อยากจะร้องถามบนฟ้า ว่าตัวฉันนี้คือใคร ว่าตัวใครนี้คือฉัน
มองพื้นน้ำมองตัวฉัน ต้องมองซ้ำย้ำความจำ
ความจำที่ลืมเลือน มันบีบย้ำ เหมือนย้ำเตือนให้ต้องลืม
ถามดอกไม้ถามพื้นดิน ท้องทะเลที่กว้างไกล มีไหมคนเข้าใจ
คนอย่างฉัน ปั้นแผ่นน้ำ แต่งบทคำตามสัญญา
ปรารถนาจะแต่งเติม โลกใบนี้ กลับมองฉันเหมือนกับลืม

ลืมแล้วแสงตะวัน ลืมแล้วดาวบนฟ้า
ลืมแล้วเสียงนกกา ลืมแล้วความหวังจากผู้คน
ปิดตัวเองให้มันลืม ฉันปิดตัวเองไว้ให้มันลืม

มองดอกไม้ มองพื้นดิน ท้องทะเลที่แสนงาม ไม่อาจจะหนีไป
คนอย่างฉัน ปั้นแผ่นดิน วาดสีสันในท้องฟ้าไกล
ด้วยหัวใจของคน ที่ถูกลืมไปแล้ว ว่ายังมี
ถามนกน้อย ว่าเจ้าคอย บินหาใครอยู่บนฟ้า ท่ามกลางสายลมอ่อน
มันกลับย้อน ถามตัวฉัน นั้นเล่ารอใครบนโลกนี้
ความคิดฉันเอ่ยคำ ฉันเฝ้ารอ ให้ตัวฉันนั้นกลับมา

ลืม ปิดตัวเองไว้ให้มันลืม ลืม ลืม ลืม ลืม ปิดตัวเองไว้ ปิดตัวเองไว้
ปิดตัวเองไว้ให้มันลืม ให้เธอลืม ให้มันลืม ให้มันลืม