้าง ท่าน จักรพรรดิ์มันคงเป็นเรื่องตลกแย่เลยที่ ชายาขององค์ชายเกาหยางจะเป็นแค่ลูกสาวของคนล้างเท้า ท่านจะสู้หน้าใครได้ ต้าเว่ยที่ยิ่งใหญ่จะโดนดูถูก จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน---จักรพรรดิ์บอกเอาล่ะๆ อีก สองสามวันให้นำตวหลีฉางฌล่อมาเข้าเฝ้าแล้วเราค่อยว่ากนอีกที ----เกาหยางมีสีหน้ากังวล
ที่จวนเสนาบดีหลี หมอมาตรวจอาการของเว่ยหยางแล้วบอกว่าไม่มีอันตราย ไม่น่าเป็นห่วง ตนจะจัดยาให้ต้มกิน แม่เว่ยหยางเดินมาจับมือเว่ยหยางอย่างเป็นห่วง แต่เว่ยหยางปลอบแม่ว่าข้าปลอดภัยแล้ว...ฉางซือพูดประมาณว่า เว่ยหยางเจ้าตกลงไปจากหน้าผาสูงขนาดนั้นไม่บาดเจ็บเลยเหรอ? (ไม่น่ารอด) ทุกคนมอง
หน้าฉางซือ---ฉางซือรีบบอกข้าแค่สงสัยเแยๆ เว่ยหยางโชคดีมาก เว่ยหยางบอกโชคดีที่เกาหยางมาช่วยทัน แม่ฉางรู่รีบถามว่าเป็นความจริงตามข่าวมั้ยที่ว่าองค์ชายเกาหยางเสี่ยงชีวิตช่วยเจ้า---เว่ยหยางพยักหน้าแล้วยิ้ม แล้วบอก "ใช่ ถ้าไม่ได้องค์ชายเกาหยางข้าคงแย่" ท่านย่าสั่งให้คนสนิทไปเตรียมยาและอาหาร แม่ฉางรู่บอกไม่ต้องเป็นห่วง ตนจะดูแลเรื่องนี้เอง เพราะรักเว่ยหยางเหมือนลูก (น่ากลัวจริงๆ) ...ฉางรู่เดินเข้ามาเยี่ยมเว่ยหยาง แสดงความเป็นห่วงมากมาย เว่ยหยางบอกฉางรู่ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ทุกอย่างดีหมดแล้ว...
แม่ฉางรู่เดินคุยมากับฉางซือ ฉางซือพูดประมาณว่าองค์ชายเกาหยางอยู่กับเวยหยางสองต่อสองที่ก้นเหวตั้งหลายวัน ข้าว่าองค์ชายเกาหยางต้องแต่งงานกับหลีเว่ยหยางแน่เลย ใครจะคิดว่านางจะมีสิทธิ์ได้เป็นชายาได้ (ลูกคนใช้) แต่ตอนนี้นางโชคดีมากที่จะได้มีโอกาสแต่งงานกับองค์ชายเกาหยาง---แม่บอกนั้นถือเป็น
โชคดีที่สุดของผู้หญิง ฉางซือโวยวาย ทำไมข้าถึงไม่ตกอยู่ในอันตรายบ้างนะ หากข้ากำลังได้รับอันตรายแล้วองค์ชายหนานอันผ่านมาเห็นเข้าพอดี องค์ชายต้องช่วยชีวิตข้าแน่นอน เราก็จะรักกัน องค์ชายหล่อมากหากเราตกลงไปในเหวด้วยกัน องค์ชายต้องมาขอข้าแต่งงานแน่ๆ ถึงแม้ว่าข้าได้เป็นแค่สนมปลายแถว แต่ ยังไงก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสนม โอ้ววว องค์ชายของข้า ทำไมเราไม่มีบุพเพสันนิวาสให้เกิดเหตุการแบบน้นนะ---แม่ฉางซือเบื่อฉางซือจึงเดินออกไป ปล่อยให้ฉางซือเพ้อเจ้อไปคนเดียว....
