• My Guest Book...แวะทักทาย
• E-book ของมิถุนา
• ผลงานรวมเล่มของมิถุนา (พร้อมทดลองอ่าน)
• รวมฉากโรมานต์ที่ถูกตัดทอนไปของมิถุนา (กรุณาอีเมลมาขอพาสเวิร์ดเข้าอ่านที่ busaba401แอตhotmail.com)
• เรื่องสั้นและนิยายตอนพิเศษของมิถุนา
• กรงพยัคฆ์ [Romantic-Suspense...จบแล้ว]
• แผนลวงรัก (คู่แค้นแสนลวง)
• ใต้เงาพยัคฆ์ [Romantic - Suspense] จบบริบูรณ์
• คู่ร้ายหมายรัก [Romantic - Comedy] จบบริบูรณ์
• วายร้ายไม่หน่ายรัก (Notorious Love) [Romantic - Suspense] จบบริบูรณ์
• โซ่ร้อยรัก [เรื่องแปล] จบบริบูรณ์
• Truth or Die [เรื่องแปล] จบบริบูรณ์
• My Make-up Bag & My Closet
• MAC Pigments
• Eating Out
• Traveling Around
• ...
• .......

บทที่ 15 วันที่สิบเอ็ด: เช้าวันพฤหัส บทที่ 15 วันที่สิบเอ็ด: เช้าวันพฤหัส มันเพิ่งจะเลยเที่ยงคืนได้ไม่นาน ซูซี่ไปส่งพี่เลี้ยงเด็กของเธอ ดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเธอร้อนฉ่าแต่น้ำตาไม่ได้ไหล เมื่อแขกของลีออสเริ่มกลับไป เธอก็หลบออกมาและเรียกแท็กซี่กลับบ้าน “ฉันเสียใจที่เข้าใจคุณผิด” เธอบอกลีออสแข็งๆ “แค่นี้เองหรือ คุณจะพูดกับผมทั้งหมดแค่นี้รึ” ลีออสถาม เธอมาไกลเกินกว่าจะเสียใจที่จะบอกความจริง สิบสี่เดือนก่อนมันง่ายที่จะเชื่อว่าเขาทรยศเธอ เธอเพียงรอให้มันเกิดขึ้น การบ้ารักผู้ชายที่ไม่เคยพูดถึงเรื่องความรักและไม่เคยเดตกับผู้หญิงมากกว่าสองวันมันมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหวระหว่างที่เธอต้องเผชิญการสูญเสียแม่ของเธอ และนั่นทำให้เธอคิดว่าลีออสน่าชอบสาวสวยผมบลอนด์มากกว่าเธอที่กำลังโศกเศร้าและเอาแต่สงสารตัวเอง เธอเชื่อว่าลีออสเบื่อยิ่งกว่าเบื่อ แต่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด และตอนนี้เธอเป็นคนผิดคนเดียว...ผิดมากๆ ด้วย กริ่งประตูดังขึ้น เธอรู้ว่าลีออสมา และตอนนั้นเองที่ในที่สุดดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตาแผดเผา เธอรักเขามากเหลือเกิน ทำไมทุกอย่างถึงได้ผิดพลาดไปหมด ลีออสดูเหมือนโจรสลัดสุดแสนเซ็กซี่ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่กลัดกระดุมอวดแผงอกล่ำสันสีบรอนซ์ ผมสีดำของเขายุ่งเหยิง และกรามแกร่งของเขาเต็มไปด้วยตอหนวด ขุรขระ ซูซี่เอ่ย “ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณ--” ลีออสวางห่อของที่เขาถือมาและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา มองดวงตาเปียกชื้นของเธอแล้วย่นหน้าอย่างไม่ชอบใจ และตอนนั้นเอง โดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ เขาจูบเธอด้วยความปรารถนาที่ลุกโพลง บดริมฝีปากนุ่มของเธอด้วยริมฝีปากของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งเธอเบียดร่างสั่นๆ กับเขาด้วยความตื่นเต้น การรับรู้ร่ำร้อง หัวใจของเธอเต้นแรง สติสัมปชัญญะกระเจิดกระเจิง ลีออสยกศีรษะที่เต็มไปด้วยผมดกหนาสีดำขึ้น ยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าและอุ้มเธอ แต่เขาไม่ได้พาเธอไปที่ห้องนอน เขาวางเธอไว้บนโซฟาและปรากฏกายอีกครั้งพร้อมกับห่อของที่เขาวางบนตักของเธอ “อะ...อะไรคะ” “มันเป็นของเบน--” “ของบะ...เบนหรือ?” “เมื่อวานผมเห็นเขาที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก” ลีออสไหวไหล่ โหนกแก้มสูงของเขาเป็นสีเข้มขึ้น “เขายิ้มกว้างให้ผม... เขาดูตัวเล็กและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้... ผมจะไม่บอกว่าเขาเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็นมา เพราะเขาเป็นเด็กคนแรกที่ผมสังเกตมองจริงๆ” ซูซี่ดึงตุ๊กตากระต่ายผ้าสีฟ้าออกมาจากห่อของด้วยมือสั่นๆ และลำคอของเธอเต็มไปด้วยก้อนสะอื้น “ผมมีตุ๊กตาคล้ายๆ กันอย่างนี้ตอนผมเป็นเด็ก...” ลีออสเล่า ซูซี่ท่วมท้นด้วยความละอายและความรู้สึกผิด เธอรู้สึกต่ำต้อยทุกทีๆ “ลีออส... เบน...คือ... เอ่อ...เบนอายุหกเดือนแล้ว” ลีออสเริ่มมองสำรวจเธออย่างมั่นคง “เบนเป็นลูกชายของคุณ” ซูซี่อธิบายเสียงสั่น “ไม่มีผู้ชายคนอื่น ฉันท้องกับคุณตอนที่อยู่ปารีส” เธอเสียใจเมื่อเห็นความเข้าใจค่อยๆ ปรากฏในดวงตาของเขา ความไม่เชื่อ ความตกใจ และการยอมรับ ตามมาด้วยการมองอย่างตำหนิติเตียนระคนโกรธกรุ่น “สิ่งที่คุณเพิ่งจะบอกผม” ลีออสหายใจแรง “มันเกินกว่าจะให้อภัยได้” ซูซี่มองลีออสเดินออกไปจากห้องด้วยความเจ็บปวดและได้ยินเสียงประตูหน้าของเธอปิดกระแทกดังปัง   Create Date : 04 พฤศจิกายน 2555     Last Update : 4 พฤศจิกายน 2555 0:12:24 น. Counter : 952 Pageviews.   0 comment Share Tweet

บทที่ 14 วันที่สิบ: เย็นวันพุธ บทที่ 14 วันที่สิบ: เย็นวันพุธ ลีออสรู้หรือยังว่าเบนเป็นลูกชายของเขา? นั่นเป็นสิ่งที่ซูซี่คิดตลอดช่วงเวลาที่รับประทานอาหารกลางวัน ลีออสไม่เพียงแต่ออกจากศูนย์รับเลี้ยงเด็ก แต่เขายังออกจากอาคาร และไม่กลับมาอีกด้วย รถลีมูซีนมารับซูซี่ที่อพาร์ตเมนต์ของเธอตอนหนึ่งทุ่ม เธอคงจะรู้สึกเริดหรูในชุดราตรีสีน้ำเงินเที่ยงคืนสวยเก๋ที่เธอเลือกเมื่อวันก่อน ถ้าประสาทของเธอไม่เครียดขึงเหมือนสายเปียโน ลีออสทักทายซูซี่ที่ห้องโถงสวยงามในบ้านของเขา ลีออสดูตระการตาในเสื้อแจ็กเกตกลางคืนตัดเย็บปราณีต เขากวาดดวงตาสีเข้มแฝงแววพึงพอใจไปทั่วทั้งร่างของเธอ ยิ้มแพรวพราวปรากฏบนปากกว้างเปี่ยมเสน่ห์ของเขา “ผมอยากให้คุณเจอน้องชายของผมและภรรยาของเขาก่อนที่แขกคนอื่นจะมาถึง” ซูซี่จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยเห็นรูปของเปโตรสน้องชายคนเล็กของเขา แต่ในตอนนั้นซูซี่อยากจะพูดกับลีออสตามลำพังมากกว่า ทว่าเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ทั้งเวลาหรือสถานที่ที่เหมาะสมในการสารภาพเรื่องเบน เธอเคยคิดโง่ๆ ว่าลีออสอาจจะทราบความจริงเพียงแค่มองเห็นเบน แต่สาบานได้ว่าเธอไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ลีออสฟังเรื่องที่เธอมีลูกของเขาได้ยังไง ลีออสวางมือลงบนกระดูกสันหลังที่ตึงเครียดของเธอ “คุณจำผู้หญิงผมบลอนด์ที่เดินออกมาจากห้องนอนของผมและทำให้คุณตกใจเมื่อปีก่อนได้หรือเปล่า” ซูซี่ตัวแข็ง “จำได้ค่ะ... แต่มันเกี่ยวอะไรด้วย--?” “บริจิตต์เพิ่งกลับมาจากคลีนิกในลอนดอนหลังจากแท้งลูก ผมย้ายไปที่โรงแรมและให้เปโตรสกับบริจิตต์ใช้อพาร์ตเมนต์ส่วนตัวของผมจนกระทั่งพวกเขาบินกลับกรีซ” ลีออสอธิบาย “ผมเชื่อว่าเปโตรสกำลังอยู่ในห้องน้ำตอนคุณมาถึง--” “คุณกำลังจะบอกอะไรฉัน--?” แต่ซูซี่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้เมื่อพวกเขามาถึงห้องนั่งเล่นที่มีสาวผมบลอนด์ร่างสูงยืนเคียงข้างเปโตรส กิริอากอส ลีออสพยายามทำให้เธอเชื่อว่าผู้หญิงกึ่งเปลือยท่าทางโมโหโทโสคนนั้นคือบริจิตต์น้องสะใภ้ของเขา เธอไม่อยากเชื่อเขา... แต่ ณ ที่ตรงหน้าเธอนี้ปรากฏหลักฐานอย่างดี บริจิตต์คือผู้หญิงที่ซูซี่พบในอพาร์ตเมนต์ของลีออสและเธอดูอับอายขายหน้า “ซูซี่ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้บาปของฉันกำลังย้อนกลับมาหาฉันแล้ว” บริจิตต์ยิ้มขอโทษให้เธออย่างน่าสงสาร “วันนั้นฉันหยาบคายกับคุณมากกระทั่งว่าฉันไม่ได้เล่าเรื่องที่เราพบกันให้เปโตรสหรือใครก็ตามฟังเลย! มันไม่ใช่คำแก้ตัว แต่ตอนนั้นฉันเสียใจมากและคุณก็เดินเข้ามา คือ...ฉันโกรธมาก... มากจนลืมไปว่ามันไม่ใช่อพาร์ตเมนต์ของเรา--” “ไม่เป็นไร... ฉันเข้าใจ จริงๆ นะ ได้โปรดอย่ากังวลเรื่องนั้นเลย!” แม้จะช็อกสุดๆ กับสถานการณ์ที่ลีออสบังคับให้เธอเผชิญหน้า ซูซี่ส่งกล่องของขวัญกล่องเล็กที่ห่ออย่างสวยงามให้น้องสะใภ้ของเขาพร้อมรอยยิ้มปลอบประโลม “สุขสันต์วันเกิด บริจิตต์” ขาของเธอแข็งเหมือนท่อนไม้ เสียงพูดคุยของแขกที่เพิ่งมาถึงดึงความสนใจไปได้ แต่ซูซี่ไม่สามารถมองลีออสได้เพราะตอนนี้ชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน “คุณยอมรับได้มากขนาดไหนล่ะ” เขาถามคำถามเดิม คุณยอมรับได้มากขนาดไหนในเมื่อทุกอย่างที่เคยเข้าใจนั้นผิดมาตั้งแต่ต้น ซูซี่สับสน... สวัสดีค่ะ มาแปะต่อแล้วนะคะ สองบทเช่นเคย กำลังสนุกเลยค่ะ ตอนนี้ซูซี่ก็รู้แล้วว่าตัวเองเข้าใจลีออสผิดไป แต่ลีออสยังไม่รู้เรื่องเบนเลย แถมยังดูว่าเขาจะเคืองซูซี่อยู่เหมือนกัน ยังไงก็รออ่านกันต่อตอนหน้านะคะว่าจะเป็นยังไง วันพรุ่งนี้...