เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ชื่อฉัน .. คุณยังไม่รู้เลย
ผมรู้แค่ว่า..
เวลาอยู่กับคุณ ผมแมร่งโคตรมีความสุข
อย่างนี้ เขาเรียกว่ารักรึเปล่า
::
::
::
กวน มึน โฮ
กาแฟต้อนรับแสงแห่งวัน
เมื่อคืนฝนโปรยลงมาจนถนนชื้น
เหมือนผ้าผืนที่ตากไม่แห้ง
และอากาศประมาณฝนพรำพอเป็นละอองฝอยเช่นนี้
มักชวนให้มักคิดถึงปารีส
วันนี้เลยหยิบแก้วใบนี้ออกมาดื่มด่ำคว่ำบาตรความคิดถึง
อืมมมม เพิ่งสังเกตว่าภาพไม่ชัด
คงเพราะเซฟระดับ low เพื่อไม่ต้องกินพื้นที่บลอค
แรกก็ว่าจะไปปรับภาพใหม่
แต่ที่สุดก็ช่างมันเถอะ
อย่าไปเสียเวลาเลย
อย่างน้อยเราก็ยังคงมีภาพที่คมชัดลึก
ตกผลึกอยู่ในใจ
อยากนึกย้อนความคิดถึงก็แค่ดึงออกมาดู
(หากก็คงไม่มีวันว่างจะทำอย่างนั้น)
กาแฟแก้วที่ 3 ของวัน
เลือกแก้วใบนี้เพราะตรงก้นแก้วมันบิ่นแล้ว
ตอนหยิบมาดูแล้วบังเอิญเจอคม
จนได้แผลที่ปลายนิ้วซ้าย
แต่ก็ไม่เป็นไร
ในเมื่อฉันยังมีมือข้างขวา
มิหนำฉันก็เป็นเพียงมุษย์ธรรมดาที่ถนัดขวา
เพียงแค่หัวใจบังเอิญอยู่ข้างซ้ายอย่างเลี่ยงไม่ได้
และการจะเจ็บตรงซีกซ้ายบ้างก็ไม่ใช่เรื่องจะเกินทน
วันตรุษจีน
มีเพื่อนชาวจีนโทรมาฝากข้อความอวยพร
เสียงอวยพรสำเนียงจีนฟังเพราะดี
ฉันไม่ได้โทรกลับไปอวยพร
เพราะพูดอะไรแบบนี้ไม่เป็น
ขนาดปีก่อนยังหลงบอกเพื่อนว่า
อยากกินเมนูเต้าหู้ขาวในวันตรุษจีน
เล่นเอาโดนเพื่อนทุบหลังดังอั๊ก
ด้วยเหตุว่า
เขาถือ
ว่าสีขาวคือสัญญลักษณ์ของความโศกเศร้า
คนจีนเขาเลยไม่กินเต้าหู้ขาวในวันตรุษจีน
(แต่งงที่ทำไมกินหมั่นโถว กินซาละเปา และข้าวขาวนี่สิ)
((มันก็ล้วนสีขาวเหมือนกันนะ))
หากถึงจะไม่ได้กินเต้าหู้ขาวในวันตรุษจีน 2013
แต่ตลอดปีจีนที่ผ่านมา
เมนูเต้าหู้ขาวก็ผ่านช้อนมาหลายคำ
.
.
อืมมมม ก็นะ
สงสัยความโศกเศร้าจากเต้าหู้ขาวคงมีจริงแหละ
เพียงแต่มันเดินทางช้า
ฉันเลยสบายดีมาตลอดปีมะเส็ง
(เพื่อจะพบว่ามันมาถึงแล้วในปีม้า)
.
.
ชอบพุกก้า
นางฮาหน้านิ่งดี
ถูกใจ
.
.
.
วันนี้
แม้เพื่อนคนจีนจะบอกว่าห้ามทำความสะอาดบ้าน
แต่ฉันก็ยังพักเครียดจากงานด้วยการรื้อชั้นหนังสือ
พบว่า
สามารถทิ้งได้ถึง 1 ท้ายรถบรรทุก
ที่ล้วนแล้วแต่เป็นนิตยสารเก่า
ที่ซื้อมาแล้วอ่านไม่ทัน
ทิ้งไปเถอะถ้าที่ผ่านมาไม่ได้จับขึ้นอ่านต่อเลย
เพราะถึงจะเก็บไว้ด้วยใจเสียดายอีกกี่นาน
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหยิบขึ้นมาใหม่
อีกครั้งและอีกครั้ง
หนังสือกับทุกเรื่องในชีวิต
ก็คงมีจุดจบไม่ต่างกัน