ฉางรู่คุยกับเวยหยางต่อ
ฉางรู่---ข้าใด้ยินเรื่องเจ้ากับองค์ชายเกาหยาง มันเป็นเรื่องจริงเหรอ
เว่ยหยาง ---(ยิ้ม พยักหน้า) มันเป็นความจริงที่เขาช่วยชีวิตข้า และเป็นความจริงที่เราสองคนรักกัน
ฉางรู่---ช่างน่ายินดีมาก งั้นก็คงมีงานแต่งงานเร็วๆ นี้ซิ
เว่ยหยาง --- ข้าก็ไม่รู้อนาคตเหมือนกัน
ฉางรู่---ทำไมเจ้าพูดเช่นนั้น หรือว่า ข้าได้ยินว่าองค์ชายหนานอันก็ชอบเจ้าเช่นกัน เป็นเพราะองค์ชายหนานอันเหรอ
เว่ยหยาง--- องค์ชายหนานอัน? ทำไมเจ้าพูดถึงเขาล่ะ
ฉางรู่---เจ้าคิดยังไงกับเขา....
เว่ยหยาง---ข้าไม่เคยชอบองค์ชายหนานอัน องค์ชายหนานอันเป็นคนแปลกและข้าไม่เคยเข้าใจเขาเลย และไม่ต้องการจะเข้าใจด้วย
ฉางรู่--- ตกลงงั้นเราอย่าพูดถึงเขาเลย ข้าหวังว่าเจ้าจะได้อยู่คู่กับองค์ชายเกาหยางในที่สุด...
เกาหยางพยายามอ้อนแม่ เรื่องแต่งงานกับเว่ยหยางแต่แม่ไม่ยอม (อ้อนได้น่ารักดี) แม่บอกเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของพ่อแม่ที่จะตัดสินใจ เจ้าจะมาชอบไม่ชอบได้ไง ฉางเล่อเป็นคนน่ารักมากเจ้าจะมีความสุขถ้าแต่งงานกับนาง ส่วนเว่ยหยางดูแล้วแข็งกระด้างเย็นชา ข้าไม่ชอบนาง..... ฉางเล่อรักเจ้าด้วยความจริงใจ ข้า
พบความจริงที่นางช่วยเจ้าโดยบังเอิญ หากท่านปู่รู้เรื่องว่าฉางเล่อเป็ฯคนช่วยชีวิตเจ้าจากกับดักครั้งก่อน ท่านปู่ต้องให้เจ้าแต่งงานกับฉางเล่อทันทีแน่ๆ ส่วนเว่ยหยางทำให้เจ้าเกือบตายมาแล้วหลายครั้ง-----(ฉางเล่อเดินมาถึงพอดี) ....แม่เกาหยางชมฉางเล่อมากมาย เกาหยางเบื่อหนาย (เหมือนเรา) แต่ขัดแม่ไม่ได้ แม่สั่งให้ดูแลฉางเล่อให้ดีเพราะวันนี้ฉางเล่อตั้งใจมาเยี่ยมเจ้าโดยเฉพาะแล้วแม่ก้อรีบเดินออกไป...ฉางเล่อนำเครื่องรางออกมามอบให้เกาหยาง เกาหยางมองแล้วพูดว่า ข้าเกรงว่าชั่วชีวิตนี้ข้าจะรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเว่ยหยางท่านอย่าพยายามและอย่ามาเสียเวลากับข้าอีกเลย" (ถ้าเราเป็นฉางเล่อ เราจะละอายใจ และ ถอยไปอย่างสวยๆ ผู้ชายพูดขนาดนี้แล้ววว ) ..ฉางเล่อบอกองค์ชายท่านเข้าใจข้าผิดแล้วข้าแค่ต้องการนำเครื่องรางมาให้ท่านเพราะอยากให้ท่านต่อจากนี้ไปไม่มีอันตรายใดๆ ข้าสวดมนต์สามวันสามคืน ข้าอยากให้ท่านพกมันไว้ แล้วฉางเล่อก็จับเครื่องรางใส่มือเกาหยางแล้วรีบกลับไป....