เสาร์ที่ 20 ต.ค. มิถุนาจะไปอยู่ที่บูธ ณ บ้านวรรณกรรมค่ะ ถ้าใครผ่านไปก็แวะทักกันได้นะคะ มีนิยายออกใหม่ในงาน 1 เรื่องค่ะ เรื่อง “วายร้ายไม่หน่ายรัก” ของพี่ดินนั่นเอง เอาปกมาแปะให้ชมกันค่ะ แถมคำโปรยด้านหลัง เมื่อได้ทุกสิ่ง เขาก็ทิ้งเธอไปโดยไม่บอกเหตุผล ไม่แม้กระทั่งบอกลา! และกลับมาวันนี้ หลังจากสามปีที่ปล่อยให้เธอต้องสู้คนเดียว ยืนหยัดให้ได้คนเดียว ทิ้งให้เธอร้องไห้คนเดียวไม่มีใครในยามที่เพ้อฝัน...อยากจะกอดใครสักคนเหลือเกิน และที่วายร้ายยิ่งกว่าอื่นใด เขากลับมาครั้งนี้เพื่อบอกว่า...รักเธอ โอ...ผู้ชาย! ‘รัก’ หรืออยากได้บางสิ่งจากเธอกันแน่ ปฐพีคนไหนที่ใช่ และเป็นความจริง คนที่ร่าเริง ช่างเอาอกเอาใจ แต่กลับทิ้งเธอไปอย่างเลือดเย็น หรือเป็นเขาคนนี้ที่สามปีเพิ่งมาบอกรัก...คนที่ช่างปกป้องและห่วงใยเธอ เธออยากจะถามเหลือเกินว่า ‘ตัวจริง’ เขาเป็นใครกันแน่ และเขาจะเป็น ‘คนที่เธอรัก’ ได้ไหม? แล้วเจอกันค่ะ มิถุนา มิถุนา Bloggang มิถุนา Facebook มิถุนา Dek-d   Create Date : 19 ตุลาคม 2555     Last Update : 19 ตุลาคม 2555 23:08:41 น. Counter : 919 Pageviews.   4 comment Share Tweet

บทที่ 13 วันที่สิบ: บ่ายวันพุธ บทที่ 13 วันที่สิบ: บ่ายวันพุธ “ข่าวลือเรื่องเธอกับบอสปลิวว่อนไปหมด!” ดวงตาของเจย์นจ้องซูซี่เขม็งด้วยความริษยาก่อนจะเลื่อนไปมองกล่องชุดเสื้อดีไซเนอร์ยี่ห้อดังที่อยู่ข้างโต๊ะ “ระวังให้ดีเถอะ เพราะข่าวลือกำลังจะกระจายทั่วทั้งอาคาร!” “งั้นรึ?” ซูซี่ตกใจเมื่อระลึกว่ายังมีปัญหาอื่นนอกเหนือจากนี้ หนึ่ง...เธอไม่อยากเชื่อว่าจะต้องให้ใครมาบอกเรื่องนี้ และสอง...เธอน่าจะเฉลียวใจซ่อนกล่องเสื้อดีไซเนอร์ตั้งแต่แรก “ไม่นานลีออส กิริอากอสจะจากไป แต่เธอจะต้องอยู่ที่นี่--” “ข่าวลือแบบไหนที่แพร่ออกไป” เจย์นทำหน้าย่น “ก็...พวกเขาเดาจากการที่พวกเธอสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งบ่ายวันจันทร์ในห้องทำงานของเขาโดยไม่ออกมาเลยน่ะสิ... แล้วไหนจะเรื่องน่าเชื่อถือที่ไปกันใหญ่แล้วอีก--” “เรื่องที่ไปกันใหญ่อะไร” ซูซี่พึมพำ “ข่าวลือสกปรก... ที่ว่าเบนของเธอ... เอ่อ...