Bloggang.com : แม่หนูนวล - ::::: ตุลา’เดือนแห่งลูกหมาหลงบ้านหรือไร :::::

Bloggang.com : weblog for you and your gang

กรึ๊บกรึ๋ย.............................. บรึ๋ยส์

Group Blog

All blogs

::::: ตุลา’เดือนแห่งลูกหมาหลงบ้านหรือไร :::::

มันมาอีกแล้วครับทั่บ ไอ้สี่ขาตัวเท่าเมี่ยง
มันพากันชักแถว ออกมาเดินกระดุ๊กกระดิ๊กๆอยู่ริมถนนอีกแล้ว เจ้าข้าเอ๊ย...

ระยะทางยี่สิบกิโล’จากบ้านไปตลาด หรือไปกิจธุระอื่นใด
วันไหนก็วันนั้น...
ถ้าไม่เจอเจอหมาเป่งปี๋ นอนเอาหลังแอบฟ้า มีสี่ขาชี้โด่เด่ตรงข้ามพื้นดิน นิ่งๆอืดๆอยู่สองข้างทาง
ก็จะเจอเศษหมา กระจุยกระจายอยู่กลางถนน สดมั่ง เปื่อยมั่ง สุดแล้วแต่โอกาสจะอำนวย

อย่างว่าแหละ... คนแถวนี้เขาขับจรวดกัน

เดือนอื่นๆ เจอแต่หมาใหญ่
แต่พอเข้าช่วงปลายฝนต้นหนาว ตุลา’ พฤศจิกา’
เป็นต้องมีหมาย่อส่วนมาเพ่นพ่านผ่านสายตาอยู่เรื่อยเลย ทำไมน้อ...

กระดูกอ่อนๆ ตาแป๋วๆ ไม่เดียงสา พ้นเต้าแม่หรือยังก็ไม่รู้
เที่ยวออกมาเดินเพ่นพ่านริมถนน เห็นครั้งใดลมจะใส่ทุกที

23 ตุลา’ 48...
ฝนพรำฉ่ำแฉะ กระดืบรถกลับบ้าน บนทางที่เคยผ่านนั่นแหละ
มองเห็นไฟเบรกคันข้างหน้าสว่างวาบ พร้อมกับเบี่ยงขวาหลบเล็กน้อย
พอรถนั้นพ้นไป เลยได้เห็นเจ้าสองตัวต้นเหตุ วิ่งกระดุ๊กๆจากไหล่ทางเข้าไปหลบในพงหญ้า
ทีแรกนึกว่าลูกแมว ค่าที่ตัวมันเล็กจิ๋วหลิว

“ลูกหมาหรือลูกแมวคะนั่น” ลูกค้าที่กลายมาเป็นเพื่อนถามมาจากด้านหลัง
“น่าจะเป็นหมานะฮะ” คุณสามีผู้เป็นสารถีในวันนั้นตอบไป

ในละแวกใกล้ ไม่มีบ้านพักอาศัย มีวัดและโรงเรียนอยู่ห่างออกไป
ข้างทางเป็นพงหญ้า ...และไม่มีวี่แววแม่หมา

เจ้าสองตัวนี่คงพากันเที่ยวเดินหากำบัง ไว้ซุกกายหนีเม็ดฝนอยู่แน่ๆ

เหลียวหลังกลับไปสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง...

ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ
ห้านาทีหลังจากนั้น ไอ้สองเปี๊ยกตาแป๋วๆ
ก็ระเห็จขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดสองสาวที่เบาะหลัง

ระหว่างทาง...
สองสาวข้างหลังจับพลิกคว่ำพลิกหงายแล้วรายงานว่า
“ตัวเมียทั้งคู่ค่ะ”
“ท่าทางยังไม่อดนมเลยด้วยหละ ปากหอมๆๆๆๆๆ”

