จนกระทั้งลุถึงประมาณปี พ.ศ. 1700 หลังจากมีการประดิษฐาน พุทธธรรมทั้ง 9 สาย ดังกล่าวโดยใช้เวลาในการประทับอย่างมั่นคงในดินแดนทั้ง 9 สายเป็นที่เรียบร้อยในด้านดินแดนพุทธภูมิ คืออินเดียนั้นประมาณ ปี1700 เป็นจุดสิ้นสุดการสืบต่อพุทธธรรมคำสอนในดินแดนเกิดพระสัทธรรม กล่าวได้ว่าพุทธธรรมคำสอนเกือบทั้งหมดถูกฝังอยู่ใต้ดิน มหาวิทยาลัยนารันทาถูกเผาราบ ห้องสมุดถูกเผาอยู่เป็นเดือน พระสงฆ์ต้องหนีลงใต้ บ้างถูกฆ่า บ้างถูกบังคับจับสึก บ้างถูกบังคับให้เสพเมถุน(ร่วมเพศ)เพื่อทำลายสายพันธุ์สงฆ์ หลังจากนั้นไม่นานกล่าวกันว่าชาวอินเดียแม้แต่ฝันก็ไม่เคยฝันถึงวิปัสสนา อันเป็นโพธิธรรมเฉพาะพระองค์อีกต่อไป (ผู้อื่น แสดงได้ ถึง สมาบัติ 8 ,วิปัสสนา มีแค่ อนิจจัง ทุกขัง) เป็นอันปิดฉากพุทธธรรมยุคเก่าเพียงเท่านั้นชาวพุทธเรามีโอกาสได้รู้เรื่องราวพุทธสถานต่างๆ ก็เมื่อช่วงยุคล่าอาณานิคม หรือประมาณ150ปีก่อนนี้เอง ที่รัฐบาลอังกฤษได้ทำการขุดโดยนักโบราณคดี

             โดยการนำของ Sir Alexander Cunningham (1814-1893) จนกระทั้งพบสถูปในสภาพปรักหักพัง พร้อมกับศิลาจารึกสมัยพระเจ้าอโศกจึงทำให้เกิดความสนใจอย่างมาก และเริ่มที่จะหาข้อมูลศึกษาต่อในแง่อักษรและวรรณคดีอินเดียโบราณโดยข้อมูลต่างๆได้กระจายอยู่โดยรอบภูมิภาคชมพูทวีปในรูปของพระไตรปิฎกภาษาบาลีหลังจากใช้เวลาศึกษาหาข้อมูลอยู่พอสมควรจึงสามารถแปลข้อความในชิ้นส่วนเสาสถูปและจารึกต่างๆ ดังกล่าว หลังจากแปลแล้วก็ลองปฏิบัติดูปรากฏว่า นักโบราณคดีบางท่านบวชเป็นภิกษุสงฆ์ด้วยความเลื่อมใสศรัทธาต่อมาจึงมีการ ตั้งศูนย์บาลีศึกษา หรือสมาคมบาลีปกรณ์ (Pali Text Society) ในประเทศอังกฤษ ตั้งขึ้นเมื่อ พ.ศ.๒๔๒๔ (ค.ศ.๑๘๘๑) ผู้ริเริ่มตั้งคือ ศาสตราจารย์ ที. ดับเบิลยู. ริส เดวิดส์ (T.W. Ryhs Davids) ด้วยความประสงค์ที่จะพิมพ์พระไตรปิฎกภาษาบาลี ด้วยอักษรโรมัน และคำแปลพระไตรปิฎกทั้งหมดเป็นภาษาอังกฤษ

           หน่อโพธิ์ ซึ่งเป็นต้นไม้ที่เจริญไกลต้นเป็นลูกไม้ที่ล่นใกล้ต้นก็จริง แต่ใบโพธิ์และกิ่งก้านนั้นใหญ่มากปกคลุมบริเวณกว้าง ถึงเกิดขึ้นได้ถ้าไม่ย้ายก็อยู่ใกล้ต้นแม่ไม่ได้จะต้องตายในที่สุดในขณะเดียวกันเมล็ดพันธ์แห่งโพธิ์ก็สามารถแพร่พันธุ์ไปได้ไกลมากเพราะมีนกกานำไป เมื่อได้ที่สิ่งแวดล้อมเหมาะก็สามารถเจริญเติบโตได้อย่างมั่นคงเป็นร่มเงาให้ที่นั้นสืบไป จะเห็นได้ว่าในก่อนที่เกิดการล้มสลายพุทธธรรมในอินเดียนั้นประมาณ 700 ปี หน่อพุทธะทั้ง 9 หน่อได้ขจรขจายออกไปทุกทิศทุกทาง โดยผสมผสานกลมกลืน กับสภาพแวดล้อมนั้นๆเพื่อช่วยให้โลกมีทางออกแห่งจิตใจ โดยสำเร็จประโยชน์ตนแล้วจึงสงเคราะห์ประโยชน์โลกด้วยอีกฝ่ายหนึ่ง ดำรงพระพุทธธรรมไว้ให้นานที่สุด