หมินเต๋อเดินซึมอยู่ในจวน นึกถึงภาพที่เห็น (เกาหยาง+เว่ยหยาง) คิดในใจว่าเจ้าไม่เคยรู้เลยเหรอว่าข้าไม่เคยคิดกับเจ้าแค่ญาติ? แต่ตอนนี้แม้แต่อยู่ข้างกายเจ้าข้าก็ทำไม่ได้แล้ว (นึกถึงตอนองครักษ์เจียวทวงสัญญาให้กลับบ้านเมือง)---ไป๋จื่อมาตามหมินเต๋อให้ไปหาเว่ยหยาง หมินเต๋อบอกเว่ยหยางว่าให้คนตรวจสอบ
เรื่องการลอบสังหารเจ้าครั้งที่แล้วแล้ว เว่ยหยางบอกถึงไม่ตรวจสอบข้าก็รู้ว่าเป็นฝีมือใครบงการ และถึงแม้ท่านหวัง (ชื่อคนรับผิดชอบสืบ) จะพบความจริงก็ไม่กล้าทำอะไรตระกูลฉิหยุนหรอก----
เว่ยหยาง---มีอำนาจนี่ดีจริงๆ ใครมีอำนาจก็สามารถทำได้ตามที่ตนเองต้องการ
หมินเต๋อมองหน้าเว่ยหยาง--เว่ยหยางหันมามองหมินเต๋อเห็นหมินเต๋อจ้องตนเองก็เรียกหมินเต๋อ หมินเต๋อยื่นมือไปหยิบปิ่นปักผมของเว่ยหยางมาจากผม (จีบสาวแบบกระชากหัวแบบนี้ได้ไง นู๋หมินเต๋อ) เว่ยหยางคิดว่าหมินเต๋อจะเอาปิ่นไปให้สาวที่ชอบ จึงบอกว่าตนมีปิ่นใหม่ๆ ส่วยๆ คุณภาพดีกว่านี้อีกหลายอันจะเอาอัน
ใหม่มาให้ แต่หมินเต๋อไม่ต้องการบอกข้าต้องการอันนี้แหละ
หมินเต๋อ---เว่ยหยาง เจ้าจะคิดถึงข้ามั้ย ถ้าวันหนึ่งข้าหายตัวไปแบบกระทันหัน
เว่ยหยาง---หายไป? กระทันหัน? ทำไมพูดโง่ๆ แบบนี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?
หมินเต๋อ---จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ข้าแค่ล้อเล่นกับเจ้าเท่านั้น
เว่ยหยาง---พูดเล่นอะไร นี่เป็นเรื่องล้อเล่นเหรอ ข้าว่าข้าต้องสั่งสอนเจ้าซักหน่อยละ (เว่ยหยางตบหัวหมินเต๋อ---แล้วทั้งคู่ก็ตีกันไปมา อุ๊ยย)
ไป๋จื่อพาคนเข้ามา บอกว่าองค์ชายเกาหยางให้คนนำยาและของอื่นๆ มาให้เว่ยหยางมากมาย หมินเต๋อเห็นก็เศร้า.. เกาหยางฝากจดหมายมาให้เว่ยหยางด้วย "จากกันวันเดียว เหมือนสามปี" หมินเต๋อเหล่มอง เว่ยหยางยิ้ม----หมินเต๋อเดินออกจากจวนไปพบกับองครักษ์เจียว (องค์หญิงเห็นจึงตามไป) องค์หญิงรู้ความ
จริงเรื่องหมินเต๋อ องครักษ์เจียวจะฆ่าองค์หญิงแต่หมินเต๋อช่วยไว้ องครักษ์เจียวต้องการฆ่าองค์หญิงเพราะหมินเต๋อจะมีอันตรายได้หากความจริงแผ่ขยายออกไป องค์หญิงจึงสาบานว่าจะไม่บอกใครเรื่องชาติกำเนิดหมินเต๋อ หากผิดคำสัญญาขอให้ไม่ตายดี----
หมินเต๋อ---ท่านสะกดรอยตามข้า?