เธอก็รู้ว่าเขามีผมสีดำเข้มสวย--” “หยุดพูดได้แล้ว...” ซูซี่ก้มหน้าเพื่อซ่อนความหวาดกลัวที่เธอมีต่อข่าวลือที่ตรงกับความจริงอย่างน่ากลัว “ทีมผู้บริหารคิดว่าเธอวางแผนสืบการเคลื่อนไหวของพวกเขาและรายงานให้บอสรู้ เพราะประตูจะปิดทุกครั้งที่เธออยู่กับลีออส กิริอากอส” มันเกือบจะถูกต้อง เนื่องจากมันไม่ใช่ธรรมเนียมปฏิบัติในการประชุมระหว่างผู้บริหารธุรกิจที่มากอำนาจกับพนักงานชั้นผู้น้อย ซูซี่เจ็บปวดทรมานกับการโทษตัวเองและโกรธตัวเองที่ต้องบอกลีออสว่าเบนเป็นลูกชายของเขา เธอคว้าโทรศัพท์มาและกดหมายเลขต่อถึงลีออสทันทีที่เจย์นออกไป “ลีออส... ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ แต่ฉันไม่อยากคุยที่ห้องทำงานของคุณ--” “ทำไมล่ะ” “ฉันคิดว่าการกระทำของเราเมื่อวันก่อนทำให้เกิดข่าวลือมากมาย--” “ผมไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้น” เสียงของลีออสฟังดูเป็นผู้ชายและหยิ่งยโสอย่างยิ่ง “คุณก็ไม่ควรสนใจเหมือนกัน--” “ฟังนะ เราต้องคุยกันเรื่องเบน--” “ไม่... ผมไม่พร้อมจะคุยเรื่องนั้น... ผมไม่มีทางจะคุยเรื่องนั้นแน่” ลีออสพูดเน้นทีละคำอย่างทื่อๆ “คุณไม่เข้าใจ--” “ผมเข้าใจดีทีเดียวล่ะ คุณและลูกของคุณเป็นข้อเสนอแพ็กคู่ ผมอาจจะไม่ใช่คนอ่อนไหว แต่ผมไม่ใช่คนโง่” ลีออสลากเสียงช้าอย่างชัดเจน “ผมจะส่งรถไปรับคุณเย็นนี้ตอนหนึ่งทุ่ม” คลิก! เขาจบการสนทนา ซูซี่ครางอย่างไม่เชื่อ ทำไมลีออสถึงได้มั่นใจนักว่าเขาจะได้เธอกลับคืน หรือมันเห็นชัดมากว่าเธอยังแคร์เขาอยู่ เขากล้าดียังไงมาบอกเธอว่าเขายังตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาจะเอาเธอกลับคืนหรือไม่ทั้งที่ตอนนี้เธอมีลูกอยู่ทนโท่ สิบห้านาทีหลังจากนั้นในช่วงเวลาพักกลางวัน ระหว่างซูซี่กำลังเก็บอาหารของเบน เธอช็อกเมื่อมองออกไปนอกห้องครัวของศูนย์รับเลี้ยงเด็กและเห็นลีออสกำลังคุยกับผู้บริหารศูนย์รับเลี้ยงเด็ก ยิ้มค้างบนใบหน้าแกร่งกร้าวของเขา เขามองเร็วๆ ทั่วห้องที่วุ่นวาย ความสนใจของเขาอยู่ที่เด็กทุกคนในระยะสายตา ในที่สุดเขาก็ถามคำถามเพื่อนร่วมงานของเขา ซูซี่มองผู้บริหารที่กระอักกระอ่วนยามชี้ไปทางเบน ลีออสมองเบนอย่างตั้งใจแล้วหน้าก็กลายเป็นสีซีด กรามงดงามของเขาแข็งกร้าว หนึ่งนาทีหลังจากนั้นเขาก็เดินจากไปอีกครั้ง   Create Date : 19 ตุลาคม 2555     Last Update : 19 ตุลาคม 2555 22:37:34 น. Counter : 1714 Pageviews.   0 comment Share Tweet

บทที่ 12 วันที่สิบ: วันพุธ บทที่ 12 วันที่สิบ: วันพุธ เก้าโมงเช้าวันถัดมา ซูซี่ละมองหน้าจอคอมพิวเตอร์พอดีกับที่ลีออสเดินเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว เขาเอนหลังพิงประตูเพื่อปิดมัน เธอใช้เวลาเมื่อเย็นวานบอกตัวเองว่าเธอเกลียดลีออส กิริอากอสจริงๆ เขามาเดามั่วๆ ได้ยังไงว่าลูกของเธอเป็นลูกของชายอื่น นั่นเป็นเรื่องที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นได้ และมันประหลาดมากที่ลีออสไม่พูดถึงเรื่องการเผชิญหน้าของเธอกับสาวผมบลอนด์ เขาคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีแล้วเหรอ แสร้งทำเป็นว่าไม่เคยมีเรื่องสาวผมบลอนด์นั่น เสียใจด้วย ความจำของเธอแหลมคมเสียยิ่งกว่าตะปู ดังนั้นมันน่าสมเพชที่ไม่ว่าลีออสจะทำให้เธอคลั่งและขมขื่นมากขนาดไหน เขาก็ยังทำให้เธอแทบลืมหายใจทุกครั้งที่เธอเห็นเขา ลีออสยืนอยู่ตรงนี้ ท่าทางดุดันสมชายชาตรีแม้จะอยู่ในชุดสูทอย่างเป็นทางการ กรามแกร่งกร้าวของเขาบดเข้าหากัน ดวงตาน่าตะลึงอ่านไม่ออก เขาแสดงออกถึงความโกรธเคืองระคนสับสนซึ่งกระตุ้นความรู้สึกลึกๆ ของเธออย่างคาดไม่ถึง “ถ้าคุณอยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาเลย” ซูซี่ถอนหายใจ “ผมควรจะเป็นผู้ชายอ่อนไหวแต่เห็นแก่ตัวและไม่ซื่อสัตย์ที่ควรจะกระโดดเข้าใส่เด็กแล้วพูดว่า ‘ว้าว นี่เป็นเด็กที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลย’ งั้นหรือ!” “คุณเคยมองเบนหรือเปล่า” “ผมไม่อยากจะมองเขา...” ชั่ววินาทีหลังจากการยอมรับ ลีออสบดฟันขาวเข้าหากันและวาดมือสีน้ำตาลแข็งแรงออกไปอย่างสับสน “ช่างหัวคำพูดนั้น--” “เกิดรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมาหรือไง” ซูซี่หันกลับไปที่คอมพิวเตอร์ “ไม่ชอบเด็กหรือไง” “ผมไม่มีความเห็น ผมแค่มาที่นี่เพื่อบอกให้คุณออกไปซื้อชุดราตรีสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำเย็นนี้” ขณะที่เธอนั่งนิ่งงันตรงนั้นเมื่อลีออสบอกว่าจะจ่ายทุกอย่างที่เธอจะซื้อ เขาวางบัตรเครดิตสีทองบนโต๊ะของเธอและอ้างชื่อร้านเสื้อดีไซเนอร์ชื่อดัง “มันเป็นค่าใช้จ่ายจำเป็นที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ--” “นี่เป็นคำสั่งหรือเปล่า” “ใช่” ลีออสยืนยันอย่างใจเย็น “ในโลกของผมภาพลักษณ์ภายนอกสำคัญมาก ผมไม่อยากให้ใครดูถูกคุณ--” “ฉันแค่ถูกจ้างมาให้ช่วยงาน ลีออส--” “นานเท่าไหร่ล่ะ” ซูซี่ช้อนตาหวั่นไหวสบมองเขา “นี่เป็นคำขู่หรือเปล่า” “คุณน่าจะรู้จักผมดีกว่านี้นะ” ดวงตาสีน้ำตาลทองเป็นประกายด้วยความโกรธ “พูดมาตามตรงสิซูซี่ เมื่อผมมองคุณ ผมเจ็บและคุณก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน--” ซูซี่ตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะโกรธใครมากกว่ากัน: ตัวเธอเองที่หายใจติดขัดและแสดงความอ่อนไหวอย่างน่าอาย หรือเขาที่แสดงท่าทางหยิ่งยโสเย็นชา “ยายผมบลอนด์นั่นทำให้คุณรู้สึกยังงี้รึ” “ไม่เคย...” “ฉันไม่เชื่อ...” ในช่วงเวลาเงียบงัน ซูซี่ละสายตารวดร้าวจากเขา แหลกสลายเพราะคำๆ เดียวที่ในที่สุดเขาก็ยอมรับการทรยศอย่างโหดร้ายของเขา “คุณย้อนเวลากลับมาไม่ได้หรอก ฉันไม่สามารถจะเชื่อคุณได้อีก” “คุณยอมรับได้มากขนาดไหนล่ะ” ลีออสบ่นพึมพำอย่างนุ่มนวลให้กับทางออกของเขา ยอมรับงั้นรึ ยอมรับไม่ได้เลย ไม่ได้แม้จะเป็นการเริ่มต้นที่สดใสกับชายที่เธอยังรัก แต่มันถึงเวลาที่เธอบอกความจริงเรื่องเบนกับเขา ซูซี่ยอมรับอย่างไม่เต็มใจ ในที่สุดเบนจะถามว่าพ่อของเขาเป็นใครและคาดหวังว่าเธอจะตอบ เธอจะยอมให้ลีออสเชื่อว่าเบนเป็นลูกของชายอื่นต่อไปได้ยังไง เธอคิดได้ยังไงว่าเธอสามารถเก็บความลับนี้ได้ตลอดไปในเมื่อมันไม่ใช่ความลับของเธอคนเดียว...? หวัดดีค่า มาแปะช้ากว่าที่กะไว้นะคะ พอดีว่ามีงานต้นฉบับเร่ง...เรื่องวายร้ายไม่หน่ายรัก สำหรับงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่จะถึงนี้เองค่ะ ไม่ทราบว่าเพื่อนๆ เตรียมตัวเสียสตางค์กันหรือยัง วางแผนจะซื้อหนังสืออะไรกันบ้างคะ บทที่ 11 – 12 ทั้งลีออสและซูซี่ถกเถียงกันมันทีเดียวเลย ปิดท้ายด้วยความตั้งใจที่จะบอกความจริงของซูซี่ แต่ซูซี่จะได้บอกไหม หรือว่าจะมีอะไรมาทำให้เปลี่ยนแปลง รออ่านกันในบทต่อไปค่ะ มิถุนา มิถุนา Bloggang มิถุนา Facebook มิถุนา Dek-d   Create Date : 09 ตุลาคม 2555     Last Update : 9 ตุลาคม 2555 23:10:26 น. Counter : 1825 Pageviews.   3 comment Share Tweet

บทที่ 11 วันที่เก้า: บ่ายวันอังคาร บทที่ 11 วันที่เก้า: บ่ายวันอังคาร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่ซูซี่กลับมาถึงห้องทำงานของเธอ มันมาจากลีออส “ผมอยากพบคุณที่ห้องทำงานของผม” ซูซี่สูดลมหายใจลึกอย่างตึงเครียด ถึงเวลาเผชิญหน้าแล้ว เธอยอมรับอย่างหนักแน่น และถ้าความโกรธเกรี้ยวทันทีทันใดของลีออสที่ชั้นล่างสะท้อนให้เห็นอะไรบางอย่าง เธอคงทำได้แค่เพียงหวาดกลัวว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร มันจะมีวิธีไหนจะแย่ไปกว่านี้อีกไหมที่ลีออสค้นพบว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก ลีออสยืนอยู่ที่หน้าต่าง ในมือของเขาถือแก้ว เขาหมุนตัวมา ร่างสีบรอนซ์ดูตึงเครียด “ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณมีเด็ก” “ลีออส--” “คุณไม่คิดว่าผมมีสิทธิ์รู้หรือไง” “คือ มันไม่เกี่ยวกับ--” “คุณปล่อยให้ผมจูบคุณ...