|
|
 |
 |
 |
 |
| |
My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี 2
ชื่อหนังสือ: My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี เล่ม 2 (เล่มจบ)
ISBN: 978-974-7503-02-9
ผู้เขียน: Moeun Lorn
ผู้แปล: Envy
จำนวนหน้า: 192
รายละเอียด: ในที่สุดฉันกับปิงปองบอยก็คบกัน (จริงๆ) จนได้
ท่าทางฉันจะเป็นพวกชอบความรุนแรงซะล่ะมั้ง
ตานั่นน่ะนะถ้ารู้จักหุบปากกับแต่งเนื้อแต่งตัวเสียหน่อย
เขาก็เป็นเจ้าชายดีๆ นี่เอง
เหมาะสมกับเจ้าหญิงเกาหลีอย่างฉันเป็นที่สุด ฮิๆ
แต่มีหรือที่คู่ของเราจะคบกันอย่างปกติชนเหมือนชาวบ้านชาวช่อง
นอกจากปัญหาวุ่นวายร้อยแปดที่มีหมอนี่เป็นศูนย์กลางแล้ว
ความเอาแต่ใจและนิสัยที่คาดเดาไม่ได้ของเขาน่ะรับมือยากที่สุดเลยล่ะ
ท่าทางฉันจะได้ร้องไห้จนน้ำแห้งหมดตัวแหงๆ
ตัวอย่าง (ก่อนได้รับการ edit)
-34-
เชิดหน้า
ฉันบิดขี้เกียจ หาวและลุกมานั่งทั้งๆ ยังหลับตา แล้วจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องของจองซาง ฉันรีบลืมตา ตระหนักว่าตัวเองนอนผิดทิศอีกครั้ง ฉันดูนาฬิกาปลุกเห็นว่าเป็นเวลา
8.00 น.ก็ตระหนก
ฉันดึงผ้าห่มอย่างรีบร้อนพลางตะโกนว่า จองซาง! เราไปโรงเรียนสายแล้ว!
เขางึมงำอะไรบางอย่างอยู่ใต้หมอนและไม่คิดจะขยับตัว
ฉันเอนไปข้างหน้าแล้วคว้าผ้าห่มจากตัวเขา นี่! ตื่นได้แล้ว!
เสียงตะโกนของฉันกับการดึงผ้าห่มไม่เวิร์ค ยังไม่มีการโต้ตอบ เขายังนอนนิ่งเป็นหิน พนันได้เลยว่าผู้ชายคนนี้นอนหลับได้แม้จะไฟไหม้บ้าน --- และถ้าเขาตายเพราะสาเหตุนี้
เจ้าตัวก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน
พอเริ่มหมดแรง ฉันก็คว้าหมอนใต้หัวเขา และวางฝ่ามือทั้งสองข้างกับข้างใบหน้าเขา หันเขามาทางฉัน พอฉันสบตากับเขา ก็แทบจำเขาไม่ได้เพราะมีรอยช้ำน่าเกลียด
รอบดวงตาข้างขวา
ฉันปิดปากด้วยความประหลาดใจ คิดว่าเขาอาจจะลืมรอยช้ำนั้น
1) เขาเดินชนอะไรสักอย่างกลางดึกระหว่างทางไปห้องน้ำ
2) มีสาเหตุจากวิญญาณ (ไม่น่าเชื่อว่าจะจริง)
3) ฉันอาจจะน็อคหน้าเขาขณะอยู่ในสภาพหลับใหล (เป็นไปได้มากที่สุด)
เห็นว่าตัวเองนอนหลับในทิศทางตรงกันข้าม ฉันสรุปว่าเป็นความผิดฉันเอง ฉันอาจจะเตะเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งอธิบายการโคจรของฉันได้ด้วย เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่รู้สึก
เจ็บปวด แต่กระนั้น จองซางก็ยังเป็นคนหลับลึก เขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง
พอจองซางลืมตามองฉัน ฉันแทบไม่เห็นตาขวาภายใต้ขอบตาที่บวมเป่ง เขาคล้ายตัวแรคคูน เพียงแต่ว่าเขาน่ารักกว่า ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เอาละ--- แค่นิดหน่อยเท่านั้น
เราไม่ได้สายนะ ยัยเบ๊อะ นาฬิกาเรือนนั้นไวไปสองชั่วโมง ฉันยังไม่ได้ซ่อม เขาอุบอิบใต้ลมหายใจ
อย่างไรก็ดี เห็นเขาก็ทำให้ฉันต้องแผดหัวเราะเสียงแหลมขึ้นมาทันใด ฉันต้องกุมท้องเพราะว่าหัวเราะจนคัดท้องมากๆ
เขาคว้าหมอนโยนใส่หัวฉัน แทรกเสียงหัวเราะฉัน เธอหัวเราะทำไม
ฉันฝันดีน่ะ ฉันรีบตอบ
เขาได้แต่มองฉันด้วยสีหน้าว่างเปล่า ฉันจึงเสริมว่า ว่าได้อัดคนบางคน
ใคร
ก็แค่คนหล่อที่พอโดนฉันต่อยก็กลายเป็นคนขี้เหร่
ตลกหรือไงน่ะ เขาถามด้วยท่าทางรำคาญ เงยศีรษะจากหมอน และก้มลงมองเท้าตัวเอง เวรละ เท้าฉันเปียกๆ แฮะ
อ๊าย! ฉันพนันว่าตัวเองคงน้ำลายไหลหกลงเท้าเขาด้วย
เขาลุกมานั่งอย่างไว มองเท้าตัวเอง เธอทำน้ำลายหกใส่เท้าฉันเรอะ เขาถามอย่างอึ้ง
งั้นบางทีการน็อคเขาเข้าที่ตาก็ไม่ใช่อย่างเดียวที่ฉันได้ทำลงไป
เขาวางเท้าใกล้ๆ หน้าฉัน อ๊า! เช็ดออกสิ แต่เธออาจจะอยากเช็ดหน้าตัวเองก่อนนะ
ฉันฟึดฟัดและบีบจมูกตัวเอง และนายอาจจะอยากล้างเท้านายก่อน
อะไรนะ เขาดูเท้าตัวเอง มันเหม็นเพราะเธอทำน้ำลายหกใส่นะ
ฉันยิ่งอาย รีบใช้เสื้อที่ตัวเองใส่เช็ดปาก มันไม่ใช่เสื้อฉัน ฉันจะสนไปทำไม
เขาทำหน้ารังเกียจ นี่! นั่นมันเสื้อฉันนะ!
