ตื่นนอนแต่เช้า ก็เอากระเป๋าสะพายบนบ่า
ก็คงต้องไปข้างหน้า ไปตามดอกไม้ว่าหายไปไหน
ก็อยู่ดีดี นวลน้องก็ไปกันใหญ่
ช่างมีลับลมคมใน ไยถึงไปไม่ลาซักคำ

เปิดประตู ไปดูถนนเจอคนเป็นหมื่น
ดอกไม้ของใครคนอื่น เดินผ่านไปไม่รู้ไม่ชี้
ยิ่งตกกลางคืน ยิ่งล้ายิ่งริบยิ่งหรี่
ก็คงต้องยอมซักที ตามเท่าไรก็คงไม่เจอ

เจ้าช่อมาลี ดึกดื่นป่านนี้เจ้านอนไม่หลับ
อีกนานก็ยังไม่กลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลี ยิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน

จะหลับจะนอน ก็เอาแต่คิดถึงเธอไม่สร่าง
เปิดไฟให้มันสว่าง สะลึมสะลือสะโล้สะเล้
ยิ่งดึกยิ่งงง ยิ่งรอยิ่งล้ายิ่งโอละเห่
ได้ยินเสียงคนปนเป ไม่มีวี่แววว่าใครจะมา

เจ้าช่อมาลี ดึกดื่นป่านนี้เจ้ายังไม่กลับ
จะนอนก็นอนไม่หลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลี ยิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน...