• Writing
• Diary
• Photo
• Guestbook

นิ ท า น ด อ ก ไ ม้ ...ไ ม่ มี เ จ้ า ห ญิ ง..ไ ม่ มี เ จ้ า ช า ย..ไ ม่ มี ปี ศ า จ ร้ า ย... นิทานดอกไม้......นิทานของชั้น กาลครั้งหนึ่ง.....ในปราสาทแห่งอดีต ปราสาทที่เต็มไปด้วยหมอกควันสีจาง ฟุ้งกระจายครอบคลุมทั่วทุกตารางนิ้ว หมอกควันที่ดูเหมือนจะทำให้สิ่งที่มันปกคลุมอยู่เลือนลาง แต่ในปราสาทแห่งนี้กลับทำให้บางสิ่งชัดเจนในความคิดยิ่งนัก ...ไม่รู้ว่าชั้นหลงเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่... ภายในปราสาท... เต็มไปด้วยห้องมากมายขนาบสองข้าง ด้านหน้ามีเด็กผู้ชายคนนึงอายุราว 12 กำลังเปิดประตูห้องที่ด้านบนมีข้อความเขียนติดไว้ ...ชั้นเดินผ่าน ห้องนั้น ไป... ห้อง...ซึ่งเมื่อหันหลังมามอง.. กลับไม่พบข้อความใด เมื่อเดินจากมาจึงพบว่ามีทั้งหญิงและชายหลากหลายวัย ทยอยเดินเข้าไปกันมากมาย ชั้นเห็นประตูบานหนึ่ง ประตู...ที่ด้านบนมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า ตั – ว – ห – นั – ง – สื – อ ชั้นเดินตรงไปจับลูกบิดประตู ทันใดนั้นตัวชั้นก็ถูกกระชากเข้าไปในห้อง ไม่ใช่เวทมนตร์...ไม่ใช่ความอัศจรรย์ ผู้ชายคนนึงเปิดประตูออกมาจังหวะเดียวกับที่ชั้นเปิดเข้าไปพอดี ผู้ชายคนนั้นคุ้นเหลือเกินแต่เชื่อเถอะว่าไม่เคยได้เจอกันมาก่อน เค้าพูดอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ออกแต่รับรู้ได้ว่าความหมายคือ"ขอโทษ" หลังจากยิ้มให้ชั้นแล้ว... จึงเดินออกจากห้องไป ภาพที่ชั้นเห็นในห้อง.. ทำให้หลงอยู่ในห้วงคำนึง ...เหมือนสมองดับวูบ... ตัวอักษรต่างๆวิ่งผ่านเข้ามาด้วยความเร็วสูงยิ่งกว่าไฮสปีดอินเตอร์เน็ต เรื่องแล้ว... เรื่องเล่า... ทุกเรื่องราวที่เป็นตัวอักษร หนังสือเรียน...นิยาย...บทความ...หรือแม้กระทั่ง...สิ่งที่ชั้นสร้างขึ้น ...ชั้นออกจากห้องตัวหนังสือด้วยความรู้สึกมากมาย... ยิ้มยิ้ม...เพ้อฝัน...สร้างสรรค์...ที่สำคัญ...รู้สึกได้ถึงอนาคต อนาคต... ซึ่งไม่สามารถหาได้ในปราสาทแห่งนี้ ประตูห้องที่อยู่ในสุด... ลึกที่สุด ห้อง.. ที่มีข้อความเขียนไว้ว่า... เ – พ – ล – ง ภายในห้องสวยงามยิ่งนัก...เพลงแล้ว..เพลงเล่า..ซึมเข้าโสตประสาท เพลงที่เคยปล่อยอารมณ์ตาม เพลง...ที่เคยฟังแล้วอ่อนไหว ...ล่องลอย... ...ล่องลอย... ...และล่องลอยมายืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง... ชั้นแปลกใจ... มาห้องนี้ได้อย่างไร ห้อง... ที่ทุกคนอยากเข้า ห้อง... ที่ชั้นเคยเดินผ่าน ห้องที่ชั้น... มองไม่เห็นข้อความ แต่คราวนี้... ชั้นเห็น ค – ว – า – ม – รั – ก ...