วันนี้อยากจะเล่าประสบการณ์เรื่องการไปที่อินเดีย ในแง่มุมที่น่าจะเป็นประโยชน์กับทั้งพ่อแม่และน้องๆที่กำลังตัดสินใจจะไป และเชื่อว่าเรื่องราวที่จะถ่ายทอดนี้ยังไม่มีคนเขียนให้อ่านกัน 

จากวันที่ทราบผลว่าได้รับทุน ICCR ของรัฐบาลอินเดียเพื่อไปเรียนต่อปริญญาโทที่นั่น เรามีเวลาเตรียมตัวแค่ 20 วันก่อนออกเดินทาง โดยสถานฑูตอินเดียนัดกับเจ้าหน้าที่ ICCR ที่นั่นให้คอยรับเราที่สนามบิน ผู้หญิงไทยอายุ 21 ปี เดินทางมาอินเดียครั้งแรก คนเดียว แล้วเจ้าหน้าที่อินเดียมารับไปส่งที่หอในมหาวิทยาลัยบอมเบย์ตอนกลางคืน หอที่ไม่มีแม้แต่หมอน ห้องน้ำไม่ต้องคิดจะเข้า เพราะสกปรกมาก เราก็นอนหนุนกระเป๋าเดินทางตาค้าง รอเจ้าหน้าที่มารับตอนเช้าไปส่งที่ท่ารถบัสเพื่อเดินทางไปเมืองที่จะไปเรียน สมัยนั้นทางที่จะไปอยู่ในระหว่างก่อสร้าง ใช้เวลาเดินทาง 6 ชั่วโมง เป็นสมัยนี้ก็ไม่ถึง 3 ชั่วโมง สุดท้ายเราก็ถึงหอในมหาวิทยาลัยของเราจนได้ แบบไข้ขึ้นเพราะช็อคจากสภาพแวดล้อมและไม่ได้พักผ่อน เกือบโดนคนดูแลหอไล่แล้วเพราะมาถึงตอนเย็นวันอาทิตย์ เขาไม่ได้รับแจ้งจากมหาวิทยาลัยว่าเราจะมา ไม่มีห้องเลย โชคดีมีเพื่อนต่างชาติลงมาเห็นและโวยกับเขา จนเราได้ห้องในคืนนั้น นั่นคือประสบการณ์ครั้งแรกในอินเดียที่ถือว่าโหดมากสำหรับเด็กไทย

เช้ามาเราไปศูนย์นักศึกษาต่างชาติในยู เจอพระนักศึกษาและคนไทย ทุกคนตกใจมากว่าเราเป็นใคร มาได้ยังไง ไม่มีใครแจ้งมาก่อน ตอนนั้นก็ได้รู้ว่าคนไทยที่มาเรียนอินเดียทุกคนจะต้องมีคนแนะนำมา ไม่ว่าจะทางเอเจนท์ หรือทางพระที่วัด หรือนักเรียนไทยที่อยู่มานานแล้ว เราก็คิดว่า เออ ยังดวงดีแฮะ มาคนเดียวและรอดมาได้ 

จากวันนั้นก็เริ่มได้รู้จักนักเรียนไทยที่นั่นว่ามีเยอะมากๆ หลายกลุ่ม หลายสาย ไอ้เราไม่สังกัดสาย เดี๋ยวก็จะมีคนมาคอยดึงเข้าสังกัดแบบไม่รู้ตัว แต่จนจบกลับมาก็ไม่มีสายไหนทำสำเร็จ เพราะตนเป็นที่พึ่งแห่งตนดีที่สุด เรามาอินเดียเพื่อมาเรียน ถ้าตั้งใจเรียน เปิดหูเปิดตาให้กว้างๆไว้ เราก็จะไม่ตกเป็นเหยื่อของไทยและแขกได้ง่ายๆ

ที่อินเดีย ความที่ประเทศมันกว้างใหญ่ มีคนหลายชาติมากเข้ามาเรียนต่อ ที่เยอะหน่อยก็เกาหลีใต้ เวียดนาม ชาติโซนแอฟริกา โซนอเมริกากลาง แต่ละชาติก็มันจะพักอยู่ใกล้ๆกัน ส่วนคนไทยจะแบ่งตามสายที่มากัน และไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แรกๆเราก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่อยู่ๆไปชักรู้เยอะว่าคนที่มาอยู่นานๆส่วนใหญ่จะมีผลประโยชน์ เช่นรับงานจากเอเจนท์ที่ไทย หรือคนที่ติดต่ออยู่ที่ไทย และเขาจะไม่ค่อยเปิดเผยกันตรงๆ กลัวเสียผลประโยชน์ เรื่องนั้นก็เข้าใจอยู่ แต่ที่นอกจากการรับงานดูแลทั่วๆไปแล้ว มันยังมีแบบการช่วยเหลือที่ไม่ค่อยจะสะอาดเท่าไหร่ เช่น การโกงในการสอบ ซื้อคะแนน เพราะที่อินเดียก็คล้ายกับไทยนี่แหละคือมีเงินก็เปิดทางได้ สิ่งเหล่านี้ที่เขาทำมันกลายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผลคือทำให้คนไทยที่ตั้งใจเรียน เสียชื่อไปด้วยในสายตาต่างชาติ

หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นกับนักเรียนไทยที่นั่น แทบไม่มีคนกลับมาพูดที่เมืองไทย เพราะต่างมีผลประโยชน์ตอบแทนกัน ที่จะมาพูดก็แค่ ไปกับเอเจนท์แล้วถูกหลอกหรือเสียเงินเยอะ แล้วถ้าไม่ไปกับเอเจนท์ แต่ไปทางอื่นโดยพึ่งพาคนอยู่ทางโน้น คนที่เราก็ไม่รู้จักสักเท่าไหร่ แล้วจะเชื่อใจได้ไหมว่าจะไม่ผิดใจกันทีหลัง หรือคนไทยที่นั่นจะคอยดูแลเราโดยไม่มีผลประโยชน์เกี่ยวข้อง นั่นก็เป็นเรื่องที่น้องๆต้องตัดสินใจเอาเอง สำหรับเราแล้ววิธีที่ดีที่สุดคือ พึ่งพาตนเอง อย่ายืมจมูกคนอื่นหายใจ ไม่มีใครจะช่วยเหลือเราได้ตลอดเวลา เพราะคนไทยที่ไปเรียนที่นั่น ส่วนใหญ่ก็ยังภาษาไม่ค่อยแข็งแรง ต้องดิ้นรนตลอดเวลา เวลาสอบก็หนัก ต่างคนก็ต้องตั้งใจอ่านหนังสือ จะมาคอยเทียวดูแลใครตลอดไม่ได้ หรือถ้าคนที่ทำได้ก็คงมีเวลาว่างมาก ไม่ค่อยอยากรีบกลับไทยเท่าไหร่ ทั้งหมดที่เล่านี้เพราะอยากให้แง่คิดหลายๆมุมสำหรับคนที่กำลังมองหาเอเจนท์หรือคนติดต่อที่เรียนทางอินเดีย ให้คิดเสมอว่าเมื่อเราตัดสินใจไปแล้ว ถึงที่อินเดียแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราก็ต้องเข้มแข็ง อดทน อยู่ให้รอด อินเดียสอนให้เราสู้และรู้จักใช้ชีวิต ก่อนจะกลับไปทำงานจริงที่เมืองไทย และถ้าเราผ่านอินเดียไปได้ด้วยตัวเอง อนาคตที่สดใสก็รออยู่แน่นอน