องค์หยิง--ข้าแค่ต้องการมาหาเจ้า เจ้าเป็นใครกันแน่
หมินเต๋อ---เจ้าไม่ได้ยินที่เขาพูดเหรอ
องค์หญิง---เขาแค่พูดถึงท่านข่าน พูถึงรั่วหราน และเรียกเจ้าว่าองค์ชายน้อย เจ้าเป็นคนรั่วหราน? เจ้าเป็นลูกชายของท่านข่านแห่งรั่วหราน?
หมินเต๋อ---ใช่แล้วทำไม เจ้าจะไปบอกจักรพรรดิ์ท่านพ่อเจ้าเหรอ
องค์หญิง---ถ้าข้าบอกท่านพ่อ ท่านพ่อคงไม่ปล่อยให้เจ้าไป เจ้าต้องเป็นอันตราย นั่นคือสิ่งที่ทำไมเขา( องครักษ์เจียว) จะต้องฆ่าข้าให้ได้
หมินเต๋อ---ลูกผู้ชายมีจุดหมายเป็นของตนเอง ข้าไม่มีวันฆ่าผู้บริสุทธิ์เพียงแค่ปิดบังฐานะที่แท้จริงของข้าหรอก
องค์หญิง---เจ้าไม่ต้องห่วง เจ้าไม่ฆ่าข้า ข้าจะรักษาสัญญาอย่างดีที่จะไม่บอกใครเรื่องเจ้า เป็นความลับของเราสองคน
หมินเต๋อ---เอาละเย็นละ ข้าจะไปส่งท่านกลับวัง
องค์หญิง---พ่อเจ้าสั่งให้เจ้ากลับบ้าน เจ้าก็อยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ซิ
หมินเต๋อ---ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน
ฉางเล่อกับฉิหยุนหนานเข้าเฝ้าจักรพรรดิ์ จักรพรรดิ์ขอบคุณฉิหยุนหนานที่ช่วยจับคนร้ายในวันงานล่าสัตว์ และตอนนี้ยังมารายงานเรื่องพบเหมืองแร่เหล็กอีก พอพระทัยมาก วันนี้ข้าเรียกเจ้ามาเพื่อให้รางวัล ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เจ้าทำเหมือนเป็นบ้านของเจ้าก็ได้
ฉิหยุนหนาน---ข้าเป็นคนของท่าน ข้าทำทุกอย่างตามหน้าที่ จงรักภักดีข้าไม่บังอาจรับรางวัลหรอก (จักรพรรดิ์ยิ้มพอใจ)
(ฉางเล่อพยายามมองหาเกาหยางแต่หาไม่เจอ)
มเหสี--- ฉางเล่อทำไมเจ้าไม่ไปร่วมงานเลี้ยงในวังครั้งก่อนละ
ฉางเล่อ---ข้าไปสวดมนต์ที่วัดขอพรให้ท่านแม่หายป่วย
ฉิหยุนหนาน---น้องฉางเล่อดูแลท่านแม่ทั้งวันทั้งคืน กินก็ไม่ได้กินนอนก็ไม่ได้นอน
มเหสี---เจ้าช่างเป็นลูกกตัญญู่ยิ่งนัก
ฉางเล่อ---ขอบพระทัยเพคะ
มเหสี---ฉางเล่อเจ้าดูผอมลงไปมากนะ
ฉิหยุนหนาน---น้องฉางเล่อ กังวลใจเรื่องอาการของแม่ และเรื่ององค์ชายเกาหยางถูกทำร้าย หายตัวไป จึงไปสวดมนต์ที่วัดสามวันสามคืน
มเหสี---เจ้าช่างดีจริงๆ แล้วเจ้าได้มอบเครื่องรางให้เกาหยางม้้ย
