ลาก่อน...กรอบรูปที่ว่างเปล่า

วันนี้เป็นวันที่ฉันเอากรอบรูปอันใหม่มาวางแทนกรอบรูปเปล่าๆอันเก่าที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงของฉันมาหลายปีดีดัก แรกเริ่มเดิมทีกรอบรูปอันนั้นมันไม่ใช่กรอบเปล่าหรอก มันเคยมีรูปอยู่รูปหนึ่งที่ฉันถ่ายไว้กับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเคยคบด้วย

ฉันจำได้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันค่อนข้างจะจริงจังด้วยเพราะตอนแรกเขาก็ดูเป็นคนดี ไม่มีพิษมีภัย เขาเคยจีบฉันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาเรียนที่เดียวกับรุ่นเดียวกัน แต่อายุมากกว่าฉันสามปี ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ใช่สเป็คฉันเลยสักนิด ดูทึ่มๆ เชยๆ ขี้อาย ติ๋มๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่เพื่อนฉันกลับบอกว่าเขาน่ารักดี ขาว ตี๋ สูง 185 ซม.

ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ปีสุดท้ายแล้ว พอเรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ต่างคนก็ต่างไป ฉันก็มีแฟนไปตามเรื่องตามราว จนเลิกกับแฟนไป เดทกับคนนั้น คนนี้ ก็ไม่ถูกใจ รู้สึกว่าทำไมมีแต่ผู้ชายนิสัยแย่ๆ อยู่ดีๆก็เลยคิดถึงเขาคนนี้ขึ้นมา แล้วก็เป็นฝ่ายติดต่อกลับไปอีกครั้ง

เขาดูท่าทางดีใจมากที่ได้ติดต่อกับฉันอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยสองปี เขาเองก็ยังไม่มีใคร สุดท้ายเราก็เลยลองคบกัน เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันพาเข้าบ้านและได้รู้จักกับพ่อแม่ของฉัน ถึงจะไม่เคยพามานั่งคุยกันอย่างเป็นทางการแต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ฉันพาไปให้พ่อแม่ของฉันได้เห็นหน้า

เพราะฉันคิดว่าเราน่าจะคบกันได้นาน แล้วเขาก็คงเป็นคนดี แต่สุดท้ายเราก็คบกันได้ไม่ถึงปี แค่ 11 เดือนก็เลิกกัน ตอนที่เขาโทรมาบอกเลิกฉัน ฉันยังจำได้ดีว่ากำลังคิดว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญครบรอบที่คบกันมา 1 ปีให้เขาอยู่เลย แต่มันก็ไม่มีวันนั้น ตอนนั้นฉันเสียใจมาก ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่สามวันสามคืน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จนน้ำหนักลดไปสองกิโลภายในสามวัน

จนเพื่อนๆทนไม่ไหวต้องง้างปากฉันถามว่าเป็นอะไร ฉันถึงได้บอกเพื่อนๆไป หลังจากนั้นเพื่อนๆฉันก็เลยพาฉันไปกินข้าวปลอบขวัญ บอกว่าถึงไม่มีใครก็ยังมีพวกเขานะ อาการฉันก็เลยดีขึ้น แต่ถึงฉันจะไม่ได้ร้องไห้บ้าบอขนาดนั้นแล้ว อาการอยู่คนเดียวไม่ได้ก็ยังตามติดอยู่เป็นหลายเดือน ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันเป็นคนติดบ้านมาก แต่ตอนนั้นฉันอยู่บ้านไม่ได้เลย ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องออกไปข้างนอก ไม่มีใครไปด้วยก็ต้องไปคนเดียว ไม่งั้นอยู่บ้านก็ฟุ้งซ่าน ออกไปทุกเสาร์ อาทิตย์จนพ่อบ่น