ถึงบ้าน...
ทีแรกคิดว่าจะเช็ดตัวและเป่าให้แห้งเท่านั้นเป็นพอ
ที่ไหนได้ เจอหมัดตัวเล็กๆมากมาย ไต่ซอนชอนไชแทรกอยู่ทุกอณูรูขุมขน
สุดท้าย ตัดใจจับมันลงถังน้ำอุ่นๆ ขยี้แชมพูหมา และสางหมัดเป็นการมโหฬาร
กลัวมันจะเป็นหวัดปอดบวมก็กลัว แต่กลัวหมัดบุกตัวเองมากกว่า
ต่างปลอบใจกันว่า ไหนๆมันก็เปียกฝนมาแล้ว จะเปียกอีกซักหน่อยคงไม่เป็นไรน่า

หัวค่ำ...
หลังจากซักนมกันจนเต็มคราบ บรรดาลูกค้าที่รู้ข่าวการเก็บหมา โผล่มาชมโฉมไอ้พุงกลมกันเป็นแถว
แต่ไม่มีใครอยากพามันกลับบ้านด้วยเลย ธ่อ....

ดึกอ่อนๆ...
งึ๊ดๆๆๆๆ ร้องกินนมอีกแล้ว

ดึกแก่ๆ...
งึ๊ดๆๆๆๆ สงสัยไม่รู้จักคำว่าอิ่มมั้งนั่นเอ็ง!!

สองเดือนต่อมา...
ประกาศหาบ้านก็แล้ว หว่านข่าวไปตามคนรู้จักก็แล้ว ยังไม่มีวี่แววได้บ้าน
ครั้นจะเก็บไว้เอง ก็เกรงจะไม่รอด มีเพื่อนบ้านจากนรกจ้องวางยาอยู่แน่ๆ
อีตาคนนี้ก็สุดแสนจะบรรยาย หมาละแวกบ้านตายไปนับสิบเพราะตานี่คนเดียว

สุดท้าย...
นังสองหมา แม่กระถินกับแม่ทองกวาว จำต้องย้ายไปอยู่กับป้าสำรวยเป็นการถาวร
เฮ้อ...................................................................................................
ถ้ามาให้เก็บหลังจากนั้นซักปีจะดีมากเลย
ฆาตกรฆ่าหมามันย้ายไปจากแถวนี้แล้วน่ะ
ถินเอ๊ย กวาวเอ๊ย... ขอโทษนะ

อาทิตย์ที่แล้ว...
ไม่ไกลจากที่เคยเก็บไอ้สองหมา มันมาอีกแล้ว
ขนาดเท่าเดิมเปี๊ยบๆ วิ่งเล่นกับรถซะอย่างกับเป็นเพื่อนเล่น

เช็ดมารดาท่านเอ๊ย... สุดแสนหวาดเสียว
รู้บ้างไหมไอ้หมา หัวใจจะวายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

...ทำใจแข็งผ่านไป
มารดาเกิดนึกขึ้นได้ ว่าควรแวะซื้อทรายตรงร้านที่ผ่านมาตะกี๊
เวรละสิ เกิดจะมามีเหตุให้อุเทนรถกลับไปซะงั้น

“แม่... เห็นเหมือนลูกปะ”
“อะไรเหรอ”
“ลูกหมาอะ... ตัวปิ๊ดเดียว เกือบโดนรถแป๊ดเข้าให้แล้ว”
“เหรอ... เอาไงดี เอากลับมั้ย”

น่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน...

“เดี๋ยวแม่ซื้อทรายเอง ลูกไปเอามันมานะ”
“ค่า...........................”

ระหว่างเดินย้อนกลับไปฉกหมา ด้วยความเร็วเต่า กับอีแตะหนืดโคลนชวนลื่น
ทันใดนั้นเอง มีมอตะไซสีเทาๆ พุ่งปริ๊ดไปที่ไอ้เปี๊ยกนั่นยืนอยู่
...จอดฉึก เรียกไอ้เปี๊ยก อุ้มขึ้นมาคลอเคลียอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ขับบรึ๊นๆจากไป

เกือบจะแจ้งตำรวจตรงป้อมใกล้ๆกันนั่นแล้ว ว่ามีคนวิ่งราวหมาค่ะ ช่วยอิชั้นด้วย !!!

ฮี่ฮี่ฮี่