ถ้าจะเขียนแค่ Thank you note ปิดท้ายคงดูไม่เหมาะเท่าไหร่ ถ้าอย่างนั้นขอเขียนอะไรเล็กน้อยเกี่ยวกับการไปเวิร์คแอนด์แทรเวิลนะคะ

ทำๆ ไปน้องเบื่อแน่นอน ขอให้พยายามคิดว่าเราจะเรียนรู้อะไรจากตรงนี้ได้บ้าง และนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างไรกับการเรียนที่คณะ (แต่กรณีโคตรรรรรรจะเบื่อเลยค่ะพี่ขา ก็ให้เห็นแก่เงินไว้ละกันนะน้องนะ)

แล้วพี่เรียนรู้อะไร? จริงๆ มีหลายข้อนะ แต่มีเรื่องนึงที่ benefit เราจนถึงทุกวันนี้คือ.. eye contact..

ถึงแม้เรา "คิดว่า" ใช้ภาษาค่อนข้างคล่อง (เนื่องจากเคยไป AFS มาปีนึง)

แต่การมาทำหน้าที่เคาน์เตอร์ที่สถานที่ยอดฮิต ที่ใครไปใครมานิวยอร์คต้องแวะให้ได้สักครั้ง ทำให้เราพบเจอลูกค้าที่หลากหลาย ทั้งจากต่างรัฐและต่างประเทศ แน่นอน.. สำเนียงต่างกันอย่างมาก สิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เราสื่อสารกับลูกค้าได้ดีมากคือ eye contact เราจ้องตาลูกค้าตอนพูดคุยรับออเดอร์

เพิ่งเข้าใจตอนนั้น ว่าทำไมอาจารย์หลายท่านให้ทิปส์ในการเรียนหนังสือว่าให้สบตาอาจารย์ผู้สอน เราเพิ่งรู้สึกได้จริงๆ ว่ามันคือประสาทสัมผัสที่เยี่ยมยอด

benefit ที่สืบเนื่องมาตอนกลับไทยคือ.. นี่ไม่กลัวการพรีเซ้นท์หน้าห้องแล้วค่ะ จ้องตาอาจารย์ จ้องตาเพื่อนร่วมชั้นเข้าไป.. ตอนสื่อสารกับเพื่อนได้จ้องตาก็เข้าใจกันมากขึ้น ดูจริงใจมากกว่าการหลบตาด้วยนะคะ.. นี่ benefit ยันการสัมภาษณ์งานเลยค่ะ eye contact กับกรรมการสบายมาก

วันหยุดงาน เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องตื่นเช้า ออกไปเที่ยวค่ะ ข้ามน้ำข้ามทะเลกันมาแล้วนี่

แม้จะอ่านไกด์บุ๊คเลือกบริเวณเที่ยวไม่ทัน ก็ขอให้เลือกพื้นที่คร่าวๆ ว่าอยากไปโซนไหน แล้วพกไกด์บุ๊ค แผนที่ กล้อง มือถือ ออกไปเที่ยวเลยค่ะ

ตอนไปค่อนข้างต่างคนต่างอยู่ มีคนที่สนิทน้อยมาก และยังแอดเฟซบุ๊คกันอยู่

แต่ถ้าให้ไปใหม่อีกครั้งคงจะสานสัมพันธ์ บางคน อาจจะเป็นเพื่อนใหม่ อย่างน้อยเราก็มีใครให้กลับไปเยี่ยมหากเราไปเยือนอีกครั้ง และสำหรับนักเรียนที่มาทำพาร์ทไทม์... ถ้าย้อนเวลาไปได้เราอยากคุยกับเค้ามากขึ้น ลองนัด hangout นอกเวลางานกัน.. คิดดูสินี่คือประสบการณ์ชีวิตกับ real New Yorker นะ นี่สงสัยว่า lifestyle สาวนิวยอร์คที่แท้จริงเป็นยังไง (ก็น่าจะต่างกับ Gossip Girl นะ)

พ้อยท์หลักๆ ที่อยากฝากไว้นึกออกเท่านี้ล่ะค่ะ

Now, go make your own story to be remembered :)