ในทุกๆ วันของเราจำเป็นต้องมีการปล้ำสู้ ไม่ใช่ว่าเราได้รับแล้ว ก็หย่อนยานไปเรื่อยๆ เพราะมันจะกลายเป็นความเคยชิน และ หลงลืมคุณค่าในสิ่งนั้นๆ โดยสิ้นเชิง เมื่อการเห็นคุณค่าลดระดับลง การให้น้ำหนักหรือความสำคัญ การใส่ใจ ก็จะลดลงตามไปด้วย

แต่คนที่หมั่นรักษา ตรวจเช็ค และพัฒนายิ่งๆ ขึ้น ความเคยชินจะไม่เป็นอุปสรรคอีกต่อไป แต่จะเป็นดั่งบันไดแต่ละขั้นสู่ทางที่สูงขึ้นเรื่อยๆ นำสู่วิถีของการชำนาญอย่างเฉพาะเจาะจง

บางทีนั่งๆ มองดูเห็นหลายคน หลายอย่าง หลายเหตุการณ์ รวมถึงตัวเองด้วย ก็สะท้อนให้เห็นถึงความเสียดายในสิ่งดีที่เคยมี แต่กลับหายไปตามกาลเวลา 

 เสียดายศักยภาพ ของคนที่เคยใช้มันอย่างสูง แต่กลับทิ้งมันไว้กลางทาง เพราะคิดว่าสำเร็จแล้ว สุดท้ายความสำเร็จนั้นกลับไม่ยั่งยืน เช่น บางคนเคยโดดเด่น แต่กลับล้มลงเพราะความประมาท

 เสียดายกาลเวลาดีๆ ที่เคยมี แต่วันนี้กลับมองหาไม่เจอ เพราะโลกที่เปลี่ยนแปลงไป แต่บางสิ่งกลับหยุดพัฒนาการ ดังนั้นจึงถูกกลืนกินและหายไปในที่สุด เช่น มือถือบางยี่ห้อ

ทำให้คิดขึ้นมาได้ว่า หากเราปล้ำสู้ และ หมั่นเพียรแบบไม่ลดละ มันคงไม่หายไป หรือสูญเปล่าไป แน่นอนว่า ทุกสิ่งย่อมมีวาระเวลาของมัน แต่คนที่พัฒนาตนเองอยู่เสมอๆ ก็จะสามารถปรับตัวให้อยู่ได้ทุกยุคทุกสมัย แก่นแท้ยังคงอยู่ แต่รูปแบบเปลี่ยนไปแบบก้าวไปข้างหน้า

อืม.... การปล้ำสู้ไม่ใช่เรื่องของครั้งคราว แต่มันเป็นเรื่องของตัวเราเองที่ต้องใส่ใจ กว่าจะได้มาต้องผ่านกระบวนการสร้าง การรื้อฟื้น การทุ่มเท การลงทุนมากมาย แต่พอได้มาก็กลับไม่ได้ครอบครองอย่างแท้จริง เพราะปล่อยปละละเลย คิดว่าแน่ หลงตัวจนประมาท 

• ความรักดั้งเดิมของพระเจ้าในชีวิตของเราก็เช่นกัน
• ศักยภาพ ตะลันต์ต่างๆ ก็เช่นกัน
• การทรงเรียกของพระเจ้าที่มาถึงอย่างเจาะจงก็เช่นกัน
• ลักษณะชีวิตที่ได้รับการสร้างใหม่แล้วก็เช่นกัน

ความสำเร็จในเรื่องใดๆ ก็ตามแต่ ทั้งการงาน ครอบครัว ความรัก เมื่อใดที่เราเคยชิน จนละเลย ก็มีโอกาสพรากจากเราไปได้ทั้งสิ้น การหมั่นเพียรใส่ใจ ดูแล และเพิ่มเติม ขยายส่วนที่ต้องขยาย ลดส่วนที่ต้องตัดทอนออกไป ก็จะยังคงการครอบครองที่ได้มาไว้กับตัวให้ยาวนานสืบๆ ไป

*** การปล้ำสู้ควบคู่กับวินัย และ การเฝ้าระวังเสมอ ***