หวีดหวิวเสียงลมพัดดึกสงัดใบหญ้าหวิว
น่ำค้างพร่างพรมพริ้วดุกิ่งหลิวลิ่วตามแรง
กลางป่ายามค่ำคืนผวาตื่นคืนยังแจ่ม
ลืมตาคิดว่าแรมลืมว่าแสงแทยงมุม

เสียงลมพัดอื้ออึงอีกเสียงอึ่งร้องดังขรม
แข่งกันร้องระงมบอกป่าเขาลำเนาไพร
มองออกนอกหน้าต่างลมพัดฝากใบม้ไหว
หยอกล้อกันเรื่อยไปเข้ากันได้ไม่ปะปน

นานๆได้มาเยือนฟ้าไร้เดือนไม่เปื้อนฝน
เลิศล้ำลำนำตนนึกถึงฝนที่เคยพรำ
พอย่างเข้าหน้าแล้งท้องฟ้าแจ้งให้ต้องจำ
ราวป่าน่าจดจำคล้ายความจำในบทกลอน