แล้วไง
แล้วไงล่ะ เธอทำหมอนฉันเปื้อน ตอนนี้ก็ยังมาทำเสื้อฉันเปื้อนอีก!
ฉันขึ้นเสียงให้พอเหมาะกับเขา ดันเท้าเขาให้ห่างจากหน้าฉัน นายกลายเป็นสัตว์ประหลาดแพร่เชื้อโรคตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ!
นี่คือครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้มานอนค้างที่นี่
หุบปากไปเลยย่ะ ใช่ว่าฉันอยากมาค้างที่นี่ตั้งแต่ทีแรก
คนอย่างเธอควรจะนอนในโลง แบบนั้นเธอจะได้นอนดิ้นไม่ได้ แต่ยังไงซะ--- เธออาจจะจมสระน้ำลายตัวเองตาย
นี่! นายจะบอกว่าฉันเหมือนศพใช่ไหม!
ก็เมื่อคืนเธอเหมือนนี่นา
หุบปากไปเลยย่ะ อย่างน้อยฉันก็ไม่เหมือนแรคคูน!!
เขาเลิกคิ้วมีคำถาม อะไร แรคคูน!
เขาโยนขาข้ามเตียงไปอีกด้าน ดิ่งออกจากห้องไป
ให้เวลาเขาห้าวินาทีและเราจะได้รู้ตอนจบ
ฉันนับหนึ่งถึงสี่ เรื่องก็เกิดขึ้น
เขาพรวดพราดเข้ามาในห้องราวกับกระทิงเปลี่ยว--- หรือฉันอาจจะพูดว่า--- ราวกับแรคคูนโกรธ และเขาก็ชี้หน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ ฉันร้องเสียงแหลมเป็นการโต้ตอบ
ตะเกียกตะกายลงจากเตียงและถือหมอนบังหน้าอกเป็นโล่กำบัง
เกิดบ้าอะไรขึ้นกับหน้าฉัน เธอทำใช่ไหม!
เปล่า ฉันตอบ พยายามซ่อนความผิดบนใบหน้าตัวเอง แล้วทำไมนายต้องทำโอเว่อร์ด้วยล่ะ นายไม่สนใจหน้าตาตัวเองนี่นา!
เธอชกฉันตอนฉันหลับ!
ฉันรู้สึกว่าเกิดอาการงอนขึ้น เสียงฉันเบาลงตอนพูดว่า ถึงฉันทำ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจทำจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ---
เธอจะชดใช้เรื่องนี้!
ขอโทษนะ ฉันเสียใจจริงๆ นายจะตื้บฉันไหม ฉันถาม งอตัวหนีเขาพลางชูหมอนเหนือศีรษะ ค้ำตัวจากการรังแก
แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเขาระเบิดหัวเราะออกมา
แฟนฉันกำลังหัวเราะเยาะใส่ฉัน
คราวนี้ ฉันโยนหมอนใส่เขา แทรกที่เขาหัวเราะ ตลกอะไรกันนักกันหนา
เขาล้มลงบนเตียง นอนหนุนศอก และหันมามองฉัน เธอจะพูดก็ได้ว่าเราสองคนถูกกำจัดจากการประกวดงี่เง่านั่นแล้วมั้ง ใช่ไหมล่ะ
อะไร
วันนี้มีการประกวดหนุ่มสาวหน้าหวาน
| Create Date : 29 มกราคม 2550 |
| Last Update : 27 พฤศจิกายน 2551 22:09:14 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 576 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: flukky IP: 223.204.86.69 วันที่: 13 สิงหาคม 2557 เวลา:21:54:02 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