ฉางเล่อ---ให้เพคะ องค์ชายรับไปติดตัวไว้แล้ว ข้าหวังว่าต่อไปองค์ชายจะปลอดภัย มีความสุข----มเหสีชื่นชม---
มเหสี---จักรพรรดิ์ จูเอ๋อร์ไม่เคยรับของจากสตรีใดง่ายๆถ้าเขาไม่ชื่นชอบ นี่แสดงว่าเกาหยางชอบ ยอมรับฉางเล่อ--ฉางเล่อเป็นคนกตัญญูและอ่อนน้อมมากๆ
จักรพรรดิ์---พยักหน้า--- (ท่านอย่าลืมเหตุการณ์ก๊อปปี้แผนช่วยน้ำท่วมซิ)
ฉางเล่อดูแลฉิหยุนรั่วที่อาการหนักนอนอยู่บนเตียงบ้านตระกูลฉิหยุน---ฉางเล่อเล่าให้แม่ฟังว่าตนสามารถชนะใจจักรพรรดิ์และมเหสีได้แล้ว ข้าทำตามที่ท่านแม่สอน " ใช้ประโยชน์จากทุกคนที่ข้าสามารถใช้ประโยชน์ได้ ใข้โอกาสทุกโอกาสเพื่อความสำเร็จ อีกไม่นาน ข้าจะได้เป็นชายะของเกาหยางตามที่ทันหว้งไว้แล้ว
ท่านต้องหายเร็วๆ นะคะท่านแม่---แม่พยักหน้า---(ไม่น่ารอดถึง)
ที่สวนสวยแห่งหนึ่ง เกาหยางกับจางเต๋อรอพวกเว่ยหยางอยู่ จางเต๋อพยายามนับใบไม้ว่าจินเถาชอบตนเองหรือไม่ เกาหยางแกล้งตลอดบอกนางไม่ชอบเจ้าหรอก จางเต๋อไม่ยอมแพ้บอกนางชอบข้า....พอเว่ยหยาง หมินเต๋อ ไป๋จื่อและ จินเถามาถึง เกาหยางก็เดินมาจับมือเว่ยหยาง หมินเต๋อและทุกคนต่างขอตัวออกไป
เว่ยหยางมองตามหมินเต๋อ เกาหยางบอกเว่ยหยางว่าไม่ตอ้งเป็นห่วงน้องเจ้าหรอก เขาโตแล้ว..เว่ยหยางบอกตลอดเวลานอกจากท่านย่าก็มีหมินเต๋อนี่แหละที่จริงใจต่อข้าที่สุด เกาหยางเลยตะโกนหาหมินเต๋อบอก "ขอบคุณมากๆ"....เว่ยหยางถามเกาหยางว่าตามมาพบด่วนทำไม เกาหยางบอกอยากพาเวยหยางมาสถาน ที่พิเศษแห่งหนึ่ง แล้วก็จับมือเว่ยหยางเดินไป พอไปถึงบอกนี่เป็นที่มีความทรงจำดีดีของตนกับท่านพ่อ ตอนเด็กกลัวพ่อมาก เพราะพ่อทำโทษเขาบ่อย แต่โตขึ้นข้าถึงเข้าใจว่าพ่อรักข้ามากดูแลข้าแบบลับๆ ตลอดเวลา กว่าจะเข้าใจท่าน ท่านก็จากข้าไปแล้ว...เกาหยางจับมือเว่ยหยาง แล้วพูดว่า "ดวงวิญญาณของท่าน พ่อบนสวรรค์ วันนี้ข้าพาผู้หยิงที่ข้ารักมาไหว้ท่าน ข้าตั้วบาจู ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะลำบากยากเข็ญขนาดไหน ข้าก็จะทำทุกอย่างให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป".....เว่ยหยางยิ้มสองคนมองตากัน กระดิ่งบนต้นไม้ดัง......
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 149 คน [