Redeem the sin

Deleted Scene ::Take II

-Tears-

ข้าพรางกายเอาไว้ด้วยเวทซึ่ง...อันนี้ไม่ได้จะอวดนะ แต่ต่อให้เป็นพระบิดาก็ยังจับข้าไม่ได้เลยเมื่อเดินเข้าไปในวาลฮาลลาสิ่งแรกที่ข้าได้ยินไม่ใช่เสียงสรวลสดใสหรือเสียงชนแก้วเมรัยหากกลับเป็นเสียงตวาดด้วยความพิโรธจนท้องพระโรงสั่นสะเทือน “ทำไมแค่คนคนเดียวยังตามหาไม่เจอ!!!ไหนว่าพวกเจ้าเป็นนักทำนายที่เก่งกาจที่สุดในนพโลกอย่างไร!!!”

สิ่งที่ทำให้ข้าสะดุ้งหาใช่เสียงตวาดนั้นแต่กลับเป็นสภาพของชายบนบัลลังก์

...นั่นท่านหรือธอร์?...

ข้าเอ่ยคำถามขึ้นในใจ ทั้งๆ ที่ดวงตากำลังมอบคำตอบแก่ตนผมสีทองเป็นประกายเจิดจ้าราวดวงอาทิตย์ ดวงตาสีฟ้าสดดั่งท้องนภาร่างสูงใหญ่สง่างามทรงอาภรณ์กษัตริย์ผ้าคลุมแดง และข้างกายคือมิโอลนิร์...^[1] 

แต่กษัตริย์พระองค์นั้นช่างเหนื่อยล้า แม้จะยังคงดุดันเข้มแข็งหากข้าที่รู้จักเขาดีไม่มีทางมองผิดไปได้พระเชษฐาที่ถึกทือยิ่งกว่าบิลสไลม์กลับมีท่าทางเหมือนพร้อมจะล้มลงไปได้ทุกวินาที

เกิดสงครามขึ้นหรือ? ...ไม่ ไม่ใช่ข้าใช้เวลานานนักในการสืบข่าวและดูลาดเลาหลายเดือนมานี้แอสการ์ดสงบสุขยิ่งกว่าสวนสวรรค์ของราชินี

ข้าเฝ้าครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้ธอร์มีสภาพเช่นนี้...แต่รู้อะไรไหม มันไม่จำเป็นเลย

ข้ารู้คำตอบดี รู้ดีอยู่แก่ใจ

ข้าเฝ้ามอง ยืนนิ่ง เงียบสงบ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงเช้าจรดเย็น ธอร์สั่งการคนมากมาย เขาตามหาบางสิ่งบางอย่างอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับคนตาบอดที่คลำหาโอเอซิสท่ามกลางผืนทราย ทุรนทุรายแทบขาดใจแต่ถึงกระนั้น...กลับไม่ยอมจำนนต่อความจริงเสียที

ไม่ยอมจำนนต่อความจริง-- บางที...นั่นอาจจะหมายรวมถึงข้าด้วยเช่นกัน

จวบจนกระทั่งหมดวัน ข้าราชบริพารถูกไล่ออกไปจากท้องพระโรงจนสิ้นบนบัลลังก์สูงใหญ่มีเพียงร่างของกษัตริย์ที่ทอดกายนั่งด้วยแผ่นหลังเหยียดตรงหากข้ากลับมองเห็นความอ่อนล้า ระโหยโรยแรง สิ้นหวัง และทรมาน

แต่มองไม่เห็นวี่แววของการยอมแพ้ถอดใจ

ท้องพระโรงอันกว้างใหญ่ช่างเหน็บหนาวนัก ทั้งๆที่ไต้ไฟอยู่เพียงข้างกาย หากร่างของข้ากลับสั่นเทา

ท่ามกลางความเงียบสงัดจนไร้แม้กระทั่งเสียงลมหายใจหูของข้าได้ยินเสียงทุ้มอันคุ้นเคยชัดเจน

“โลกิ...” หนแรกข้าสะดุ้งด้วยนึกว่าถูกจับได้หากทว่าเสียงที่อ่อนล้าสุดแสนนั้นกลับเอ่ยราวกับละเมอเพ้อพกต่อว่า “...เจ้าอยู่ไหน...”

...เขายังหาข้าไม่เจอ...

ข้าอยู่นี่อย่างไรเล่าพี่ชายผู้โง่เขลาอยู่ต่อหน้าท่าน ใกล้เพียงเอื้อมเท่านี้เอง

แน่นอนว่าข้าไม่ได้เอ่ยออกไป ริมฝีปากข้ายังคงปิดสนิทบิดเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน...คิดว่านะ ลิ้นค้างแข็งจนรู้สึกชายืนนิ่งอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเสด็จแม่มาตามให้โอรสของตนไปพักผ่อนเสวยพระกระยาหารและปิดเนตรบรรทม

...เสด็จแม่เปลี่ยนไปมาก ในความทรงจำของข้าพระองค์เป็นสตรีผู้งามสง่าทั้งกาย วาจาและใจเป็นสตรีผู้คู่ควรกับตำแหน่งราชินียิ่งกว่าใครที่ข้าเคยรู้จักหากบัดนี้สตรีที่อยู่ตรงหน้าข้ากลับเป็นเพียง...เพียง...

...เป็นเพียง...มารดาที่เศร้าโศกจากการสูญเสียบุตรชายของตน...

แม้ใบหน้านั้นจะยังคงงดงามหากทว่ากลับไม่อาจปิดบังรอยชอกช้ำในแววตาและหยาดน้ำที่เอ่อคลอราวกับพร้อมจะหลั่งรินได้ทุกวินาที

ธอร์พยุงเสด็จแม่เข้าไปในห้องอาหาร โดยที่ข้ายังคงยืนอยู่ที่เดิมข้านึกว่าตัวเองถูกสาปให้กลายเป็นรูปปั้นด้วยเหตุว่าแม้จะพยายามแค่ไหนก็กลับไม่อาจขยับกายได้เลย แต่ข้ารู้ดีว่าไม่ใช่เพราะรูปสลักซึ่งก่อจากหินนั้นไม่อาจสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น

...และคงไม่อาจหลั่งน้ำตาได้...

---† --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

[1] มิโอลนิร์ - Mjolnir 

ตามหนังรู้สึกจะถอดเสียงว่า โยเนียร์ แต่เนื่องจากเมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ (เรียกมิโอลนิร์มาตลอดเลยอ่ะ...) เลยขอถอดเสียงตามนี้ต่อไปนะคะ 

ความยาวเกินจนต้องแบ่งออกเป็น 3 ท่อน มี 2.1 2.2 และ 2.3 นะคะ