เหล่านี้จัดเป็นภัยภายในของพุทธศาสนา ส่วนภัยภายนอกก็เกิดศาสนาฮินดูใหม่ขึ้นมาโดยเป็นการผสมคำสอนของพุทธกับพราหมณ์เข้าด้วยกันจึงแนบแน่นในจิตวิญญาณชาวอินเดียอย่างรวดเร็วเพราะความเบื่อและหา ทางออกไม่ถูกของคนจึงยึดที่พึงไว้ก่อนเพราะสอดรับกับความเป็นอยู่ดั่งเดิมรวมทั้งการถือวรรณะ ในขณะเดียวกันนั้นทางตอนเหนือของอินเดียมีอาณาจักรของประเทศที่นับถืออิสลามอยู่ และวิธีการของสมัยนั้นก็ขยายดินแดนกันด้วยการรบอันเป็นเรื่องปกติของยุทธวิธีการขยายดินแดนของมนุษย์ในสมัยนั้น ซึ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยการล่มสลายที่เกิดจากภายนอกเหตุการณ์ดำเนินไปอย่างนั้น

             ประมาณช่วง ก่อน พ.ศ.500 ในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราชนั้น ทรงเป็นยอดนักรบรวบรวมแผ่นดินไว้ได้มากขณะเดียวกันก็รบราฆ่าฟันคนมากมายเช่นกัน ช่วงปลายสมัยทรงเห็นคุณค่าพระธรรมจึงเปลี่ยนมานับถือพุทธธรรมอย่างเต็มพระองค์ และมีเหตุการณ์หนึ่งที่จัดเป็นประวัติศาสตร์หน้าสำคัญคือ มีเหตุหมู่สงฆ์ตกลงร่วมลงปาติโมกข์กันไม่ได้ ด้วยเหตุระแวงเรื่องศีลเพราะหากไม่บริสุทธิ์ ปาติโมกข์ก็ไม่เป็นอันสมบูรณ์ พระเจ้าอโศกทรงทราบจึงมีราชดำรัส คราวๆว่า "ทหารไปจัดการซะ" ทหารไปถึงก็นิมนต์ให้หมู่สงฆ์ลงปาติโมกข์ แต่อย่างไรพระก็ไม่ลงฟัง ทหารจะเกรงพระอาญาอย่างไรไม่ทราบ และด้วยเป็นชาตินักรบมาตลอดชีวิต จึงถามพระที่ละรูปและบังคับให้ลงฟังปาติโมกข์ถ้ารูปไหนไม่ลงจะฆ่าให้ตาย พระ ก็ไม่ลง ทหารจึงลงมือฆ่าพระทีละรูปไม่ทราบว่าฆ่าไปกี่รูป จนกระทั้งมาหยุดอยู่ที่พระรูปหนึ่งทหารไม่กล้าฆ่า เพราะภิกษุรูปนั้นคือพระอนุชาของพระเจ้าอโศกนั้นเอง จึงนำความกลับไปทูลถวายรายงานพระเจ้าอโศก เมื่อพระเจ้าอโศกได้ฟังดังนั้นก็ทรงเสียพระทัยเป็นอย่างมากเพราะทรงไม่มีเจตนาเข่นฆ่าพระ จึงทรงประกาศบำรุงพระศาสนาเป็นอันมากทรงสร้างพระสถูปหรือวัดทั่วประเทศ 84,000 สถูป/วัด

            ในช่วงเวลานั้นมีนโยบายที่จะส่งพระสงฆ์ออกเผยแผ่พระ ธรรมคำสอนสู่ประเทศต่างๆ 9 สาย หนึ่งในนั้นคือ พระโสณะและพระอุตตระ เป็นพระภิกษุสงฆ์อรหันต์ ในสมัยนั้นเดินทางมาดินแดนขวานทอง สืบเชื่อสายบริสุทธิ์จากนิกายเถรวาทโดยตรง เพราะทางการสืบวงศ์ภิกษุนั้นหรือการบวชนั้นหากคณะสงฆ์ที่บวชให้มีไม่ครบตามพุทธานุญาตกำหนด คือ 5 หรือ10 รูป ขึ้นอยู่กับความยากในการหาพระสงฆ์ในประเทศนั้นๆ ซึ่งหากครบจำนวนแต่มีผู้ปาราชิกอยู่ด้วยก็ถือว่าไม่ครบองค์การบวชนั้นๆก็ไม่ สมบูรณ์ หรือไม่เป็นพระภิกษุ ฉะนั้นจึงต้องเลือกอุปัชฌาย์และหมู่สงฆ์ที่ผู้บวชมั่นใจ การส่งสมณทูตมาประกาศพระศาสนาครั้งนั้นจนกระทั่งสำเร็จลุล่วงจึงจัดว่าการประดิษฐานพระธรรมคำสอนในประเทศเราหรือดินแดนสุวรรณภูมิเริ่มถือกำเนิด ขึ้น ณ เวลานั้น