มันเขียนเอาไว้อย่างนั้น.... หมอกควันซึ่งบางเบาแต่หนาแน่นกระจายตัวเข้าปกคลุมรอบตัวชั้น มองไม่เห็น.. มองไม่เห็นอะไรเลย... ชั้นเอือมไปจับลูกบิดและเปิดประตู หมอกควันจางลง... ด้านหน้าเป็นทางที่คุ้นเคย ชั้นหันกลับมา... เห็นปราสาทเก่าแก่แต่งดงาม มองไปที่หน้าต่าง... เห็นผู้คนมากมายยังอยู่ภายในแต่ละห้อง ไม่รู้ว่าชั้น... เข้ามาในปราสาทแห่งอดีตนานเท่าไร ...รู้แต่ว่าเดินห่างออกไป... ยิ่งเข้าใกล้อนาคตขึ้นทุกที... ...ไ ม่ มี เ จ้ า ห ญิ ง..ไ ม่ มี เ จ้ า ช า ย..ไ ม่ มี ปี ศ า จ ร้ า ย... นิทานดอกไม้......นิทานของชั้น   Create Date : 17 เมษายน 2549     Last Update : 17 เมษายน 2549 3:04:26 น. Counter : 277 Pageviews.   1 comment Share Tweet

เด็กขี้สงสัยกับหนังจีนกำลังภายใน 23 สิงหาคม 2547 สมอง : ทำไมพวกที่มีวรยุทธ มักมีเงินไม่ขาดมือ ทั้ง ๆ ที่ในเรื่อง ไม่เห็นทำมาหากินอะไร วัน ๆ เอาแต่ประลองยุทธท่าเดียว ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยเค้าคงได้ตังค์เหมือนมวยขึ้นสังเวียนมั้ง ------------------------------- สมอง : ทำไมไม่ว่าจะถูกฝ่ามือพิฆาต ถูกยิง ถูกแทง ถูกแมลงกัด เลือดจะต้องทะลักออกทางปาก ด้วยเสมอ ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยเค้าคงเป็นโรคลักปิดลักเปิดอยู่แล้วมั้ง - - --------------------------------- สมอง : ทำไมดูอยู่กี่วัน กี่เดือน กี่ปี มันก็ใส่ชุดเดิมวะ ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยสมัยก่อนเค้าคงยังไม่ได้คิดค้นผงซักฟอกมั้ง --------------------------------- สมอง : ทำไมเวลาพวกมีวรยุทธช่วยชีวิตคนด้วยวิธีถ่ายทอดกำลังภายในให้ ต้องมีควันขึ้นที่มือ กะที่หัวด้วยอะ ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยคงเหมือนกาน้ำร้อนม้างงงงงง --------------------------------- สมอง : ทำไมขอทานในหนังจีนกำลังภายในทุกเรื่อง ต้องเป็นพรรคกระยาจก และมักต้องไม่ ธรรมดา ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยเค้าคงอยากให้คนที่ดูต่ำที่สุดในสังคม เป็นคนที่ควรได้รับความสนใจและควร จับตามองเป็นพิเศษมั้ง ( แหมลึกซึ้งจริง ๆ ) ------------------------------- สมอง : ทำไมแม่นางในสมัยก่อน ต้องทำทรงผมตั้ง ๆ สูง ๆ เข้าไว้ ประมาณยิ่งสูงยิ่งสวย ไม่หนักหัวกันบ้างหรอ ?? ปาก : อ่อ ... สงสัยก็คงหนักอยู่เหมือนกัน แต่เพื่อความสวยงามเลยสู้ตาย ประมาณเหมือน กะเหรี่ยงบ้านเรามั้ง ที่ยิ่งคอยาวเท่าไหร่ ยิ่งสวยเท่านั้น รึไม่ก็... คงเหมือนเจ้าป้าทั้งหลาย ในวงการไฮโซ ที่ยิ่งตีหัวฟูเท่าไหร่ ยิ่งบ่งบอกถึงฐานะทางสังคมมากขึ้นเท่านั้น ... ( หง่ะ ... ไปแขวะเค้าทำไมวะเนี่ยะ ) ------------------------------- สมอง : ทำไมไฝพรหมจรรย์ที่ต้นแขนของผู้หญิงในสำนักแม่ชีต่าง ๆ เวลา XXX แล้ว มันถึงหายไปได้หว่า ?? ปาก : รึว่า ? ... “ คุณอา ” ของชายจีนในสมัยก่อน มีสารพิเศษที่สามารถสลายไฝแดงนั้นได้ ! โอ้วว พระเจ้า ! จอร์ช ... ต้องใช่แน่ ๆ --------------------------------- สมอง : ทำไมไฝพรหมจรรย์ต้องเป็นสีแดง ถ้าเป็นสีอื่นจะเรียกไฝหรหมจรรย์มั้ย แล้วในโลกเนี่ยะ มันมีจริงป่าว ?? ปาก : เอ่อ ... --------------------------------- สมอง : แล้วไอ้ไฝสีดำ ... ตรงต้นแขนขวาของชั้นเนี่ยะ มันหมายความว่าไงวะ ??? ปาก : หง่ะ .... นั่นเดะ ? --------------------------------- ... เฒ่าทารก ...   Create Date : 01 เมษายน 2548     Last Update : 17 เมษายน 2549 1:47:59 น. Counter : 1466 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ขอบคุณไมโครซอฟเวิร์ด อีกห้านาทีห้าโมง ผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์...กำลังถ่ายทอดการกระทำของตัวเองลงบนไมโครซอฟท์เวิร์ด เหลือบไปดูนาฬิกา ... อีกสามนาทีห้าโมง แต่ได้ยินเสียงนาฬิกาไขลานชั้นล่างดังขึ้นมา จึงทำให้รู้ว่า นาฬิกาชั้นบนช้าไปสามนาทีหรือไม่ก็ชั้นล่างมันเร็วไป ... เปิดเพลงตามสไตล์ที่อยากฟังเบา ๆ ด้วยลำโพงจากคอมพิวเตอร์ที่พี่ชายซื้อแยกต่างหากจากตัวเครื่อง เธอชอบมาก ... ไม่ใช่ลำโพงนะ แต่เป็นเสียงเพลงที่ออกมาจากมัน ... อากาศวันนี้ดูมืดครึ้ม ... แต่เย็นสบาย .. ให้อารมณ์ที่ขัดแย้งกันอยู่พอสมควร เธอไม่สนใจโลกภายนอก ... ยังคงทำตัวจำเจเหมือน ๆ เดิม ... เธอนั่งนิ่งคิดว่าจะเขียน ไม่ใช่สิ จะพิมพ์อะไรต่อดี จากนั้นจึงตัดสินใจถ่ายทอดการกระทำ ณ เวลาปัจจุบันที่สุด เหลือบไปดูนาฬิกาอีกครั้ง ... ตอนนี้ห้าโมงสามนาที เธอยังนั่งหายใจทิ้งไปเรื่อย ๆ กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ และแป้นคีย์บอร์ด ... ในใจกระวนกระวายเล็กน้อย ... รอคอยอะไรบางอย่าง อยากต่อเน็ต ... แต่เมื่อกี้ต่อแล้วหลุด ต่อแล้วหลุด จึงหยุดดีกว่าเปลือง ... ดวงตาเริ่มเหม่อลอย ... ปล่อยใจกับเสียงเพลงจากน้ำเสียงของโอเด็ด เธอว่าเพราะดี ทุกอย่างในร่างกายนิ่ง ไม่มีคำพูดจาใด ๆ ออกจากปากของเธอ แต่คำพูดในสมองมันมากกว่านั้น ... ข้าง ๆ ตัวเธอเริ่มมืด ... เนื่องด้วยภายในบ้านเป็นตึกแถว และภายนอกบ้านก็มืดครึ้ม เพลงดำเนินไปอย่างช้า ๆ ตามวิถีทางของมัน ... ถึงตอนนี้เป็นท่อนฮุคของเพลง ... เพลงจบไปแล้วแต่เธอยังนั่งเหม่อเหมือนเดิม ... สงสัยอยู่เหมือนกันว่ากำลังเหงา แต่เธอเลือกเองที่จะเป็นแบบนี้ ... เธอกลับไปอ่านบทความที่ถ่ายทอดมาตั้งแต่ต้น . . . มีรอยยิ้มที่มุมปาก อีกสี่สิบห้านาทีหกโมง ขอบคุณไมโครซอฟท์เวิร์ด   Create Date : 01 เมษายน 2548     Last Update : 17 เมษายน 2549 1:50:23 น. Counter : 287 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• หมาร่าหมาหรอด
• กำปงพิราเทวี
• นามาเอะวะฮิโยโกะเดส
• รักดี
• มีอมยิ้ม
• Webmaster - Bloggang