Bloggang.com : พุดดิ้งรสกาแฟ - no need to name every acquaintance

บ้านที่เกิด เป็นชุมชนเล็ก ๆ ของหัวเมืองใหญ่
และมักมีคนขนานนามว่า ชุมชนคนรวย
เพราะเมื่อก่อน ที่นี่คือแหล่งปลูกและรับดอกไม้
ทั้งเพื่อนำเข้าและส่งออก

จากบ้านเกิดไปเมืองไกลกว่า 30 ปี
กลับมาก็พบว่า ชุมชนเปลี่ยนไปมาก
สวนดอกไม้หายลับ กลายเป็นบ้านหลังใหญ่โต
และมีหมู่บ้านสวยแบบโหล ๆ ผุดขึ้นเพียบ
รวมถึงแหล่งบ้านเช่าที่คนในเมืองมาพักอาศัย

แต่เพราะรอบด้านชุมชนคือ สะพาน
ทั้งสะพานรถไฟ สะพานข้ามคลอง สะพานสายเอเชีย
ทำให้ยังสุขสงบ เพราะรถบรรทุก รถใหญ่
วิ่งผ่านไม่ได้

พ่อเคยบอกว่า พ่อไปเดินออกกำลังในโละส้าน
ไม่เคยเดินเข้าไปเลย ... หลังพ่อจากไปแล้ว
ถึงได้ลองเดินตามรอยพ่อ

การเดินรอบชุมชน นานวันเข้าก็ทำให้เกิดการทักทาย
เลยได้รู้ว่า คนนั้นคนนี้ บ้านอยู่ตรงนั้นตรงนี้
แล้ววันหนึ่งก็รู้ว่า ป้าที่ม้วนหมากพลูเป็นชุด ขาย
บ้านอยู่ตรงนี้เอง

ปกติ ทุกวันโกนจะมีหมากพลูที่สั่ง 8 ชุด
มาแขวนให้ที่หน้ารั้วบ้าน
ในราคาชุดละ 5 บาท ตกใจกับราคามาก
เพราะงานประณีต แต่คิดราคาส่งให้ที่บ้าน
และเก็บเงินทุกสิ้นเดือน
เป็นเช่นนี้ตลอดมาไม่เคยขาด

เช้า ๆ ที่เดินไปซื้อขนมครกบ้าง เต้าหู้ทอดบ้าง
ข้าวยำป้าเจื้อนบ้าง ขนมจีนพี่สายใจบ้าง
จะผ่านหน้าบ้านป้าหมากพลู

...
ป้าจะส่งเสียงทักมาแต่ไกล ทุกหน
ไปไหนลูก
เดินแต่เช้ามืด
ทำไมไม่ขี่รถเครื่องบ้าง
เดินเร็วจังเหอ
กินข้าวเช้าแล้วมั้ยลูก

ป้าทักทุกครั้งที่เดินผ่าน โดยไม่รู้ชื่อ
ป้ารู้แต่ว่า เป็นลูกสาวบ้านไหน

วันโกนที่เพิ่งผ่านมา หมากพลู 8 ชุดมาแขวนเช่นเคย
วันพระที่ผ่านมา เดินผ่านหน้าบ้านป้าหมากพลู
แต่ไม่เห็น, คาดว่าป้าปั่นจักรยานไปเก็บค่าหมากพลู
ของเดือนตุลาคม

เช้านี้ วันที่ 2 พฤศจิกายน 2565
ต้มกาแฟแล้วถือมายืนจิบ มองคลองข้างบ้าน
แม่เดินขึ้นมา แล้วบอกว่า

ป้าหมากพลูของลูก เสียแล้วนะ
เมื่อคืนนี่เอง

...
...

...

ความคุ้นเคยที่เคยชิน
ทำให้เจ็บลึก ๆ ข้างในได้เหมือนกัน