มีคนส่งข้อความมาถามว่าจขบ.ดำน้ำด้วยเหรอ หลังจาก คราวที่แล้ว
เอารูปท่องเที่ยวโลกใต้น้ำที่เกาะกล้วยไม้ที่ไต้หวันโพสท์ลง

ใช่แล้วค่ะ -- ฉันหลงไหลกิจกรรมท่องเที่ยวโลกใต้น้ำมาาาาาก มากขนาดที่ไปลงสอบเป็น Dive Master ให้กับโรงเรียนสอนดำน้ำที่เก่าแก่ (และขึ้นชื่อว่าโหด!)ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศสิงคโปร์ โดยไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองเป็นผู้สมัครผู้หญิง (ซึ่งมีจำนวนน้อยมาก) ที่อายุมากสุด 

กิจกรรมที่ดูเหมือนเป็นเรื่องสนุกๆทำยามว่างกับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปแบบกลับตารปัดเลยค่ะ

 ภาพที่ระลึก -- ครั้งแรกของการทำหน้าที่ Dive Master อย่างเต็มตัว

30ปี (อ้าว รู้เลยว่าอายุเท่าไหร่  ) -- ฉันใช้ชีวิตแบบเรื่อยๆ ไม่ได้มีอะไรให้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรนัก สิ่งที่ “ควรจะเป็น” ก็เป็น ..สิ่งที่ “ควรจะมี” ก็มี .. “ดู”เหมือนฉันจะบริหารได้ดี

แต่ก็แปลก ทุกครั้งที่ได้รับคำชมหรือได้ยินประโยคด้านบวกเกี่ยวกับตัวเอง ฉันกลับรู้สึกหวิวๆในใจ ความรู้สึกคล้ายๆกับเวลาที่เราเล่นซ่อนแอบ แล้วเราได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา กลัวว่าที่ๆเรากำลังซ่อนตัวจะถูกเปิดเผย

ฉันหาคำตอบที่แน่ชัดเวลาที่นึกถึงตัวเองไม่ได้ !

ในสมองมันกลวง เวลาต้องนึกหาคำตอบว่าฉันมีคุณสมบัติด้านไหนเด่น

อะไรเป็นpassionในชีวิต -- อะไรคือสิ่งที่จะทำให้มีแรงลุกขึ้นมาอย่างสดชื่นในตอนเช้า ตื่นเต้นเมื่อนึกถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแสนเหนื่อยก่อนเข้านอน

คำถามกับความรู้สึกนี้ยังอยู่กับฉันมาเรื่อยๆ ...จนกระทั่ง3ปีที่แล้ว

เพื่อนของฉันมาบอกข่าวเรื่องโรงเรียนสอนดำน้ำที่เธอเคยเรียนกำลังเปิดคอร์สเข้ารับนักเรียนรุ่นใหม่ แถมยังมีโปรโมชั่นพิเศษ เธอนึกถึงฉันเพราะเราเคยคุยกันถึงกิจกรรมที่อยากจะทำหากมีโอกาส

“ดำน้ำ” เป็นหนึ่งในความฝันของฉัน  แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสได้ลงมือทำ

 สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉันเคยเอาความคิดนี้ไปบอกที่บ้าน -- คำตอบที่ได้คือ “สุขภาพไม่ดีอย่างฉันทำไม่ไหวหรอก อันตราย”

(*ฉันสุขภาพไม่ค่อยดีตั้งแต่เล็กแล้วค่ะ เป็นหอบหืด เป็นโน่นเป็นนี่ตลอด ผลพวงจากออกมาดูโลกก่อนกำหนดเยอะไปหน่อย  )

ไอ้ครั้นจะให้เก็บเงินค่าขนม ไม่รู้ชาติไหนถึงจะเรียนได้

(*ก็แหม...ดำน้ำเนี่ย ไม่ถูกเลยนะคะ  )

ว่าแล้วโครงการเรียนดำน้ำก็มีอันต้องพับเก็บลงก้นกระเป๋า นี่ถ้าเพื่อนไม่ถามก็คงลืมไปแล้ว

ตอนเด็กๆฉันมีโอกาสไปเที่ยวหมู่เกาะสิมิลัน ความสวยงามและความมหัศจรรย์ของโลกใต้น้ำ ประทับอยู่ในใจไม่เคยเลือน ตอนนั้นขนาดแค่ใช้สน็อกเกิ้ล (ท่ออากาศหายใจ) และว่ายอยู่บนผิวน้ำ ภาพที่เห็นยังทำให้เด็กอย่างฉันอ้าปากค้าง  ถ้าหากได้ดำลงไปดูใกล้ๆจะยิ่งสวยขนาดไหน นี่ยังไม่นับถึงความงามของดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าท่ามกลางทะเลที่ไร้แสงไฟ แสงของพระจันทร์กระทบกับผิวน้ำ ไอเย็นของลมทะเลที่มากระทบผิวยามค่ำคืน -- ฉันรีบติดต่อไปที่โรงเรียนที่เพื่อนแนะนำ

ไม่นึกเลยว่าโทรศัพท์กริ๊งเดียววันนั้น ... จะเปลี่ยนชีวิตของฉัน360องศา

* คราวหน้ามาเล่าให้ฟังต่อ วันนี้ยาวแล้ว เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน

เอารูปมาให้ดูกันบ้างดีกว่า