คุณปล่อยให้ผมคิด...” ลีออสเม้มปากเขาแน่น เส้นความเครียดพาดบนริมฝีปากกร้าวของเขา แล้วเขาก็ดื่มวิสกี้ในแก้วของเขารวดเดียวหมด “ฉันเข้าใจว่าคุณกำลังช็อก--” “แล้วคุณหวังว่าผมจะเป็นยังไงล่ะ ผมวิ่งตามคุณเหมือนไอ้หนุ่มหน้าโง่แล้วคุณกลับทำเฉยและปล่อยให้ผมไม่รู้ว่าคุณปกปิดอะไรผม!” ดวงตากราดเกรี้ยวมองเธออย่างท้าทาย “ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณมีเด็กตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นคุณ มันผ่านมากว่าหนึ่งปีตั้งแต่เราอยู่ด้วยกัน--” ซูซี่ตัวแข็ง แต่ขาของเธอเริ่มจะสั่น “ฉันเคยมีความคิดที่จะบอกคุณ...มันโง่ที่ฉันเชื่อว่าฉันจะเก็บเรื่องเบนเป็นความลับ--” ลีออสพ่นลมหายใจพรืด “คุณกล้าโทษผมเรื่องนอกใจได้ยังไง คุณรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดอะไร ผมคิดว่าคุณทิ้งผมเพราะคุณไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุขกับผมขณะที่คุณกำลังโศกเศร้า--” “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ลีออสพูดวกไปวนมาแทนที่จะมุ่งไปยังเรื่องสำคัญซึ่งแน่นอนว่าคือเรื่องของเบน “--ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเพราะคุณมีคนอื่น! เรื่องเดิมๆ ที่ผมปฏิเสธจะรับรู้” ลีออสโจมตี “ฉันมี...มีคนอื่นเรอะ?” ซูซี่พูดเน้นอย่างฉงนฉงาย “พ่อของลูกคุณ เขาอยู่ไหนล่ะ ผมเดาว่าเขาหายหัวไปนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่คุณย้ายไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์พี่ชายคุณนั่นแหละ!” ในที่สุดซูซี่ก็เข้าใจว่าลีออสเชื่อว่าเธอมีเบนกับผู้ชายคนอื่น ความผิดหวังและความโกรธซัดสาดไปทั่วร่างของเธอ “คุณเดา--” “ลืมมันซะ...ผมไม่อยากจะรู้รายละเอียดบ้าๆ นั่น!” ลีออสขัดแล้วเทเหล้าให้ตัวเองอีกแก้ว “ความจริงผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากจะพูดกับคุณ เพราะมันไม่มีอะไรให้พูดถึงแล้ว” “คุณพูดมามากพอแล้ว!” ซูซี่โต้เขากลับด้วยความเจ็บปวดระคนโมโห ลีออสมองประเมินเธออย่างเหยียดหนาม “คุณกลัวเกินกว่าจะบอกผมว่าคุณมีเด็ก ยอมรับมาเถอะ--” “ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก!” “ผมอนุญาตให้คุณไปได้” ซูซี่เดินไปถึงประตู เธอตัวสั่นระริก “เธมู...โธ่เอ๊ย... ตอนนี้คุณกำลังพยายามทำให้ผมรู้สึกผิด แต่ผมให้อภัยเรื่องที่คุณปิดปากเงียบไม่ได้ คุณหลอกผม!” “ก็เหมือนที่คุณหลอกฉันนั่นแหละ! ทำไมคุณจะต้องสนใจว่าฉันรู้สึกยังไงเอาตอนนี้ด้วยล่ะ” ซูซี่เดินออกไปอย่างรวดเร็วและโกรธจัด   Create Date : 09 ตุลาคม 2555     Last Update : 9 ตุลาคม 2555 23:08:33 น. Counter : 771 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Ainopopo
• Webmaster - BlogGang

• มิถุนา นิยาย แฟนเพจ
• มิถุนา @ Dek-D
• BlogGang.com