อาการต่างๆของฉันเริ่มดีขึ้นเมื่อฉันได้คบกับผู้ชายอีกคน เขาทำให้ฉันหายจากอาการอ่อนแอพวกนั้นได้และเริ่มเป็นผู้คนปกติเหมือนคนอื่น แต่ฉันก็ไม่เคยพาผู้ชายคนไหนมาให้พ่อแม่ฉันได้เห็นอีกเลย หลังจากที่ฉันเลิกกับผู้ชายในรูปนั่นแล้วฉันก็ไม่เคยไปแตะต้องรูปนั้นอีก ไม่ว่าจะนานกี่ปีก็ตาม ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนแฟนไปกี่คน รูปนั้นก็ยังคงตั้งอยู่ที่หัวเตียงฉันเหมือนเดิม

ไม่ใช่ว่าฉันฝังใจอยู่กับเขาหรอกนะ แต่อาจเป็นเพราะว่าฉันขี้เกียจเอามันออกก็ได้ เพราะอย่างน้อยครึ่งหนึ่งในรูปนั้นมันก็มีรูปฉันอยู่ด้วย รูปใบนั้นทำมาจากรูปถ่ายสติ๊กเกอร์แต่ปริ้นท์ลงบนแผ่นใส ฉันเลยซื้อลงทุนกรอบรูปที่เป็นกระจกทั้งสองด้านเพื่อให้สามารถเห็นรูปได้ทั้งสองด้าน ซึ่งมันก็แพงกว่ากรอบรูปธรรมดาโขอยู่

ตอนที่ฉันเลิกกับเขาใหม่ๆ ฉันคิดว่าจะตัดรูปเขาทิ้งแล้วเอารูปฉันใส่ไว้เหมือนเดิม แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ยังขี้เกียจแม้แต่จะหยิบกรรไกรมาตัดรูปนั้น มันก็เลยยังวางอยู่ที่เดิม ใครๆในบ้านที่เข้ามาในห้องฉันก็ยังคงได้เห็นรูปนั้นทั้งๆที่ก็รู้ว่าเลิกกันไปตั้งนานแล้ว ไม่รู้อะไรที่ทำให้ฉันเก็บมันไว้ เพราะปกติเวลาฉันเลิกกับใครแล้วจะทิ้งของทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับคนๆนั้นไปให้หมดรวมถึงเบอร์ติดต่อทั้งหลายด้วย แต่แล้วเมื่อไม่นานมานี้ไม่รู้ว่ามีอะไรมาสะกิดต่อมขยันของฉันให้อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นมาหยิบเอารูปใบนั้นทิ้งไปทั้งใบโดยที่ไม่ได้ตัดมันออกอย่างที่ตั้งใจแล้วก็ตั้งกรอบรูปว่างๆไว้ที่เดิมอยู่อีกเป็นเดือนๆ

รูปที่อยู่บนหัวเตียงฉันมาถึง 7 ปีกว่าๆ รวมทั้งกรอบอันนั้นตอนนี้ฉันก็เอามันไปวางไว้ที่อื่นแล้ว หลังจากที่ฉันเลิกกับผู้ชายในรูปฉันก็คบมาอีกหลายคนแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่คิดจะทำแบบนี้ นอกจากครั้งนี้ เพราะฉันมีรูปอันใหม่ กรอบใหม่ กับผู้ชายในรูปคนใหม่ มาแทนที่ รูปที่สวยกว่ารูปใบเก่า กรอบที่ดูดีกว่าอันเก่า และคนข้างๆที่ดีกว่าผู้ชายคนเก่า

อาจจะเป็นเพราะว่าถึงเวลาแล้วก็ได้ที่ฉันจะเก็บเรื่องเก่าๆ และขยะรกๆออกไปให้หมดไปจากชีวิตฉันเสียที เพื่อต้อนรับคนใหม่และอะไรที่ดีกว่าเก่า ตอนนี้ฉันพร้อมแล้วก็มั่นใจแล้วว่าคนข้างๆฉันในวันนี้จะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตฉัน...ลาก่อน...กรอบรูปที่ว่างเปล่า

Create Date : 14 มีนาคม 2550 Last Update : 14 มีนาคม 2550 20:18:53 น. Counter : 556 Pageviews.		8 comments
Share Tweet